رمان پرواز را به خاطر بسپار به قلم چیکسای

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

امین شاهکار، هنرپیشه معرو ف سینما، فردی عیاش و خوشگذران است که احساس افسردگی و تنهایی دارد. در همسایگی او، یک زن با دختر 7 ساله اش ، آیلین ، زندگی میکند که...

از عصر مستاٴصل دم در خانه حاج آقا نیکوسرشت ایستاده ام.

یک خانه کلنگی در یکی از مناطق قدیمی تهران.

هنوز هم در شک و تردید درست بودن تصمیمم هستم.

آنقدر زنگ در حیاط را فشار داده ام، که جای انگشتانم روی زنگ مانده است.

تاکسی زرد دم در خانه نگه میدارد.

خودش است. حاجی نیکوسرشت، به همراه خانمی که بچه ی چند ماهه ای را در بغل دارد.

جلو میروم . دستم را به سوی حاجی دراز میکنم.

- سلام، حاج آقا

نگاهی به من می اندازد و دستش را جلو می آورد. دستم را در دستان گرم و پدرانه اش میفشارد.

- علیک سلام پسرم! اینجا چکار میکنی؟

- حاج آقا، اومدم دست به دامنت بشم. گره کارم فقط به دست شما باز میشه.

- پسرم، دست به دامن ائمه شو. من کی هستم!

دست در جیب کتش میکند و کلید را در می آورد و در خانه را باز میکند.

- بفرما تو پسرم.

رو به زن جوان میکنم:

- اول شما بفرمایید

آن زن رو به حاج آقا میکند:

- شما اول بفرمایید حاج آقا

حاجی با مهربانی میگوید:

- برو تو دخترم. بچه بغلته...

آن زن با کودکش به داخل میرود و من هم پشت سر حاجی وارد حیاط میشوم.

یک حیاط کوچک با حوضی گرد در وسط آن. داخل حوض به رنگ آبی آسمانی و چند تا گلدان شمعدانی به دورش چیده شده است.

با حاجی وارد خانه می شویم.

آنقدر داغان و کلافه هستم که توجهی به چیدمان خانه نمی کنم.

با حاجی وارد یک اتاق میشویم.

کف اتاق یک قالی دست بافت طرح افشان به رنگ زرشکی انداخته شده است. گلهای قالی درهم و برهم است درست مثل حال الان من...!

دور تا دور اتاق، تشکچه های باریکی قرار دارند که روی آنها پشتی های طرح ترکمن گذاشته شده اند.

حاجی با دست اشاره میکند:

- بفرما بنشین پسرم!

روی یکی از کناره ها مینشینم.

حاجی از اتاق بیرون میرود.

چشمم به قاب عکس روی دیوار می افتد. عکس چهره ی یک مرد جوان است که بسیار به حاجی شباهت دارد. یک مرد جوان 17 یا 18 ساله با ریش و سبیل کم پشت .

از روی کنجکاوی، از جا بلند می شوم و به سمت عکس میروم. یک عکس کوچک که سه تا رزمنده ، دست در گردن هم میباشند، در کناره قاب گذاشته شده است.

صدای حاجی را میشنوم:

- عکس شهیدمه، محمد علی. سال اولی که رفته بود جنگ برامون فرستاد. سال 1364 بود. عکس داخل قاب رو هم زمان اعزام گرفت.

سرم را به نشانه ی تاسف پایین می اندازم و آهسته می گویم:

- خدا رحمتشون کنه.

- خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه... پسرم بنشین. چایی آوردم.

حاجی با خنده ادامه میدهد:

- خدا پدر ومادر مخترع کتری برقی رو بیامرزه. کار همه رو راحت کرده. در عرض سه دقیقه چای درست میشه.

حاجی سینی چای را روی زمین میگذارد و روبروی من روی کناره می نشیند.

حاجی استکان چای را از توی سینی بر میدارد و جلویم میگذارد:

- بخورتا سرد نشده.

یک قند از توی قندان داخل سینی بر میدارم و استکان را به لبم میبرم.

در دلم غوغایی برپاست. غوغا، نه...! محشر کبری است... هنوز هم نمیدانم آیا تصمیمی که گرفته ام درست است یا نه؟ اینکه پیش حاجی آمده ام تا همه چی را برایش روی دایره بریزم عاقلانه است یا نه؟

حاجی نیکوسرشت چشمانش را ریزمیکند:

- خیلی درهمی! گرفته ای! از اون شب که دیدمت، به نظر لاغر تر میای! چیزی شده؟ اتفاقی افتاده؟

به چشمانش نگاه میکنم. پر است از آرامش و مهربانی . نور خدا را در چشمانش میبینم. انگار که دوچشم شیطان به چشمان فرشته ی خدا خیره شده اند.

آشوب دلم بیشتر میشود.

یک آن از تصمیمی که گرفته ام پشیمان میشوم.

انگشتانم را یکی پس از دیگری می پیچانم و صدای کشیده شدن تاندونهایش بلند میشود.

تق، تق، تق

سکوت سنگینی بین من و حاجی حکمفرماست.

حاجی استکان خالی چای را توی سینی میگذارد و بلند می گوید:

- فریده خانم! فریده خانم!

همان زن با یک چادر رنگی در حالیکه کودکش را در بغل دارد به اتاق وارد میشود:

- بله حاجاقا، کاری دارید؟

- دوتا چایی دیگه بیار بابا!

استکان خالی چای را توی سینی میگذارم و رویم را به سمت زن میکنم: - ممنونم. من دیگه چای نمیخورم.

فریده خانم بچه را روی زمین میگذارد و سینی را بر میدارد و از اتاق بیرون میرود. بعد از چند دقیقه با یک استکان چای بر میگردد.

چای را جلوی حاجی میگذارد و با بچه از اتاق خارج میشود.

حاجی سکوت را می شکند:

- نمی خوای حرف بزنی؟

دل به دریا میزنم:

- از کجاش بگم؟

- از همون جایی که اگه بگی، دلت آروم میشه

به چشمانش نگاه میکنم:

- حاج آقا، دلم بیشتر از این ها آشوبه... طوفان نوح تو دلم برپاست.

حاجی با آرامش کامل میگوید:

- اون کسی که طوفانو فرستاده خودشم اونو میخوابونه. تو حرفتو بزن. دست، دست، نکن. هرچی تو دلته بریز بیرون . الان اگه حرفتو بزنی و دردتو درمون کنی بهتر از اینه که با یه درد بی درمون تو محکمه الهی حاضر بشی.

ملتماسه میگویم:

- پس قول بدید که اول به حرفام گوش کنید، بعد حکم صادر کنید.

حاجی نگاهی به چهره ی داغانم می اندازد:

- استغفرا... .. من کی هستم که بخوام بنده خدارو محاکمه کنم. بگو جوون... بگو تو دلت چی میگذره که مثل سپند رو آتیش شدی و دلت عین سیروسرکه میجوشه.

باز هم ساکت میشوم.

بعد از چند لحظه حاجی می گوید:

- می گی یا برم وضو بگیرم و راهی مسجد بشم

شروع میکنم. از اول... از ب بسم ا... .

دایره را جلویم میگذارم و همه حرفها را روی آن میریزم

تمام خاطرات این چند وقته مثل یک فیلم از جلوی چشمانم میگذرند

.................................................. .....

خاطرات امین شاهکار

سرمو بلند و به خودم تو آینه ی دستشویی نگاه کردم. چشمهام از مشروبهایی که شب قبلش خورده بودم پف کرده بود.

تقصیر سایرا بود. میدونست که مدتیه مشروب نمیخورم و با خوردن مشروب هم باید دو روز خودمو تو خونه حبس میکردم تا کسی پف زیر چشمهامو نبینه.

تارهای خاکستری و سفید لابه لای موهام هایلایتهای خیلی جالبی رو درست کرده بودن. شب قبلش 40 ساله شدم. به قول فرشاد به دنیای چلچلی وارد شدم.

به خاطر شغلم، دوستهای زیادی دارم. زن و مرد٬ پیر و جوون٬ پسر و دختر٬ حتی بچه ها هم منو به خوبی میشناسن. آخه من یه سوپر استار هستم.

18 سال از زمانیکه واسه اولین بار جلوی دوربین فیلمبرداری ظاهر شدم میگذره. هیچکدوم از خوشیهایی رو که در زندگی تجربه کردم به پای شادی اون روزم نرسید. اون حس، چیزی بود ماورای حسهای معمولی روزانه.

در طول دوران هنرپیشگیم٬ من فقط یه بار واقعا شاد شدم و اونهم در همون روز و همون لحظه بود.

بقیه خوشیهام مصنوعی بود. نه مصنوعی هم نبود واقعی بود ولی دیگه به من حس شادی دست نداد...

19 ساله بودم که با مخالفت پدر و مادرم از شهرستان به تهران اومدم. پسرهفتم یک مرد کشاورز بودم. خدا رحمتشون کنه چقدر زمانیکه به تهران می اومدم مادرم اشک ریخت.

6 برادرم همگی دنباله روی پدرم بودن و کشاورز شدن و همگی در شهرستان برای خودشون کیا و بیایی دارن. ولی من شیفته بودم و عاشق. عاشق چیزی که به اون سینما می گن.

به خاطر همین عشق، بر خلاف میل پدر و مادرم به تهران اومدم. چند ماهی رو در خونه ی یکی از بچه های شهرستان که نسبت دوری هم با خانوده ش داشتیم، موندم. جواد شاگرد اول شهرستانمون بود و در رشته مهندسی عمران دانشگاه امیر کبیر ادامه تحصیل میداد.

کم کم پولهای جیبم ته کشید و مجبور شدم دور میدون انقلاب سی دی آهنگ و فیلم دستفروشی کنم. چندین بار جواد بهم گفت که به شهرستان برگردم ولی من عشق سینما داشتم و هربار میگفتم:

- جواد مطمئن باش که یه روزی وارد سینما میشم

او نم در جواب میگفت:

- کی دیگه امین؟ سه ماهه که تهرانی. برای وارد سینما شدن که عشق و حرف و دوست داشتن کافی نیست. باید تحصیلات دانشگاهی داشته باشی. پارتی داشته باشی. دوره ببینی. الکی که نیست . کی گفته هرکی عشق فردین داره وارد سینما میشه؟

عاشق فیلمهای فردین بودم. بیش از ده بار هر فیلمشو دیده بودم. خدا بیامرز مادرم ، هر موقع که گنج قارونو میدیدم می گفت:

- امین ! این گنج قارون واسه تو گنج نمیشه! پاشو بچه یه فکری به حال زندگیت بکن. از محمد یاد بگیر! صبح ها میره دبیرستان و بعد از نهار دو ساعتی به پدرت کمک میکنه و پولی هم واسه خودش پس انداز میکنه ولی تو چی صبحها دبیرستان. عصرها خواب و شبها فیلم...

