رمان طواف و عشق به قلم امیدوار

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #مذهبی

خلاصه :

داستان درباره مرديه كه به سبب حادثه اي عشقي كه در 25 سالگي براش رخ داده ، تصميم گرفته هرگز ازدواج نكنه …

ولي بعد از ده سال كه مي خواد مشرف به حج عمره بشه مجبور ميشه علي رغم ميلش زني رو …

پنجره ماشين را پايين داد و هواي بهاري را به كام كشيد، مطبوع و ل*ذ*ت بخش بود... به محض رسيدن به چهارراه چراغ قرمز شد. اجبار به ايستادن بود ناچار ترمز كرد ... هنوز درست متوقف نشده بود كه صداي بچگانه پسري از پنجره او را مخاطب قرار داد:

- اقا گل ...گل مي خريد؟

به سرتاپاي او نگاهي كرد هنوز سني نداشت حدود نه ساله به نظر مي رسيد، وقت بازي كردنش بود ... اما گل مي خواست چه كار؟... خم شد و به محتويات داشبورد نظري انداخت...همه شكلات تلخ... از مزه انها خوشش مي امد... لعنتي يك شكلات بچگانه هم انجا پيدا نمي شد... اگر هديه انجا بود كلي سرش غر مي زد كه " اخه شكلات هم تلخ مي شه...مزه شكلات به شيرينيشه... از دست تو كه هيچ كارت به ادميزاد نرفته" لبخندي زد... اهان حالا يادش افتاد... سريع از كيفش يك بسته نسبتا بزرگ دراژه بيرون كشيد و به طرف بچه گرفت... هرچند ان را براي آيسل گرفته بود ولي او از اين چيزها زياد داشت...

- بيا اقا پسر ...

وهمراه ان يك اسكناس هم بدستش داد... پسر به زور مي خواست چند شاخه گل به او بدهد اما قبول نكرد... نگاهش به سمت تايم چراغ قرمز كشيده شد... كلاج ، دنده، اماده حركت... وگاز ... اولين ماشيني بود كه حركت كرد اينقدر بدش مي امد از راننده هايي كه پشت چراغ مي خوابند.

وارد حياط شد... اولين چيزي كه توجهش را جلب كرد 206 البالويي هديه بود... لبخندي زد و به سمت خانه رفت هنوز در را باز نكرده بود كه آيسل با سروصدا وارد حياط شد و به آ*غ*و*شش پريد...

- دايي دايي ... كمك كمك

وسرش را محكم ميان سينه اش پنهان كرد ... هرچه سعي نمود تا اورا از خود جدا كند نتوانست ... درحالي كه موهايش را مي ب*و*سيد داخل رفت...

هديه جلو امد وبا حرص سعي كرد تا آيسل را از آ*غ*و*شش بگيرد:

- هومن بدش به من...

هومن بچه را محكم تر گرفت و پرسيد :

- چي شده؟

- هيچي مامان تو حمومه مي خوام آيسل رو هم بدم حمومش كنه

هومن لبخندي زد و گفت:

- سلام

هديه هم خنديد و گفت :

- سلام... خسته نباشي... حالا بده آيسل رو

آيسل با لجاجت گفت :

- من حموم نممممي لم...

هديه با عصبانيت بچه را از آ*غ*و*ش هومن بيرون كشيد و به طرف حمام برد... هومن از همانجا بلند گفت:

- آيسل اگه بچه خوبي باشي مي دم تو لبتابم نقاشي بكشي...

آيسل فرصت طلبانه گفت:

- مي دي گوسيت لو هم بازي كنم؟!

هومن سري تكان داد و باخنده گفت:

- اره ميدم ... اي شيطون...

و به اتاقش رفت...

تازه لباس عوض كرده بود كه هديه با تقه كوچكي كه به در زد وارد اتاقش شد...

- از احوالات داداش ما چه خبر؟

- ممنون خوبم

هديه كمي منتظر شد و سپس بي تعارف روي تخت نشست:

- ا... تو نمي خواي چيزي بگي؟

- چي مثلا؟

- احوالپرسي... دلم برات تنگ شده اي... چيزي تو اين مايه ها ديگه

هومن با خنده گفت:

- اصلا مگه تو اجازه مي دي دل ادم برات تنگ بشه ... هر روز هر روز اينجايي... نمي دونم اين رضاي بيچاره برا چي زن گرفته... مردا همه يه بار روز عروسي زنشون رو از خونه پدر زن مي برن خونه خودشون اما اين طفلك هر شب عروسش رو مي بره خونش... صبح كه مي شه دوباره اينجايي خودمونيم ها عين كش مي موني تا ولت مي كنن بر مي گردي سر جاي اول...

هديه با عصبانيت بالش را از روي تخت بر داشت و به سرو كله هومن كوبيد...و هومن بدون اينكه درصدد تلافي باشد، با حوصله و خندان بالش را از دست هديه بيرون كشيد:

- حرف حق تلخه خب...

- يعني من تورو مي كشم...

و با اين حرف به طرف برادرش حمله كرد بعد از اين كه از جنگ تن به تن خسته شدند هردو نفس نفس زنان روي تخت نشستند... هديه گفت:

- هومن؟

- هان؟

- هان نه و بله...كي بزرگ مي شي تو؟

- بلللله... خواهر بزرگه

هديه و هومن فقط يازده ماه باهم تفاوت سني داشتند... اما همين يازده ماه هم كافي بود كه هديه هميشه احساس بزرگي كند از بچگي باهم دوستان خوبي بودند بعد از ازدواج هديه هم با حضور دائمي او اين احساس چندان تغييري نكرده بود... با اين تفاوت كه حال او يك دختر بچه سه ساله شيرين و خوردني داشت كه هومن از ديدنش هيچوقت سير نمي شد .

شوهر او رضا هم مرد خوب و سنگين و با حوصله اي بود كه تقريبا به هر ساز زنش مي ر*ق*صيد... نه اينكه توان مقابله نداشته باشد نه... بلكه علاقه اش به هديه او را چنين مطيع ساخته بود... هرچند هديه هم حد و حدود خود را مي دانست...

- هومن ؟ نمي خواي يكم نرمش نشون بدي؟

- هديه خواهش مي كنم دوباره شروع نكن!

