رمان سکوت بی پرو به قلم ناشناس

بعد از روزهای خوبت، معشوقه ات دیگر دوستت نخواهد داشت...

و تو

چقدر به یاد من که عاشقت بودم

اشک میریزی

چقدر حسرت میخوری

و چقدر دلت برای کسی که دوستت داشته باشد تنگ میشود!

یک چیز را میدانی ؟

تازه میفهمم "معشوقه" بودن

از "عاشق" بودن

خیلی بهتر است ...

و من

معشوقه ای هستم

که دیگر عاشقت نیست

اما واژه به واژه ی عشق را عاشقی میکند...

پایان خوش

مقدمه:

وقتی کسی را پیدا کردی که روحش عمیق تر از آن بود که در عمق کم شنا کند، دلیلی برای بغض چشمانش نباش...

وقتی هنوز تکلیفت با دلت معلوم نیست، دوست داشتن را به گند نکش...

تنها چیزی که از آدمی برایت می ماند، اعتمادش است؛ که تاوان شکستنش می شود خوره و می ماند در جان و دلت! که حسرت نبودنش بیزارت میکند از تمام دوست داشتن های غیر از او... اویی که آمد، اویی که ماند؛ اویی که راندی اش از خود...!

****

به نام او

سه شبه دلمو دخیل بستم به مهربونیش،

که شاید یه نگاه بندازه...

با دل پر اومدم که خالی روونم کنه...

منی رو که صدام در نیومد، ناله نزدم، به روم نیاوردم که چطور گند زدن به زندگی و اعتقاد و باورای دخترونه م!

الان اینجام زل زدم بهت...

مگه حواست به همه نیست؟؟؟

تو که بودی وقتی دل دل کردم واسه داشتنش و نداشتمش، تو که دیدی وقتی خواستم و خواست و شد اونیکه نباید میشد...

تو که مهربونی و سایه ت از سرم کم نمیشه...

چرا حالا؟؟؟

حالا که نفسم بند کسی نیست، حالا که شب میتونم بخوابم و بزرگترین دغدغه م فقط کنار اومدن با دانشجوهای پر ماجراست...

حالا که دارم زندگیمو زندگی میکنم،خدا تو که میدونی از امتحانات میترسم!

با خودم و دلم و دنیا جنگیدم که بشم اینی که الان هستم...حالا چرا؟؟

بغض چند ساله م شد خار تو گلوم، ولی نذاشتم بشکنه....

نذار بشکنم خدا، که دنیاتو آب میبره! که نمیتونی اینبار روپام کنی...

آقا شما یه چیزی بگو

ضامن آهو شدی پس من چی؟؟؟

کی بیاد ضامن دلم شه که خدا بیخیال این عذاب شه؟؟؟

سه روزه نگاه پر دردم دو دو میزنه واسه یه نشون که بگه خوابم... که اتفاقی نیفتاده و نمیفته...

با اعتقاد و بی اعتقاد مسیرمو همه زندگیم سمت حرم امنت کج کردم و مثل کوآلا چسبیدم بهت که دیروزم درد نشه واسه امروزم...

تو مرز سی سالگی نارنجک افتاده وسط زندگی آرومم، خدا ضامنشو نکش که دیگه نا ندارم واسه افتادن و باز بلند شدن...

که کسی نیست واسه گرفتن دستم و یاعلی رو زمزمه کردن تو گوشم...

همه ی من جمع شده تو خودم، کاش دیگه دلت نیاد به اینکه ببینی باز شب و روز کارم بشه بند زدن چینی شکسته....منی که صدام تو خلوتمم بلند نشده...

هر وقت اینجا میام، میبرم از دنیات و دل میدم به مهرت... حالم همیشه با تو خوبه حتی اگه مشکلم هنوز مشکل بمونه و من دربدر کوچه باغ خاطره هام شم و بنده هات وادارم کنن به نبش قبر!

دست میکشم روی چشمام که خسته شدن بس که ابری شدن و نباریدن. چند ساله یادشون دادم واسه دنیا نبارن، واسه آدمای این دنیا نبارن...

اعتقادمو امتحان نکن که میترسم پا کج بذارم و همه هستی مو به باد بدم. وسط اینهمه فکر، نمیدونم چی بهش بگم که از این یهو رفتنم دلگیر نباشه...

گوشیم سه روزه آف شده که دلم دو دل نشه واسه ترکوندن بغضش، که مامان صدای ناشادمو نشنوه و به روم نیاره حال بد اون روزامو...!

خیلی بده الان دلم بغلشو ازت بخواد؟؟؟

همیشه که تو بچگی نمی مونیم که بی خجالت سر بذاریم رو پاهاشون و نفس بکشیم با نفساشون، گاهی بزرگترا دلاشون کوچیکتره...

همه کسم، محرم ترینم تو بودی وقتی درد رو درد اومد و صدام در نیومد...

ایندفعه اگه کارد به استخونم برسه وا میدم به بزرگیت قسم!

تو راضی نباش که هی نمک بریزن رو زخم، که هی بغض پشت بغض بشینه تو شهر صدام...

دلگیرم از آدما، تو که میدونی چرا؟

میدونی...

دلگیرم و مهر میپاشم به دلاشون،غم دارم تو خونه ی چشمام و لبخند می کارم رو لباشون؛ تنهام و تنها نمیذارمشون...

تو که میدونی قولم قوله، که اگه پاش بیفته خودم میشکنم ولی حرفم همونی می مونه که رو زبونم آوردم...که همه زندگی و دار و ندارمو میذارم وسط، فقط تو کنارم باش و نذار بترسم از شکستن و دم نزدن و تو خودم ریختنا...!

رسیدم به تو، بذار تو همین رسیدن بمونم که بیزارم از نرسیدنای مصلحتی بنده هات!

گوشی رو روشن کردم و پیاما رسیدن...، دلم برای بهاره سوخت که حتی اونم موند تو خماری این جنون بی قید و قانون من...

که اونم نمیدونه چرا من گاهی دنیا دنیا آرومم و یهو بریدن از همه کس و همه جا میشه چاره ی این دل بیقرار و مردم گریزم...

اولی رو باز کردم، کجایی و چرا رفتی بود؛ تو پیام سوم به نگرانی و پنجمی به فحش رسیده بود! بقیه رو ترجیحا نخوندم چون میدونستم به تهدید ختم میشه...

دستم لرزید وقتی چشمم خورد به پیام اونی که قال گذاشتمش و بی برنامه راه افتادم...

بازش کردم فقط یه کلمه بود: بی مرام!

