رمان پیله پروانه به قلم مبینا شفیعی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

شروع کنننده وتمام کننده زندگی ام نیستم

مسیرزندگی ام راتابخشی اش رو خودم رقم میزنم

ونیم دیگررا نویسنده زندگی ام رقم میزند که عجیب برهمه چیز آگاه است

چون خوب این آیه را لمس کرده ام"ومااعلمو به کُلُّ شَئی"

وحقاکه زیباترین وشیواترین قلم را برای سرنوشتم داشته است ومن چقدرخوشحالم که خودم وتقدیرم رابه دست او سپردم‌..‌‌.

باکلافگی به ساعت مچیم نگاه کردم نمیدونم چرا این مترو انقدرتاخیرداره به قطارقبلی نرسیدم ومجبورشدم منتظربشینم،گوشیموازتوکیفم دراوردم ومشغول بالاپایین کردن تواینترنت شدم که صدای نزدیک شدن قطاراومد ازجام بلندشدم دستی به مانتوم کشیدم وکیفم رومرتب روی شونم انداختم وسوارشدم.

طبق معمول واگن کیپ تاکیپ پربود یه گوشه ایستادم ودستمو به دستگیره هابندکردم

بالاخره بعدازیه ربع به ایستگاه موردنظرم رسیدم‌

ازجلوایستگاه یه تاکسی وگرفتم وبعدبه محل کارم رسیدم فعلابااین روندگرونی وتورم نمیتونستم یه ماشین واسه خودم بگیرم مجبوربودم باوسیله های عمومی بیام سرکار...

وارداتاق استراحت بیمارستان شدم ولباس هامو باروپوش سفید کارم تعویض کردم مقنعه ام رومرتب کردم وکارت پرستاریم روبه جیب روپوشم سنجاق کردم

به ایستگاه پرستاری رفتم همونطوری که مشغول صحبت باصدف بودم سوپروایزرمون(سرپرستار)خانم زارعی سررسیدخیلیم خانم غرغروبداخلاقی بود بااخم روبه منو صدف گفت:خانم مشکات وخانم توکلی به جاصحبت کردن به اوضاع بچه های اتاق شماره(7)رسیدگی کنین

چشمی گفتیمو وپرونده وگزارش پزشکی بچه های اتاق هفت روبرداشتیم به سمت اتاق راه افتادیم

توهراتاق دوتاتخت بود صدف رفت سراغ ارشیا که یه پسر فوق العاده شیرین زبون بود ومنم رفتم سراغ یه دختره که تازه بستری شده بود بالبخند بهش سلام کردم ودستی به موهاش کشیدم وگفتم:خب دخترخانم نازم شما اسمتوبه من میگی؟توصورتم نگاه کردوگفت:اسم من آوینه اسم شماچیه؟!

+اسم منم مهداس،خب قشنگم چندسالته؟

دستشو گذاشت زیرچونش وباحالت مظلومانه ای گفت:واقعاقشنگم آخه وقتی میرفتم مهددوستام ازم میترسیدن تازه یکیشونم میگفت من خیلی زشتم

این اولین باری نبودکه این حرفارومیشنیدم حداقل تواین مدت زیادبه پستم خورده بود این بچه هابخاطر مشکل وبیماری پوستیشون کم حرف از مردم توجامعه نمیشنون وهمه انگاربایه حالت چندشی باهاشون برخوردمیکنن!سعی کردم عادی باشم وگفتم:آوین جان توخیلی هم خوشگلی منتهادوستات ازعلت این زخمای وخشکی خبرنداشتن واسه همین فکرمیکردن زشتی حالابگوببینم چندسالته؟

-من6سالمه خاله مهدا

دوباره سرشو نوازش کردم وگفتم:آوین خانم من‌باید الان پانسمان دستاتوعوض کنم قول میدی باهام همکاری کنی؟

سرشوبه نشونه موافقت تکون داد بانداژهای مخصوص پانسمانشو اوردم مشغول عوض کردن پانسمان شدم کارم‌که تموم شد لبخندی روبه بهش زدم گفتم:من کارم تموم شدهروقت هرمشکلی داشتی بهم بگو باشه؟

سرشوتکون دادوگفت:باشه مهداجون مهربون.

ازاتاق بیرون اومدم وپوفی از روی ناراحتی کشیدم وخودموروصندلی ایستگاه ولوکردم همیشه تومواجه بابچه هایی که بیماری خاص دارن حالم خراب میشه وخب البته بخاطراینکه سابقه ام کمه وگرنه‌برای همه عادیه کلادوماهه مشغول به کارشدم توبیمارستان کودکان واقعاعاشق پرستاری بودم اونم مخصوصاپرستاری برای کودکان بازحمت کلی بالاپایین کردن تونستم تواین بیمارستان استخدام بشم‌.صدف بادوتالیوان چایی کنارم اومد‌ ونشست دستی به مقنعه اش کشیدوگفت:میگم مهدادقت کردی چقدراین دکترهوش بری تونخته؟

جرعه ایی ازچاییم خوردم وگفتم: من انقدر شوتم متوجه این چیزانمیشم خودت که میشناسی منو مگه ندیدی اوپسره سعیدرفعتی تودانشگاه پرپرمیزد من‌ معنی کاراشو نمیگرفتم!

خنده ریزی وکردوگفت:کلا تویه دنیادیگه سیرمیکنی الان من آگاهت کردم این پسره بدنیستا هواشوداشته باش

پشت چشمی نازک کردم وگفتم:تولیست بررسیم قرارش میدم برای اینکه مسیرحرفو عوض کنم گفتم:صدف دیدی این آوین فرحمند طفلی رو؟

-آره،دلم خیلی میسوزه براشون خیلی گناه دارن

+پرونده پزشکیشو که خوندم بخاطر مشکل ژنتیکی ومادرزادی اینطوری شده یعنی ازنوزادی این شکلی متولد شده

-اسم مریضیشون چی بود یادم رفته؟

+اپیدرمولیزبولوسایاعامیانه اش میشه اِی بی

-آهان

یه خانمی نزدیکمون اومدوگفت که ساعت تزریق آنتی بیوتیک برای بچشه ازجام بلندشدم وهمراهش رفتم آمپول روتو سرمش تزریق کردم وسری هم به بقیه بچه هازدم که چیزی نیاز نداشته باشن...

شیف شب داشتم دوباره به آوین سرزدم خواب بودساعت سه صبح بود وقتی ازهمه چیزمطمئن شدم به اتاق استراحت رفتم تاسرمو گذاشتم روبالشت خوابم برد...