- برادر من ديگه سني ازت گذشته داري كم كم 35 ساله مي شي اخه تاكي مي خواي اينجوري زندگي كني؟

هومن ؟ نمي خواي يكم نرمش نشون بدي؟

- هديه خواهش مي كنم دوباره شروع نكن!

- برادر من ديگه سني ازت گذشته داري كم كم 35 ساله مي شي اخه تاكي مي خواي اينجوري زندگي كني؟

هومن كلافه دستي به موهاي خود كشيد وگفت:

- هديه به خدا خسته ام روز بدي داشتم...

- تو كه هميشه خدا خسته اي ... پس كي دوكلوم حرف حساب مي شه باهات زد اخه...

- حرف حساب!!!!

خنده پر از غيضي زد و ادامه داد :

- شكر خدا من كه هر روز دارم حرف حساب مي شنوم ، اون هم از دوست و اشنا و فاميل و ديگه هر كسي كه دستتون بهش مي رسه.

- هومن جان برادر من ، بيا از خر شيطون پايين... به خدا مامان داره از دستت پير مي شه...

- پيري يه فرايند طبيعيه ... ربطي هم به من نداره... تازه مگه من چمه... دارم زندگي مي كنم خب!!!

هديه با لحني ملايم گفت:

- عزيزم به اين هم مي گي زندگي ... هر روز مي ري مطب و بعد بيمارستان و بعد اين اتاقت ... اين همه چيزي هست كه از زندگي مي خواي؟

هومن شانه اي بالا انداخت و گفت:

- بگو ببينم مثلا شما چه كاري تو زندگي مي كنيد كه من عقب موندم... همه زندگي كه ازدواج نيست! نمي خوام ... نمي خوام زن بگيرم مگه زوره؟!!

- اره همه زندگي ازدواج نيست ولي نصف زندگي ازدواجه و ارامش و ل*ذ*تي كه به همراه داره ... اخه درد تو چيه؟

هومن شقشقه هايش را فشرد و گفت:

- تو كه درد منو مي دوني!

- نمي خواي تمومش كني؟

- نه ... نمي خوام يكي رو بدبخت كنم.

- تو توانايي خوشبخت كردن يه نفر رو داري ... من مي شناسمت...

- داري اشتباه مي كني...

زنگ حمام نشاندهنده اين بود كه هديه بايد براي گرفتن آيسل به حمام برود... قبل از اينكه حرف هومن تمام شود ... هديه از جا برخاست وبه طرف درب رفت ، در همين حين گفت:

- راستي اقاي كمالي زنگ زده بود ... گفت كه سه شنبه جلسه توجيهي دارن در مسجد امام رضا ... گفت بهت بگم حتما بايد توهم باشي.

هومن ابرويي بالا داد و گفت:

- من كه اولين بارم نيست مي رم حج فكر نمي كنم نياز به رفتن باشه.

- ولي اقاي كمالي تاكيد كرد كه حتما بايد تو هم باشي و گفت كار واجبي باهات داره!

هومن متعجب نگاهي كرد و چيزي نگفت...

هديه اهي كشيد و گفت:

- مامان نذر كرده بود كه اين بار با خانومت بري مكه...

و با اين حرف اتاق را ترك كرد.

هومن خود را روي تخت پرت كرد و به خيالش اجازه پرواز داد...

از 25 سالگي همين بساط را داشت مادر و خواهرش اصرار داشتند كه دختر خوبي برايش در نظر بگيرند و بساط عروسي اش را به محض فارغ التحصيل شدن برپا كنند... اما هومن چيزي غير از اين را مي خواست از نظر او ازدواج حتما بايد بر پايه عشق بنا مي شد ...

پسري بود خوش قد وقامت ، اجتماعي و داراي استعداد فراوان در بدست اوردن دوستهاي زياد ... در خانواده نسبتا مذهبي به دنيا امده بود ... پدرش حاج اقا هادي رستگار يك بازاري خوشنام بود و مادرش معصومه خانوم در بين در و همسايه،دوست و اشنا برو بيايي براي خودش داشت... با رضايت پدرش مادر در كارهاي خير دست داشت و با اينكه خانه دار بود ولي بيشتر از خيلي ها مورد احترام و توجه ديگران قرار مي گرفت... تنها خواهرش، هديه بيش از ده سال مي شد كه ازدواج كرده بود... دبير زبان بوده و دخترش، ايسل، دوستداشتني ترين موجود روي زمين براي هومن بود... تنها غم اين پدر و مادر ازدواج نكردن پسرشان بود.

هومن غلتي زد و حرف سالها پيش خود را مرور كرد:

- مادر من ... اگه من بخوام روزي ازدواج كنم همسرم رو خودم انتخاب خواهم كرد... من از ازدواجهاي سنتي خوشم نمياد ... من بايد يه مدتي دختري رو بشناسم بعد باهاش ازدواج كنم اصلا ببينم از اخلاقش رفتارش حرف زدنهاش خوشم مياد يا نه...

وحرف مادر اين بود كه:

- باشه من هم حرفي ندارم كه... اين همه دختر دور و برت هست تو فاميل در و همسايه ... حتي هم دانشگاهي هات... خب يكي رو انتخاب كن ديگه.

اما مشكل اينجا بود كه او از ازدواجهاي فاميلي خوشش نمي امد و در دانشگاهش هم كه ابدا... عمرا يكي از دختران لوس وننري را كه از صبح تاشب به بهانه نوع شغل و حرفه شان با ده نفر لاس مي زدن ادم حساب مي كرد ...

با ان غرور و كم توجهي اش به جنس مونث ، انقدر كشته مرده داشت كه بيا و ببين و بدي جريان اينجا بود كه خود نيز از اين همه محبوبيت اطلاع داشت و طاقچه بالا مي گذاشت ...

خوب به خاطر داشت تازه مي خواست دكتراي عمومیش را بگيرد و داشت خود را براي شركت در ازمون تخصصي اماده مي كرد كه...

يك روز جمعه اي با دوستانش قرار كوه گذاشتند ...