کاش میدونست رفتن عاقلانه ترین کاری بود که از پسش برمیومدم، کاش میدونست همه ی رفتنا بد نیست که اگر پشتش به فکر بقیه باشی و نه دل خودخواه خودت...

کاش میشد حرف زد و گفت از همه ی لحظه هایی که تک و تنها روی رد پاشون خاک ریختی و سیاه شونو پوشیدی و الان رسیدی به سفیدی؛ به یقین...

زیر و رو کردن گذشته فقط باید واست تجربه به بار بیاره و گند نزنه به زار و زندگی امروزت...

دل نبستم به محبت کسی تا پسون فردا نرم زیر دین محبتای ریز و درشت کرده و نکرده شون...

ولی این آدمو نمیشد نادیده گرفت که ندید گرفتنی نیست، این توجه وابستگی نیست اما عادت از سر محبت که هست، نیست؟؟؟

بهاره رو میشه با دو تا جمله درست و درمون ادبی قانع کرد و نهایتا دلخوریشو با مهربونی و لبخند و تنگش یه شام مخصوص سرآشپز رفع کرد؛ نقلم رو میشه با محبت نرم کرد ولی اونو نمیدونم...

کاش اونم ازم نپرسه و قانع باشه به نبودنای به ظاهر بی دلیل و سوال برانگیزم، که من خودم سوال بی جوابم...

خدا کاش حالم مهم بود حتی واسه یه نفر از اینهمه میلیارد آدمت... حالمو به نگاه مهربونت سنجاق کردم که دیگه افسوس نمونه رو دلم، که نخوام چشم بدوزم بلکه از سر منت یکی دست محبت بکشه به سرم، که امروز لبریز محبت توام و بی نیاز از غیر تو...

فقط یکم درد داره دلم، فقط یکم مظلومه دلم...

حاضر بودم روزی صد بار تموم ضرب المثلاتو مرور کنم و ازشون مشق شب بنویسم و تنبیهم کنی به از بر کردن همه شون، ولی یکی شون نمیشد بغض...

که کاش کوه به کوه میرسید اما آدمت به آدمت نه...! که کاش اصلا این ضرب المثلت نمی بود که من لرز نگیره تنم واسه دیدن آدمت.

دست دلم گروی خودت باشه، به حرمت تموم ثانیه هایی که دلگرمم کردی به بودنای خودت و تنها نموندنای من...

باید این راه اومده رو برگشت، باید رفت و ساخت و نباخت...

باید...

****

نقطه سر خط...

بالاخره تموم شد...

یه نفس عمیق همراه با حرص کشیدم و دوباره یه نگاه به پشت سرم انداختم، به محل کارم...!

هوای شرجی و گرمش از الان رو مخم اسکی میره، امیدوارم با این نفس تنگی کمی که دارم اینجا اذیت نشم.

الحق دکتر مصطفوی خیلی شخصیت غیر قابل درکی داشت، فقط خدا بهم صبر بده اونم از نوع استمراریش، که بتونم تحملش کنم. واژه ی نچسب دقیقا برازنده و قاب تن این دکتر مملکت بود و بس...!

داشتم به در ورودی دانشگاه میرسیدم و با خودم در حال اختلاط کردن بودم که صدای گوشیم بلند شد.

دست انداختم تو کیفم و برداشتم،رو صفحه اسم مهربونترین موجود زندگیم افتاده بود.

وصلش کردم:

_ سلام مامان جان

_ سلام مهتاب جان خوبی مامان؟

_ خوبم مرسی شما خوبی؟ بچه ها همه خوبن؟

_ خوبن فدات شم، کاراتو انجام دادی؟

دستمو بالا گرفتم واسه تاکسی که داشت بوق میزد، سوار شدم و آدرس دادم.

همزمان جواب مامانو هم دادم:

_ آره تازه الان تموم شد اومدم بیرون یه چیزی بخورم بعدش برم استاد سرا، یکم استراحت کنم و عصر برم خرید وسایلی که نیاز دارم.

_ مهتاب جان مریض نشی با غذای بیرون، تنبلی نکن وقت بذار واسه خودت آشپزی کن اونجا خونه خاله نیست.

مترادف ترین واژه ی تموم عمرش همین بود: نگران....

_ چشم فقط امروز خسته م و حس آشپزی نیست ولی از فردا خودم یه چیزایی سر هم میکنم میخورم. نگران من نباش، کامیار عمه چطوره؟

باید با آوردن اسم تنها نوه ی مغز بادومش بحث رو عوض میکردم، تنها موجودیه که مامان کل محبت مادرانه شو یکجا خرج اون گودزیلای فسقلی میکنه که بنظر من با چرچیل برابری میکنه در قیاس سیاست مدار بودنش!

_خوبه کل خونه رو طوری بهم ریخته که احساس میکنم تازه خونه تکونی کردم.

لابلای حرف زدنش میتونستم لبخند و ذوق مامانو حس کنم، کامیار دل بردن و دلبری کردن واسه مادربزرگشو خوب بلد بود.

_ خداروشکر که خوبه، مگه غیر به هم ریختن کار دیگه ای هم بلده اون شیطان رجیم؟

_ نگو مهتاب، نوه م میوه ی دل منه.

_ خدا این میوه ی دلو برات حفظش کنه از گزند بلایا، البته به شرطی که بلایا و رخدادهای طبیعی هم از شر اون در امان بمونن... تو دلم اینم اضافه کردم به گردباد و سونامی گفته زکی!!

دیگه چه خبر؟

_ سلامتیت مامان جان، فعلا که کامیار پیش منه سارا رفته خرید.

لحنش یکم ناراحت شد و شصتم خبردار شد غم ته تغاریش لحنش رو عوض کرد.

_مهردادم دیشب با کارت تلفن یه تماس گرفت بچه م کلی اذیت میشه هنوز یکماه گذشته اصل سربازیشم به کنار.

_ عزیز من سربازی خونه خاله که نیست بذار مرد شه برگرده، بعدشم الان دیگه عهد تیر و کمون نیست کلی راحتن آموزشی، ان شاءالله زود میگذره.

مهبان کجاست؟

_ طبق معمول سر کارشه مادر.

_ خوبه.

چشمام خورد به تابلوی شیک رستوران و به راننده گفتم نگه داره

_ مامان جان من رسیدم، کاری نداری باهام؟

پول تاکسی رو حساب کردم و رفتم سمت رستوران، فقط دعا دعا کردم غذاهاش همه دریایی نباشن.

- نه عزیزم فقط تکرار نکنم مواظب خودت باش حواست به خورد و خوراکت باشه

هوای اونجا اذیتت نکنه زیاد بیرون نرو.

اینجور وقتا عقل دستور میده در سکوت ممتد به حرفای مامان گوش بدی و تهش به یه چشم کشدار ختمش کنی که هم مامان بخاطر حرف گوش دادنت دلش خوش باشه و هم به خودت تلنگر بزنی که تنبلی موقوف!

_ چشم مواظبم،

شمام نگران این و اون نباش بیشتر حواست به خودت باشه، به همه سلام برسون اون دایناسور رو هم ب*ب*و*س*.

_این چیه تو دهنت گرفتی و راه و بیراه همش به اون بچه میگی؟

همه امیدم شماهایین باشه برو عزیزم؛ خدا حفظت کنه.

هیچوقت دوس ندارم خداحافظی کنم...

خداروشکر منوی رستوران چلوکباب داشت، حین خوردن فکرم روی حرفای بهاره و پیشنهادش بود...

نمیدونستم به حرفش گوش بدم و برم همخونه ی یاسمن شم یا همین استاد سرا بمونم...؟

از یه طرف خونه ی مستقل داشتن حس خوبی داشت و دلم رو قلقلک میداد اما از اون طرف یاسمن که همیشه تنها نیست، شاید خانواده ش دیدنش بیان اونوقت میشم لولو سرخرمن و سر جهازیش...

بعد از حساب کردن پول غذا، کل مسیر رو با پای پیاده برگشتم. یه سلام کوتاه به نگهبان دادم و رفتم سمت استادسرا...

در ورودی باز بود منم رفتم بالا، کلید اتاقو از تو کیفم در آوردم همزمان در اتاق روبرویی باز شد و صدای یه سلام به گوشم رسید.

به رسم ادب کامل برگشتم عقب و جواب سلام دادم.

_ خوبین خانوم؟

با یه لبخند دوستانه بهش نگاه کردم:

_ اکبری هستم، ممنونم...

میخواستم برگردم و در اتاق رو باز کنم که ادامه داد:

_ شما استاد مدعو هستین یا ثابت ان شاءالله؟ و همکاری تون با کدوم گروه خواهد بود؟

جدی حرف میزد اما با تواضع، بالطبع منم با متانت جواب میدادم چون توی نگاهش چیزی جز یه کنجکاوی و آشنایی ساده با یه همکار نبود.

_ جدیدالورود ثابت هستم ان شاءالله... با گروه زمین شناسی همکاری میکنم و در ادامه، لبخندی چاشنی حرفم کردم...

_ خوشبختم سرکار خانوم، امیدوارم موفق باشین. بنده شهریاری هستم و تخصصم ژئوتکنیک هست.

_ خوشحال شدم از آشنایی تون...

یه با اجازه گفتم و برگشتم سمت در اتاقم.

_ خواهش میکنم، خدا نگه دار.

و آروم از پله ها پایین رفت.

اتاقش زیاد بزرگ نبود اما برای من مناسب بود، گاهی وقتا میچسبه بی هوا خودتو پرت کنی روی تخت و بدون هیچ دلنگرانی بابت چروک شدن لباسات تخت بگیری بخوابی....

با حساب این هوا، باید هر روز پرید تو حموم و یه نفسی تازه کرد؛ آب یخ باشه اونم واسه منی که ر به ر باید هر صبح قبل صبحانه یه دوش کوچولو بگیرم...

فقط موهامو باز کردم و با همون مانتو روی تخت ولو شدم، چشمام تابه تا شده بود دو شبه نخوابیدم.

کم کم داشتم میخوابیدم که صدای گند پیامک گوشی بلند شد، همیشه سایلنته امروز فقط بخاطر کارم صداشو باز گذاشتم...

با غر زدن نیم خیز شدم و به بند کیف ولو شده م کف زمین چنگ زدم، و گوشی رو پیدا کردم.

صفحه پیام گوشی رو باز کردم، اسم بهاره چشمک میزد؛ نوشته بود شنبه پیشتم!

همیشه همین بود، یهو با اومدن و دعوت سر خود بودنش سورپرایزت میکرد...

****

چشمام باز شد همه جا تاریک بود، یکم موقعیت سنجی کردم یادم افتاد کجام. دست انداختم دور و بر دنبال گوشی که دیدم کنار بالش افتاده.

با یه چشم باز و یکی بسته صفحه شو روشن کردم یهو با دیدن ساعت گوشه ی صفحه چشمام چهار تا شد و تا آخرین حد باز شد...!

باورم نمیشد؛ تکمیل 4 ساعت خوابیده بودم و 7 شب بود!!!!

یه تماس از دست رفته هم داشتم که از یاسمن بود، یادم رفته بود بهش خبر اومدنمو بدم.

یه کش و قوس به کمرم دادم و روی تخت نشستم، موهامو با یه دست جمع کردم و ریختم روی شونه م. دکمه ی اتصال تماس رو لمس کردم، بعد از سه بوق صدای یاسمن بلند شد.

_ سلام مهتاب جان خوبی عزیزم؟ تماس گرفتم بگم بیای اینجا شب با هم باشیم.

لبخندی از مهربونیش رو لبم نشست؛ این رفتارش دقیقا شبیه بهاره بود.

_ سلام عزیزم مرسی خوبم شرمنده م که خبر ندادم. راستش انقدر خسته بودم که سرم رفت روی بالش، رفتم دیار باقی تا همین حالا اونجا بودم.

_ با خنده ی تو صداش گفت: حق داری عزیزم دشمنت شرمنده؛ منم جای تو بودم و یه ساعت با اون مدیر گروه مومیایی عتیقه مصاحبت داشتم نایی برام نمی موند.

الانم دیر نیست لباس بپوش پاشو بیا اینجا، منم تنهام. با اینکه ازت توقع داشتم از همون اول با وسایلت اینجا باشی خانوم ! نه استادسرا

_ همینجوری هم کلی نیومده بهت زحمت داده بودم عزیزم؛ امشب یکم خرید دارم که باید انجام بدم اما اگه فردا هستی ظهر بهت سر میزنم.

_ زحمتی نبود همه ش رحمت بود؛ هنوز که ترم کامل شروع نشده منم بیکارم، باشه مهتاب جان فردا منتظرتم؛ عصرش هم میریم بیرون.

_ حتما، پس تا فردا عزیزم...

بعد از تماس، پا شدم یه آب به دست و صورتم زدم. رفتم سراغ چمدون و انتخاب لباس؛ یه لباس بهاره ی نخی خنک داشتم که مناسب هوای اینجا بود.

چشمام یکم پف کرده بود که با کشیدن یه خط چشم روی پلک پایین قابل تحمل تر شد. چادر عربیم رو هم پوشیدم و با برداشتن گوشی و کیف پول زدم بیرون...

یه ساندویچ فلافل خوردم و بعد از دو ساعت بالا و پایین کردن مغازه ها؛ وسایل ضروری مو گرفتم و برگشتم استادسرا...

مسواک زدم و لپ تاپ رو روشن کردم، تموم زندگی من با گوش دادن به موزیک گذشته... هم روزای خوب؛ هم روزای........

بهاره همیشه سرک میکشید توی لپ تاپ و گوشیم واسه پیدا کردن یه موزیک شاد ر*ق*ص*ی اما مثل حسرت زده ها میرسید به پوشه های سنتی و آروم یا پاپ ملایم.

بعد از اینهمه سال رفاقت به تموم رفتارام عادت کرده؛ به زیادی آروم بودنم.... به مغرور بودنم.... به شاد بودنای زیر پوستیم.... به خونسرد بودن ظاهریم.... به احساسات نشون ندادنام... به درد دل نکردنام...

درست نقطه ی مقابلم بود و شاید این با هم بودن ما بعد از گذشت این همه سال ثابت کننده ی قانون جذب قطب مخالف بود.

رفاقتی با قدمت ده سال، تموم روزای خوب و بد رو کنار هم پشت سر گذاشته بودیم...

اما بهاره هم میدونست خلوت من برای خودمه و تنها همدمم فقط و فقط اون بالاسریه ولاغیر.

****

توی این دو سه روز تا اومدن بهاره، همراه یاسمن کل پاساژهای بندر رو سر زده بودم.

حسابی پیاده شدم اما هیچوقت واسه خرید کردن حساب کتاب خاصی نداشتم؛ فقط همیشه حواسم بود اونقدری داشته باشم که بتونم توی بدترین شرایط هم دست تو جیب خودم کنم نه جیب خانواده م.

با نسرین دوست یاسمن و همسرش هم آشنا شدم و برنامه ی تفریحی رو موکول کردم به وقتی که بهاره بیاد چون با شنیدن هر خبری که از من به گوشش میرسید، یه پیامک با محتوای فحش دستم میومد!! که بدون اون خوش نگذرونیم.

واقعا دوسش داشتم، با وجود تموم شیطنتاش که گاهی ناجور حرص درآر میشد اما به غایت دوست داشتنی و شیرین بود.

صبح امروزم رفتم سراغ کاری که مدتها بود میخواستم انجامش بدم و پشت گوش مینداختم؛ پر از حس خوب شدم وقتی موافقت کردن و من بدون هیچ منظوری، دست به انتخاب زدم. جزو بهترین انتخابای زندگیم بود که شک نداشتم پشیمونی پشتش نبود...

دکتر مصطفوی هم باهام تماس گرفته بود و میخواست شنبه برای اعلام ساعت های دروس این ترم برم دفتر گروه، پشت تلفنم احساس میکردم با نارضایتی خاصی حرف میزد؛ مقصر من نبودم که خواهرزاده شو هیئت علمی قبول نکردن و من بعد از مصاحبه و تحویل مدارک و پشتیبانی دکتر مرادی مدیرگروه معدن، قبول شدم، بودم؟!

اگه پیگیری بهاره و کمک بی دریغ یاسمن نبود؛ شاید هیچوقت پام باز نمیشد به شهری که ندیده خاطره ساز بود و یادآور روزای کمی دور...

توی چشمای مامان تردید بود وقتی شنید این شهر هیئت علمی میخواد، اما بهاره همه ی بحث های پیش نکشیده رو توی نطفه خفه کرد با یه دستی زدن و ارسال مدارکم اونم بی خبر از خودم!

توی کش رفتن همه چی استاد بود؛ تازه تزم میداد با کلی پیشنهاد...

وقتی خبر موافقت و دعوت به مصاحبه رو بهم داد فقط ماتش شده بودم و مغزم در حال پردازش اطلاعات وارد شده، کمی هنگ بود و بالا نمیومد!

قوی بودن هنر تازه یاد گرفته ی منه که با تموم خوب بودنا عوضش نمیکنم چون واسش زندگی دادم...

لبخندم بدرقه ی مهربونیای امروز آدماست بی انتظار و حاشیه... برحسب تلکیف از اون کوه پر غرور کل زندگیم، یاد گرفتم خوب باشم و چشم ببندم رو بدی و دل ندم به هر نگاهی و امید داشته باشم به این باور که ذات هر انسانی خوبه؛ حتی اگر به ظاهر بد شده باشه...

تنها نقطه ضعفم نبودن اون پشت همیشه مهربون و کوه محکم همه ی روزا و لحظه هامه که؛ نبودنش خار شده و نشسته به چشمام...

که کاش بود.

که کاش.....

حسرت خوردن بلد نبودم...، با رفتنش بلد شدم...

****

سرسام گرفتم با سر و صدای بهاره، از وقتی پاشو گذاشته توی خونه؛ یه بند داره ریز آمار ما رو از یاسمن میگیره و نق میزنه به جونش که چرا بدون من رفتین!

دیشب با اصرار یاسمن و بخاطر تشریف فرما شدن خانوم؛ از استادسرا اومدم خونه موندم.

ساعت 10 بود و صدای بهاره هر لحظه رو به اوج!!! از تو رختخواب در اومدم و یه نگاه به آینه ی روی کنسول انداختم؛ موهامو پشت سرم با کلیپس جمع کردم و رفتم توی هال؛ چشم بهاره بهم خورد و با سرعت مافوق نور خودشو پرت کرد تو بغلم.

بخاطر حرکت ناگهانیش کنترلمو از دست دادم محکم به در اتاق خوردم و پرس شدم!! شانس آوردم در رو پشت سرم بسته بودم.

یه نگاه تیز بهش انداختم:

_ بهاره جان ترکوندی منو، درست کردن حلوام دستتو میبو سه!

یکم ازم فاصله گرفت و با یه نیشخند زل زد بهم.

_ مهتابی جونم چقدر دلم واست تنگ شده بود، روزی ده بار پشت دستمو داغ گذاشتم که چرا فرستادمت اینجا و خودم اونور یکه و یالغوز موندم.

پر از مهره وجودش، دل به دلت که بده دنیا حریفت نیست.

لبخندی به روش زدم و گفتم بذار حداقل برم دست و صورتمو بشورم بعد بیام به دلتنگیات گوش بدم.

یاسمن بهم یه اشاره زد و پاورچین اومد پشت بهاره؛ محکم زد روی شونه ش و کنار گوشش یه جیغ بنفش زد!

بهاره یه لحظه مات موند ولی بعد از پنج ثانیه بی هوا برگشت و خودشو پرت کرد روی یاسمن!

دوباره صدای جیغ و دادشون بلند شد. گاهی واقعا تو کار این دو بشر می مونم! اگه نسبت شونو نمیدونستم، فکر میکردم دو تا هوو یا نهایتا جاری هستن نه دخترعمه و دختردایی!!

سری به تأسف تکون دادم و راه سرویس رو در پیش گرفتم.

بالاخره با وساطت من، بعد از بیست دقیقه کلنجار رفتن؛ بیخیال همدیگه شدن و هر کدوم مثل لشکر شکست خورده روی یه مبل ولو شدن.

خیلی وقتا پیش میومد با وجودیکه همسن و سال هستیم همه فکر میکردن من خواهر بزرگتر بهاره ام؛ همیشه خرابکاریاشو جمع و جور میکردم.

تنها وقتی که ازم حساب میبرد سر کلاسای دانشگاه بود؛ چون میدونست اگه وسط کلاس و گوش دادن به درس منو با حرفاش بخندونه؛ بدجور تحریم میشه. معمولا در مقابل دوستان و اقوام همیشه لبخند همیشگیم رو لبم بود اما بیرون کاملا مترادف سنگ بودم.

ولی وای به روزی که اگر اتفاق خیلی خنده داری میفتاد و من علیرغم سیستم کنترل خودم؛ سر به خنده میزدم...!

دیگه نمیتونستم کاریش کنم، تا حد نفس کم آوردن میخندیدم و تا وقتی یه نفس عمیق از ته دل نمیکشیدم خنده م تموم نمیشد!

بهاره این اخلاق منو میدونست و چون یکم نفس کشیدن اذیت میشدم سعی میکرد مراعات کنه.

_ مهتاب جونم؟

یه نگاه به چشمای مرموز و پر خواهش بهاره دوختم و بدون عکس العمل خاصی منتظر ادامه حرفش شدم.

_ حالشو داری بریم بیرون؟ باور کن توی اون تهران بدون تو قدم از قدم برنداشتم هر جا تصمیم میگرفتم برم یاد تو میفتادم و راه رفته رو برمیگشتم!!

ساکت شد و بهم زل زد تا جوابشو بدم؛ روی مبل صاف نشستم و گفتم :

_ هفته ی قبل ما قرار بیرون رفتن با دوست یاسمن رو فقط بخاطر عدم حضور سرکار خانوم کنسل کردیم و قرار شد وقتی رسیدی برنامه بذاریم با هم بریم بیرون.

نیشش باز شد و چهار زانو روی مبل نشست. یاسمن با سه لیوان آبمیوه از آشپزخونه زد بیرون ؛سینی رو روی میز گذاشت و روبروی من نشست:

_ آره منم موافقم بهتره به اونام یه خبر بدیم و دسته جمعی بریم لب ساحل؛ یه غذای حاضری هم آماده میکنیم میبریم. چطوره؟

من سری به نشونه ی تأیید تکون دادم و میدونستم بهاره هم قید همچین پیشنهادی رو نمیزنه... که نزد و با کله قبول کرد.

یاسمن برای پیدا کردن گوشی از جا بلند شد و حین رفتنش گفت:

_ پس من یه تماس با نسرین میگیرم ببینم برنامه ای نداشته باشن.

****

روی میز ناهار خوری توی آشپزخونه خم شده بودم و داشتم با سالاد الویه ساندویچ درست میکردم که بهاره از پشت سر دست انداخت دور گردنم و محکم گونه مو ب*و*س*ی*د؛ یه نیم نگاه بهش انداختم و حین ادامه دادن کارم؛ پرسیدم چی میخوای که چسب رازی شدی و ازم آویزون شدی؟؟!

صدای خنده ش بلند شد و دستاشو از دورم باز کرد:

_ مهتاب چرا نمیتونم کار غیرقابل پیش بینی انجام بدم؟

بینی ش یه چین خورد و ادامه داد: که تو متوجهش نشی.

صاف ایستادم و برگشتم سمتش؛ روبروش توی چشماش نگاه کردم:

_ چون مثل شیشه ای؛ میشه فهمید پشت نگاهت چیه...

سرشو کج کرد و با یه قیافه ی متفکر بهم نگاه زد:

_ این یعنی الان من خوبم؟

_ آره این یعنی خوبی و خوب بمون...

توی سرم جمله ها ردیف شدن و قافیه ساختن واسه دلم...

سیاه نشو، بلوری بمون حتی اگه شکستنت...

تاوان شکستن که بشه سفید موندن؛ که بشه قوی شدن؛ که بشه سیمرغ زاده شدن و خاکستر روزای خاکستری رو به باد دادن؛ یعنی برد...

یعنی دنیا و آدماش 3-0 ازت عقب افتادن.

صدای یاسمن از توی هال بلند شد:

_ بهاره، مهتاب کجایین؟؟

دیر شد، دیگه کم کم پیداشون میشه. من دارم میرم پایین؛ فلاسک و یه سری خورده ریز رو هم میبرم. شمام زود بیاین.

ساندویچ های آماده رو توی سبد گذاشتم و روی میز رو جمع و جور کردم، بهاره هم سریع پرید تو اتاق که لباسش رو دوباره چک کنه.

قبل از انجام کارا، آماده شده بودم فقط چادرم مونده بود که از روی صندلی برداشتمش و همراه سبد بیرون رفتم.

آسانسور رو زدم، پایین در که باز شد نسرین رو دیدم کنار یاسمن مشغول احوالپرسی بود.

همراه بهاره بهشون رسیدیم و نسرین اومد جلو، با لبخند سلام داد و حال بهاره رو هم پرسید. همونموقع کیوان هم پشت سرش ایستاد و به گرمی حالمونو پرسید.

متوجه یه ماشین شدم که دو مرد به همراه یه خانوم ازش پیاده شدن و به این سمت نگاه انداختن. سرمو به سمت یاسمن و بهاره برگردوندم که صدای کیوان رو شنیدم:

_ همراه خودمون مهمون آوردیم، اگه ایراد نداره معارفه بمونه واسه مقصد.

هر سه سری به نشونه ی تایید تکون دادیم و من کنار ماشین کیوان یه لحظه توقف کردم و از پنجره سمت راننده سرمو بردم داخل و با یه لبخند عمیق حال بهانه کوچولو رو پرسیدم که با عروسک تو بغلش بهمون نگاه میکرد. با شیرین زبونی جواب داد و دوباره سر جاش نشست. سرمو بیرون آوردم و دنبال بهاره و یاسمن سمت ماشین راه افتادم.

_ یاسمن اون مهمونا رو میشناسی؟

بهاره بود که میپرسید، منم کنجکاوانه منتظر شنیدن جواب یاسمن بودم.

_ مارال ، دخترخاله ی نسرین و وحید شوهرش رو قبلا یه بار دیدم اما اون مردی که همراهشون بود رو نشناختم. حالا برسیم میفهمیم کیه این مهمون جدید ما.

_ میگما اون مرده خوشتیپ بودا!

سرمو کج کردم و با ابروهای بالا رفته چشم دوختم به بهاره بلکه بتونم بفهمم چی توی مغزش داره جولون میده!

معمولا کاری به مرد جماعت نداشت که اونم تحت تأثير همنشینی با من بود اما خیلی حواسش جمع بود حتی به ست رنگ جوراب طرف با لباس تنش!!

_ خب یه نگاه که گ*ن*ا*ه* نداره داره؟؟ اگه به چشم برادری هم باشه که بهتر!!

صدای خنده ی من و یاسمن بلند شد:

_ بهاره تغییر جنسیت دادی؟؟!

سری واسش تکون دادم و سکوت کردم...

تو حال و هوای موزیک بودم که یاسمن ماشین رو متوقف کرد، بالاخره رسیدیم.

شب و دریا.....

باید تجربه ش کرد.

باید شب و دریا رو تنها تجربه کرد.

تنها یعنی به شعله نکشیدن یاد و خاطرات زیر خاکستر و شرکی نکردن دیرچزت با امروز ، یعنی تنهای ت ن ه ا...

****

کیوان برای معرفی کردن مهمونا پیشقدم شد و به ترتیب با اشاره ی دستش معرفی کرد:

_ ایشون مارال خانوم، دختر خاله ی نسرین جان، که با لبخندی مهربون اظهار خوشحالی کرد.

وحید خان همسرش و دوست من.

وحید هم دقیقا مشابه مارال با خوشرویی احوالپرسی کرد.

به اون مرد جوون هم که کنار در ماشین ایستاده بود اشاره زد و گفت پیمان جان رفیق فابریک بنده و همینطور وحید جان که امشب به ما افتخار داد.

مرد جوون سری به نشونه ی احترام خم کرد و یه سلام رسا و بلند به هر سه ی ما داد.

یه جواب دوستانه تحویلش دادیم و من برای برداشتن سبد و کمک به یاسمن، به طرف ماشین برگشتم. بهاره با تکیه دادن به در جلوی ماشین؛ با نگاه متفکر همچنان به پیمانی که داشت برای پهن کردن زیر انداز به وحید کمک میداد، زل زده بود و تو فکر بود. خیلی آروم کنارش رفتم و سقلمه ای نثار پهلوش کردم؛ به خودش اومد و چشم انداخت به حالت صورتم که بفهمه چی ازش میخوام.

_ مهتاب این پسره نافرم آشناست واسم، احساس میکنم یجا دیدمش.

_ بهاره جان تو انقدر دیگه به بندر رفت و آمد نداشتی پس چه جوری میشناسیش؟ البته شاید تو یکی از این پاساژهای مورد علاقه ت یه مغازه ی پوشاک داشته باشه.

_ نه ، تو که میدونی نگاه نمیندازم به هیچ مردی؛ ولی این یکی منو تو فکر برده. دوس دارم بدونم چیکاره ست، بذار برم سراغ نسرین شاید به جواب معادله ی مجهول ذهنم رسیدم.

اینو گفت و ازم دور شد. منم با کمی فاصله پشت سرش راه افتادم.

وحید و کیوان نرسیده رفتن سراغ بدمینتون،بهاره و یاسمن و نسرین هم با رفتن کنار آب، اما من نرفتم.

یه گوشه از زیر انداز نشسته بودم؛ سرم پایین بود و خودمو با خوردن چای سرگرم کرده بودم که دیدم کنارم یه جفت کفش اسپرت مردونه متوقف شد.

سرمو بالا گرفتم و متوجه حضور پیمان شدم، که داشت بهم نگاه میکرد.

_ چیزی لازم دارین؟

_ بله اگه ممکنه به منم یه لیوان چای لطف کنید بدین.

_ حتما، چرا که نه.

واسش یه چای لیوانی ریختم و دستش دادم، تشکری کرد و نزدیک به من نشست. به لیوان زل زده بود که صداش به گوشم رسید:

_ شما از دوستان نسرین خانوم هستین؟ چون معمولا توی جمع های دوستانه شون شرکت میکنم اما تابحال شما رو ندیدم.

_ نه من تازه یه هفته ست با نسرین جان آشنا شدم، در واقع دوست بهاره و یاسمن هستم که تازه اینجا اومدم.

_ اگر سؤالم بی ادبانه و از سر فضولی نباشه میشه بپرسم از کجا و چرا اینجا اومدین؟

_ خواهش میکنم، از تهران اومدم و اینجا عضو هیأت علمی دانشگاه هرمزگان شدم.

توی صورتش حیرت و تعجب رو دیدم و سرمو پایین گرفتم و به لیوانم چشم دوختم، دوباره به حرف اومد:

_ خیلی عالیه و واقعا قابل تحسین... براتون آرزوی موفقیت دارم خانوم.

لبخندی زدم و متواضعانه تشکر کردم.

بعد از خوردن چای، بلند شد و برای همراه شدن با وحید و کیوان به اون سمت رفت، و من موندم و یه دریای وسیع و تاریک؛ با کلی سوال بی جواب.

من موندم و حکایت حکمتش...

من موندم و من...

****

_ مهتاب چرا نیومدی باهامون؟

به بهاره که کنارم نشست نگاه انداختم:

_ من بعد شام میرم، نشستم چای خوردم. میخوری بریزم یا گرسنه شدی؟

_ الان فقط دلم یه دونه از اون ساندویچ های خوشمزه ی تو رو میخواد؛ اصلا این معده ی من در مقابل دستپخت تو هیچ گوش به حرف نمیده.

به این حرفش یه خنده ی کوتاه زدم و ازش خواستم زودتر بره همه رو صدا بزنه تا من بساط سفره ی شامو آماده کنم.

با اینکه خیلی ظریف بود اما شکمش خدای سکان مغزش بود. وای به لحظه ای که گرسنه باشه و چیزی واسه خوردن دم دستش نباشه؛ کل خونه رو میذاره روی سرش و غر میزنه و غر!

همیشه نگران مردی بودم که قرار بود با این جنس لطیف و شکمو زیر یه سقف بره!

صدای نزدیک شدن شون اومد، به عقب برگشتم. روی لب همه شون لبخند دلنشینی نشسته بود. بهاره پرید طرفم و دقیقا کنار من جا گرفت.

زل زده بود به وسط سفره، یاسمن هم جفتش نشست. بخاطر این موش و گربه بودنشون توی خونه و پت و مت شدن شون وقتی بیرون میرفتیم؛ نتونستم خنده ی کوتاهمو مخفی کنم.

سرمو بالا گرفتم و متوجه نگاه ثابت پیمان روی صورتم شدم؛ ناخودآگاه چهره م سخت شد و سرد.

_ مهتاب جان میشه بهم اون نوشابه رو برسونی؟

صدای مارال بود که باهام حرف میزد، بطری نوشابه رو به بهاره سپردم که به مارال بده.

همه مشغول خوردن شدن و گاه گداری اون وسط وحید و کیوان با تعریف یه جوک یا اتفاق خنده دار فضا رو تلطیف میکردن.

اما پیمان آروم مشغول خوردن شام بود و فقط با لبخند همراهی میکرد.

بهاره روی خوردنش تمرکز کرده بود و زیاد حرف نمیزد!

_ پیمان اون دوستت که گفتی باهات اومده، چیکاره ست؟

پیمان سرشو بالا گرفت و در جواب کیوان گفت:

_ راستش تهران که بود یه شرکت بزرگ معاون بود اما یهو تصمیم گرفت بیاد اینوری و خودش دنبال مجوز و زدن شرکت بره.

میخواد یه شرکت واردات قطعات کامپیوتری بزنه ولی هنوز واسه مکانش نتونستیم جای مناسبی گیر بیاریم.

کیوان سری به تأیید تکون داد و مشغول خوردن شد، اما نسرین بی مقدمه پرسید:

_کدوم دوستت پیمان خان؟

_ رفیق چندین ساله و فابریک من اما چون اینجا نبود شما نمیشناسیدش؛ یه یکسالی اونور آب بود اما بعدش تهرون موندگار شد؛ حالام که یه شبه خواب دیده و راه افتاده اومده اینجا واسه بساط پهن کردن...!

همه ملایم خندیدن به این حرفش.

مارال دختر خوبی بنظر میرسید و شباهت رفتاری چشمگیری با نسرین نداشت؛ نگاه وحید محبت داشت وقتی لقمه ی آماده شده میرسوند بهش و تنگش محبتشو به لبخندش میچسبوند.

نسرین اما یه نگاه ریزبین و کنجکاوی ذاتی خاصی داشت که واسه برطرف شدنش از هیچ راهی فروگذار نمیکرد. اینو میشد راحت تو نگاهش دید؛ با اینکه قلبا زن مهربونی بود.

خیلی دوس داشتم بهانه رو ببینم بی نهایت به دلم نشسته بود اما اونو خونه ی مادر کیوان گذاشته بودن.

شب خیلی خوبی بود، به همه خوش گذشت، قرار شد بازم این دورهمی تکرار شه.

چون دیروقت بود کیوان تا رسیدن به در خونه، پشت ماشین یاسمن میومد و بعدش با یه تک بوق مسیر رو عوض کرد و رفتن خونه.

امشب نرفتم سراغ اون سیاه وسیع... نرفتم و سپردم به وقت مناسبش...

به شبی که تنها برم اونجا؛ راه برم و راه برم و راه برم...

و تهش خیره ی اون عظمت دلفریب شم و بپرسم چرا؟؟

بودنا و نبودنای بی موقع گند میزنن به حال و احوال آدمای منتظر، که میدونن ته انتظارشون هیچی نیست جز یه سیاه مطلق.

دریا و ترس... دریا و من...

****

_ بهاره جان پاشو داره دیرم میشه دختر خوب!

این جمله رو واسه دهمین بار تکرارش کردم و نتیجه ش همون شد که فکرشو میکردم:

آب تو هاون کوبیدن!!!

حتی محض دلخوشیم یه اینچ هم تغییر وضعیت نمیداد، یکی نیست به این خوشخواب بگه تو که جنبه نداری زیاد بیدار بمونی واسه چی تا سپیده ی صبح نشستی پای فیلم دیدن و الان کارت شده رو اعصاب من راه رفتن!

_ بهاره جان عزیزم بیدار نشی من رفتما؛ بعد نبینم تا شب یه بند به یاسمن بدبخت پیله شی که چرا نبردمت!

واقعا دیگه داشتم ناامید میشدم...

_ مهتاب جان بسپرش به من، رگ خوابش دستمه، تو زیادی لی لی به لالاش میذاری؛ الان ببین چه جوری سیخ میشینه تو رختخوابش!!!

یه نگاه لبریز از امید بهش انداختم و با کنجکاوی بهش زل زدم ببینم از کدوم هنر داشته یا نداشته ش میخواد استفاده کنه واسه کندن این خرس قطبی حرص درآر از زیر اون پتو...

رفت و برگشتش 30 ثانیه طول کشید که دیدم با پارچ آب یخ پیداش شد!

واسه جلوگیری از کر شدن زودرس دست رو گوشام گذاشتم و چشمامو بستم که تیر ترکش بهاره بهم اصابت نکنه.

_ وای مامان یخ زدم!

این تنها صدای بلندی بود که ملایم به گوشم رسید، چشم باز کردم و دستامو آوردم پایین...

بهاره با موهایی که ولتاژ 220 گرفته بودش، صاف تو رختخواب نشسته و با دهن باز خیره ی یاسمنی شده بود که نیشش تا بناگوشش بازه و دست به کمر با ابرو بالا انداختن اوضاع و احوال بهاره رو رصد میکنه.

میدونستم حتی اگه همه دنیا به ساحل آرامش و صلح بشینه، این دو تا جنگ جهانی سومم راه میندازن!! و همینم شد...

نفهمیدم چطور بهاره از جا پرید و مثل میگ میگ به پاهاش سرعت داد و افتاد دنبال یاسمن!

_ یاسمن به جان دایی که میخوام دنیاش نباشه دستم به توی مریض برسه پودرت کردم!

_ تو فعلا دستتو از پریز برق بکش بیرون بلکه م اون سیخ جاروهات تحت تأثیر نیروی جاذبه آبشار بشن و بیفتن تو سر پایینی!

این مهتاب زیادی لوست کرده؛ باید آدمت کنم.

دور مبلمان وسط هال دنبال هم افتاده بودن، دیگه داشت واقعا دیرم میشد. حیف قول داده بودم روز اولی بهاره رو با خودم ببرم با محیط دانشگاه آشنا شه وگرنه تا حالا صد بار رفته و حتی رسیده بودم.

_ بهاره جان واقعا دیرم شده من میرم، هر وقت احساس کردی حسش اومده پاشو خودت بیا.

اینو گفتم و رفتم کنار جاکفشی و مشغول پوشیدن کفشای اسپرتم شدم، که صدای منقطع و پر از نفس نفس زدنای بهاره بلند شد:

_ مهتاب جان تا من لباس بپوشم تو ماشینو روشن کن، بشمر سه پایینم. دوس ندارم تنهایی بیام.

یه پوف کلافه کشیدم و با چک کردن ساعتم، اخطار آمیز گفتم:

_ بهاره جان بشمر سه شد بشمر چهار، دیگه وقتی میای که جا تر و بچه نیست. زود بپوش جان عزیزت؛ نمیخوام روز اولی گزک بدم دست اون خودشیفته ی بزرگ!

_ رو جفت چشام بانوی مهربون، زود میام.

داشتم در ورودی خونه رو باز میکردم که صداش از سرویس اومد:

_ تو که میدونی عزیزتر از تو ندارم پس جونت سلامت؛ الان میپوشم میام.

یه بلا نگیری زیر لب نثارش کردم و برای یاسمن که داشت دولپی لقمه شو ایستاده وسط هال میخورد سری به نشونه ی خداحافظی تکون دادم و رفتم پایین.

****

پنج دقیقه فرصت داشتم ماشین رو ببرم پارکینگ دانشگاه بذارم و خودمو برسونم دفتر گروه.

اومدم پایین و از اونطرفم بهاره پرید بیرون، قفل مرکزی ماشین رو فعال کردم و با قدمای بلند راه گروه رو در پیش گرفتم و دعا کردم نباشه یا حداقل نرمال باشه!

رسیدم و یه نفس عمیق کشیدم؛ در زدم.

_ بفرمایید.

صدای خودش بود، قبل از اینکه در رو باز کنم بهاره کنار گوشم لب زد:

_ چه صدای زمختی داره این جناب دکتر! آدم یاد برنامه های وحشتناک شبکه ی مستند میفته!!

به زور جلوی خنده مو گرفتم و یه چشم غره مهمونش کردم که ساکتش کرد.

تو گوشم گفت:

_ من همین بیرون توی راهرو می مونم، برو ببینم چه میکنی.

آروم در رو باز کردم و یه قدم داخل اتاق گذاشتم و یه سلام رسمی دادم. دکتر سرش رو بالا گرفت و زل زد به چشمای من:

_ سلام سرکار خانوم، بفرمایید بشینید.

تشکر کردم و روی دورترین صندلی بهش نشستم و کیفم رو هم کنار پام گذاشتم و منتظر نگاهش کردم.

_ برنامه ی کلاسی استادا مشخص شده، از شما هم همینطور، چون یه استاد تازه کار هستین بنابراین دروس پایه دوره ی کارشناسی رو برای شما منظور کردم، برای اداره ی کلاس های پایه ی ارشد و دکترا خودم و چند تن از دوستان هستیم. شما بهتره کمی تجربه ی تدریس کسب کنین.

_ بله در اینکه بنده باید کسب تجربه کنم شکی نیست، اما تا اونجایی که من اطلاع دارم شما تنها استاد تخصصی این رشته هستین؛ این سوال برای من پیش اومده که وقتی سقف معینی برای تدریس وجود داره، آیا میشه بیشتر از اون سقف تعیین شده؛ واحد برداشت؟ در صورتیکه نیروی متخصص و ثابت به تازگی اضافه شده؟؟!

ته جمله م ابروهامو به حالت تعجب بالا بردم، حرص و اخمی که پیوند ابروهاش شده بود کاملا مشخص بود. فقط دلم میخواست بدونه با هالو طرف نیست!

_ سرکار خانوم.....

میخواست جمله شو ادامه بده که وسط حرفش پریدم:

_ اکبری هستم جناب دکتر؛ خوشحال میشم به این صورت منو مخاطب قرار بدین.

_ بله خانوم اکبری، یا شایدم باید به جوونایی مثل شما دکتر گفت که براتون راضی کننده تر باشه؟؟!!

با تمسخر نگاهم میکرد، مثل همیشه خیلی خونسرد زل زدم به صورتش:

_ بنده با ذکر این عنوان دهن پر کن هم همون رفتاری رو خواهم داشت که قبل از این داشتم. بنظرم اونقدر به اندازه ی نیاز، توانایی دارم که با حذف یا تکرار یه عنوان، شعور و شخصیتم باهاش سنجیده نشه یا زیر سوال نره دکتر!

دکترش رو با تأکید گفتم و لبخندی نشوندم روی لبم که دقیقا تا عمق وجودش بسوزه! درسته مظلوم و آرومم اما بی زبون نیستم؛ حداقل این سالها دیگه نیستم و یاد گرفتم بجنگم واسه داشته هام و دربدر نداشته هام نباشم...

وقتی روز رو به شب و شب رو به روز وصل میکردم ، وقتی تموم دغدغه م شده بود ترجمه ی مقاله ی ژورنال های خارجی و معتبر، وقتی روی برگه های ویرایش مقاله هام خوابم میبرد؛ برای امروزم بود که نذارم کسی منو ، توانم رو، حقم رو نادیده بگیره و چشم ببنده روی داشته هایی که به قیمت گزاف توی این چند سال بدست آورده بودم.

به قیمت یه زندگی...

زندگی مهتابی که شب کسی رو تاریک نکرده ولی به سپیده و نور نرسید...

مهتاب شده بود مترادف سکوت... سکوتی که گم شده بود لابلای مرز روزمرگی و زندگی...

یه سکوت بی پروا....

****

_ چرا برای افتتاح و باز شدن شرکت دوست پیمان، ما دعوت شدیم؟

اینو من از یاسمنی پرسیدم که اول صبح خبر این دعوت به شام رو داد.

_ راستش خودمم نمیدونم جریان چیه ولی مثل اینکه نسرین ازمون اسم برده؛ پیمانم گفته این افتتاح شرکت بهونه ای باشه واسه دور همی جدیدمون.

_ من امروز تا 6 عصر کلاس دارم، یاسمن بیکاری؟

_ من امروز وقتم آزاده ولی فردا باید برم معدن بازدید.

_ باشه عزیزم، راستی سوییچ ماشین رو دم در سرجاش گذاشتم مرسی خیلی این چند روز بدردم خورد.

_ باشه دستت، من که نیازی ندارم.

یه نگاه به قیافه ی بغ کرده ی بهاره انداختم:

_ شماها امروز برین واسه مهمونی امشب به خودتون برسین، منم با تاکسی میرم. میدونستم درد قیافه ی بهاره چیه؛ حدسش سخت نبود که الان با این حرفا نیشش شل شده، ولی یه تذکر دادن جای دوری نمی رفت وقتی این مارمولک رو میشناختم: