رمان منو دریاب به قلم فاطمه حاتم آبادی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه:

رمان درباره‌ی دختری ۱۷ ساله به نام طناز است. دختر قصه‌ی ما هم مثل همه‌ی دخترای دیگه، عاشق میشه. اما تو سنی که همه بهش میگن: تو خیلی سنت ک مه و اصلا نمیدونی عشق چیه، چه برسه به اینکه بخوای عاشق بشی! اما طناز عاشقه و حتی شاید، عشقش از همه‌ی عشق‌های این شهر واقعی تره!

اما این عشق یه تفاوت بزرگ با بقیه عشق‌ها داره و اون هم اینه که طناز عاشق پسری میشه که ۱۶ سال از خودش بزرگتره!

مقدمه

شاهزاده‌ی سوار بر اسب سفید من با تمام شاهزاده‌های دنیا متفاوت بود! آنقدر متفاوت بود که هرکه از راه رسید، پوزخندی زد و گفت: این بود آن شاهزاده‌ای که آنقدر از او تعریف میکردی؟! این بود آن شاهزاده‌ای که آنقدر سنگش را به سینه می‌کوبیدی؟!

آری! زندگی من از همان ابتدا هم با دیگران متفاوت بود! سهم من از اطرافیانم تنها طعنه و کنایه بود و بس!

اما عزیزتر از جانم، ای کسی که حاضرم تمام هستی‌ام را به پایت بریزم؛ به خاطر داری روزهایی را که این مردم پشت سرم چه حرف‌ها که نمی‌زدند؟! در هر گوشه و کناری از زبانشان می‌شنیدم که حرف از دیوانگی‌ام می‌زدند. می‌گفتند: دختر ۱۷ ساله چه می‌فهمد از عاشقی؟! چه می‌فهمد از زندگی و سختی‌هایش؟! می‌گفتند: به خاطر مال و ثروت است که دل به تو داده‌ام؛ آخر من چه نیاز داشتم به مال و ثروت تو؟!

اما امروز شاهزاده‌ی من! امروز و در واقع این روزها، دیگر برایم مهم نیست چه می‌گویند! دیگر برایم مهم نیست چه لاف می‌زنند! امروز تمام فکر و ذکرم، درست مانند همان روزهای اول، پیش توست و چه چیزی شیرین‌تر از اینکه میدانم تو هم در فکر من هستی!

من هرچه را که در کنار تو باشد و درباره‌ی تو باشد، دوست می‌دارم! حتی آن تازیانه‌هایی را که چند سالی می‌شود دلم برایشان لک زده‌است!

اما تو ای عزیزترینم! تویی که به من امید دوباره دادی و زندگی تازه به من بخشیدی! می‌دانم در حقت بد کردم و نادیده گرفتمت! اما تو بزرگوارتر از این حرف‌ها بودی و هستی! بِدان که تا آخرین نفس، دوستت دارم!

#پارت_1

آخرین برگه رو هم امضا کردم و بعد از اینکه لبخند مسخره‌ای به صورت داریوش پاشیدم، گفتم:

_اگه اوامرتون تموم شد، من برم؟

نیمچه لبخندی زد و در حالی که دستش رو به صورتم نزدیک می‌کرد، گفت:

_آره خانوم کوچولو، تموم شد!

دستش رو پس زدم و کولم رو از روی میز چنگ زدم و از اونجا خارج شدم.

هوا خیلی سرد بود. دستام رو تو جیب پالتوم فرو کردم و تو دلم صدبار به داریوش فحش دادم که منو تو این هوای سرد آورد بیرون و حتی یک کلمه هم نگفت که می‌رسونمت!

دستم رو واسه‌ی یه تاکسی بلند کردم و ترجیح دادم بقیه‌ی راه رو با اون برم.

وارد خونه که شدم، تاریکی خونه تو ذوقم زد. صدام رو یه کم بلند کردم و گفتم:

_مامان...مامان کجایی؟

_بالام دخترم!

پله هارو دو تا یکی پشت سر گذاشتم و بعد از اینکه ضربه‌ای به در اتاق مشترک مامانم و داریوش زدم، در رو باز کردم.

_سلام به خوشگل ترین مامان دنیا!

به سمتش رفتم و لپش رو ب*و*س*ی*د*م. لبخندی به روم پاشید و گفت:

_سلام، طناز خانوم! چطوری؟

_اگه شوهر جنابعالی بزارن، من خوبم!

لبخندی زد و در حالی که دستش رو نوازش گونه روی موهام می‌کشید، گفت:

_راستی چی شد؟

در حالی که دکمه‌های پالتوم رو باز می‌کردم، گفتم:

_هیچی بابا، چهارتا کاغذو امضا کردم، تموم شد و رفت! فقط این شوهر با معرفت جنابعالی یه کلمه نگفت طناز جون تو که به خاطر من تا اینجا اومدی، بیا من تا خونه میرسونمت!

قهقهه‌ای زد و گفت:

_داریوش بدبخت جرعت نمی‌کنه به تو حرفی بزنه! می‌ترسه جلو همکاراش بپری بهش!

لبخند خبیثی زدم و گفتم:

_حقشه، خیلی ازش خوشم میاد، باهاشم مهربونم رفتار کنم!

درحالی که چهره‌ی مادرم گرفته شده بود، گفت:

_واقعا متاسفم که...

وسط حرفش پریدم و گفتم:

_مامان نیلیِ مهربونِ من! واسه من مهم اینه که تو کنار داریوش احساس خوشبختی میکنی! پس انقدر نگو متاسفم دیگه!

در حالی که اشک توی چشمای عسلی رنگش جمع شده بود، به سمتم اومد و گفت:

_تو چرا انقدر مهربونی دختر؟

لبخندی زدم و گفتم:

_چون تو مامانمی نیلی جون!