باصدای صدف ازخواب بیدارشدم:مهدا پاشو باید شیفت روتحویل بدیم

دستی به صورتم کشیدم وروتخت نشستم وازصدف پرسیدم:ساعت چنده؟

-8

سری تکون دادم لباس هامو عوض کردم ووسایلم روبرداشتم وباصدف از بیمارستان بیرون اومدم

-مهدا

+بله

-پایه ای بریم یکم دوربزنیم بریم سمت خیابون انقلاب؟

+وای صدف توچقدرانرژی داری وصدات ازجاگرم بلندمیشه!انقدرگشنمه وخوابم میاد که حد نداره

-خیلی خب حالاتوهم میدونستم پایه نیستی

+میای بریم خونه مایکم بخوابیم بعدش بریم بیرون

-باشه

صدف دوست دوران دبیرستانم بود ازسال دوم بعدازاینکه که انتخاب رشته کردیم باهم همکلاسی شدیم وبعدازاونم جفتمون دانشگاه شهیدبهشتی قبول شدیم البته صدف دوماه زودترازمن توبیمارستان استخدام شد والان نه سال ازرفاقتمون میگذره دقیقامثل اون مطلبه که مگیه رفاقت وقتی ازهفت سال بگذره شماجز خانواده هم به حساب میاین منو صدفم همین شکلی بودیم وهمش وردل هم بودیم...

بعداینکه یکم‌خوابیدیم مامان برامون ناهاراورد که بامسخره بازی های صدف نفهمیدم چی خوردم بس که خندیدم!

-میگم مهدا یادته یه دبیرداشتیم صداش کلفت بود(بعدم اداشودراورد)وگفت:شماخانم مهداتوکلی به من بگو که...

دستمال رویِ میزپرت کردم توصورتشوگفتم:خیرنبینی صدف یه بارم سرکلاس اداشو دراوردی اومد خِرمنوچسبید که توادامو دراووردی!

برام زبون دراوورد ومشغول جمع کردن ظرف هاشد

بعدازاینکه ظرف هاروشستیم دیگه بیخیال بیرون رفتن نشدومجبورم کردبریم بیرون یکم بگردیم خلاصه که راسته مانتو فروشی های خیابون هفت تیروبعدشم جمهوری روازپادراورد بس که پایین بالاکردمنو!

دیگه شب شده بود که رضایت دادبرگردیم خونه،خونه هامون باهم یه خیابون فرقش بود ازهم خداحافظی کردیمو به خونه اومدم

کلیدانداختمو واردشدم روبه باباسلام کردم که بااون همون اخمش جواب دادازبعداون اتفاقی که برام افتاددیگه مثل قبل نشدباهام!وهمین باعث میشد که روزبه روز برم تولک تنهایی وبه هیچ کس نتونم اعتمادکنم...

روتختم درازکشیدم وخاطراتم مثل یه فیلم روسقف برام اکران شد:

/

روز اولی که دارم میرم امتحان نهایی های سال سوم روبدم

داشتم ازخیابون ردمیشدم که یه موتوری نزدیک بودبزنه بهم بادادیه نفربه خودم میام وخودمو میکشم عقب تاموتوری ردبشه میادکنارم وبهم میگه حالتون خوبه طوریتون که نشد

ومن محوصداشم سعی میکنم خودموجمع وجورکنم ومیگم:نه ممنونم که صدام زدین اگراین کارنکرده بودین من نمیدونم چه اتفاقی برام افتاده بود!

خواهش کنمی میگه ودورمیشه ومن رسیدم جلودرحیاط مدرسه وتالحظه آخرباچشمام رفتنشو نگاه میکنم

/

باتقه هایی که به درمیخوره ازگذشته میام بیرون

+جانم مامان

-بیااگرچیزی نخوردی بیا یکم شام بخور

+چشم میام الان

سرمیزشام دقیق میشم به کارای بابا‌معنی انقدر سرسنگین بودنشو بعداز دوسال متوجه نمیشم دلیلشو میدونم بخاطرانتخاب اشتباهم بود اما اگرم ضرری بود فقط وفقط خودم دیدم ولی اینکه بقیه بخوان تنبیهم کنن ویاحتی بخوان سرزنشم کنن رواصلانمیفهمم چون زندگی خودمه امامتاسفانه بقیه اینو درک نمیکنن

وکارخودشونومیکنن...

ازمامان تشکرکردم وبدون اهمیت به چشم غره ای که بابابهم میره‌ به اتاقم رفتم وبعدازیکم مطالعه رمانی که صدف بهم داده بود خوابیدم...

دم دمای ظهر ازخواب بیدارشدم امروزبرنامه داشتم یکم اتاقمو مرتب کنم مختصرصبحانه ایی خوردم وشروع به کارکردم اول ازکتاب خونه م شروع کردم کتاب هاروخالی کردم دستمالی به طبقه ها کشیدم داشتم کتاب هاروسرجاشون برمیگردوندم که یه عکس افتاد دولاشدم وعکس رواززمین برداشتم یکی ازعکس های دونفرمون بودودوباره غرق خاطراتم شدم:

/

هر روز منتظربودم ببینمش امانبود... امتحاناتم تموم شدوبامعدل خوبی قبول شدم کل روزای تابستون روباصدف میگذروندیم انگارنه انگارکه سال بعدکنکور داریم ومتقاضی تورشته مازیاده یه روزباصدف درحالی که داشتیم بستی قیفی لیس میزدیم ومیخندیدیم دیدمش ازروبه روداشت میومدخودموجمع وجورکردم وسعی کردم سرسنگین بنظربیام ازکنارم بالبخند ردشدودیدم که به مشاوراملاکی رفت که سرکوچه صدف اینابود...صدف سقلمه ایی به پهلوم زدوگفت:مهداجوون مردم تموم شد

چشم غره ایی بهش رفتم وگفتم:گمشوصدف خداچشم داده برانگاه کردن دیگه

-این درست ولی‌نداده که پنج دقیقه زول بزنی به اون مادرمرده درحدی که لباسات با بستنی تودستت یکی بشه نگاهی به خودم کردم بستنی آب شده بود وگندخورده بود به لباسام وبایه بدبختی خونه صدف اینا شستمشون

خلاصه بعدازاینکه فهمیدم محل کارش کجاست هر روز به بهانه مختلف میرفتم خونه صدف ویامیرفتم‌میرسوندمش دم خونشون ویامیرفتم دنبالش تااینکه یه روز وقتی صدف رو رسوندم دم خونشون اومدازمغازه بیرون وگفت:ببخشیدیه چندلحظه

دل تودلم نبود واسترس داشتم اماسعی کردم بروزش‌ندم وگفتم:بفرمایین

-اجازه دارم اسمتونوبپرسم؟

+مهداهستم مهداتوکلی

سرشوتکون دادوگفت:منم میلادم،میلادنوبخت

فهمیدم داره مسخره میکنه

درجوابش سکوت کردم وسرموپایین انداختم چون این اولین برخورد رودررو من بایه پسربود

به روم لبخندی زدوگفت:چندسالته شما

+18سالمه،شماچی؟

-منم 22

+کاری داشتین؟

-بله میتونم شمارتونو داشته باشم؟

+برای چی باید شماره منوداشته باشید؟

-میدونم کاردرستی نیست شماره ردوبدل کردن امامن ازشما خوشم میادوواقعا نیت بدی ندارم

وانگارقلبم ازیه دست انداز بزرگ گرومپ به پایین میوفته

ومنم شماره دادم وازهمون ساعت های اول من دیوونه دیوونه ترشدم

/

کارکتاب خونه تموم شدوکمد لباس هامم مرتب کردم دست ودلم به این نرفت که کمددیواری اتاقم روتمیز کنم اونجا پربودازیادگاری های میلادکه یه حسی نمیزاشت دوربندازمشون...