منهم لبخندی میزدم و در حالیکه دراز کشیده بودم و یک پام روی پای دیگه م بود و چشمم به فیلم، میگفتم:

- مامان جان غصه نخور. من یه روز از همه اینها پولدارتر میشم. اگه همین گنج قارون فردین برام گنج امین نشد، اسممو عوض میکنم میذارم شاسگول!

بعد از کلی غر زدنهای جواد و پند و نصیحتهاش، در کلاس کنکور هنر ثبت نام کردم. روزهایی که کلاس نداشتم دور میدون انقلاب سی دی فیلم و نوار کاست و هرچیزی که به صدا و سیما و سینما مربوط میشد، میفروختم و شبها تا دیروقت پا به پای جواد درس میخوندم.

اوایل ماهی چند روز به شهرستان میرفتم و هربار برادرها و پدر و مادرم دوره م میکردن که به شهرستان برگردم و اونجا به دنبال کار پدرم برم. به همین خاطر هروقت از شهرستان به تهران بر میگشتم تا چند روز عصبی بودم. کنکور بهونه ی خوبی بود که کمتر به شهرستان برم.

همون سال در رشته تئاتر و سینما دانشگاه تهران قبول شدم. بعد از ظهرها هم در کلاسهای کارگردانی و هنر پیشگی صدا و سیما شرکت میکردم.

بعد از قبول شدن درکنکور، به شهرستان رفتم و از پدرم کمک مالی خواستم. پدرم وضع مالیش بد نبود ولی اونقدر هم نبود که خرج بخور و بخواب و دانشگاه چهار سال منو بده. مادرم با فروش مقداری از طلا هاش منو روونه تهران کرد.

با یکی از دوستهای جواد که مغازه لوازم صوتی داشت، شریک شدم. از ساعت 7 شب تا 12 نیمه شب و روزهایی که کلاس نداشتم، مغازه رو میگردوندم.

سال دوم دانشکده بودم که گروهی از صدا و سیما به دانشکده اومدن و گفتن به چند نفر واسه ساخت یک کلیپ تبلیغاتی نیاز دارن. از همه تست گرفتن. من جز قبول شدگان بودم.

کلیپ از طرف یونیسف، واسه حمایت از کودکان سرطانی بود. نقش من در اون کلیپ کمتر از 30 ثانیه بود.

باید با دسته گل به اتاق یه کودک سرطانی که به خاطر شیمی درمانی موهاش ریخته بود وارد میشدم و با لبخند دسته گلو به اون بچه میدادم. هیجانی رو که برای اولین بار جلوی دوربین داشتم٬ اضطرابی که در دل حس میکردم و شو رو شعفم همه بکر بود.

به قول کارگردان در کلیپ تبلیغاتی به قدری میمیکهای ( حالات ) چهره ام طبیعی بود که همونجا از من شماره تلفن گرفت تا در کارهای بعدیش از من استفاده کنه.

کار من از چند کلیپ صامت تبلیغاتی شروع شد و به سال نکشیده در نقشهای کوتاه مدت در سریالهای تلویزیونی نقش ایفا کردم. به خودم که اومدم بازیگر سینما شده بودم. یک بازیگر مشهور و معروف که نه تنها به خاطر بازی، بلکه به دلیل چهره و تیپ و استایلم هم، خاطر خواه داشتم.

در هر کافی شاپی به دقیقه نکشیده، دور میزم پر از دختر و پسر و پیر وجوون میشد تا در دفترهاشون امضا کنم.

با چند پیشنهاد ایفای نقش در سینما، منزلم به یکی از بلندترین برجهای شمال تهران تبدیل شد و ماشین زیر پام هم آخرین مدل تویوتا.

سال آخر دانشکده با کسی که دوستش داشتم و دوستم داشت٬ ازدواج کردم. 5 سال از بهترین سالهای عمرمو در کنار اون بودم.

عادت داشتم که دیگران، بزرگ جلوه م بدن، به من احترام بذارن، از من تعریف و تمجید کنن، مرد رویاهای دیگران بشم و همه از داشتنم به خود شون ببالن و یاسمن همسرم٬ کسی بود که منو خوب میشناخت و خواسته های منو ارضا میکرد. در کنارش پر بودم از شعف و شادی... عشق رو به پام میریخت و منو وابسته خودش میکرد.

با مشهور شدن من در دنیای سینما٬ همه چیز عوض شد و رنگ دیگه ای به خودش گرفت. رفتارهای یاسمن تغییر کرد و حساسیتهاش نسبت به همکاران خانمم بیشتر شد تا جاییکه موقع فیلمبرداری اونو با خودم به سر صحنه میبردم تا شک و شبهه ش کمتر بشه...

بعد از مدتی، اینکار هم حساسیتهاشو کم نکرد و اصرار داشت که از کار هنرپیشگی کناره گیری کنم.

تمام اون عشق و محبتها دود شد و به هوا رفت...

حقشو گرفت و از من جدا شد و مجددا ازدواج کرد و از تهران به یزد کوچ کرد و من دیگه ندیدمش.

من موندم و شهرت افزایش یابنده ی هر روزه و تنهایی ای که هر روز بیشتر میشد.

در خودم موندم و لولیدم. از بد جایی ضربه خورده بودم. غرورم شکست و من حیرون موندم و شدم یک آدم برباد رفته...

افسرده شدم و مدتی از کار کناره گرفتم. به مدت یکسال٬ تحت مشاوره های روانشناسی قرار گرفتم تا دوباره شدم امین شاهکار. همون فردین دورانش... ولی زفتارم پر شد از عاداتهایی که دیگران میگن ناجوانمردی و ما می گیم کلاس زندگی.