بعد از مکث کوتاهی گفتم:

_خب مامان جون، دیگه داره فیلم هندی میشه، بزار من برم!

لبخند رو که روی لباش دیدم، پالتوم رو از روی زمین برداشتم و به سمت اتاق خودم راه افتادم. وارد اتاق که شدم، نگاهی به آینه‌ی روبه روم انداختم.

من خیلی شبیه مامانم هستم! موهای مشکی مایل به خرماییم لبای گوشتی و صورتیم، پوست سفیدم! تنها فرق من با مامانم رنگ چشمامونه! چشمای مامانم عسلیه و چشمای من سبز! به گفته‌ی مامانم چشمام به بابام رفته! بابایی که هیچ وقت ندیدمش! مامانم زیاد ازش حرف نمی‌زنه! میگه باهاش خیلی اختلاف داشته! اونقدری که بعضی وقتا دست روش بلند می‌کرده! ولی میگه منو خیلی دوست داشته! میگه میخواسته منو با خودش ببره اما چون سابقه‌ی زندان داشته نتونسته! پدرم تو سالای آخری که ایران بوده ورشکست شده و واسه همین افتاده زندان! تنها چیزی که از بابام می‌دونم همینه و ای کاش یه روز ببینمش! من عاشق چشمامم چون منو یاد پدری میندازه که چهره‌ی مهربونشو به خاطر ندارم!

نفس کلافه‌ای کشیدم و لباسام رو با یه بافت مشکی و شلوار اسلش عوض کردم. موهای خرمایی رنگم رو دورم ریختم و دوباره به چهرم زل زدم. خوش به حال اون پسر خوشبختی که قراره با من ازدواج کنه!

از افکار خودم خندم گرفت. از جلوی آینه کنار رفتم و کتاب ریاضیم رو از کیفم بیرون کشیدم. بدبختی از این بزرگتر که فردا امتحان ریاضی داشته باشی؟!

پشت پنجره ایستادم و به آسمون زل زدم. سال اول دبیرستان، رشته‌ی فنی بودم و عاشق رشتم! دوست دارم تو آینده یه معمار بشم، یه معمار بزرگ! معماری که همه جای دنیا پر بشه از اسم اون!

نگاهم که دوباره به کتابم افتاد نفس کلافه‌ای کشیدم و بازش کردم. نمیدونم چرا اما حوصله‌ی درس خوندن نداشتم!

کتاب رو به گوشه‌ای پرتاب کردم و از اتاقم زدم بیرون. صدای داریوش به گوشم خورد که تازه وارد خونه شده بود و دنبال مامانم می‌گشت. منو که دید یکی از لبخندای همیشگیش رو زد و گفت:

_به به طناز خانوم! برو آماده شو که یکی از دوستای دُم کلفتم دارن میان اینجا! بد نیست تو هم اینجا باشی!

بی حوصله گفتم:

_خیلی ببخشیدا ولی من حوصله‌ی دوستای شمارو ندارم!

خنده‌ی پر و سر و صدایی کرد و گفت:

_این دوست من فرق داره دختر خوب! قراره ما با هم شریک بشیم، یه عمر قراره چشمت تو چشماشون باز بشه! در ضمن قراره با خانواده بیان، زشته تو نباشی!

شونه‌ای بالا انداختم و گفتم:

_خب اگه حوصله داشتم میام!

سری تکون داد و درحالی که می‌گفت "نیلی جون کجایی؟" از کنارم رد شد.

#پارت_2

لیوان آب رو یه هوا سر کشیدم و می‌خواستم از آشپزخونه برم بیرون که مامان نیلی وارد آشپزخونه شد و در حالی که انگار دست پاچه بود، گفت:

_فریبا رو ندیدی؟

شونه‌ای بالا انداختم و گفتم:

_نه ندیدمش! الان ساعت شیشه، رفته خونشون دیگه! چهارشنبه ها زود میره!

نفس کلافه‌ای کشید و گفت:

_ای بابا، برو زنگ بزن بهش بگو برگرده! نه نمی‌خواد خودم زنگ میزنم!

و بدون اینکه منتظر بمونه تا جوابشو بدم از آشپزخونه رفت بیرون!

این مهمون کیه که انقدر واسه داریوش و مامان نیلی مهمه؟! حتما یکیه که کار داریوش بهش لنگه ولی اینکه مامان انقدر دست پاچس عجیبه!!

از آشپزخونه رفتم بیرون و رو به مامانم گفتم:

_این مهمون کیه که انقدر واستون مهمه؟

در حالی که دنبال تلفن می‌گشت، گفت:

_یکی از دوستای قدیمیه داریوشه! یکی دوبار دیدمش ولی تا حالا نیومده بود خونمون! حالا بدبختی اینه که میخواد با خانواده بیاد! این داریوشم با من هماهنگ نکرد که یه چیزی واسه شام درست کنم!

شونه‌هامو بالا انداختم و گفتم:

_خب از بیرون غذا سفارش بده!

نگاه عاقل اندر سفیهی کرد و گفت:

_چی میگی طناز؟ نمیشه که! ای بابا این تلفن کو؟

گوشی تلفن رو از روی میز برداشتم و به سمتش گرفتم.

_بیا مامان جان. حالا چرا انقدر حرص میخوری؟

درحالی که شماره‌ی فریبا رو می‌گرفت، گفت:

_برو یه لباس مناسب بپوش که تو هم باید شب از اون اتاقت بیای بیرون!

من که خودم هم کنجکاو شده بودم این مهمونای عجیب غریبو ببینم، با گفتن "باشه" به سمت پله‌ها رفتم و وارد اتاقم شدم.