امروز بیمارستان شیفت داشتم حاضرشدم ودوباره خودمو به محل کارم رسوندم عاشق شغل بودم باهمه سختیاش ودردسرایی که داشت باشیفت های خسته کننده ش بعضی اوقات 24/24بودیم(یه روزشیفت یه روزتعطیل)یه وقتاهم24/48(یه روز شیفت دوروزتعطیل)

ساعت ملاقات بیمارستان بودومن بایددوباره پانسمان های آوین روعوض میکردم دراتاق بسته بود تقه ایی به درزدم ووارد شدم‌ ارشیامرخص شده بود وتختش خالی بودومن تودلم آرزو کردم که هیچ وقت دیگه اینجانبینمش واصلادیگه هیچ بچه ایی مریض نباشه

یه آقاپشت پنجره اتاق ایستاده بودوپشتش به من بود به سمت تخت آوین رفتم وگفتم:سلام دخترخوشگله بخش حالت خوبه؟

لبخندشیرینی زدوگفت:سلام خاله مهداجونم آره خوبم

+خب آوین جونم دوباره باید پانسمان دستات عوض بشه

-باشه

موقعی که داشتم پمادهارومیزدم همون مرده که بعدفهمیدم بابای آوینه نزدیک اومدوصداشوصاف کردوگفت:خانم پرستاردخترم یک مقدارتب داره

سرموتکون دادم وتوگزارش پزشکی درج کردم وگفتم:به دکترمیگم بیادکه کترل کنه

ودوباره روبه آوین گفتم:عزیزدلم امیدوارم فردا بعدازعملت دیگه هیچ نشونی دیگه ازاینا نباشه وبه دستاش وصورتش اشاره کردم

وازاتاق بیرون اومدم...

یه بچه تصادفی رواوردن همه تو تکاپو افتاده بودن منو داشتم سریع میرفتم تاخودمو به اورژانس برسونم که توراهرو بایه نفربرخوردکردم بابای آروین بود عذرخواهی کردم وازکنارش ردشدم.

مریض تصادفیمون یه پسربودکه چهارسالش بودوبراثرشدت ضربه ایی که خورده بود پرت شده بود وتحالش ترکیده بود به بیمارستان انتقالش داده بودن همون ساعت های اولیه امانتونستن بودن کاری کنن وانتقال دادن به بیمارستان کودکان ومتاسفانه کاری ازدست ماهم برنیومدچون توعکس هامشخص شدکه دنده هاش رفته توقلبش وقبل ازاینکه ببریمش اتاق عمل تموم کرد...

بغض کرده بودم ازاتاق بیرون اومدم ورفتم نشستم یه گوشه یه دل سیرگریه کردم من خیلی دختراحساساتی بودم وطاقت دیدن یه همچین ضایعه های دردناکی رونداشتم!...

تاصبح بیداربودم وموقع تحویل شیفت متوجه شدم که آوین روبردن اتاق عمل مریضی آوین تقریباهیچ درمانی نداشت وهزینه هابرای مقابله بااین بیماری زیادبود بیماریش یه بیماری پوستی که ارثیه وتوبافت های پوستی هستش که توپوست وغشای مخاطی تاول ایجاد میکنه.شدت بیماری هم بستگی داره وبرای آوین تودوز بالاقرارداشت وبخاطرهمینم ازقبل عملش بستری شد تاهمه جوانب سنجیده بشه!بیماریشم ازیک جهش ژنتیکی درکراتین یاکلاژن ایجادمیشه و به دوصورت بروز میده دسته اول کسایی هستن که به صورت مادرزادی مبتلامیشن ودسته دیگه دربدوتولد دچاراین بیماری میشن وآوینم تودسته ایی قرارداشت که مادرزادی بود...

سعی کردم ازفکرآوین بیرون بیام وبخوابم اما یه گوشه ازدلم جابازکرده بود ودوستش داشتم وبه همین خاطراسترس گرفته بودم وانگارکه درقبالش مسئولم اون روزهافکرمیکردم که شغلم اینطوری ایجاب میکنه اما قضیه جوردیگه ایی بود...

دلم طاقت نیووردوبابیمارستان تماس گرفتم گفتن که عملش باموفقیت انجام شده والان توریکاوری بعدازعملِ دلم کمی آروم گرفت وتونستم بخوابم.

باصدای زنگ گوشیم ازخواب بیدارشدم

+الو

-سلام‌،جونی

+چیه دوباره صدف که منوازخواب بیدارکردی

-حوصلم سررفته پاشو بیاخونمون

+به من ربطی نداره خودتو یه جوری سرگرم کن

باجیغ گفت:نیای،میام دونه دونه موهای سرتومیکنم

+اهههه صدف جیغ نزن میام

-آفرین ازاول حرف گوش کن که نخوام تهدیدت کنم

+قطع کن وقتمو نگیرتاحاضربشم بیام

یکم آرایش کردم وحاضرشدم درحینی که داشتم کفش میپوشیدم به مامانم گفتم:من رفتم خونه خاله الهام ایناپیش صدف

ازتوآشپزخونه دادزد:باشه

وقتی که رسیدم سرکوچشون با مامان میلادبرخوردکردم‌که مثل قاتلانگاهم کردوازکنارم ردشدورفت اونامنومقصرهمه چیزمیدونستن درحالی که من بیگناه ترین آدم تواتفاقی که برای میلادافتادبودم...

خاله مثل همیشه استقبال گرمی ازم کردوکلی ازم حالمو پرس وجو شد

به اتاق صدف رفتم وخودشم پشت سرم اومد ودراتاق روبست

به عکس دونفره ازخودم وصدف روکه زده بود روبه روتختش چشمم افتادو منودوباره غرق گذشته کردونمیدونم چه چیزی بود که همش باعث میشدمن یادگذشته م بیوفتم!:

/

دوستیمون بامیلادروزبه روز گرم ترمیشدومیلادمشوق من شدومنوتشویق به درس خوندن کردتازمان کنکوربعدازاینکه فهمیدمن قبول شدم وانگاریه جوری خیالش ازبابت درس من راحت شد گفتش که میخوادپاپیش بزاره ورابطمون جدی بشه و از این قایم وموشک بازی دربیادوخانواده هامونم درجریان قراربگیرن

سه ماه تمام بابامخالفت کرد من که دیگه هیچی ازم نمونده بود ازبس که غصه خوردم ومیلادم دیگه داشت خسته میشدازاین رفت وآمدها تااینکه باوساطت بابابزرگ میلاد که حاج آقانوبخت بود ویه جوری یه بازاری معتمد به حساب میومد باباراضی شدکه بیان برای بله برون ولی ازبرخوردش میشد فهمیدکه راضی نیست به خواست بابادوماه صیغه کردیم توهمین دوماهم من دانشگاه میرفتم ومیومدم بایدباخودِ میلادمیرفتم وبرمیگشتم ومتوجه شدم که آدم شکاکیه!اماخب بخاطرعشق دوست داشتنم نادیده میگرفتم شکاکی هاشو وخلاصه مدت صیغه تموم شدوخانواده میلادوقت عقدروتعیین کردن ومن ومیلادرسمازن وشوهرشدیم وازاونجایی که مامان خیلی ذوق داشت چون من تک فرزندبودم برام یه جشن عقدمفصل گرفت وکل فامیل رودعوت کرد ودقیقایادمه که این عکسی که باصدف گرفتم درست موقعی بود که داشتن شام سرومیکردن

/

صدف دستشوجلوی چشمام داشت تکون میدادبرگشتم سمتشووگفتم:هاچیه داری بال بال میزنی؟

-دوساعته خیره شدی به اون عکسه

+داشتم به اون موقع هافکرمیکردم،این چندروزه یادمیلادخیلی میوفتم والانم داشتم میومدم مامانش رودیدم داشت بانگاهش برام خط نشون میکشید

-ول کن مهدااین گذشته رو یکم به خودت فرصت زندگی بده

+صدف بنظرت من به درحق میلاد بدی کردم؟

-نه،خودش میخواست بچسبه به تودست ازکاراش برداره بنظرم اون درحق جفتتون بدکرد

+نمیدونم باوجود دوسال هنوزم نمیتونم بیخیال روزای خوبمون بشم درسته جنگ ودعواهامون زیادبوداماروزای خوب کم‌نداشتیم

-ولش کن،چایی میخوری

+بیشعوروببینادارم باهات دردودل میکنم

- مهداجان من میخوام مسیرفکریتوعوض کنم یه وقتاحس میکنم بیش ازحدفکرگذشتتی

+صدف بخدانمیشه یه دفعه همه چیوروفراموش کرد زمان میبره ولی من بنظرخودم خیلی خوب تونستم خودم روجمع وجورکنم وبه زندگی برگردم

-آره واقعا‌تحسینت میکنم ازاین لحاظ خیلی قوی بااین قضیه برخوردکردی!

وبغلم کردوگونم بوسید...

شب روپیش صدف موندم‌،فرداش جمعه بودوطبق هرهفته خاله میخواست بره سرمزارهمسرش من تاحالابابای صدف روندیده بودم چون وقتی که صدف اول راهنمایی بوده فوت شده وصدف بامامانش تنهازندگی میکردن البته یه برادرم داشت که اونم بخاطرشغلش عسلویه بودوچندوقتی یه باربهشون سرمیزد

منم همراهشون به بهشت زهرارفتم صدف بابغض وآه مزارباباشو شست‌ وکنارمزارنشست خاله الهامم گل رُزهاروآروم آروم پرپرمیکرد وهردوشون گریه میکردن وخودشون روخالی میکردن ومن هم حس کردم به قدری خالی شدن نیازدارم

خیلی وقت بودکه تظاهرمیکردم که حالم خوبه ومن قوی ترازاین حرفام ولی خودم میدونستم که یه بازنده روبه زوالم درست تواوج شادی خنده فکرم پرمیکشه به یه سمت وسوق دیگه!

خاله وصدف ازجاشون بلندشدن برگشتیم خونه ومنورسوندن ورفتن..‌.

به مامان سلام کردم وداشت باتلفن حرف میزدو باکله جوابموداد رفتم تواتاق وبعدازتعویض لباسام رفتم توسالن وبعدشنیدن اسمم گوشامو تیزکردم به مکالمه مامان گوش دادم:

-مهدام اره خوبه

+......

-نه دیگه چشمش ترسیده یه وقتا حرفش‌میادوسط میگه نه تنهاییموبیشتردوست دارم آرامش دارم

+......

-ای بابا خواهراینم شانس بچه من بود دیگه دوسال گذشته توخونه حرف زدن راجبش قدغنه علی میگه اشتباهی بودگذشت ورفت دیگه البته هنوزم که هنوزه بامهدامثل قبل نشده

+.....

-اره دیگه منم بهش میگم این طفل معصوم به محبتت احتیاج داره بایدبه بازسازی روحیش کمک کنیم ببین آخه منم مادرم میفهمم بچم داره اداآدمای خوشحال درمیاره

+....

-همینه بخدا وگرنه چشماش غمشودادمیزنه

پوفی کشیدم وبه اتاقم برگشتم نمیدونم این روزا تاکی ادامه داره اما امیدوارم که تموم بشه چون خودم ازحال روحیم خستم اگربتونم یکم زندگیمو تغییربدم شاید بقیه هم بیخیال بشن ودست ازسرحرفای تکراریشون بردارن...

سه روزازعمل آوین گذشته بودوخداروشکردکترهم ازعملش راضی بودونتیجه خوبی گرفته بودن.بعدازاینکه آمپولش روتزریق کردم قصدخروج ازاتاق روداشتم که باباش اومدکنجکاوشده بودم تواین ده روز که آوین بستری شده بودمادرش روندیده بودم وباباش همیشه به عنوان همراه کنارش بود!

سلام کردم وباگفتن بااجازه ازاتاق خارج شدم

صدف داشت باچهره ایی خندون وبشاش سمتم میومدوقتی که بهم رسیددستموگرفت کشیدگفت:بیابریم کارت دارم یه خبرمهم دارم برات

+آیی ول کن دستمو خودم میام تابگی خبرمهمتو

وقتی که با اتاق استراحت رسیدم دستمو ول کردوباهیجان گفت:وااای مهدا بالاخره موفق شدم

+چی شده؟برای چی موفق شدی؟

-آخ آخ نگم برات یه چندوقتی بود من از دکترعمومی اورژانس خوشم اومده بودوهی جلوش مانورمیدادم بلکم‌چشمش منوبگیره

+خب اینوالان باید به من بگی

-میخواستم زودتربگم ولی منتظربودم تاببینم حرکتی میزنه یانه!

+خب چی شده حالاکه داری بادمت گردومیشکنی؟

-الان یه مریض اورده بودن کناردستش بودم وقتی مریض یکم روبه راه شدبهم گفت برم اتاقش منم رفتم یکم مقدمه چینی کرد ولی گفت آره خانم مشکات من ازاول ازشماخوشم اومده وزیرنظرداشتمتون وفهیمدم دقیقاهمونی هستین که من میخوام،ازم خواست یکم باهام آشناشیم تابعد اگرجوربودیم جدیش کنیم رابطمون رو

+به به بالاخره پس به نیتت جامه عمل پوشوندی وجوون مردمو ازراه به درکردی

-آره مهداجون،ازحالابه بعدمنوهمسردکترفرهادآذرمنش بدون

+بزاربینم بنده خدامیتونه بااخلاقای گندت کناربیادوهمین اول کاری پشیمون نمیشه

مشتی به بازوم زدوگفت:حالاببین نکبت خانم پشیمون میشه یانمیشه

بهش چشم غره رفتموپاشو لگد کردم وازاتاق بیرون اومدم پشت سرم اومدوبشگونی ازبازوم گرفت وگفت:بالگدتت فلج شدم گراز

دست ازماساژجای بشگونش برداشتم

وضربه به سرش زدم وگفتم:چیزی که عوض داره گله نداره

ادامودراوورد وبه حالت قهررفت

همونجوری وایستاده بودم وسط راهروکه دیدم بابای آوین داره میادسمتم خودموجمع جورکردم واومدجلوم ایستادوگفت:خانم توکلی

+بله

-من کاری برام پیش اومده ونمیتونم شب پیش آوین بمونم اگرمیشه لطف کنیدیکم بیشتربهش رسیدگی‌کنین

+چشم حتما

-ببخشیدامامتوجه شدم‌رابطه آوین باشماازبقیه پرستارابهتره

لبخندی زدم وگفتم:رسیدگی میکنم آقای فرحمندخیالتون راحت باشه من خودمم آوین رودوست دارم

-لطف دارید،بااجازه

یکم که سرم خلوت شدوازحجم کارم کم شدرفتم تواتاق آوین بیداربودوباتبلتش مشغول بود روصندلی کنارتختش نشستم وگفتم:آوین خانم چطوره

-خوبم

+خداروشکر دردکه نداری

-نه فقط یکم دستام میخاره

+درست میشه عزیزم یکم بایدتحمل کنی

-خاله

+جانم

-شماخیلی مهربونی کاش یه مامان مثل شماداشتم

+ای جانم مامان خودتم مهربونه

-من مامان ندارم

+چرا؟

-مامانم وقتی کوچولوبودم رفت

+کجا رفت؟

-باباسانیارفکرمیکنه من نمیدونم اما یه روزکه داشت بادوستش حرف میزدشنیدم که طلاق گرفته تاقبل اون روزبه من میگفت مامانم رفته پیش مامانش بمونه

پس به همین خاطربودکه مامانش کنارش نبود حالا ازشوهرش جداشده چرا نمیادپیش بچش؟!...

دست نوازش به سرآوین کشیدم حس ترحمم نسبت بهش بیشترشد

غذای آوین رواوردن سوپ بدون ادویه بودخودم تودهنش میزاشتم وقتی که سوپش تموم شد ظرف هاروتحویل دادم ودوباره به اتاق برگشتم

ساعت دارووتزریق آمپولش بود داروهاش روخوردوآمپولش روتزریق کردم

-خاله مهدا

+جانم

-برام قصه میگی باباسانیارهمیشه برام قصه میگه تاخوابم ببره

+باشه خاله جان میگم

لبم رویکم بازبونم ترکردم وقصه ایی که مامان بچگیام برام میگفت روبراش گفتم:

《 به نام خدایِ پروانه ها

به رسم قصه هایکی بودیکی نبود

روزی مرد جوانی وسط شهری ایستاده بود و ادعا می کرد که بهترین قلب دنیا را در تمام آن منطقه دارد.

جمعیت زیادی جمع شدند. قلب او کاملا سالم بود و هیچ خدشه ای بر آن وارد نشده بود. پس همه تایید کردند که قلب او به راستی زیباترین قلبی است که تاکنون دیده اند.

مرد جوان در کمال افتخار و با صدایی بلندتر به تعریف از قلب خود می پرداخت.

ناگهان پیرمردی جلو جمعیت آمد و گفت: اما قلب تو به زیبایی قلب من نیست.

مرد جوان و بقیه جمعیت به قلب پیرمرد نگاه کردند. قلب او با قدرت تمام می تپید. اما پر از زخم بود. قسمت هایی از قلب او برداشته شده و تکه هایی جایگزین آنها شده بود، اما آنها به درستی جاهای خالی را پرنکرده بودند و گوشه هایی دندانه دندانه در قلب او دیده می شد. در بعضی نقاط شیارهای عمیقی وجود داشت که هیچ تکه ای آنها را پرنکرده بود.

مردم با نگاهی خیره به او می نگریستند و با خود فکر می کردند که این پیرمرد چطور ادعا می کند که قلب زیباتری دارد.

مرد جوان به قلب پیرمرد اشاره کرد و خندید و گفت: تو حتما شوخی می کنی! قلبت را با قلب من مقایسه کن، قلب تو تنها مشتی زخم و خراش و بریدگی است.

پیرمرد گفت درست است. قلب تو سالم به نظر می رسد اما من هرگز قلبم را با قلب تو عوض نمی کنم. می دانی هر زخمی نشانگر انسانی است که من عشقم را به او داده ام؟ من بخشی از قلبم را جدا کرده ام و به او بخشیده ام. گاهی او هم بخشی از قلب خود را به من داده است که به جای آن تکه بخشیده شده قرار داده ام، اما این دو عین هم نبوده اند.

گوشه هایی دندانه دندانه بر قلبم دارم که برایم عزیزند، چرا که یادآور عشق میان دو انسان هستند.

بعضی وقتی ها بخشی از قلبم را به کسانی بخشیده ام اما آنها چیزی از قلب خود را به من نداده اند این ها همین شیارهای عمیق هستند گرچه درد آورند، اما یادآورعشقی هستند که داشته ام.

امیدوارم که آنها هم روزی بازگردند و این شیارهای عمیق را با قطعه ای که من در انتظارش بوده ام پر کنند پس حالا می بینی که زیبای واقعی چیست؟

مرد جوان بی هیچ سخنی ایستاد. در حالی که اشک از گونه هایش سرازیر می شد به سمت پیرمرد رفت. از قلب جوان و سالم خود قطعه ای بیرون آورد و با دست های لرزان به پیرمرد تقدیم کرد.

پیرمرد آن را گرفت و در قلبش جای داد و بخشی از قلب پیر و زخمی خود را در جای زخم قلب مرد جوان گذاشت. مرد جوان به قلبش نگاه کرد، سالم نبود ولی از همیشه زیباتر بود ...》

این داستان بچه بودم درک نمیکردم اماوقتی بزرگ شدم فهمیدم اشاره به زیبایی درون داره

آوین خوابش برده بودروشومرتب کردم وبه اتاق استراحت رفتم

صدف بالبخندباگوشیش سرگرم بود

خودموروتخت ولوکردم وروبه صدف گفتم:نیشت چرابازه

-دارم بافرهادچت میکنم،میگه خیلی خوشحاله که بهم حسشو گفته آخه منم گفتم که دوست دارم دیگه سرازپانمیشناسه

تودلم ذوق کردم برای صدف،صدف دخترخوش قلبی بود ولایق بهترینا ...

روزمرخص شدن آوین بود باباش تمام وسایل روجمع کرده بودوداشتن ازدراتاق بیرون میومدن که‌آوین خودشو انداخت توبغلم سرشو بوسیدم وازخودم جداش کردم وگفتم:آوین عزیزم امیدوارم دیگه روتخت بیمارستان نبینمت وحالت همیشه خوب باشه

-مرسی خاله جونم ولی من دوست دارم دوباره شماروببینم

سرموبالااووردم وباپدرش نگاهمون گره خورد لبخندی زدم وگفتم:منم همینطور ولی جایی به غیرازبیمارستان!

باباش جلوتراومدوگفت:خانم توکلی ازشما ممنونم خیلی برای دخترم زحمت کشیدین

+خواهش میکنم،کاری جزوظیفه ام نبود امیدوارم همیشه حال آوین جان خوب باشه

-ممنونم،یه خواسته میتونم ازتون داشته باشم

+بفرمایید

-میشه شماره تماس شخصیتون روبهم بدین که درصورت الزام باهاتون تماس بگیرم

خودمم نمیدونم چرا ولی شماره تماسم رودادم وخداحافظی کردن ورفتن...

جای آوین خالی بودیه جورکه انگار خواهریابرادرم کنارم نیست...

تابستون هم تموم شدوپاییزازراه رسید،پاییزفصل خاطره انگیزیه برام طبق دوسال گذشته روزسالگردعقدمون یه دسته گل رز سفیدکه همیشه دوست داشت روخریدم بارون نم نم داشت میبارید باتاکسی به قطعه موردنظرم رفتم

بطری گلاب روخالی کردم روسنگ مزار وخیره شدم به عکسی که روسنگ بود یکی ازعکسای تکی روزعقدمون بود چشماش همیشه یه برق شیطنتی داشت ولی درعین حال همیشه باجذبه بود دستی روعکس کشیدم وگفتم:سلام یکم مکث کردم وبعدادامه دادم امسال پراز گلایه ام ودیگه مثل سالای قبل دوریت اذیتم نمیکنه وجای خالیت برام زجرآورنیست آهی کشیدم وگفتم:اخه میدونی هرجوری فکرمیکنم تواتفاقایی که افتاد فقط تومقصربودی درسته شایدیه جایی منم کم کاری کردم ولی خودت نخواستی انگاربعدبهم رسیدنمون دیگه اون آدم سابق نبودی درسته دیدم که کلت بادداره وهمش فکرشاخ وشونه کشیدن برای دیگرانی امابازم خواستمت کاش اون روزا به حرف بابام گوش کرده بودم که میگفت این پسره پی خوشگذرونی به دردت نمیخوره اماعشقت منوکوروکر کرد میلاد...

گلاروپرپرکردم وآروم آروم زمزمه کردم:

《امروز نه آغازونه انجام جهان است

ای بس غم وشادی که پس پرده نهان است

گرمردرهی غم مخورازدوری ودیری

دانی که رسیدن هنرگام زمان است

تورهرودیرینه ی سرمنزل عشق

بنگرکه زخون تو به هرگام نشان است

آبی که برآسودزمینش بخوردزود

دریاشودآن رودکه پیوسته روان است

باشدکه یکی هم به نشانی بنشیند

بس تیرکه درچله این کهنه کمان است

ازروی تودل کندنم آموخت زمانه

این دیده ازآن رویت که خونابه فشان است

درداودریغاکه دراین بازی خونین

بازیچه ی ایام،دل آدمیان است

دل برگذرقافله ی لاله وگل داشت

این دشت که پامال سواران خزان است

روزی که بجنبدنفس بادبهاری

بینی که گل وسبزه کران تابه کران است

ای کوه توفریادمن امروزشنیدی

دردی ست درین سینه که هزارجهان است

فریاد،زدادآن همه گفتندونکردند

یارب چقدرفاصله ی دست وزبان است

خون میچکدازدیده دراین کنج صبوری

این صبرکه میکنم افشردن جان است

ازراه مروسایه که آن گوهرمقصود

گنجی ست که اندرقدم راهروان است》

ایستادم ودستی به بارونیم کشیدم بارون داشت شدیدمیشد خودموبه ایستگاه تاکسی هارسوندم منتظرتاکسی وایستاده بودم که یه ماشین مدل بالاجلوپام ترمز فکرکردم مزاحمه وداشتم میرفتم که شیشه پایین اومدوچهره ای آشنا معلوم شد.‌..

بایکم فکرکردن فهمیدم بابای آوینه

نگاهی به صورتم انداخت وگفت:فکرنمیکنم حالاحالاهاتاکسی بیاد بفرمایین سوارشید

+نه ممنون مزاحمتون نمیشم

-بفرمایین خانم توکلی تاالانم کلی خیس شدین

رودروایسی وخجالت روکنارگذاشتم وسوارشدم وگفتم:ببخشیدکه مزاحمتون شدم

-خواهش میکنم

ازبرخوردتصادفی که اتفاق افتاده بود تعجب کردم فکرشم نمیکردم دیداربعدیمون بهشت زهرا باشه...!یکم وخودمو جابه جاکردم ودستی به شالم کشیدم وگفتم:آوین چطوره حالش خوبه؟

باصدایی لرزون گفت:آوین رفت

باتعجب گفتم:چی؟؟؟کجارفت؟؟؟

باصدای بمی که بغض داشت گفت:رفت دخترم یه فرشته بود

بغضی که توگلوم بودترکیدواشکام روکویرخشکی زده گونه هام بارید

باصدایی دردآلودگفتم:کی این اتفاق افتاد؟

-دوماه بعدازاینکه ازبیمارستان مرخص شد

+آخه چرا به چه دلیلی؟

معلوم بودکه درحال مبارزه بااشکاشه

-یکی اززخمای دستش عفونت کرده بودودائم تب داشت بردمش بیمارستان خصوصی بستری شدکلی آزمایش انجام دادن گفتن که عفونت واردخونش شده ومریضی خودشم دوزش‌خیلی بالاست دکتراجوابش کردن وگفتن خیلی امیدواربه موندنش نباشم اما آوین من بااون تن دردمندونحیفش دوماه برای زندگی مبارزه کرداماخب دوومی نیورد والان نزدیک سه ماهه که ازدستش دادم

گریم شدت گرفت وگفتم:خیلی متاسفم واقعاتاسف واژه کمی برای دردمندی باشما وسعت غم شماروهیچکس به جزخودتون نمیتونه درک کنه

-ممنونم

+آقای فرحمند

-بله

+میدونیدگاهی وقتایه چیزایی دست مانیست یه موقعه هست که دست تقدیرمیشه قدرت برتر

درجوابم سکوت کرد...

بعدازاینکه ازبهشت زهرا خارج شدیم گفت: مسیرتون کدوم سمته؟

+سهروردی،ولی مزاحمتون نمیشم تاهمینجاشم زحمت کشیدین

-تعارف نکنیدخانم توکلی مسیرمون تقریبایکیه

+زحمتتون میشه بازم ممنون

-خواهش میکنم

بینمون سکوت برقراربود که آهنگی پلی کرد

《تو با قلب ویرانه ی من چه کردی

ببین عشق دیوانه ی من چه کردی

در ابریشم عادت آسوده بودم

تو با حال پروانه ی من چه کردی

ننوشیده از جام چشم تو مستم

خمار است میخانه ی من چه کردی

مگر لایق تکیه دادن نبودم

تو با حسرت شانه من چه کردی

مرا خسته کردی و خود خسته رفتی

سفر کرده باخانه ی من چه کردی

جهان من از گریه ات خیس باران

تو با سقف کاشانه ی من چه کردی

تو با قلب ویرانه ی من چه کردی

ببین عشق دیوانه ی من چه کردی》

آهی کشیدم وبه قطرات بارون که میخوردبه شیشه ماشین نگاه کردم

-خانم توکلی

+بله

-میتونم یه سوال ازتون بپرسم

+بله بفرمایید

-شما اونجاچکارمیکردید؟

+اومده بودم سرمزاریکی ازدوستای قدیمیم

-بله،تعجب برانگیزبودبرام که شمارواونجادیدم.

+برای منم همینطور

-من تواین سه ماه هرروز میام پیش آوین،آوین تنهاآدمی بودکه میخواستم براش زندگی کنم

+هنوزم نمیتونم باورکنم که اون دخترمهربون تنهاتون گذاشته

-خودمم باورم نمیشه هنوزم صداش توگوشمه که باباسانیارصدام میکرد

+خدادردمیده،صبرتحملشم میده ازخداصبروآرامش میخوام براتون...

نزدیکای خونه بودیم که گفتم:دست شمادردنکنه آقافرحمند ازتون ممنونم خیلی اسباب زحمت شدم

کنارخیابون ایستادوگفت:خواهش میکنم خانم توکلی تصادف جالبی بود

ازماشین پیاده شدم وگفتم: خدانگهدار

-خدانگهدار...

تاخودصبح به آوین فکرکردم به رنج وسختی هایی که تومسیر بیماریش متحمل شده وبه دردهایی که باتن نحیفش سعی کرده شکستشون بده‌!

داشتم توصفحه اینستاگرامم چرخ میزدم که برام یه فالوواومدبازکردم دیدم نوشته سانیارفرحمندصفحه م قفل بود درخواستشون روقبول کردم‌وخودم هم صفحشون روفالوکردم

آخرین پستش برای ده روزقبل بودکه یه عکس دونفره ازخودش وآوین گذاشته بودوزیرش نوشته بود《دررفتن جان ازبدن گویندهرنوعی سخن

من خودبه چشم خویشتن دیدم که جانم میرود》پست رولایک کردم ودردلم برای آرامش این پدردعاکردم‌...

بعدازچنددقیقه برام یه لایک اومدیکی ازعکسایی که خیلی دوستش داشتم رولایک کرده بودگوشیم روکنارگذاشتم وخوابیدم...

بااحساس کرختی ازخواب بیدارشدم یه جورایی بدن دردداشتم فکرکردم بخاطرتوبارون موندن سرماخورده بودم یه قرص سرماخوردگی خوردم تاازپانیوفتم وبعدبه بیمارستان رفتم تقریبا شلوغ بودبخاطرسردشدن هوابیمارای سرماخوردگی وآنفولانزازیاد مراجعه میکردن

تابعدازظهرهمینطوری مریض میومدومیرفت تقریباوقت سرخاروندن هم نداشتیم یکم که سرمون خلوت شدوباصدف رفتیم تومحوطه وروی یکی ازنیمکت هانشستیم آهی کشیدم وگفتم:صدف حالم خیلی گرفته اس

-برای چی؟

+آوین فرحمندرویادته؟

یکم فکرکردوگفت:آره همون که ای بی داشت دستاشوعمل کردن،خب چی شده؟

+فوت کرده

هیم بلندی کشیدوگفت:واای دروغ نگوتوازکجافهمیدی

+پدرشوخیلی تصادفی دیدم اون برام گفت

-آخی خداصبربده به خانوادش ولی مهداطفلی هاخودشونم خیلی عذاب میکشن

+آره،توفکرکن تمام مدت قسمتایی ازبدنت تاول وخشکی داشته باشه

-حالاباباشوکجادیدی

+بهشت زهرا

-وااونجاچرا!؟

+مگه یادت نیست که26مهرسالگردعقدمن ومیلادِ

-یادمه چه ربطی بهم دارن این دوتاموضوع

+من مثل سالای قبل رفتم سرمزارمیلادومنتظرتاکسی بودم که آقای فرحمندرودیدم ومنورسوندخونه وتوراه بهم گفت

-آهان که اینطور

وباحالت مشکوکی سرشو تکون داد...

-مهدا

+بله

-یه چیزی میخوام بهت بگم

+بگو

-فرهادوخانوادش میخوان بیان خواستگاری فرداشب‌ وسعیدم(برادرش)امروزاومده

باذوق بغلش کردم وکلی چلوندمش بالاخره بهترین دوستمم عروس میشد

منوازخودش جداکردوگفت:توروخدابیاخونمون فردابهم بگوچیکارکنم ولباس چی بپوشم تومراسمم باش مامانم گفت به مهدام بگوبیاد

+برای دلگرمی میام ولی من مثله جارودستی وسط مراسم خواستگاری چی میگم بزارواسه مراسمای دیگت

-بروباباخانم جارودستی من که خواهرندارم گفتم تومثل خواهرکنام باش

+دورت بگردم صدف خله ترشیده ام که داری عروس میشی...

لباس هاووسیله هایی که برای مراسم خواستگاری میخواستم روبرداشتم وبه سمت خونه صدف ایناراه افتادم

خاله وصدف حسابی خونه روبرق انداخته بودن بالبخندبه تکاپوشون خیره بودم یادمراسم خواستگاری خودم افتادم برخلاف تصورم اونجوری که میخواستم پیش نرفت!بابام یک قاضی بودودقیقامقابل پدرمیلاداوناازاملاکیشون برای پوشش استفاده میکردن وگرنه تجارت اصلیشون خیلی وحشتناک بود آشپزخونه شیشه داشتن ودرکنارشم یه لابراتورداروکه دراصل موادمخدرصنعتی تولیدمیکردن وبابام تاحدودی ازدوستاش وهمکاراش شنیده بودکه خانواده میلادودراصل برادرش مهردادوپدرش چکاره هستن همه سعی کردن متقاعدش کنن که میلاد راهش جداست ولی قانع نشدویادمه یه جمله به حاجی نوبخت گفت:(فقط به حرمت موی سفیدت اجازه بله برون وصیغه رومیدم وگرنه من میدونم خودتم میدونی راهی که پسرتونوه هات دارن میرن درست نیست این دخترمنم میره ولی دست ازپادرازتربرمیگرده)دقیقاهمونم شداونموقع حرف توکلم نمیرفت فکرمیکردم همه چیزدوست داشتنه امانبودازدواج وصلت دوتاخانواده بود خانواده هامون دخالت داشتن میلادتحت تاثیرحرفای خانوادش بامن برخوردمیکردورفیق بازبود وبعداینکه عقدکردیم همش افتادپی عیش ونوش...

سرموتکون دادم تاازفکربیرون بیام سعیدازکنارم ردشدوگفت:مهدا دیوونه دوساعته میوه هاروگرفتی دستت بعدخیره شدی به روبه رو

سیب روپرتاب کردم سمتش وگفتم:توفکربودم منگل خان

سرشو به نشونه تاسف تکون دادوچیزی نگقت...

سعیدم تورفاقت ومنوصدف نقش پررنگی داشت ویه جوری دوست من هم به حساب میومدوکلیم سربه سرمنوصدف میزاشت اماازوقتی که مهندس نفت شد،برای حفظ دیسیبرین کاری کمترمسخره بازی درمیووردومتشخص برخوردمیکرد

میوه هاروتوظرف چیدم وروی میزجلومبل گذاشتم کلاوسایل پذیرایی حاضرشده بود

به اتاق صدف رفتم لباس انتخابیمون که جفتمون سرش به توافق رسیدیم یه کت وشلوار بودکه کتش سرخابی بود مدل فوق العاده خوش دوختی داشت وشلوارش هم سفیدبودیه تاپ ساده سفیدرنگم زیرکتش بود صدف کت وشلوارپوشیدوروسری هم به روسری ساتن سفیدوسرخابی سرش کرد ومضطرب روی تخت نشست منم خودم یه دامن پلیسه طوسی رنگ پوشیده بودم بایک شومیزپوف دارآبی نفتی وشال طوسی رنگ

باصدای زنگ آیفون صدف مثل فنرازجاش پرید ومنم نگاه آخرتوآیینه به خودم کردم وباهام ازاتاق خارج شدیم به استقبال مهمون هارفتیم برعکس خانواده صدف که کم جمیعت بودخانواده فرهاد تقریباپرجمیعت بودودوتابرادربودن ودوتاخواهر که خواهرازدواج کرده بودن وبچه داشتنبرادرشم که مجردبودخلاصه کل خانواده اومده بودن وتومراسم خواستگاری شرکت کرده بودن حرفای اولیه شون زده شدصدف وفرهادتواتاق رفتن صحبت هاشونم کردن وبه تفاهم رسیدن ووقتی بیرون اومدن مهریه ام تعیین شدومادرفرهادانگشترنشون دست صدف کردچون سعیدکارداشت وبایدزودبرمیگشت قرارعقدهم برای یک هفته بعدش گزاشته شد همه فهمیده بودن که این دوتاهموازقبل میشناختن ویه پنج ماهی باهم دوست بودن این بودکه حرف آشناییت بیشترورفت آمدزده نشد

بعدازبجااوردن رسم ورسومات خانواده ها یکم جوصمیمی پیداکردن منم هی لبخندمیزدم فرهادوصدفم رفته بودن وردل همو هی ریزریزمیخندیدن..

مادرفرهادکه اسمش عالیه بودکنارم نشسته بودلبخندی بهم زدوگفت:گلم شمااسمت مهدابوددیگه درسته؟

+بله مهداهستم

-قربونت برم چقدرنازی شما

+خدانکنه عالیه جون چشماتون نازمیبینه

-مهداجان شماهمکارصدف هستین

+بله منوصدف جفتمون پیش هم کارمیکنیم

-موفق باشی عزیزجان

+ممنونم

-راستی مهداجان شماچندسالته؟

+من25سالمه

-خداحفظت کنه برای مادرت گل دختر

+انشالله خدابچه های شماروهم حفظ کنه براتون...

فرهادوخانوادش رفتن ومنو صدفم خونه رومرتب کردیم وباخاله همونجورکه چایی میخوردیم مشغول نظردادن راجب خواهرا وکلاخانواده فرهادشدیم

صدفم که کلاتوهپروت بودوخیلی هم خوشحال

منم خیلی براش خوشحال بودم وواقعاوسط این روزای زندگیم به همچین خوشحالی نیازداشتم

تورخت خواب دراز کشیده بودم تاخوابم ببره وداشتم وول میخوردم صدفم که صدای خروپفش دراومده بود

درجدل باخواب بودم که صدای اس ام اس گوشیم دراومد بازکردم ازیه شماره ناشناس بود ونوشته بود:(سلام خوبید خودمم نمیدونم چرابهتون پیام دادم حس کردم شماتنهاکسی هستی که میشه باهات حرف زد)

یعنی کی میتونست باشه؟!!!

درجواب نوشتم:(سلام ممنونم،ببخشیدبجانیووردم شما؟)

بعدازچندمین جواب داد:

(سانیارفرحمندم‌ بابای آوین)

باتعجب اس ام اسو چندبارخوندم ودرجواب نوشتم:

(بفرماییدگوش میکنم)

اینسری یکم زودترجواب داد:

(خیلی دلم گرفته بودوکسی نبودباهاش صبحت کنم تاکه باشماره شما تومخاطبینم برخوردکردم ویاد چندروزقبل افتادم که وقتی اتفاقی دیدمتون وباهاتون صحبت کردم کمی آروم شدم)

دلم برای بی کسیش سوخت ونوشتم:

(آقای فرحمند خوشحالم که اینطوری میگین همیشه دوست دارم دلیل حال خوب آدم هاباشم)

داشت خوابم میبردکه بعدمدت طولانی نوشت:

(اگرشرایطش روداشتید ببینمتون یک روز)

جواب دادم:

(باشه،شبتون بخیر)

جواب داد:

(زمانش رواطلاع میدم بهتون،شبتون بخیر)