روز خوبي بود ... هواي مطبوع و دلچسب كوه همه شان را به وجد اورده بود ... چهار برابر هميشه صبحانه تناول كرده بودند... چرا كه هر چهار نفر براي بقيه هم صبحانه اورده بودند و نبايد حيف و ميل مي شد!

تا نزديكي هاي ظهر خوش گذراندند و سرخوش و سرحال قصد برگشت كردند ...تا نيمه هاي كوه پايين امده بودند كه متوجه حضور چند دختر شدند كه با فاصله كمي از انها حركت مي كردند ...

طبق معمول هميشه عرفان دوست صميمي اش باديدن دو دختر چشمانش برق زد و چند گام جلوتر رفت و از همانجا با صداي نسبتا بلندي گفت:

- بچه ها نعمتهاي خدا رو داريد مي بينيد... اصلا ادم تا كوه نياد نمي تونه به عظمت خدا پي ببره ...

و نگاهي به دختر ها انداخت و گفت:

- مگه نه؟

دختر ها خنده اي كردند وكمي سرعت گرفتند

دو دقيقه نگذشته بود كه يكي از دخترها ايستاد وخم شد تا بند كتانيش را ببندد... وبراي همين كوله خود را زمين گذاشت ...

عرفان هم كه سرش درد مي كرد براي اين اتفاقات پيش رفت و گفت :

- اگه سنگينه بده كمكت كنم.

دختر نيم نگاهي به عرفان انداخت وگفت:

- برو به عمت كمك كن.

عرفان باخنده گفت:

- به عمم هم به اندازه كافي كمك كردم... حالا نوبتي هم باشه نوبت توه!!

دختر بلند شد و راه افتاد... عرفان ايستاده بود ...همين كه به نزديكيش رسيدند ، هومن با ناراحتي گفت:

- عرفان تو نمي خواي از اين كارات دست برداري؟!!

- نه ... اصلا تفريح وگردش به همين چيزاش قشنگه... هومن تو ديگه زيادي پاستوريزه اي!!!

عرفان پسر خوبي بود ... از دوران راهنمايي با هم بودند... اما در دبيرستان هريك دنبال علاقه خود رفت ... و در ان زمان تازه مدرك معماري ارشدش را گرفته بود و درصدد باز كردن شركتي براي خود بود ...

عرفان با لحن شادي بلندتر، جوري كه جلويي ها به خوبي بشنوند، گفت:

- به هر حال من پشت سرتونم كمك لازم داشتين در خدمتم...

وبا اين حرف دوباره گامي به انها نزديك تر شد ...

راه در ان قسمت كمي تنگ تر شده بود و دو نفر دو نفر امكان عبور وجود داشت ... همان دختر برگشت تا جواب تندي به عرفان بدهد كه يك مرتبه پايش سر خورد... جيغ كوتاهي كشيد و براي اينكه زمين نيافتد در لحظه اخر به بازوي دوستش چنگ زد و از انجايي كه اين يك عكس العمل اني بود هردو به زمين افتادند ...

شيب نسبتا تندي بود دختر اولي براي جلوگيري از سر خوردن دستش را به صخره كناري گرفت ... موقعيت خطرناكي بود ...

عرفان كه تقريبا نزديكشان بود سريع جلو رفت و كمر اولي و بازوي دومي را چنگ زد و بدين ترتيب هردو را از سقوط احتمالي نجات داد...

هومن و علي و منصور هم جلوتر رفتند و در نهايت با احتياط توانستند چند متري جلو تر رفته و مكان صاف و امني را براي ايستادن پيدا كنند ... به محض ايستادن عرفان دم گوش هومن گفت:

- حال كردي دو تا دو تا دارم نجات مي دم ها!!!!

هومن بدون حرف فقط چپ چپ نگاهش كرد... عرفان ابرويي بالا انداخت و به طرف دخترها رفت ... دختر اولي دست راستش را گرفته و از درد به خود مي پيچيد كف دست و بازويش بدجور ساييده شده بود و دختر دومي هم مچ پايش به شدت درد مي كرد ... عرفان سر بلند كرد و رو به هومن گفت:

- بيا ببين چي شده...

و رو به دختر ها گفت:

- اين رفيق ما پزشكه...

هومن نفس عميقي كشيد و جلوتر رفت ...

نخست سراغ دختر دومي رفت كه صداي ناله اش بلندتر بود.. مچ پايش كمي متورم شده بود ولي زخمي در كار نبود نمي توانست نظري بدهد ... نياز به راديولوژي داشت با اين همه پماد مسكني از جعبه كمك هاي اوليه اش بيرون كشيد و به ملايمت به روي پاي او ماليد وگفت:

- سعي كن موقع راه رفتن رو اين پات فشار نياري ... حتما هم بايد يه عكس ازش بگيري.

وبا اين حرف از جابرخاست و سراغ دختر اولي رفت ... به ارامي بازوي اورا در دست گرفت ... متاسفانه زخم بدي بود كل كف دستش به اضافه بخشي از ساعدش خونريزي داشت ... هومن با نگراني گفت:

- انگشتات رو تكون بده ببينم...

دختر به اهستگي انگشتانش را تكان داد... هومن گفت:

- خوبه ... الان زخمت رو مي بندم ... بعد مي ريم بيمارستان ... حتما برا تو هم يه عكس ازدستت احتياج هست...

هومن بتادين را بيرون كشيد و روي زخمش ريخت ... سوزش غير قابل تحمل ان موجب شد تا دختر دستش را پيش برده و مچ دست هومن را بگيرد تا مانع ادامه كارش شود و هومن براي اولين بار سر بلند كرد و با اخم در چشمان دخترك نگريست...

لعنتي چه چشماني داشت... درشت و اهويي مشكي به رنگ شب... سريع چشم از اوگرفت و نگاهي به اطراف انداخت دختر سومي ايستاده بود و با چشماني گريان به انها مي نگريست... هومن گفت:

- بيا دستش رو بگير زخمش رو ببندم...

دختر باشه اي گفت و جلوتر امد:

- شيدا دستت رو بده به من

هومن روي زخمش را ضدعفوني كرده و پماد ماليد و سپس به طور موقت ان را پانسمان نمود... و در همين حال پرسيد:

- كي واكسن كزاز زدي؟

شيدا در حالي كه هنوز درد داشت با صدايي شبيه ناله گفت:

- نمي دونم.