کمد لباس‌هامو باز کردم و تصمیم گرفتم تا زودتر حاضر بشم. اینجور که مامان نیلی و داریوش ازشون تعریف میکنن پس حتما باید آدمای خاصی باشن! با اینکه خیلی دلم میخواد، حرص داریوشو در بیارم و تو این مهمونی حاضر نشم اما کنجکاوی این اجازه رو بهم نمیداد!

یه بافت سبز رنگ جذب تنم کردم. شلوار مشکی و تنگی هم پوشیدم و موهای خرمایی رنگ و لَختم رو روی شونه‌هام ریختم. همیشه از این بدم میومد که روسری بپوشم و اگه کسی بهم کاری نداشت، صد در صد توی خیابون هم روسری نمی‌پوشیدم!

ترجیح می‌دادم که آرایش نکنم چون صورتم بدون آرایش هم زیبایی و معصومیت خودش رو داشت!

نگاهی تو آینه انداختم. لباس سبزم همخوانی زیبایی با چشمام داشت و زیباییم رو چند برابر کرده بود.

در حال برانداز کردن خودم بودم که صدای موبایلم بلند شد. به صفحه‌ی موبایلم نگاه کردم و وقتی اسم آتوسا رو روش دیدم بی وقفه جواب دادم:

_سلام آتوسا خانوم!

_سلام طنازم چطوری؟

_باز به من گفت طنازم! ببین این میم مالکیت فقط واسه....

وسط حرفم پرید و گفت:

_بله بله این میم مالکیت رو فقط شوهرتون باید بچسبونن به اسمتون!

لبخندی زدم و گفتم:

_آفرین، حالا کاری داشتی؟

_فردا هستی بعد مدرسه بریم بیرون؟

_بی هیچ چون و چرایی قبوله!

خندید و گفت:

_پس حله، تا فردا بای!

_بای گلی!

در همین لحظه صدای زنگ در به گوشم رسید و منو وادار کرد که از اتاقم خارج بشم و این مهمونای عجیب داریوش خان رو ملاقات کنم.

#پارت3

سریع پله‌ها رو پشت سر گذاشتم و کنار مامان نیلی، جلوی در وایسادم. نگاهی به سر تا پام انداخت و گفت:

_لباس رسمی تر از این نداشتی؟

شونه‌ای بالا انداختم و گفتم:

_با این راحت تَرَم!

چشماشو ریز کرد و گفت:

_آخر شب پشیمونیتم می‌بینیم!

با ورود مهمون ها حرف مامان نصفه موند. اول از همه یه آقای میانسال که میخورد هم سن داریوش باشه، وارد شد و پشت سرش یه خانم با چهره‌ای مهربون و دوست‌داشتنی که احتمال میدم همسر همون آقا باشه. مشغول احوال‌پرسی با اونا بودیم که یه پسر که حدودا میخورد بیست سالش باشه وارد شد. تو نگاه اول پسر جذابی بود. پیرهن مشکی به همراه شلوار جین مشکی پوشیده بود و ته ریشش عجیب صورتش رو به رخ می‌کشید. مژه‌های بلندش و بینی قلمیش عجیب به صورتش میومد و میتونم بگم خوشگل و تو دل برو بود اما من هیچ وقت از پسرای خوشگل خوشم نمیومد! من همیشه پسرایی رو دوست داشتم که جذاب بودن و خوشگل بودن واسم اهمیتی نداشت که البته این پسر جذاب هم بود اما صورت زیباش همه چیز رو خراب کرده بود!

انقدر تو فکر بودم که متوجه نشدم کی رو به روم وایساد و من بهش دست دادم! خدا به داد روزی برسه که من برم تو فکر! اون موقع اگه کنار گوشم بمب هم بترکه من متوجه نمیشم!!

سرم رو که بالا گرفتم چشمم تو یک جفت چشم قهوه ای و نافذ خیره موند. کت و شلوار خاکستری رنگش عجیب به هیکل چهارشونش میومد و تضاد قشنگی رو با پیرهن سفیدش درست کرده بود. شال قهوه‌ای رنگی دور گردنش انداخته بود و با غرور و جذبه با پدرم خوش و بش می‌کرد. نمیدونم چرا اما هر کاری می‌کردم نمی‌تونستم چشم ازش بردارم! آقامنشانه با مادرم سلام و احوال پرسی کرد و وقتی درست روبه روی من قرار گرفت، لبخند بسیار کمرنگی زد و درحالی که می‌گفت "سلام خانم جوان" دستش رو به سمتم دراز کرد. حس می‌کردم زبونم قفل شده و نمی‌تونم جوابش رو بدم. به سختی دستم رو به سمتش دراز کردم و اونم به آورمی دست ظریفم رو تو دستش فشرد.

دقایق طولانی بعد از رفتنش همونجا وایساده بودم و لمس دستشو واسه خودم تجزیه و تحلیل می‌کردم که صدای فریبا منو به خودم آورد:

_خانم چرا اینجا وایسادین؟

به سمتش چرخیدم و گفتم:

_فریبا به نظرت من خوبم؟

فریبا که انگار از حرفم تعجب کرده بود، گفت:

_یعنی چی خانوم؟

_منظورم اینه سر و وضعم خوبه؟ این لباس بد نیست؟ نباید لباس رسمی تری می‌پوشیدم؟!

یکی از لبخندای همیشگیش رو زد و گفت:

_خانوم جان شما هرچی بپوشی بهت میاد، یه تیکه ماه شدی!

دستم رو روی موهام گذاشتم و گفتم:

_موهام چی؟ موهام به هم ریخته نیست؟

دستش رو روی شونم گذاشت و گفت:

_نه خانوم جان، همه چی مرتبه!

نفس آسوده‌ای کشیدم و به سمت پذیرایی خونه رفتم. وارد پذیرایی که شدم، ناخودآگاه چشمم سمت اون پسر کشیده شد. درحالی که یک تای ابروش رو بالا انداخته بود، با دقت به حرفای داریوش گوش می‌داد.