همه خونه ای هام شدن خانمهای رنگارنگی که یا تحت عنوان زن صیغه ای یا دوست دختر مدتی منو سرگرم میکردن و با دادن پول اونها رو از سرم باز میکردم.

فردین زمونه خودم شدم. ولی جوانمردیهای اون فردین تو فیلمهاش کجا و نامردیهای من کجا!

خط قرمزم مواد مخدر بود ولی تمام تفریحات دنیا رو انجام میدادم. از کشیدن سیگار گرفته تا مسافرتهای اروپایی که در اونجا از انجام هیچ نوع خوشگذرونی ای کوتاهی نمیکردم.

دوستهام همیشه دو رو برم بودن و تا نیمه های شب تو خونه م می موندن و یا بالعکس من به منزلشون میرفتم. ریخت و پاشم زیاد بود. ولی همیشه مقداری پول واسه روز مبادا کنار میذاشتم. حداقل چیزی بود که از 19 سال زندگی در کنار پدرو مادرم یاد گرفته بودم.

غافل شدم. از خودم، پدرم، مادرم، برادرهام، دوستهای واقعیم حتی جواد همخونه ی دوران سختیهام.

همه رو از دست دادم. پدر و مادرم٬ برادرهام و دوستان دوران کودکیم رو که ساعتها تو زمین خاکی ته کوچمون با هم فوتبال بازی میکردیم.

و من موندم و سینما و دوستانی که مگسهای دور شیرینی بودن.

دیگر از هیچ چیز ارضا نمیشدم. دور و برم بود از آلات و اسباب تفریحی.

سالها گذشت و من همون بودم. امین شاهکار، بازیگر محبوب و مشهور دنیای سینما. یک سوپر استار به تمام معنی... در حد برت پیت!

به طبقه نوزدهم یکی از برجهای زیبا نقل مکان کردم.

در هر طبقه دو واحد بود یکی 220 متری و اون یکی دیگه 90 متری که درهای اونها، رو به روی هم باز میشد. من در واحد 220 متری ساکن شدم.

خانمی در همسایگی ما سکونت داشت که بنگاه دار گفته بود با دختر 7 ساله ش با هم زندگی میکنن و همسرش فوت کرده .

از موقع نقل مکانم به آپارتمان جدیدم، دوبار اونو با دخترش دیده بودم. یکبار پشتشون به من بود و سوار آسانسور شدن و یکبار هم دخترک در حال باز کردن بندهای کفشش، جلوی در آسانسور بود. روپوش مدرسه تنش بود و یک کیف صورتی با عکس باربی که روی کولش انداخته بود.

منو که دید با لبخند گفت:

- سلام آقا... شما همسایه جدیدمون هستید؟

اولین بار بود که می دیدمش. چشمهایی آبی به رنگ آبی دریا با رگه های مشکی و پوستی مهتابی داشت و موهای قهوه ای روشنی که از زیر مقنعه ش بیرون بود.

ناز بود و خواستنی..

در جوابش لبخندی زدم:

- علیک سلام دخترم... بله من تازه به اینجا اومدم.

- مامانم میگه سرایدار گفته همسایه جدیدمون هنرپیشه است... شما هنر پیشه اید درسته؟ اسمتون چیه؟

- بله عزیزم. مامانت درست گفته. من امین شاهکار هستم.

دستشو دراز کرد و گفت:

- از آشنایی با شما خوشبختم. منهم آیلین هستم. آیلین نیکو سرشت.

فامیل نیکو سرشت برایم آشنا بود. دستش رو به گرمی فشردم و گفتم:

- منهم همینطور

- من دیگه باید برم. مامانم نگران میشه. خداحافظ آقای شاهکار!

- خداحافظ دخترم

در حالی که میرفت و روش به سمت من بود. دستشو به علامت بای بای تکون داد. برخورد سگک کفشهاش با سرامیکهای کف راهرو تیک تیک جالبی راه انداخته بود. دختر با ادبی بود. از برخورد و رفتارش خوشم اومد...

****************************

وارد سالن پذیرایی شدم.

شهر شام بود. همه چی درهم... همه جا کثیف... میزها پر بود از جامهای خالی مشروب و لیوانهای نصفه و نیمه نوشابه و بشقابهای حاوی غذاهای دست خورده.

صدای موبایلم بلند شد.

به دور و بر نگاه کردم. انگارصداش از ته چاه در میومد.

روی میز٬ روی مبلها٬ روی زمینو گشتم.

نبود که نبود...! فقط صداشو میشنیدم.

به اتاق خواب رفتم. اونجا هم که بدتر از سالن پذیرایی.

کت وشلوارها و کرواتها، درهم و برهم، روی زمین افتاده بودن. یک طرف جورابهام٬ یک طرف کفشها و طرف دیگه پیرهن ها که آویزون به چوب رختی، کنار دیوار مچاله شده بودن.

به صدا نزدیکتر شدم. پتوی روی تختو بلند کردم.

بی وقفه زنگ میخورد. انگار کسی که پشت خط بود کار واجبی با من داشت.

از لای ملحفه ی روی تخت پیداش کردم:

- الو

- سلام امین، خوبی؟

- تویی سایرا؟

- صدات چرا گرفته؟ خواب بودی؟

- تازه بیدار شدم.

- ببین... خیلی این در و اون در زدم تا واسه خونت نظافتچی پیدا کنم. نظافتچی خونه ی خودم ، امروز جای دیگه قول داده. به چند تا از دوستهام هم زنگ زدم ولی اونها هم نتونستن برات کاری بکنن. زنگ بزن یه خدماتی بیاد کارهاتو بکنه.

با داد گفتم:

- نمیشه سایرا...! خدماتی خونه من بیاد و منو ببینه و بشناسه، زندگیم میشه ساز و دهل مردم کوچه خیابون. میخوای بیاد این شیشه های مشروبو ببینه و طبل بی آبرویی واسم تو کوچه و بازار بزنه. گفتم یک آدم مطمئن برام پیدا کن. خودمم از اول میتونستم به خدماتی زنگ بزنم.

سایرا صداشو بلند کرد:

- حالا چرا داد میزنی؟ برو ببین خانم سرایدارتون کسی رو نمیشناسه.؟ چه میدونم! از همسایه هاتون بپرس یک آدم مطمئن سراغ ندارن که کلید رو بهشون بدی و خودت تو مدتی که خونه نیستی بیان خونه رو تمیز کنن؟

پوف بلندی میکشم:

- برم ببینم چی میشه. کاری نداری؟

- نه. برو به سلامت. بهم خبر بده.

- اگه تا یکساعت دیگه زنگ نزدم یعنی کارم اُکی شده.

- باشه. خدا حافظ

- خداحافظ

سایرا یکی از همکارانمه. یک زن مطلقه ی کاملا مستقل که بیشتر رفتارها و تکه کلامهاش مردونه است تا ادا اطوارهای زنونه. بیشترین نقشی که به اون میدن، نقش خانمهای لات و خلافکاره...با همکاران مردش بیشتر بر میخوره تا خانمها!

از زمان جدا شدن از یاسمن، نقشش تو زندگیم پر رنگ شده .سایرا منو مجاب کرد که تحت درمانهای یک روانشناس باشم.

مثل خواهر نداشته م دوستش دارم.

از عصبانیت به موهام چنگ انداختم و اونها رو به هم ریختم

با خودم گفتم حالا از کجا یک آدم مطمئن پیدا کنم؟

صدای در بلند شد.

بدون مرتب کردن موهام از چشمی در نگاه کردم.

خانم کوچولوی روبرویی بود.

در رو باز کردم. با چشمهای گردشده که زیباییِ مژه های مشکیشو بیشتر میکرد گفت:

- سلام آقای شاهد... موهاتونو به برق وصل کردید؟

از حرفی که به من زد بهت زده شدم.

با تعجب بهش نگاه کردم. یک کاسه آش جلوم گرفت و گفت:

- مامانم درست کرده. سالگرد فوت بابامه. گفته این کاسه رو واسه شما بیارم.

کاسه رو از دستش گرفتم. بهم برخورد که اسمم یادش نبود:

- من شاهکار هستم نه شاهد... از مامانتون هم تشکر کنید.

- چشم. شما هم از خواب که بیدار میشید موهاتونو شونه کنید. مامانم میگه شبها که خوابیم شیطونها موهامونو به برق وصل میکنن، تا صبح که از خواب بیدار میشیم پَت باشه.

در حالیکه از این استدلال با مزه ش واسه موهای بهم ریخته م میخندیدم گفتم:

- چشم خانم کوچولو. امر دیگه ای باشه؟

خیلی جدی گفت:

- نه دیگه ! کاری ندارم... خدا حافظ آقای شاهکار. خودم میام کاسه رو می گیرم.

دم در واحدشون که رسید برام دست تکون داد و گفت:

- بای... بای

فکری به ذهنم رسید و گفتم:

- کوچولو! مامانت خونه است؟

- بله. کارش دارید؟

- آره. ولی خودم میام بهش میگم

- باشه. بای... بای

دستمو جلوی گوشم بردم و چند تا از انگشتامو تکون دادم و گفتم: باااااااای.

کاسه آش رشته رو روی اپن گذاشتم. سرمو جلو بردم و بو کشیدم.

زیر لب گفتم:

- عجب بویی داره لامصب!

سالها بود که آش خونگی نخورده بودم.

از زمانی که به تهران اومده بودم، هرچی آش خوردم در دربند و درکه بود که اونهم به علت توجهات بیش از حد ملت شریفمون با دیدن من، آش زهر مارم شده بود.

کوچکترین تفریح رو هم نمیتونستم با فراغ دل انجام بدم. به همین خاطر تمام تفریحام شده بود مهمونی رفتن و مهمونی دادن و رفتن به کشورهای خارجه.

به جرات میتونم بگم 6 ساله که به توچال نرفتم. 10 ساله که به پارک ملت نرفتم. 8 ساله که رنگ پارک ساعی رو ندیدم.

سالهاست به سینما نرفتم. رنگ شیشه های ماشینم دودیه. تو شب هم عینک آفتابی میزنم که مردم منو مثه یه متهم محکوم شده، دم سوپر و فروشگاه جلب نکنن.

اینهم آخر و عاقبت محبوب و مشهور شدن.

خودم خواستم که لعنت بر خودم باد...!

در گیر ایفا نقش در چند تا فیلم بودم.

از ساعت 6 صبح با چشمهایی خواب آلود و خمار به محل فیلمبرداری میرفتم و تا نیمه های شب اونجا بودم و صبح روز بعد با چشمهایی بسته تر از روز قبل روونه صحنه میشدم.

زندگیم همین بود!

روی یک موج با تناوب یکنواخت حرکت میکردم که هرازگاهی یک پیک خیلی کوتاه روی این موجها سوار میشد.

عاشق بی نظمی شده بودم شاید همین زندگی تکراری ، منو حریص بی نظمیها کرده بود.

بعد از مدتی از بی نظمی هم خسته شد.

مدتها است که به دنبال یک نظم هستم. نظم در نظم. نه نظم در بی نظمی.

زندگیم هم مثل فامیلیم شاهکاره!

صبح تا شب سر لوکیشن فیلمبرداری. در طول هفته، گذروندن وقت با چند تا از عاشق پیشه های سینما که اکثرا دختر خانمهای زیبا بودن و رد دادن به مزاحمهای تلفنی.

آخر هفته، مهمونی و پارتی های دوستها و خوشگذرونی و در نهایت ماهی یه بار دوستها رو به منزل دعوت کردن.

چند وقت پیش به یک بیماری غریبی دچار شدم که با مراجعه به پزشک متوجه شدم که این بیماری در مردهایی دیده میشه که همخوابه های متعدد دارن.

چقدر از شنید ن این حرف از پزشکم و خودم خجالت کشیدم و احساس حقارت کردم.

در شأن هنرپیشه ی معروفی مثل من نبود که به این افتضاحی رسوا بشه.

مدتی تحت درمان بودم تا بهبود یافتم.

بعد از اینکه دچار اون بیماری خجالت آور شدم، روابطمو با خانمها محدود کردم و بیشتر روابطم در حیطه کاری شد. داشتن جی اف هم جز خطهای قرمزم شد. رفت و آمدهای گاه و بیگاه جی اف ها رو به منزلم حذف کردم.

دلیل اصلی تعویض آپارتمانم هم همین بود.

طالب این شدم که یک زندگی محرمانه داشته باشم. مثل همه ی مردم.

دوست داشتم در زندگی رازهایی داشته باشم که خودم و خدای خودم از اون مطلع باشیم.

رازی که واسه مردم سر به مهر باشه و واسه خودم و خدام چون روز، روشن.

این تغییر روعلاوه بر بیماری٬ مرهون فیلمی هستم که دراون نقش یک جانباز شیمیایی رو ایفا میکردم.

چنان در قالب نقش فرو رفتم که انگار خودم هستم و زندگی خودمو به تصویر میکشم.

روحش شاد! که با یک فیلم داستانی 45 دقیقه ای که اونهم فقط یکبار تو تلویزیون پخش شد٬ انقلابی تو من بوجود آورد که هنوز که هنوزه تلاطم اونو درونم حس میکنم.

این شد که چهل چلیم مصادف شد با جهشهای روحی و معنوی که خودم از اون مطلع هستم.

دوست داشتم فردی عادی باشم. مثل فروشنده سر کوچه.

مثل سوپور محله که شبها با صدای آهنگ ماشین آشغالانسش همه رو متوجه حضورش میکنه. مثل معلم کلاس اولم که 30 سال کلاس اول تدریس کرد.

مثل پدرم که خودش بود و زنش و بچه هاش و اقوامی که اونو دوست داشتن و اونم دوستشون داشت و به اونها احترام میذاشت.

به اتاقم رفتم و نگاهی تو آینه به خودم انداختم. بچه راست میگفت... موهام مثل برق گرفته ها شده بود. از این تشبیه بامزه خندیدم... اولین کسی بود که عیبمو به رخم کشید.

منو به عنوان یک انسان دید و از من انتقاد کرد. نه به عنوان یک سوپر استار.

موهامو شونه کردم. لباس راحتیمو با یه تیشرت و جین عوض کردم.

از واحدم بیرون اومدم و به طرف آپارتمان آیلین کوچولو رفتم.

زنگ واحدو فشار دادم.

بوی نعنا داغ و سیر داغ، ریزش اسید معده مو بیشتر کرد.

همیشه روز بعد از مصرف مشروبات الکلی، ترشحات اسیدی معده م بیشتر میشد و با کوچکترین تحریکی دل ضعفه میگرفتم.

آنروز هم یکی از آن روزها بود.

آیلین درو باز کرد و ازدیدن متعجب شد:

- سلام آقای شاهکار با مامانم کار داشتید؟ بهش گفتم شما کارش دارید.

موهای بلند و فرفریشو با دوتا پنس عروسکی بالای سرش جمع کرده و مثل آبشاری روی شونه هاش ریخته بود.

- آره عزیزم. میشه صداشون کنی؟

صدای ظریف خانمی از داخل منزل به گوش رسید:

- کیه آیلین جان؟

- مامانی... همون هنرپیشه هه که همسایمونه.

اولین باری بود که کسی منو تا این حد راحت معرفی میکرد. هنر پیشه هه! که همسایمونه!

- تعارفشون کن بیان تو. دستم بنده...

آیلین روشو به سمت من کرد و گفت:

- شنیدید که... مامان گفت بفرمایید تو.

- ممنون از تعارفشون. همینجا منتظر میشم تا دستشون آزاد بشه.

- آقا شاهکار؟

- بله عزیزم.

- شما کارتون هم بازی میکنید؟

منظورشو نفهمیدم.

پرسیدم:

- یعنی تو فیلمهای کودکان؟

- آره.

- تا حالا بازی نکردم.

- چرا؟

- چون بهم پیشنهاد ندادن.

- حالا من بهتون پیشنهاد میدم.

اونقدر شیرین و با مزه حرف میزد که دوست داشتم لپشو گاز بگیرم.

خانمی با بلوز و شلوارجین و یک شال رنگی دم در ظاهر شد.

به چشمهای عسلیش نگاه کردم. با دیدن من نگاهش پر از تعجب و بهت شد. احساس کردم یه جورایی مضطرب و دستپاچه شد.

واسم تعجب دیگران از دیدنم طبیعی بود. هرکی که منو تو خیابون میدید، با دیدن من متعجب میشد چه برسه به اینکه بفهمه همسایه اونها هستم...

ولی علت اضطراب و دستپاچگیشو نفهمیدم شاید از اینکه منو جلوی واحدشون دید هول کرد.

با صدایی لرزونی گفت:

- بفرمایید؟

- سلام خانم... من امین شاهکار هستم.

آیلین وسط حرفم پرید:

- آره مامان اسمش همینه. من به شما اشتباهی گفتم.

خیلی جدی گفت:

- بفرمایید آقای شاهکار. امرتون؟

در آن زمان من بودم که از برخوردش متعجب شدم.

- راستش من مدتیه که همسایه شما شدم. دیشب مهمون داشتم .............

دومرتبه آیلین حرفمو قطع کرد و گفت:

- صبح هم شیطونها موهاشو به برق وصل کرده بودن.

آن خانم اخمی به آیلین کرد و گفت:

- برو تو و بیرون هم نیا!

آیلین شرمنده از حرفی که زده و ناراحت از تذکر مامانش سر انگشت اشاره ش رو تو دهنش کرد و در حالیکه سرشو پایین مینداخت، گفت:

- ببخشید

و به داخل منزل رفت.

- من ناراحت نشدم.

- اون باید یاد بگیره که با بزرگترش درست صحبت کنه! بگذریم! امرتونو بفرمایید؟

- داشتم میگفتم... من تازه به این آپارتمان اومدم و دیشب هم تا دیر وقت مهمون داشتم. خونه خیلی بهم ریزه. از صبح دنبال یک کارگر مطمئن میگردم که کلیدها رو بهش بدم تا بیاد خونه رو تمیز کنه. دوست ندارم خونه باشم و اون بفهمه که خونه مال منه. نمیدونم حرفمو متوجه میشید یا نه؟

- چه کاری از دست من بر میاد؟

- میخواستم ببینم، شما نظافتچی مطمئنی سراغ ندارید که بتونه امروز بیاد خونمو تمیز کنه؟

- من فقط یه نفرو میشناسم که اونهم کارگر خودمه، نسا خانم، امروز خونه ما اومده تا در پختن آش سالگرد شوهرم، کمکم کنه.

- میتونه خونه منو هم امروز تمیز کنه؟

- نمیدونم قبول کنه یا نه. باید ازش بپرسم. امروز از صبح خیلی کار کرده. خسته شده.

- هرچقدر پول بخواد بهش میدم.

- همه چیز که با پول حل نمیشه آقای شاهکار!

از اینکه احساس کرد پولمو به رخش کشیدم خجالت زده شدم و گفتم:

- شما صحیح می فرمایید. منهم منظورم توهین نبود

- من هم حمل بر توهین نکردم. نظر خودمو دادم ولی نمیتونم از طرف اون به شما قول بدم. اجازه بدید از خودش بپرسم.

مامان آیلین به آپارتمان برگشت و من دم در منتظرش شدم.

اولین کسی بود که با دیدن من، هیجانی از خودش نشون نداد و شاد نشد!

اولین نفری بود که هیچ اشتیاقی در صحبت کردن با من نداشت!

اولین فردی بود که از من امضا ی یادگاری نخواست!

اولین شخصی بود که در اولین درخواست کمک من ، جواب مثبت نداد!

بعد از چند دقیقه برگشت و گفت:

نسا خانم قبول کرد که بعد از اتمام کارمن، خونه ی شما رو تمیز کنه. ولی ممکنه تا شب طول بکشه. اگه میخواید بیرون برید، کلیدهای آپارتمانتونو بدید تا بهش بدم .

- فرد مطمئنیه؟

احساس کردم که از سوالم عصبانی شد و سعی در کنترل تغییر چهره ش کرد.

- چند ساله که خونه زندگیم دستشه. از چشمام بیشتر بهش اعتماد دارم. ولی اگه شما شک دارید، به خودتون مربوط میشه.

با ادبانه جوابهای کوبنده ای به من میداد که راه هرگونه اعتراضو میبست.

- شما که بهش اطمینان دارید کافیه. من میرم لباسامو عوض کنم. بعدش کلیدها رو براتون میارم. فقط میشه لطف کنید وسط کارش یه سر بهش بزنید تا جایی از قلم نیوفته.

- سعی میکنم برم.

- ممنون خانم

- خواهش میکنم. ببخشید من تو خونه خیلی کار دارم. هنوز بیشتر از نصفی از کاسه های آشو پخش نکردم...

- میتونم بهتون کمک کنم؟

- راضی به زحمت شما نیستم. نسا و آیلین انجام میدن. خداحافظ.

به سرعت به داخل آپارتمان رفت و درو روم بست. نه تعارفی کرد که به داخل برم و نه اجازه داد که ازش خداحافظی کنم

من پشت در بسته موندم با یه علامت تعجب از بی تفاوتی او ن زن در اولین دیداربا من، سوپر استار مشهور و محبوب مردم، امین شاهکار.

به آپارتمانم برگشتم و لباسمو عوض کردم.

سوییچ ماشینو برداشتم.

با کاوه، یکی از دوستان مجردم هماهنگ کردم تا پیشش برم.

ظرف آشو برداشتم و از خونه خارج شدم.

زنگ آپارتمان روبرویی رو فشار دادم.

خودش در رو باز کرد.

کلید رو به سمتش گرفتم:

- سلام مجدد. بفرمایید این هم کلید. 7 شب برمیگردم. خوبه؟

کلیدو از دستم گرفت.

- آره. -فکر میکنم تا اون موقع کارش تموم بشه.

نگاهی به ظرف آش دستم انداخت.

با لبخند گفتم:

- میرم خونه دوستم. آش رو میبرم با هم بخوریم.

دستشو دراز کرد و بدون توضیح دادن، کاسه آشو از دستم گرفت و به داخل خونه رفت.

هاج و واج از رفتارهای سوال برانگیزش چشم به ورودی خونه دوختم.

با ظرف بزرگتری برگشت:

- اینو با خودتون ببرید. بیشتر آش داره. اون واسه دو نفر کمه.

کاسه رو ازش گرفتم

- سپاسگزارم خانوم. شرمنده می فرمایید

- کاری نکردم. کسی نباید از سفره شهید نیکوسرشت گرسنه بلند شه.

خداحافظی کردم و به سمت آسانسور رفتم.

ساعت 30 : 7 شب به خونه برگشتم. به در خونه ش رفتم.

به جای بوی آش رشته، بوی قهوه ترک در راهرو می پیچید.

در زدم. آیلین که یه بلوز و شلوار بنفش عروسکی تنش بود، درو باز کرد.

- سلام آقای هنرپیشه

- سلام آیلین شیطون. مامان خونه است؟

- آره.

-میشه صداش کنی؟

- باشه. چقدر خوشگل شدید؟

- مرسی عزیزم. زود مامانو صدا کن کارش دارم.

- نمیاین خونه ما؟ من و مامانم تنها هستیم.

- نه عزیزم باید به خونه برم، کلی کار دارم.

صدای پاشنه صندلهاش تو راهرو ورودی آپارتمانش توجهمو جلب کرد.

- سلام آقای شاهکار.

باز هم همون نگاهی که من چیزی ازش نفهمیدم.

آیلین رو به مامانش کرد:

- مامان من به آقای شاهکار تعارف کردم به خونمون بیاد، ولی قبول نکرد. شما تعارف کن شاید قبول کنه.

فهمیدم که در برابر عمل انجام شده قرار گرفت.

- بفرمایید تو آقای شاهکار

- ممنون. مزاحم نمیشم. میشه لطف کنید کلیدها رو برام بیارید.

آیلین نگاهی به من انداخت و گفت:

- بیاید دیگه. مامانم قهوه درست کرده. خودش چند دقیقه قبل گفت قهوه تنهایی خوردن نداره. به من هم که نمیده بخورم! پس شما بیاید تا تنها نباشه...

روشو به مامانش کرد و گفت:

- مگه نه مامان!

بدون نشون دادن میل و یا اشتیاقی برای دعوت کردن من، گفت:

- قهوه ترک درست کردم. فکر کنم هنرپیشه ها علاقه خاصی به قهوه داشته باشن.

درست حدس زده بود بیشتر وقتها که با برو بچ دور هم جمع میشدیم، قهوه میخوردیم . خصوصا قهوه ترک که من عاشقش بودم.

از نوع دعوت کردنش دو دل شدم که به آپارتماش برم یا نه؟ ولی با به مشام رسیدن بوی وسوسه انگیز قهوه تعارفو کنار گذاشتم و وارد خونه شدم.

پشت سر خانم نیکو سرشت وارد آپارتمانش شدم. آیلین با لی لی به خونه اومد و گفت:

- آخ جون! امشب مهمون داریم

و بعد به سمت تلویزیون رفت.

چشمم به یک فضای جمع وجور زیبا افتاد که تزئیناتش بیشتر هنر دست بود تا ماشین.

تابلوهای نقاشی روی دیوار، فضای خونه رو خیلی دل انگیز کرده بود.

یک دست مبل راحتی با ترکیبی از رنگهای سفید و طوسی کمرنگ با بالشتکهایی با طرح شاخه های قهوه ای و برگهای فیروزه ای یک محیط آرامش بخش و خودمونی درست کرده بود.

با تعارف خانم نیکوسرشت روی یکی از مبلها نشستم و غرق دکوراسیون ساده و شیک خونه شدم.

خانم نیکوسرشت با یک سینی که دو تا فنجون قهوه ترک داشت از آشپزخونه بیرون اومد.

سینی رو روی میز گذاشت و گفت:

- بفرمایید آقای شاهکار

یکی از فنجونها رو برداشتم.

خانم نیکوسرشت روی مبل روبروی من نشست.

دیدم انگشتای پاشو داره تو صندلش فشار میده.

نمیدونستم علت اینهمه اضطرابی که کنار من داشت از چی بود.

آیلین در حال تماشای کارتون بود.

در تمام این مدت آشنایی هیچوقت از من در مورد فیلمهام و زندگیم نپرسیده بودن.

این مادر و دختر رسما با دنیای امین شاهکار و فیلماش بیگانه بودن.

یک نظر اجمالی رو خانم نیکو سرشت انداختم. . یک خانم حدود 25 ساله، شاید هم بیشتر. به نظر صورتش رنج کشیده بود.

با خودم گفتم:

- بزرگ کردن یک بچه تو این تهران به این بزرگی، بدون پدر ، کار راحتی نیست. بیخود نیست که نمیشه سنش درستشو حدس زد.

قدی معمولی و اندامی کشیده. صورتش زیبایی متفاوتی از خانمهای درو برم داشت. نه اینکه زیباییش رویایی باشه! نه... متفاوت بود. شاید به خاطر نفوذ چشمهای عسلیش بود و یا شاید هم به خاطر رفتار نجیب و متینش.

نگاهش بدون کنکاش و دریدگی بود.