- اگه فكر مي كني بيش از ده سال هست ... بايد حتما يه واكسن كزاز تزريق كني...

- يادم نيست ... نمي دونم كي زدم!

- خيلي خب... به محض رسيدن به بيمارستان يادت باشه اين موضوع رو به عوامل تذكر بدي...

- باشه

شيدا به كمك دوستش كه مهسا نام داشت از جا برخاست... مهسا گفت:

- اگه تو مي توني راه بري من برم كمك نياز...

- اره مي تونم ...

مهسا به طرف نياز رفت و زير بازوي او را گرفت و بلندش كرد... وبالاخره عرفان به ارزويش رسيد و كوله شيدا و نياز را برداشتو به طرف هومن رفت و ارام گفت:

- ديدي چه نوني گذاشتم تو دامنت ديگه...

هومن چشم غره اي به او رفت و گفت:

- عرفان نذار دهنم باز بشه كه هرچي مي كشيم از دست تومي كشيم...

عرفان باخنده گفت:

- ببين عوضي گرفتي برو برا جلويي ها چشم و ابرو بيا... من كه همينطوري كشته مردت هستم... اخ ... عجب خريتي كردم رفتم رياضي خوندم... الان فهميدم كه چقدر رشته تو به درد بخوره...

هومن هم خنده اش گرفته بود با ارنجش به پهلوي عرفان زد و گفت:

- خاك بر اون سر منحرفت.

به پاي كوه رسيده بودند كه هومن از دختر ها پرسيد :

- ماشين دارين؟

- نه

- اگه خواستين ماشين من نزديكه ... بياين مي برمتون بيمارستان... اگه هم نخواستين كه بايد تا دم جاده پياده برين.

شيدا رو به هومن گفت:

- درست نيست بيش از اين مزاحمتون بشيم.

- مزاحمتي نيست سر مسير برام... بفرماييد ...

و به طرف عرفان برگشت و گفت:

- بچه ها رو هم تو برسون ... فعلا خدافظ

عرفان نگاه پر از شيطنتي به او انداخت و خود را براي اينكه ماشين اورده بود هزار بار لعنت كرد.

* * *

آيسل در اتاقش را بدون در زدن باز كرده به داخل اتاق پريد...

- دايي ... گوسيت لو بده

هومن نگاهي به او انداخت ... برخاست و نشست... و آيسل را به آ*غ*و*ش كشيد:

- بيا ببينم خوشگل دايي چي كار مي كنه؟... نگا لپاشو !!! چه تميز هم شده!!!

وبا اين حرف ب*و*سه محكمي به صورتش زد... آيسل با بي قراري گفت:

- گوسيت لو مي خوام...

هومن با حوصله گفت:

- اول بيا بريم يه نقاشي خوشگل تو لب تاپ بكشيم...

آيسل با بي قراري خود را تكان داد و گفت :

- نه من اول مي خوام تو لو مانه(معاينه) كنم.

- اخه بچه اون كه مال بازي نيست... من برا خودت از اون اسباب بازي هاش خريدم كه...

آيسل با بد اخلاقي گفت:

- اون صداي بوم بوم نمي ده دوسش ندالم... خودت گفتي مي دي...

هومن خنديد و خم شد و از داخل كيفش گوشي معاينه را بيرون كشيد وگفت:

- همين يكبار... اون هم فقط اينجا پيش خودم بازي مي كني ... خب؟

- باسه

آيسل با خوشحالي گوشي را گرفته و خيلي حرفه اي ان را به گوش هايش گذاشت و رو به هومن گفت:

- خب حالا مي خوام مانت كنم!!

هومن سري تكان داد و گفت:

- باشه بيا معاينه كن.

آيسل لبانش را غنچه كرد و گفت:

- اينطولي نمي شه كه... بايد دلاز بكشي ...مباستم بدي بالا

- حالا نمي شه همينطوري معاينه كني؟

آيسل پاي خود را زمين كوبيد و گفت:

- نه... نمي...سه

هومن خوب مي دانست از عهده اين فسقلي بر نمي ايد براي همين دوباره دراز كشيد و بلوزش را هم بالا كشيد... آيسل حسابي ذوق كرده بود وگوشي را روي شكمش قرار داد ...هومن دست كوچك آيسل را گرفته گفت:

- ببين قلبم اينجاست... همون كه بوم بوم صدا مي ده...

آيسل با اخم گفت:

- خودم بلدم... تازه مگه قلب تو پيس خودته؟

- خب پس بايد پيش كي باشه؟

- قلب باباي من پيس مامانيمه!!!

- يعني چي؟

- بابام خودس به مامانيم گفت قلب من هميسه پيس توه!!!

هومن يكمرتبه زد زير خنده و آيسل را ب*غ*ل كرد و ب*و*سيد...آيسل خود را كنار كشيد و گفت:

- ا... بذالم زمين مي خوام به صداي بوم بوم گوس بدم...

هومن او را زمين گذاشت و به حركات ظريف و بامزه اش خيره شد... دستان كوچكش كه به تنش مي خورد قلقلكش مي امد... طاقتش طاق شد و از جا برخاست و محكم محكم به آ*غ*و*شش كشيد و چند باري به بالا پرتابش كرد... آيسل از شدت هيجان مي خنديد و ريسه مي رفت...

اقاي كمالي مدير كاروان و از دوستان پدرش بود ... هومن اولين بار كه به سفر حج عمره ثبت نام نمود با او همسفر گرديد و از انجايي كه جوان مقبولي بود ، اقاي كمالي از او خوشش امده و براي همين در سفرش به حج تمتع او را به عنوان پزشك كاروان انتخاب نموده و همراه برده بود ...

سفر اولش به مكه در بدترين شرايط روحيش صورت گرفته بود... تجربه زيارت خانه خدا برايش عالمي داشت...

كلا از سفر خوشش مي امد... اكثر شهرهاي ايران را گشته بود از اهواز و شيراز و كرمانشاه گرفته تا مشهد و شهرهاي شمالي و ... علاوه بر ان سفرهايي نيز به كشورهاي خارجي داشت، تركيه ، دبي ، اذربايجان ، مالزي، سنگاپور، سوريه و...

به قول عرفان" زن نداشتن همين است... ادم نمي داند پولش را كجا خرج كند!!!"

اما هومن احساسي را كه در خانه خدا تجربه كرده بود ، در هيچ جاي ديگر نيافتاده بود...

احساس لطيف ارامش...

احساس نزديك بودن به معبود...

رسيدن به نقطه شروع...

جايي كه تو هستي و خدا هست...

نه كه خدا همه جا نباشد، اين انسان است كه همواره باخدا نيست، ولي انجا رها از دنيا ،حس قشنگيست بودن...

بودن و همراه شدن در همان هفت مرتبه گشتن...

وبه ياد اوردن هفت طبقه اسمان...

تشكيل هستي در هفت روز ...

هفت بار...

اين دلايل كافي بود تا بار ديگر قصد اين سفر كند...فصل دوم:

1.

روز سه شنبه براي جلسه توجيهي حج راهي مسجد شد... در واقع اصرار اقاي كمالي موجب شده بود تا در اين جلسه شركت كند .

با ورودش به مسجد با چهره هاي اشناي زيادي مواجه شد، كساني كه يكي دوباري مزه همسفر بودن با انها را چشيده بود...

اقاي كمالي با ديدنش برخاسته و به سمتش امد:

- سلام اقا هومن... چطوري پسرم؟... حاج اقا رستگار حالشون چطوره؟

اقاي كمالي تقريبا همسن پدرش بود با احترام با او دست داد:

- سلام از ماست... ممنونم ... پدر هم حالشون خوبه و سلام مخصوص داشتن خدمتتون...

- بيا اينجا... حاج اقا رضايي ( روحاني كاروان) هم اومده...

هومن در رفتن عجله داشت براي همين گفت:

- مثل اينكه با من كاري داشتيد؟ ... برا همين به حضور رسيدم!

- درسته كار دارم ...ولي چرا اينقدر عجله؟... نكنه كاري داري؟... بايد بري؟

- نه كار خاصي ندارم!... فقط...

اقاي كمالي بازويش را گرفت و با خود همراه نمود:

- جووناي اين دوره فقط عجله دارن... بيا ... حالا فرصت ندارم ... پايان جلسه بايد باهات حرف بزنم...

وبا اين حرف او را كنار اقاي رضايي برد...

بعد از سلام واحوالپرسي هاي معمول ، كنار حاج اقا رضايي نشست...

ماكت كوچكي از كعبه وسط مسجد قرار داده بودند ... اقاي رضايي و بعد از او اقاي كمالي راجع به سفر و اعمال ان و چگونگي رفت و برگشت براي حضار توضيح مي داد...

هومن زياد حواسش به صحبتهاي مطرح شده نبود، بيشتر چشمش به پسر بچه بانمكي بود با شور و علاقه زياد حول ماكت كعبه در حال چرخش بود... گاهي به ان دست مي كشيد و گاهي هم مي ب*و*سيد حدود 5 يا 6ساله به نظر مي رسيد و شيطان و شلوغ بود... بعد از اينكه از طواف ، ان هم صد بار، فارغ شد. به طرف منبر رفته واز پله هاي ان بالا رفت و در جاي سخنران تكيه زد ... كلي هم انجا ذوق كرده بود و مي خنديد... بعد از سير شدن از انجا پايين امده و به تمام گوشه هاي مسجد سر كشيد... ارام و قرار نداشت... از ان بچه هايي بود كه هر كاري مي كردند اما بي سروصدا... به مقابل حاج اقا رضايي رسيد و با كنجكاوي به او خيره شد... حاج اقا رضايي دست در جيبش كرده و شكلاتي را بيرون اورد و به سمتش گرفت... پسر نگاهي به شكلات كرد و خنديد ولي ان را نگرفت...

حاج اقا رضايي گفت:

- بيا پسرم... بگير...

پسرك انگشتش را در دهانش كرد و گفت:

- مامانم گفته از غريبه ها چيزي نگيرم...

حاج اقا رضايي خنديد و گفت:

- پس بدو برو از مامانت اجازه بگير بيا!

پسر سرش را به علامت موافقت تكان داد و به طرف خانوم ها دويد ... و در كمتر از يك دقيقه دوباره بر گشت...

- اجازه گرفتي؟

پسر سرش را تكان داد يعني اره...شكلات را به دستش داد و دست پسر را گرفت و به طرف خود كشيد و در آ*غ*و*شش نشاند...

- اسمت چيه؟

- طاها

- به به... چه اسم قشنگي!!... چند سالت هست؟

- 5 سال...

حاج اقا نفس عميقي كشيد و صورتش را ب*و*سيد:

- بده شكلاتت رو باز كنم...

- خودم باز مي كنم...

طاها با اين حرف دست در جيبش كرد و دو سه تا شكلاتهاي رنگ به رنگ در اورد و گفت:

- بيا اينا هم مال شما...

حاج اقا رضايي با لبخند گفت:

- نه عزيزم همش مال خودت نگه دار مي خوري...

طاها لبانش را غنچه كرد وگفت:

- ولي من اينارو دوس ندارم... خسته شدم از بس از اين شكلاتا خوردم. شكلات شما خوشمزه تره...

- باشه اين رو بخور... اونارو هم بذار تو جيبت.

طاها با لجبازي گفت:

- اگه شما اينارو نگيريد من هم شكلات شما رو نمي خورم...

جاج اقا رضايي خنديد وگفت:

- باشه

و دو تا از شكلاتها را برداشت.

طاها با اشتها شكلاتش را خورد ... وقتي بي كار شد همانطور كه در آ*غ*و*ش حاج اقا بود با تعجب انگشت خود را به عمامه حاج اقا رضايي زد و گفت:

- اين كلاهه؟

- نه عزيزم اين عمامه است...

- عمامه يعني چي ؟

- يعني همين... كساني كه درس روحانيت مي خونن اين رو سرشون مي ذارن...

- مي دين من هم سرم بذارم؟!!

هومن اهسته خنديد... پسر با مزه اي بود...حاج اقا رضايي گفت :

- اين برا سر تو گشاده!!!

- ولي من مي خوام ...

اقاي رضايي عمامه را از سرش دراورد و به دست او داد :

- بيا نگاه كن... ولي سرت نذار ...خب؟

همينقدر هم غنيمت بود... طاها با علاقه عمامه را وارسي كرد... به طوري كه اقاي رضايي مجبور شد ان را دوباره باز كرده به سرش ببندد... كساني كه نزديك نشسته بودند ... ارام مي خنديدند...

طاها قصد برخاستن نداشت... چه جايي بهتر از آ*غ*و*ش حاج اقا... تازه خوشش امده بود...

بعد از پذيرايي مختصري كه صورت گرفت... افراد حاضر كم كم قصد رفتن كردند... طاها در آ*غ*و*ش حاج اقا رضايي به خواب رفته بود...خانومي كه با اقاي كمالي صحبت مي كرد به سمت هومن و اقاي رضايي امد :

- حاج اقا ببخشيد طاها اذيتتون كرد... اين طرف اقايون نشسته بودن برا همين، وسط جلسه نتونستم بيام ازتون بگيرم.

- خواهش مي كنم دخترم... از بس ورجه وورجه كرده حسابي خسته شده... اينه كه خوابش گرفته... اذيتي نداشت كه...

مادر طاها خم شد وبه ارامي پسرش را صداكرد:

- طاها ... ماماني ... بيدارشو ... مامان جان..

اقاي رضايي طاها را زمين گذاشت و گفت:

- بفرماييد ... اينطوري راحت تر بيدارش مي كنيد...

و از جا برخاست... هومن هنوز نشسته بود... مادر طاها دستي به سر فرزندش كشيد و باز صدايش كرد:

- طاها گلم بيدار شو ديگه...

طاها بدون اينكه چشمانش را باز كند، با خوب الودگي گفت:

- مامان بذار بخوابم...

- پاشو... رسيديم كه خونه، مي خوابي...

- ب*غ*لم كن!!!

- مادر... من كه تا خونه نمي تونم ب*غ*لت كنم... بزرگ شدي ... زورم نمي رسه...

طاها همانطور با چشماني بسته و صداي پر از خواب گفت:

- خب بگو بابا ب*غ*لم كنه...

و به پهلو چرخيد... مادر طاها سكوت كرد... بعداز مكثي دست پيش برد و طاها را به آ*غ*و*شش كشيد ...از جا برخاست... از مقابل هومن كه مي گذشت ... قطره اشكي از گونه اش پايين مي چكيد... كنترل بچه و چادر همزمان سخت بود!

اقاي كمالي به طرف هومن امد... هومن قصد برخاستن داشت كه اقاي كمالي مانع شد:

- نه... بشين باهات كار دارم...

- بفرماييد من در خدمتم.

اقاي كمالي نفس عميقي كشيد و گفت:

- مشكلي پيش اومده كه را ه حلش به دست توه!!

- اگه كاري از دستم بر بياد دريغ نمي كنم...

اقاي كمالي سري تكان داد و گفت:

- مي دونم... راستش كمي غير معموله... نمي دونم قبول مي كني يا نه... به هر حال بهتر از تو كسي رو سراغ ندارم برا اين كار ...

- دوس دارم اول بدونم موضوع چيه؟... بعد هم ترديد نكنيد ... اگه بتونم حتما قبول مي كنم..

اقاي كمالي هنوز مردد بود... با اين همه شروع كرد:

- يه دوستي دارم به نام اقاي فتحي... مثل باباي خودت از بازاري هاي بنامه... اما دوسالي مي شه كه زمين گير شده... ديگه پيريه و هزار دردسر...شش هفت سال پيش دختر و دامادش با كاروان ما عازم مكه شده بودن... پارسال دومادش بهم زنگ زد و گفت كه دوباره ثبت نام كردن و مي خوان با كاروان ما عزيمت كنن... اما پارسال نوبت اعزام ما نبود... برا همين مداركش رو اورد و گفت كه هر وقت خواستيم بريم اونها را هم ثبت نام كنيم... من هم همينكار رو كردم... تا اينكه يكي دو هفته پيش بهشون زنگ زدم تا پاسپورتهاشون رو بيارن...

اقاي كمالي دستي به موهايش كشيد و كلافه ادامه داد:

- راستش يه چند وقتي بود ازشون بي خبر بودم... نه اينكه اقاي فتحي ديگه بازار نمي اومد...

مكثي كرد و با ناراحتي ادامه داد :

- دخترش پيشم اومد و گفت كه شش ماه پيش شوهرش بر اثر يه حادثه فوت شده... طفلي جوون بود شايد 31 يا 32 ساله مي شد...

هومن متاثر دستي به موهايش كشيد و گفت:

- براي چي اخه؟

- مهندس برق بود و به كارهاي الكترونيكي چند كارخونه كوچك رسيدگي مي كرد... يكي از اين كارخونه ها اهن الات بود... نمي دونم بر اثر بي احتياطي كارگرا بوده يا دستگاه خراب شده بوده كه يه تير اهن ول مي شه و مي افته به سر مهندس و يه كارگر ... كارگره كه در جا مي ميره ... مهندس حميدي هم دوروز تو كما بوده و بعد...

اهي كشيد و بعد از كمي مكث گفت:

- خلاصه دختر اقاي فتحي اومد و گفت كه خودش و پسرش ميان و شوهرش ديگه نيست... گويا خبر نداشت كه طبق قانون عربستان خانوماي زير 45 سال نمي تونن بدون داشتن يكي از محارم به اين سفر برن...

- خب؟

- مشكل همينجاست يه محرم براي همراهيش نياز هست!!!!

- خب با يكي از محارمش بره!

اقاي كمالي دستي به چانه اش كشيد گفت:

- دوتا مشكل اينجا هست... يكي اينكه پدرش با اون وضعش نمي تونه بياد و برادر هم نداره يعني يه دونه است نه خواهر داره نه برادر... خدا همين يه بچه رو هم بعد ده سال بهشون داده... پدر شوهرش هم دو سه سال پيش فوت شده... و مساله بعدي هم اينه كه فيش حج اضافي هم نداره... فيش مهندس رو گويا مادر شوهرش برداشته تا سال بعد همراه دخترش به مكه بره ... البته نمي شه اعتراضي هم كرد... به هر حال سهم الارثي از اموال پسرش داره ديگه

هومن چشمانش را ريز كرد و گفت:

- اونوقت چه كمكي از دست من برمياد؟

اقاي كمالي نفس عميقي كشيد وگفت:

- راستش ... يه پيشنهاد برات دارم...

هومن تند گفت:

- چه پيشنهادي؟؟!!

- خب... من خونواده تورو هم خوب مي شناسم خونواده اقاي فتحي رو هم... به هر دو خونواده به اندازه چشام اعتماد دارم... فكر كردم بشه بايه صيغه محرميت بين تو و خانم فتحي اين مشكل رو حل كرد...

هومن مي خواست لب به اعتراض بگشايد كه اقاي كمالي گفت:

- نه صبر كن... من از طرف خودم و خانم فتحي قول مي دم كه هيچ مشكلي براي تو پيش نياد... هر چند در اين روابط اسيب اصلي رو خانوما متحمل مي شن نه اقايون ... ولي خب من به تو اعتماد كه نه، اعتقاد دارم... تو اون يه ماه سفري كه باهم داشتيم، بهم ثابت شد كه چقدر مي شه روت حساب كرد!!!... براي همين از نظر من تو بهترين گزينه اي برا اين موضوع...

هومن متفكر دستي به موهايش كشيد وگفت:

- چرامن؟!!... كس ديگري نيست كه...

اقاي كمالي مابين كلام او پريد و گفت:

- گفتم كه تو از هر نظر برا اين كار مناسبي... كس ديگري هم نيست ... يعني تو گروه اين دفعمون غير از تو مرد مجردي نداريم... هرچند اگر هم بود من دست گل اقاي فتحي رو دست هركسي نمي سپردم...

- اخه براي صيغه محرميت نيازي به مجرد بودن نيست... ببخشيد ولي حتي خودتون هم مي تونيد...

اقاي كمالي كه با تجربه چند ساله و زيركي خاص خود سعي مي كرد رشته كلام را در دست خود بگيرد، دوباره حرف او را ناتمام گذاشت:

- ببين اولا نمي شه در اين مورد به هر كسي اعتماد كرد. ثانيا من زن دارم بچه دارم ... حتي عروس هم دارم مي دوني كه... درسته قراره اين مساله پوشيده بمونه ولي اگه يه زماني بنا به هر دليلي رو شد... خودت خوب مي دوني كه چه بازتابي در خانه من پيدا مي كنه... و من راضي به اين كار نيستم ... يعني نمي تونم بخاطر كمك به يكي ديگه زندگي خودم رو دچار چالش كنم... و به عقيده من اصلا درست هم نيست... اما در مورد تو من بارها باهات حرف زدم و تو تاكيد كردي كه نمي خواي هيچوقت ازدوج كني پس مشكلي هم برات پيش نمي ياد... اگه هم به فرض يه روزي خواستي ازدواج كني و اگه موضوع رو شد، من به هر كسي كه بخواي توضيح مي دم...

هومن كه در بدر به دنبال حل مشكل بود تا از ان وضعيت ناخوشايند رها شود گفت:

- يعني هيچ كسي نيست كه همراهيش كنه حتي يه محرم؟!

- نه اگه بود كه من اينجا ننشسته بودم تا تورو راضي كنم!!!

- خب مي تونه بعدا بره مجبور كه نيست؟

- اره مي تونه بعد بره... مثلا بعد 17 سال كه 45 ساله مي شه... اون همش 28 سالشه!!!

و جمله اخر رو با تاكيد گفت، هومن متاسف سري تكان داد وگفت:

- برا بيوه شدن خيلي جوونه!!!

- اره... روش فكر كن... ثواب داره...

- با خودش هم در اين مورد حرف زدين؟

- يه كم... در مورد تو مطمئن نبودم... كس ديگري رو هم نمي تونم جايگزين كنم برا همين زياد اميدواري بهش ندادم ... گفتم بيا ببينيم چي مي شه!...

- پسرش چند ساله است؟

- حدود 4 يا 5 ساله بايد باشه!!... همين پسري كه داشت مسجد رو مي ذاشت سرش!

هومن با تعجب گفت:

- منظورتون طاها هست؟

- اره اسمش طاهاست...

پس ديده بودش... اما به چهره اش نگاه نكرده بود... اصلا چه اهميتي داشت!!...

هومن پرسيد:

- مگه با صيغه محرميت مي تونه بره؟ عقد دائم نمي خواد؟

- اگه قبول كني... عقد موقت كاملا قانوني و محضري خواهد بود... در اين صورت مشكلي پيش نمياد.

- اجازه بدين كمي راجع بهش فكر كنم!

- حتما... ولي تا فردا بيشتر وقت نداري... چون بايد تكليف رفتن يا نرفتنش تا فردا مشخص بشه... وقت زيادي نداريم...

- بسيار خب... اجازه مرخصي مي ديد؟

- خواهش مي كنم به حاج اقا رستگار سلام برسون... تا فردا منتظر مي مونم اگه تماس نگرفتي يعني موافق نيستي ...

سوار ماشين شد مي بايست سري به بيمارستان مي زد ... بيمار داشت... تمام فكرش پيش حرفهاي اقاي كمالي بود ... اصلا به او چه كه يكي نمي تواند به مكه برود... اقاي كمالي روي چه حسابي به او اين پيشنهاد را داده بود... دوست نداشت خود را در دردسر بياندازد ... سري را كه درد نمي كند دستمال نمي بندند...

پوف كلافه اي كشيد ... يعني بگويد نه؟ ... يعني راست راست بياستد در مقابل اقاي كمالي و بگويد نه ؟... نه بابا لازم نبود نه بگويد ... همان كه زنگ نزند كافي است... ولي بعد چه؟... تمام طول سفر را كه با اقاي كمالي رو در رو خواهد بود... بعد عمري يه خواهش از او كرده بود... ان هم چه خواهشي!!! ... مزخرف بود!... قبول كند ؟... نكند ؟... خوب گفته اند مار از پونه بدش مياد دم در خونش سبز مي شه!!!... حالا با اين وضع چه تصميمي مي بايست مي گرفت...

اقاي كمالي گفته بود هيچ مشكلي برايش پيش نمي ايد ... شايد حق داشت... اما... اما به هيچ عنوان تمايلي نداشت تن به اين عمل بدهد... صيغه!!!... همين يه كارش مانده بود!!!...

ولي چه پسر با مزه اي داشت!!! ... هميشه از بچه ها خوشش مي امد... از بچه ها كه پاك اند و معصوم... كه تمام دغدغه فكريشان داشتن اسباب بازي جديد است و دنيايشان پدر و مادرشان... طاها براي بي پدر شدن زيادي بچه بود... خب كه چه؟!!! ... چه ربطي به او داشت ... نه نداشت... اصلا ربطي به او نداشت... اگر به فرض قبول كند چه مي شود؟!... هيچ... او كه نمي خواهد ازدواج كند... مشكلي كه برايش ايجاد نمي كند... تازه به فرض... ان هم يك درصد...

نرو...

اگر همين الان كسي به او زنگ بزند و بگويد نمي تواني به اين سفر بروي چه حالي مي شود؟... صد درصد حال جالبي نخواهد داشت!!... اگر بگويند ده سال ... نه هفده سال حق نداري بروي چه؟... خب زمين كه به اسمان نمي رسد!!!... مي شود نرفت!!!... اما نمي توانست به خود دروغ بگويد ناراحت مي شد...

در مقابل بيمارستان توقف كرد... كي رسيده بود؟!! همه راه را در فكر بود ... اما بي نتيجه به جواب اره يا نه نرسيده بود... با سر سلامي به نگهبان داد و ماشين را داخل برد... بيمارستان...

ايستاد...ايستاد و نگاهي به ساختمان بيمارستان انداخت چقدر اينجا امده بود؟!!... بارها ...

* * *

درمقابل بيمارستان ايستاد و نگاهي به دختر ها انداخت... هيچ لزومي نداشت سه دختر را بردارد و تلپ تلپ با خود به داخل ببرد ... ان هم بيمارستاني كه همه او را مي شناختند ... كمك هم اندازه دارد !!! ... زحمت اين چند قدم را هم بايد خودشان بكشند...

بدون اينكه به عقب نگاه كند گفت:

- بفرماييد اين هم بيمارستان...

يعني پياده شويد ... مزاحمت بيش از اين مانع كسب است!!!... يالا زود باشيد كه كار دارم!!!...

شيدا درب عقب را باز كرد و پياده شد:

- باعث زحمت شديم... ممنون ازتون

- خواهش مي كنم ...

وسعي كرد در چشمانش ننگرد... بقيه دختر ها هم با تشكري كوتاه پياده شدند... پا روي گاز گذاشت و بدون معطلي حركت كرد... اگر عرفان مي فهميد چه كرده كله اش را مي بريد... با اين فكر خنده اش گرفت... مي دانست حالا در ذهن خبيث اين دوستش چه خبر است!!!... عرفان بود ديگر ... چه مي شد كرد؟!!!.... بدون شك با گفتن اين حرف به عرفان يك پس گردني حسابي نوش جان مي كرد... پس امروز ملاقات بي ملاقات... اقا عرفان... حالا يه امروز رو بمون تو خماري... باديدن شماره عرفان كه روي موبايلش روشن و خاموش مي شد خنده اش پر رنگ تر شد...

اگر عرفان مي فهميد چه كرده كله اش را مي بريد... با اين فكر خنده اش گرفت... مي دانست حالا در ذهن خبيث اين دوستش چه خبر است!!!... عرفان بود ديگر ... چه مي شد كرد؟!!!.... بدون شك با گفتن اين حرف به عرفان يك پس گردني حسابي نوش جان مي كرد... پس امروز ملاقات بي ملاقات... اقا عرفان... حالا يه امروز رو بمون تو خماري... باديدن شماره عرفان كه روي موبايلش روشن و خاموش مي شد خنده اش پر رنگ تر شد...

فرداي ان روز قصد داشت به دانشگاه برود... هديه ول كن نبود كه من چند جا كار دارم بايد مرا ببري!... از دست اين خواهرش ... يكبار موقع رانندگي كوبيده بود به ماشين جلويي... ديگر دست به ماشين نمي زد ... البته نه كه نزند... رانندگي نمي كرد... هرچه مي گفت... خواهر من يه بار تصادف كردي ديگه ... گوشش بدهكار نبود كه نبود... بدبختي اينجا بود كه تازه نامزد كرده بود و هزار تا كار داشت... يك روز ارايشگاه ... يك روز خريد ... خلاصه هومن هر روز هر روز راننده شخصي شده بود...

- هديه زود باش ... ببين اگه استادم بره من مي دونم و توها...

- چته تو ... اومدم... هفت ماهه بدنيا اومديا...

وقتي هم كه سوار شد دگمه هاي روپوشش باز بود... روسريش را هم هنوز مرتب نكرده بود...

- خب حركت كن ديگه...

- اولا لطفا... ثانيا با اين سر و وضع...

- چمه مگه؟!

- هديه... ازدست تو... دگمه هات رو ببند... اين روسري رو هم يه گره بزني بد نيست ها...

- فضوليش به تو نيومده... راه بيوفت!

هومن ترمز دستي را كشيد و گفت:

- اصلا من جايي نمي رم ... منصرف شدم ... پياده شو...

هديه با حرص گفت:

- ببين هومن ... عجله دارم ... اَه... خب بيا...

و با اين حرف دگمه هايش را بست و وروسريش را كمي جلوتر كشيد و گيره زد...

- خدا به داد زنت برسه... تو كه مي دوني من با اين وضع پياده نمي شم... چرا گير بيخود مي دي ؟

هومن حركت كرد و گفت:

- خب اونطوري سوار هم نشو ... حالا زد و همين دم در با دو تا همسايه رو در رو شدي...

- ببين بچه... ناسلامتي من ازت بزرگترم!

- اي خدا چي مي شد من اولي بودم اين دومي !!...

هديه خنديد و گفت:

- شنيدي ميگن در هر كار خدا حكمتيه!!!...

هومن لب باز كرد تا جوابي دهد كه صداي موبايلي از صندلي پشتي به گوش رسيد... هديه متعجب نگاهي به عقب انداخت و گفت:

- اين گوشيه كيه؟