از ترس اینکه متوجه‌ی نگاه خیرم بشه، سرم رو پایین انداختم و روی یکی از مبل های تک نفره‌ی کنار مامان نشستم.

دلیل این حالت‌های من چیه؟ چرا قلبم انقدر تند میزنه؟ آخه یهو چه مرگم شده؟

#پارت4

خانم میانسال که الان فهمیدم اسمش مهین خانومه، از اول با مامان نیلی گرم گرفته بود. فکر کنم از قبل هم دیگرو میشناختن!

تو همین افکار بودم که لبخندی زد گفت:

_شما درس میخونی دخترم؟

لبخند خانومانه‌ای زدم و گفتم:

_بله من سال اول دبیرستانم!

ابروهاش رو بالا انداخت و با لبخند مهربونش، گفت:

_رشتت چیه عزیزم؟

_فنی حرفه‌ای! میخوام معمار بشم!

لبخندی زد و با لحن آرومی گفت:

_کار خوبی کردی که رفتی دنبال علاقت! امین منم رشتش فنی بود! الان داره گرافیک میخونه! یه نقاشی هایی میکشه نگفتنی! من که غش میکنم برای کاراش!

کنجکاوی داشت تموم وجودم رو به فنا می‌داد. یعنی اون امینه؟

خوشبختانه مامان سوال من رو پرسید و من هم دو تا گوش قرض کردم و به حرفاشون گوش دادم:

_امین آقا پسر بزرگتون هستن؟

_نه امین پسر کوچیکمه! خیلی خوش ذوق و مهربونه، خیلی هم به من وابستست! اما امیر اینجوری نیست! امیر از اولش هم بابایی بود. حسابداری خوند و رفت شرکت پیش باباش. الانم که شده دست راست باباش و یک دقیقه هم خونه نیست!

_ماشالا! خوبه که خیالت از بابتش راحته! میدونی که کارش و آیندش تامینه!

_آره ولی امیر عاشق موسیقیه. الان انقدر سرش شلوغه و درگیر کارای شرکته اصلا نمیرسه واسه موسیقی کاری کنه! قبلا کلاس میرفت اما الان ولش کرده! البته بگم که پیانو عالی میزنه که اونم اگه وقت داشته باشه! کاش اونم مثل امین قید این شرکت رو میزد و میرفت دنبال علاقش! ولی میدونم که واسه باباشه که میره شرکت، میخواد دلش نشکنه!

انقدر غرق صحبتاش درمورد امیر شده بودم که نفهمیدم این جمله رو چجوری رو زبونم آوردم:

_چند سالشونه؟

با لبخند گفت:

_امین؟

من که هنوزم نمیفهمیدم چی میگم، گفتم:

_نه، آقا امیر!

_امیر ۳۲ سالشه!

مامانم پرسید:

_ازدواج نکرده هنوز؟

مهین خانوم که انگار دلش پر بود، گفت:

_زیر بار نمیره! میگه هنوز کسی رو که میخوام پیدا نکردم! اصلا نمیدونم این پسر چرا اینجوریه؟! امین یه دوست دختر داره و من از این قضیه خبر دارم! قبلا هم داشته و همیشه میگه بالاخره از یکیشون خوشم میاد و باهاش ازدواج میکنم، منم مشکلی ندارم! اما این پسر حتی یه بار هم با کسی نبوده! نمیدونم کی میخواد دست از این لج و لجبازی برداره!

نمیدونم چرا اما ناخوآگاه از حرفی که زد لبخندی روی لبام نشست. سرم رو بالا گرفتم و ناگهان متوجه شدم امیر داشت بهم نگاه میکرد! قلبم دیوانه وار به سینم میکوبید! این نگاه چقدر جذاب و خواستنیه.

#پارت5

نه اون نگاهش رو از چشمام می‌گرفت و نه من! دستم رو گذاشتم رو گونم. نکنه صورتم جوری شده که اینجوری نگام میکنه! سرم رو آوردم پایین و به لباسم نگاه کروم. کاش یه لباس رسمی و شیک می‌پوشیدم! آخه این بافت سبز چی بود که من پوشیدم؟!

سرم رو آوردم بالا اما امیر دیگه نگام نمیکرد. لعنت بهت طناز که یه ذره عقل تو کلت نداری!

یهو یه فکری به ذهنم رسید. با یه "ببخشید" آروم جمع رو ترک کردم و رفتم تو آشپزخونه. فریبا که منو دید، گفت:

_چیزی شده خانوم؟

_فریبا اون شربتا که میخواستی بیاری چی شد پس؟

_همین الان میخواستم بیارم خانوم!

لبخند خبیثانه‌ای زدم و گفتم:

_ببین فریبا شربتا رو که آوردی، جلوی من که گرفتی، یه کاری کن شربتا بریزه رو لباسم!

فریبا چشماش رو گرد کرد و گفت:

_چی؟ آخه برای چی خانوم جان؟

چشمام رو تو حدقه چرخوندم و گفتم:

_همین که شنیدی فریبا! وای به حالت اینکاری که گفتم و نکنی! دو روزه اخراجی!

بعد با لبخند رفتم طرفش و لپش رو ب*و*س*ی*د*م و گفتم:

_ضایع بازی در نیاری ها! حواستو جمع کن!

در حالی که قیافش نگران بود، گفت:

_یه موقع نفهمن ساختگیه!

یه تای ابرومو بالا انداختم و گفتم:

_این دیگه بستگی داره به تو! خوب حواستو جمع کن!

و بدون اینکه بزارم جوابمو بده از آشپزخونه اومدم بیرون دوباره پیش مهمونا برگشتم. یه لبخند زدم و جای قبلیم نشستم. مهین خانم گفت:

_ماشالا نیلی جون. دخترت یه تیکه ماهه!

لبخندم رو عمیق‌تر کردم و گفتم:

_لطف دارین شما!

همون موقع فریبا با سینی شربتا وارد پذیرایی شد. لبخند پلیدانه‌ای زدم و منتظر موندم تا فریبا نزدیکم بشه.

فریبا که روبه روم قرار گرفت، یکی از شربتا رو برداشتم. همش منتظر بودم تا کاری انجام بده اما هیچ کاری نکرد! داشتم تو دلم بد و بیراه بارش میکردم که یهو پاش لغزید و تو یه حرکت کل هیکلم با شربت یکی شد!

از این حرکتش واقعا جا خوردم! انقدر توی نقشش فرو رفته بود که روی زمین افتاده بود و دورش هم پر شده بود از شیشه خورده!

مامان نیلی با نگرانی به سمتم اومد و گفت:

_طناز تو خوبی؟

آب دهنمو قورت دادم و گفتم:

_من خوبم ولی فکر کنم فریبا خوب نیست!

با این حرفم مامان رفت پیش فریبا و دستش رو گرفت و گفت:

_چرا مراقب نیستی آخه؟

فریبا زیر لب "ببخشیدی" گفت و دو تاشون به سمت آشپزخونه رفتن.

بعد از رفتن اونا، مهین خانم که انگار ترسیده بود اومد کنارم و با نگاه نگرانش، گفت:

_خوبی دخترم؟

لبخند کج و معوجی زدم و گفتم:

_آره خوبم!

داریوش گفت:

_باید فریبا رو عوض کنم! معلوم نیست حواسش کجاست!

از حرف داریوش عصبانی شدم و گفتم:

_هر کسی تو زندگیش اشتباه میکنه! این بیچاره که تقصیری نداشت! حتما پاش لیز خورده! شما هم الکی شلوغش میکنی!

یک تای ابروش رو بالا انداخت و گفت:

_من واسه خودت میگم دخترم!

حالم بهم میخورد از این میم مالکیتی که ته دختر میچسبوند! صدبار بهش گفته بودم من دختر تو نیستم اما اون بازم این جمله‌ی کذایی رو تکرار میکنه! حیف که اینجا کسایی هستن که خودم هم دلم نمیخواد جلوشون دعوا و بحثی بین من و داریوش دیده بشه و گرنه جواب دندون شکنی به دخترم گفتناش میدادم!

از لابه لای دندونای بهم فشرده شدم گفتم:

_نمیخواد اینجوری به فکر من باشید، فریبا اشتباهی نکرده که اخراج بشه!

دستاش رو توی جیب‌های شلوار خوش دوختش فرو برد و در حالی که معلوم بود عصبانیتش رو کنترل میکنه گفت:

_بسیار خب، کاری بهش ندارم! تو هم برو لباساتو عوض کن که مثل موش آب کشیده شدی!

#پارت_6

پله‌ها رو دو تا یکی پشت سر گذاشتم و وارد اتاقم شدم و نفس آسوده‌ای کشیدم. یه پیراهن سفید طرح مردونه که راه‌های مشکی روش داشت، تنم کردم. شلوارم رو هم با یه شلوا کتون و دودی عوض کردم. رژ کمرنگی به لب‌هام زدم یه دسته از موهام رو جلوم ریختم و بقیش رو پشت سرم انداختم. اگه از اول یه لباس مناسب پوشیده بودم به این روز نمی‌افتادم!

مشغول برانداز کردن خودم بودم که صدای مامان نیلی که من رو برای شام صدا میزد، مانع از بیشتر موندنم تو اتاق شد.

به پله‌های آخر رسیده بودم که امیر رو دیدم که پشت به من پایین آخرین پله ایستاده. قدم‌هام رو آروم‌تر کردم. صدای پام رو که شنید به سمتم برگشت و گفت:

_شما خوبی؟ چیزیت که نشد؟

آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:

_آااا... بله خوبم!

لبخند محوی زد و گفت:

_خدا رو شکر!

نگاهی به اطراف انداختم و گفتم:

_فکر کنم میز شام آمادست!

یه تای ابروش رو بالا انداخت و گفت:

_بله، خیلی وقته آمادست!

و بعد به سمت مخالفم چرخید و رفت طرف میز غذاخوری. یعنی چی که خیلی وقته آمادست؟!

درحالی که از حرفاش و رفتارش گیج بودم، به سمت میز غذاخوری رفتم. تنها یه جای خالی بین مامان نیلی و مهین خانوم بود. اونجا نشستم و وقتی سرم رو بالا گرفتم درست رو به روی امیر بودم! نگاهم نمی‌کرد و خیلی آروم و با اخم کمرنگی که روی پیشونیش بود، مشغول خوردن سالاد بود.

من هم کمی سالاد برای خودم کشیدم و در حالی که محو صورتش بودم، از سالاد می‌خوردم. فکر کنم سنگینی نگام رو روی خودش حس کرد که سرش رو بالا آورد و ناگهان با هم چشم تو چشم شدیم!

سریع و به طور ضایعی سرم رو پایین انداختم و یه لیوان آب برای خودم ریختم و یه هوا سَر کشیدم. انقدر این حرکت رو ناگهانی انجام دادم که آب توی گلوم پرید و باعث سرفه‌های پی در پی‌ام شد!

میز شام تو سکوت فرو رفت و همه‌‌ی نگاه‌ها روی من ثابت موند. از این حرکت متنفر بودم!

سریع خودم رو جمع و جور کردم و یه لبخند کج و معوج زدم گفتم:

_من خوبم!

مهین خانوم که انگار از همه نگران‌تر بود، گفت:

_دخترم فکر کنم چشم خوردی! اون از اون لیوانای شربت که نزدیک بود کار دستت بده و اینم از این! نیلی جون بهتره یه اسفند واسه دخترت دود کنی!

مامان نیلی سرش رو تکون داد و گفت:

_فریبا....فریبا کجایی؟

فریبا وارد داینینگ روم شد و گفت:

_جانم خانوم جان؟

_یه اسفند دود کن واسه طناز!

فریبا که انگار تعجب کرده بود، گفت:

_چشم خانوم!

بعد از رفتن فریبا، گفتم:

_لازم به اسفند نبود!

امیر خندید و گفت:

_منم موافقم، ایشون یه ذره هواسشون به دور و بر پرته که آب پرید تو گلوشون و گرنه کسی چشمشون نزده!

از این حرفش مثل لبو سرخ شدم. چقدر بد شد که فهمید اونجوری خیره نگاش می‌کردم! اما برای اینکه جلوش کم نیارم، گفتم:

_مثل اینکه شما هم حواستون به غذاتون نبوده که می‌دونید من چه‌کار می‌کردم!

پوزخند پلیدانه‌ای زد و گفت:

_وقتی دو تا تیله‌ی سبز و وحشی به آدم خیره باشه معلومه که نمی‌تونه حواسشو به غذا بده!

داشتم حرفش رو تو ذهنم تجزیه و تحلیل میکردم که مامان نیلی گفت:

_خب خدارو شکر که بخیر گذشت! حالا غذاتون رو میل کنید که سرد نشه!

#پارت_7

چشمامو باز کردم و با عصبانیت گوشیم رو یه گوشه پرت کردم. لعنت به این مدرسه که ما مجبوریم صبح به این زودی از خواب بلند بشیم! رفتم تو سرویس بهداشتی اتاقم و بعد از اینکه یه آبی به دست و صورتم زدم از اتاقم اومدم بیرون. پله هارو دو تا یکی پشت سر گذاشتم و رفتم تو آشپرخونه. مثل همیشه میز صبحونه آماده بود و فریبا هم مشغول تمیز کردن کابینتا بود.

پشت میز نشستم و گفتم:

_صبح بخیر فریبا جون!

فریبا که تازه متوجه حضور من شده بود، سمت من برگشت و گفت:

_عه! شما کی بیدار شدین؟

در حالی که لقمه‌ی خامه و عسل رو تو دهنم میذاشتم، گفتم:

_یه پنج دقیقه‌ای میشه!

خیلی آروم آهانی گفت و مشغول کارش شد. من که دلیل این گوشه گیریش رو فهمیده بودم، گفتم:

_داریوش باهات دعوا کرده و تهدیدت کرده که اگه یه باره دیگه اشتباهی ازت سر بزنه اخراجی و این بارم واسه منه که بخشیدت، آره؟

با تعجب سمتم برگشت و گفت:

_شما...شما از...

وست حرفش پریدم و گفتم:

_من میدونم چون داریوشو میشناسم! واقعا متاسفم که باعث شدم داریوش اینجوری باهات رفتار کنه اما مطمئن باش هر اتفاقی هم بیفته نمیزارم داریوش از اینجا بیرونت کنه!

و بعد درحالی که آخرین لقمم رو توی دهنم میذاشتم از آشپزخونه خارج شدم.

وارد اتاقم که شدم، سریع شونه رو برداشتم و بعد شونه کردن موهام اونارو با کش بالای سرم بستم. لباسام رو با لباسای سُرمه‌ای رنگ مدرسه عوض کردم و بعد از اینکه برنامم رو حاضر کردم خواستم از اتاقم برم بیرون که یادم افتاد امروز قراره بعد از مدرسه با بچه‌ها برم بیرون!

بعد از کمی چرخ زدن تو اتاق گوشیم رو پیدا کردم و رفتم دم اتاق مامانم و داریوش. چهره‌های غرق در خوابشون رو که دیدم راهمو کج کردم و رفتم تو آشپزخونه.

_فریبا! مامان نیلی که بیدار شد بهش بگو من بعد از مدرسه با بچه‌ها میرم بیرون، باشه؟

سرش رو تکون داد و گفت:

_چشم خانوم!

به سمتش رفتم و گونه‌اش رو که کمی چین و چروک روش نشسته بود رو ب*و*س*ی*د*م و گفتم:

_ناراحت نباش دیگه! قول میدم داریوش کاری بهت نداشته باشه! من خودم این گندو زدم خودمم جمعش میکنم!

لبخند محوی زد و درحالی که اشک تو چشماش جمع شده بود به آرومی سرش رو تکون داد.

از خونه اومدم بیرون و سوار آزرای مشکی رنگی شدم که داریوش دستور فرموده بود با اون باید برم مدرسه! اینم شده دایه‌ی مهربون‌تر از مادر واسه من! آخه یکی نیست بهش بگه من هر روز صبح نخوام قیافه‌ی این شازده ابولهول رو ببینم باید چه کار کنم؟!

مثل همیشه یکی از اون لبخندای چندشش رو زد و گفت:

_سلام بانو جان!

وقتی می‌گفت بانوجان دلم میخواست تموم محتویات معدم رو بالا بیارم! پسره‌ی ایکبیری! پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

_علیک سلام! اگه لطف کنی راه بیفتی ممنون میشم چون دیرم شده!

ابرویی بالا انداخت و گفت:

_چشم بانوجان!

پوفی کردم و از پنجره به بیرون چشم دوختم. یهو ته دلم یه جوری شد. انگار یکی ته دلم رو چنگ زد! دستم رو روی دلم گذاشتم! این چه حسیه؟! چرا حس میکنم حالت تهو دارم؟! نکنه مریض شدم؟!

یه نفس عمیق کشیدم و زمزمه‌وار گفتم:

_نه طناز! الان وقت مریض شدن نیست!

سروش، راننده‌ای که داریوش برام اجیر کرده بود، گفت:

_چیزی فرمودید بانوجان؟

نفس کلافه‌ای کشیدم و گفتم:

_نخیر چیزی نفرمودم!

و آرو‌م‌تر گفتم:

_پسره‌ی پروئه فضول!

و بعد بدون گفتن هیچ حرفی از ماشین پیاده شدم و وارد مدرسه شدم. چشم چرخوندم و هدیه رو روی یکی از نیمکتا پیدا کردم. به سمتش رفتم و کولم رو پرت کردم رو سرش. اون که خمار خواب بود، دو متر پرید بالا و گفت:

_اه چته تو؟

روی نیمکت دراز کشیدم و سرم رو گذاشتم رو پاش و گفتم:

_حرف نزن که خوابم میاد!

سرش رو به نیمکت تکیه داد و چشماش رو بست. با چشمای بسته گفت:

_باز برای چی تا نصف شب بیدار موندی؟

_اتفاقا شب ساعت ۱۲ خوابیدم اما هی از خواب میپریدم! نمیتونستم درست بخوابم!

سرش رو از روی نیمکت برداشت و گفت:

_وا! چرا؟

_نمیدونم! امروزم دلم یه جوریه! انگار یکی تهش رو داره چنگ میزنه!

به طور ناگهانی از جام بلند شدم و گفتم:

_نکنه دارم مریض میشم؟

یه پس گردنی بهم زد و گفت:

_باز ما خواستیم بریم بیرون که تو یادت افتاد مریض بشی!

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

_اما حال عجیبیه! نمیدونم چمه!

می‌خواست چیزی بگه که با اومدن مهسا حرف تو دهنش موند.

مهسا منو به اون سمت هل داد و خودش رو به زور روی نیمکت جا داد. با لحن پسرونه‌ای که همیشه داشت گفت:

_احوال طناز خانوم ما چطوره؟

ضربه‌ای به بازوش زدم و گفتم:

_سلامتم که خوردی خدا بخواد!

اخماشو کرد تو هم و گفت:

_اه ولم کن طناز، حوصله ندارم!

هدیه گفت:

_تو دیگه چته؟

_هیچی بابا! این نیما هم معلوم نیست چه مرگشه! نه به اون اولاش که می‌گفت من از تو خوشم میاد چون رو پای خودت وایسادی و اخلاقت سخت و مردونس نه به الانش که میگه دختر باید رمانتیک باشه! میگه این لحن پسرونت رو بزار کنار خوشم نمیاد!

#پارت_8

یه تای ابروم رو بالا انداختم و گفتم:

_خب راست میگه بدبخت! بزار کنار این اخلاقت رو!

با اخم به سمتم برگشت و گفت:

_ینی چی راست میگه؟ اگه با اخلاق من مشکل داشت از اول میتونست نیاد طرفم نه اینکه الان یهو بزنه زیر همه چی و بگه یا اخلاقت رو میزاری کنار یا دیگه نه من نه تو!

هدیه اخماش رو تو هم کرد و گفت:

_یعنی چی؟ الان میخواین کات کنید یعنی؟

مهسا که انگار منتظر همین کلمه بود، شروع کرد به گریه کردن!

تو همون لحظه آتوسا از راه رسید و وقتی مهسا رو دید، گفت:

_چته تو باز؟ اگه واس نیما داری گریه میکنی دَم دَره پسره‌ی عتیغه!

مهسا با تعجب سرش رو آورد بالا گفت:

_جان مهسا؟

_آره بابا! گفت بگو مهسا بیاد بریم دور دور!

مهسا از جاش پرید و دستی به صورتش کشید و گفت:

_پس من رفتم!

اخمام رو تو هم کردم و گفتم:

_کجا؟ این دفعه دیگه بهمنی اخراجت میکنه!

گارد گرفت و گفت:

_الان بهمنی اخراجم کنه بهتره یا اینکه نیما کات کنه؟

سرم رو به نشونه‌ی تاسف تکون دادم و گفتم:

_این پسره رو ولش کن! این معلوم نیست با خودش چند چنده! من از روز اول بهت گفتم این به دردت نمی‌خوره!

اخماشو تو هم کشید و گفت:

_تو سره حسام هم همینو میگفتی!

منم مثل اون اخمام رو تو هم کشیدم و گفتم:

_هنوزم میگم! حسام لیاقت آتوسا رو نداره ولی کو گوش شنوا!

صداش رو یه کم بالا برد و گفت:

_با همین کاراته که نزاشتی هدیه هم با اون پسره کامیاب اوکی بشه! تو خودت وسواس داری به بقیه چه کار داری؟

یقه‌ی مانتوش رو گرفتم و گفتم:

_اگه به هدیه گفتم جواب کامیاب رو نده فقط میخواستم مطمئن بشم کامیاب واقعا هدیه رو میخواد و پاش میمونه یا نه و این موضوع اصلا به تو ربطی نداره! تو هم هر غلطی دلت میخواد بکن! بدبخت من واسه خودت میگم با نیما بهم بزن! بعدا میفهمی من چی میگفتم!

دستم رو از یقش جدا کرد و گفت:

_من فقط دلم میخواد ببینم تو با این همه اعتماد به نفس کی گیرت میاد! خیلی دلم میخواد این شازده‌ای که مخ تو رو میزنه رو ببینم! فقط خدا اون روزو بیاره تا من انقدر ازش عیب و ایراد در بیارم تا حالت جا بیاد!

و بعد با عصبانیت پشتش رو به ما کرد و به سمت در مدرسه حرکت کرد.

داد زدم:

_اون کسی که من عاشقش میشم مطمئن باش انقدر مرد هست که همیشه پشتم باشه! نه مثل این آقا نیمای شما که هر روز یه بهونه‌ی جدید میاره! کسی که من عاشقش میشم یه مرد همه چی تمومه نه این پسرای سوسولی که عرضه ندارن شلوارشون رو بکشن بالا!

و بعد با عصبانیت به سمت ساختمون مدرسه حرکت کردم و هدیه هم پشت سرم راه افتاد و در حالی که از تند راه رفتن به نفس نفس افتاده بود، گفت:

_وای طناز! چقدر تند میری! خب یه دقیقه وایسا!

کولم رو تو دستش گرفت و منو عقب کشوند.

سر جام وایسادم و گفتم:

_دختره‌ی احمق نمیفهمه من واسه خودش میگم! انگار من به اون پسره‌ی سوسول حسودیم میشه! نمیفهمه واسه آینده‌ی خودشه و گرنه به جهنم! با هر خری که میخواد بگرده!

دو تا دستش رو جلوی صورتم گرفت و گفت:

_باشه...باشه الان تو آروم باش!

نفس کلافه‌ای کشیدم و گفتم:

_بیا بریم بالا! الان دبیرا میرن سر کلاس.

نگاهی به دور و بر انداخت و گفت:

_آتوسا کو پس؟

بی حوصله دستش رو گرفتم و درحالی که اونو به سمت پله‌ها می‌کشوندم، گفتم:

_من چمیدونم کجاست! حتما اونم بهش برخورده که به آقا حسامشون بد گفتم!

نیمچه لبخندی زد و گفت:

_حس میکنم تو تا آخر عمرت با پسرا سر لج داری! فکر کنم قراره تو خونه بترشی!

با آرنجم ضربه‌ای به کتفش وارد کردم و گفتم:

_خب تو هم از من جدا نیستی چون من نمیزارم تو هم دست این عتیغه‌ها بیفتی!

قهقهه‌ای سر داد و گفت:

_پس قراره دوتایی ترشی بندازیم!

منم خندیدم و گفتم:

_بله پس چی فکر کردی؟

این حرف من همزمان شد با ورودمون به کلاس. یاد روز اولی افتادم که چهارتایی دو تا نیمکت آخر کلاس رو برای نشستن انتخاب کرده بودیم. من و هدیه که از دوران ابتدایی با هم دوست بودیم کنار هم پشت یه نیمکت و آتوسا و مهسا هم که تو راهنمایی باهاشون آشنا شده بودیم نیمکت پشتی ما.

سر جامون نشستیم و بعد از چند دقیقه آتوسا که مشغول صحبت کردن با عسل بود، به جمعمون پیوست. عسل سر جای خودش نشست و آتوسا هم پشت سر ما جاگیر شد و گفت:

_قرارِ بعد مدرسه که پایداره؟

هدیه به سمت آتوسا برگشت و گفت:

_ولی مهسا که رفت!

با این حرف منم به سمت آتوسا برگشتم و آتوسا گفت:

_همون بهتر که رفت. میخوام یه حرفایی رو بزنم که مطمئناً واسه مهسا خوشایند نیست!

سرم رو تکون دادم و گفتم:

_من که با مامان هماهنگ کردم!

هدیه گفت:

_منم هستم!

آتوسا سری تکون داد و در حالی که همگی برای ورود موسوی، دبیر زبان از جا بلند شده بودیم، آتوسا گفت:

_فعلا که این گوگولی اومد، حالا بعدا درموردش حرف میزنیم!

از صفت گوگولی که به موسوی نسبت داده بود، خندم گرفت! این دبیر واقعا هم گوگولی و لوسه!

#پارت_9

بالاخره چهار زنگ خسته کننده تموم شد و همراه آتوسا و هدیه از مدرسه زدیم بیرون. نفس کلافه‌ای کشیدم و گفتم:

_بچه‌ها آخه کی با لباس مدرسه میره بیرون؟

آتوسا دستش رو به پیشونیش کوبید و گفت:

_طناز جان خسته نشدی انقدر این جمله رو تکرار کردی؟ هر دفعه که ما از مدرسه میریم بیرون تو همین حرفو میزنی!

هدیه با خنده گفت:

_و تو هم بعدش همین ری اکشنو نشون میدی!

درحالی که رو لبای منم خنده اومده بود، گفتم:

_اگه مهسا هم اینجا بود، می‌گفت" و هدیه هم بعدش این جمله رو میگه!" و این چرخه ادامه دارد....

آتوسا که به نظر کلافه می‌رسید، وارد ساندویچی که پاتوق ما شده بود، شد و بی حوصله پشت یکی از صندلی‌ها نشست و گفت:

_حالا که مهسا نیست تا این چرخه‌ی مسخره ادامه پیدا کنه!

یه تای ابرومو بالا انداختم و گفتم:

_آتوسا تو حالت خوبه؟ از صبه انگار دوست داری یکیو گیر بیاری بزنیش!

آرنجش رو روی میز گذاشت و سرش رو به اون تکیه داد و گفت:

_هرچی میکشم از دست این مهساست!

هدیه اخماش رو تو هم کشید و گفت:

_چی شده مگه؟

سری تکون داد و گفت:

_دیروز مهسا با نیما قرار گذاشته بود و به منم پیشنهاد داد که همراهشون برم! اون اوایل هم خیلی اصرار میکرد وقتایی که با نیما میرن بیرون منم باهاشون برم و منم چون میخواستم مهسا ناراحت نشه میرفتم با وجود اینکه از نگاه‌های نیما بیزار بودم! تا اینکه دیروز به مهسا گفتم تو و نیما میخواین با هم برین بیرون خب برید آخه منو برای چی دنبال خودت میکشونی؟! اونم هزار جور بهونه آورد و بالاخره من راضی شدم که باهاشون برم بیرون! اما تصمیم گرفتم حسام رو هم با خودم ببرم که اونجا حوصلم سر نره!

هدیه با کنجکاوی سرش رو تکون داد و گفت:

_خب چی شد؟

در حالی که پسر قد بلند با پیشبند سفید قرمزش ساندویچ‌هامون رو آورد، آتوسا گفت: