رمان فرستاده به قلم مهسا حسینی

ژانر : #پلیسی #عاشقانه

خلاصه :

فرستاده روایت گر داستان زندگی دختریه که با رویاهاش زندگی میکنه . جسوره ، احساساتیه ، خیالبافه ، نکته بینه و کنجکاو ! که با همین کنجکاویش مسیر زندگیش و عوض میکنه.

فصل اول

نگاه خجالت زده ام رو انداختم پایین . دستش به سمت چونه ام اومد . آروم سرم و بالا آورد . لبخند روی لباش نشسته بود . قلبم و به تپش انداخت . محو چشمای آبی رنگش شده بودم . دسته ای از موهای روشنش روی پیشونیش ریخته بود . چشماش همراه با لباش میخندید . دست راستم و گرفت و بالا آورد تو فاصله ی کمی از صورتش نگه داشت . داشتم از خوشی سکته میکردم . میخواست دستم و ببوسه . وای خدای من . . . اما نه . . . لبهاش تکون خورد . انگار چیزی میگفت . صداش از یه جای دور میومد . نگاهم روی لباش مونده بود .

- باران . . . باران . . .

صدا نزدیک و نزدیک تر و تصویرش محو و محو تر میشد . تا جایی که انگار یهو به یه دنیای دیگه پرتاب شدم . چهره ی عصبانی مامان و مقابلم دیدم . وای مامان اینجا چیکار میکنه ؟ نکنه پسره رو دیده شاکی شده ؟! نگاهم و چرخوندم تو اتاق کوچیک خودم بودم . خبری از رستوران نبود . پر افسوس آهی کشیدم و نگاهم و به رمانی که باز روی پام افتاده بود انداختم . این بار صدای فریاد مامان بود که باعث شد از جام بپرم . . .

- باران . . . ذلیل مرده چرا جوابم و نمیدی ؟

کتاب از روی پام سُر خورد و افتاد . سرم و بالا گرفتم و با وحشت گفتم :

- مامان چی شده ؟

دستش و به کمرش زد و عصبانی غرید :

- تازه میگی چی شده ؟ دو ساعته دارم صدات میکنم . الهی بی باران بشم ! باز رفتی تو عالم هپروت ؟ انگار نه انگار که یکی دیگه هم تو این خونه زندست .

من که هنوز تو خواب و خیال پسر رویاهام بودم غمگین گفتم :

- خیلی حیف بود . . . کاش نمیرفت . . .

مامان شاکی تر از قبل گفت :

- حیف منم که جوونیم و گذاشتم پای بابات که هیچی نداشت و هنوزم نداره . حالا هم گیر یه بچه ی خُل و خیالاتی افتادم .

بعد با لحن توبیخ کننده ادامه داد :

- پاشو ناهار یه چیزی بذار .

بدون حرف از جا بلند شدم . هنوز درست نمیفهمیدم مامان چی میگه . تو فکر و خیال خودم بودم . رمان به دست به سمت آشپزخونه رفتم . یه بسته گوشت از تو سردخونه ی یخچال در آوردم و گذاشتم یخش باز بشه . مامان هم همینطور که زیر لب غر غر میکرد روی زمین کنار یه کُپه سبزی که امروز خریده بود نشست و مشغول پاک کردن شد . در همون حال حرف میزد :

- هی گفتم پسر علی آقا رو رد نکن . اگه جواب مثبت میدادی الان سر خونه زندگیت بودی . خانوم خونه ی خودت بودی .

سرش و چند بار به چپ و راست تکون داد و پر افسوس گفت :

- هی هی هی هی هی . . . پسر به اون خوبی . . . آدم حَظ میکرد میدیدش . نمیدونم چی تو این دختر خیالاتی من دیده بود که انقدر اصرار میکرد .

صورتم و کج و کوله کردم . برای چند لحظه مرد رویاهام و با احترام یه گوشه ی ذهنم گذاشتم تا تو دلم یه دل سیر به پسر علی آقا بد و بیراه بگم . از فکر اینکه شوهرم یکی مثل اون باشه چندشم میشد . دماغش عین خرطوم فیل بود . پوستش از بس آفتاب خورده بود عین قیر سیاه بود ! پناه بر خدا چشماشم که لوچ بود . کجای این پسر خوب بود ؟! اسمش محسن بود . همه میگفتن از آقایی لنگه نداره . والا ما که چیزی ندیدیم . از اول تا آخر مراسم خواستگاری یه گوشه کز کرده بود و با یه لبخند ملیح زل زده بود به گل قالی . نه یه نگاهی نه یه حرفی . کم کم داشتم به قدرت تکلمش شک میکردم ! حقیقتش از مامانشم خوشم نیومد . یه ریز داشت از محسنات نداشته ی پسرش تعریف میکرد . میگفت خوش سر و زبونه ! والا ما که چیزی ندیدیم !

بی توجه به بقیه ی غر غر های مامان مرد رویاهام و دوباره برگردوندم سر جاش و با لبخندی که رو لبم نشسته بود پریدم روی کابینت و رمان و باز کردم و مشغول خوندن ادامه اش شدم .

هر صحنه ای که از رمان میخوندم هی بیشتر قند تو دلم آب میشد . کم مونده بود جای دختره ی شیرین عقل تو داستان سکته هم بزنم . از ناز و عشوه خرکی دختره لجم گرفته بود . پسر به این ماهی دیگه چی از خدا میخوای ؟ تند تند ورق میزدم و مشغول بودم .

- بـــــــــــــــــــاران !

با ترس از رو کابینت سُر خوردم و کف آشپزخونه پهن شدم .

- آخ کمرم !

صدای جیغ مانند مامان بدتر شد و گفت :

- باز نشستی اینجا واسه من کتاب ورق میزنی ؟ لنگ ظهره الان همه گشنه تشنه میان خونه میخوای چهار تا تیکه کاغذ جلوشون بذاری بخورن ؟

همینطور که کمرم و ماساژ میدادم زمزمه کردم :

- ترسوندیم . یواش تر صدام کن خب !

- دست بجنبون دختر . من آخر از دست تو دق میکنم .

این و گفت و با ابروهای گره کرده از آشپزخونه بیرون رفت . فقط میخواست کمر من و داغون کنه . الان اگه مرد رویاهام بود کمرم و ماساژ میداد و قربون صدقه ام میرفت . لبخند محوی روی لبم نشست و به یه نقطه بالای سرم خیره موندم . میتونستم قسم بخورم که قیافه ی دوست داشتنیش و با اون لبخند دختر کشش به وضوح دیدم !

مجالی به افکارم ندادم . دوباره حوصله ی جیغ و داد کردنای مامان و نداشتم از جام بلند شدم . عینکم و روی چشمم درست کردم و رمان و با بی میلی بستم . نگاهم و از جلد خوش رنگ و لعابش گرفتم و مشغول شدم .

سیب زمینی و پیاز و برداشتم و پوست کندم . سر پیاز پوست کندن پوست خودمم کنده شد از بس اشک ریختم . زیر لب آروم با خودم زمزمه کردم :

- الان اگه مرد رویاهام اینجا بود نمیذاشت دست به سیاه و سفید بزنم .

سرم و به سمت سقف آشپزخونه گرفتم و گفتم :

- پس کجایی تو آخه ؟

دوباره نگاهم و به پیازی که تو دستم بود دوختم . بینیم و بالا کشیدم و به هر جون کندنی که بود پوست پیاز مادر مرده رو قلفتی کندم ! گوشت و با مخلفاتی که بهش زده بودم حسابی ورز دادم . آشپزی کردن اصلا کار رمانتیکی نبود . البته آشپزی داشتیم تا آشپزی . مثلا تو خونه ی خودم و برای شوهرم اگه بود زمین تا آسمون فرق داشت . نیشم بی اراده باز شد . نگاهم و به کاشی های کج و معوج و شکسته ی آَشپزخونه دوختم . نفسم و بیرون دادم . همون کاشی ها برای بیرون آوردنم از رویا کافی بود .

صدای زنگ در و بعد هم صدای مامان اومد :

- باران در میزنن .

- دستم کثیفه . خودت باز کن .

- بیا برو دختر من تا با این زانوم از جا بلند شم شب شده .

صورتم و تو هم کشیدم . دستم و هُل هُلی آب زدم و به سمت در رفتم . صدای توبیخ مامان و شنیدم :

- چادرت کو ؟

نفسم و با حرص بیرون دادم از پشت در اتاق خواب چادر سفید رنگم که گلای صورتی ریز داشت و برداشتم و به سمت در به راه افتادم .

چند بار دیگه هم زنگ به صدا در اومد کلافه گفتم :

- اومدم دیگه .

در و باز کردم صورت خسته و عرق ریزون بهنام جلوی چشمم اومد . اخماش و تو هم کشید و گفت :

- چقدر لِفتش دادی تا باز کنی .

در و بست و وارد شد . چادرم رو شونم سُر خورد مثل خودش با اخم گفتم :

- داشتم ناهار درست میکردم .

نگاهی به موهام انداخت و اخمش و غلیظ تر کرد گفت :

- دِ اون لامصب و درست سرت کن .

چادر و روی سرم کشیدم و آروم زیر لب زمزمه کردم :

- کسی نمیبینتم که اینجا .

نگاهی به ساختمونای اطراف خونه انداخت و گفت :

- پسر همسایه کوره که تورو از پنجره نبینه ؟ راه بیفت برو تو .

حوصله ی جر و بحث نداشتم . سریع وارد خونه شدم . چادر و پشت در اتاق گذاشتم صدای قربون صدقه ی مامان و میشنیدم . همیشه کارش همین بود . جونش بود و بهنام . دوباره مشغول آشپزی شدم . نفهمیدم چقدر کارم طول کشید که با زنگ در خونه دوباره به خودم اومدم . نگاهم به سمت بهنام کشیده شد که به سمت در میرفت . کی میخواستن این آیفن فکستنی خونه رو درست کنن خدا میدونست ! دیس گرد خوشگلی که جز ظروف کناری مامان بود و برداشتم . همیشه عاشق این دیس بودم . کتلت ها رو با سلیقه دور ظرف چیدم . سیب زمینی های طلایی شده رو هم وسطشون ریختم یه مشت از جعفری هایی که مامان تازه پاک کرده بود و برداشتم و شستم . چند تاشو با سلیقه گوشه ی ظرف گذاشتم . همیشه عاشق این کار بودم .

سفره ی گلدار و برداشتم و روی زمین پهن کردم بشقاب و قاشق گذاشتم پارچ دوغ و بقیه ی وسایل رو سر سفره گذاشتم . قبل از اینکه دیس کتلتارو بیارم بلند صدا زدم :

- ناهار حاضره .

دوباره برگشتم سمت آشپزخونه صدای مامان به گوشم خورد :

- برو بهنام و صدا کن بیاد رفته دم در دوستش کارش داشت .

- بابا ناهار نمیاد ؟

- چه میدونم اگه میخواست بیاد تا الان پیداش میشد . برو اون بچه رو صداش کن خسته و کوفتست !

نفسم و بیرون دادم . اگه خسته بود که یه ساعت دم در خونه با دوست علاف تر از خودش بگو و بخند راه نمینداخت !

چادرم و رو سرم انداختم و به سمت در رفتم . آروم صدا زدم :

- داداش !

صدایی نیومد . در ورودی نیمه باز بود یکم بازش کردم . دیدمش که کنار موتور دوستش وحید وایساده و با هم حرف میزنن . نگاهم و پایین دوختم و زمزمه وار گفتم :

- داداش بهنام .

با شنیدن صدام سریع به سمت در اومد و من تازه نگاهم به چشمای عصبانیش افتاد :

- اینجا چی میخوای ؟ برو تو .

- مامان گفت صدات کنم . ناهار حاضره .

- برو تو میگم . نمیبینی پسره زل زده بهت ؟ حیا نداری ؟

کلافه و خسته از این همه گیر دادنش سریع به سمت خونه دویدم چادرم و پرت کردم یه گوشه و رفتم سمت آشپزخونه . مامان که عصبانیتم و دید گفت :

- چی شد باز ؟

میدونستم اگه حرفی بزنم دوباره از غیرت دُردونش قند تو دلش آب میشه و طرفش و میگیره واسه همین بیخیال گفتم :

- هیچی .

دیس غذا رو که با کلی ذوق تزیین کرده بودم برداشتم . نگاهی بهش انداختم دیگه هیچ حسی بهش نداشتم . چه فایده کیه که قدر بدونه !

دیس و سر سفره گذاشتم مامان نگاهش روی دیس افتاد و سریع عصبی شد :

- باز رفتی دست به ظرفای کناریم زدی ؟ چند بار بگم برشون ندار . حتما باید جمعشون کنم تا خیالت راحت بشه ؟ میخواین اینارم مثل ظرفای دیگم بشکنین خیالتون راحت شه ؟

نفسم و کلافه دادم بیرون رمانم و از توی آشپزخونه برداشتم و به سمت اتاق رفتم . بهنام وارد خونه شد مامان نگاهی به من انداخت و گفت :

- کجا ؟ مگه نمیخوری ؟

میخواستم بگم مگه دیوونم که بیام کنارتون بشینم ؟ کوفت بخورم بهتر از کتلت خوردن با حرص و جوشه ! ولی به جاش گفتم :

- سیرم . بیتا که اومد با اون غذا میخورم .

بهنام سریع گفت :

- باز این دختره کجا رفته ؟

مامان که میخواست بهنام با خیال راحت غذاش و بخوره و حرص و جوش الکی نزنه گفت :

- کلاسه مادر . میادش دیگه .

بهنام عصبی گفت :

- این کلاس دیگه چه صیغه ایه ؟ نبینم باب بشه ها . خوش ندارم هر روز ، هر روز اینا وِلِ خیابون باشن !

دندونام و از حرص رو هم فشار دادم و ابروهام و تو هم گره کردم و زمزمه وار اداش و در آوردم :

- خوش ندارم هر روز ، هر روز اینا وِلِ خیابون باشن !

نفسم و از حرص بیرون دادم و دوباره زمزمه کردم :

- یکی نیست خودش و از تو کوچه خیابون جمع کنه . یه کاری میکنن اون روی سگی آدم بیاد بالا !

مامان دوباره گفت :

- بد که نیست . حداقل یه هنری پیدا میکنن .

- دِ بده مادر من ! پرروشون نکن انقدر .

- باشه مادر تو حرص نخور . غذات از دهن افتاد .

دیگه صدایی از بهنام نیومد . بالاخره مامان تونست خفه اش کنه ! خب آخه برادر من حرف زدن بلد نیستی ، حرف نزدن که بلدی ! انگار مجبوره نطق کنه واسمون ! خوبه حالا کاره ای هم نیست تو خونه . خدا بابا رو نگه داره . اگه اون نبود که با وجود مامان بهنام سوار من و بیتا میشد !

نگاهم و به رمان دوختم . دوباره توی دنیای شیرین خودم فرو رفتم . ناخود آگاه با هر خطی که میخوندم عضلات کنار لبم شُل تر میشد و نقش لبخند روی صورتم میفتاد . تکیه ام و به دیوار پشتم دادم با خیال راحت داستان و دنبال کردم . دوباره توی فکر و خیال فرو رفتم . ذهنم سمت مرد رویاییم رفت . یکی که خوشگل ترین مرد روی زمین باشه . قدش از خودم یکم بلند تر باشه زیاد نه . . . در حد چند سانت . چشمای آبی داشته باشه و موهای روشن . پوستش سفید باشه و اخلاقشم . . . نفسم و بیرون دادم . لبخند روی لبام پر رنگ تر شد . اخلاقشم خیلی خوب باشه . آروم باشه ، مرد باشه ، تکیه گاه باشه . . . فقط برای من باشه . نگاهم و از رمان رو به روم گرفتم و به یه نقطه ی نامعلوم خیره شدم . میدونستم که بالاخره میاد . شاید دیر بیاد ولی مطمئن بودم که میاد . . .

چیز زیادی هم ازش نمیخواستم در حدی که دستش به دهنش میرسید برام بس بود . مثلا یکی مثل استاد فلاح ! واقعا یه مرد به تمام معنا بود . کاش زودتر فردا بیاد و بتونم ببینمش .

صدای در اومد . حتما بیتا بود . از فکر و خیال بیرون اومدم از جام بلند شدم تا در و باز کنم . بهنام با دیدنم گفت :

- کجا ؟ خودم باز میکنم .

چادر از دستم افتاد . انقدر به من و بیتا مشکوک بود که حس تهوع بهمون دست میداد . مثلا خیال میکرد وسط روز به دوست پسرم گفتم پاشه بیاد دم خونمون ؟ زنگم بزنه ؟ اونم وقتی که همه خونن ؟ این برادر ما هم که عقلش پاره سنگ بر میداشت به خدا ! حتما بیتا بود دیگه !

دوباره برگشتم و سر جام نشستم . زیر لبی مشغول غر زدن شدم :

- پسره ی مشنگ . کی میشه زن بگیره شرش از این خونه کنده شه بره . اصلا چرا بره ؟ منم مامانم صبح تا شب لوسم میکرد نمیرفتم زن بگیرم که ! تا ابد میموندم بیخ ریش مامان جونم که لوسم کنه و مثل گربه نره میشستم یه گوشه که بیان و دست رو سرم بکشن ! اصلا کی میاد زن این بشه ؟ به خدا بدبخته اون زن که بیاد تو زندگی این . . .

- چته باز وِر وِره جادو ؟ پشت سر هم حرف میزنیا ! پاشو به خواهر بزرگترت سلام کن .

نگاهم به صورت بیتا و نیش شُل شدش افتاد . عصبانی نگاهش کردم و گفتم :

- اگه تو به عنوان خواهر بزرگتر یکم جذبه خرج میکردی الان بهنام انقدر تو خونه دست و پا پیدا نمیکرد و من و تورو کنج این چهار دیواری حبس نمیکرد !

خندید دکمه های مانتوش و باز کرد و گفت :

- باز سگ گازت گرفته ؟

با لحن مسخره ای گفتم :

- اتفاقا سگ هم بد اسمی نیست روش بذاریما !

بعد دوباره با اخم ادامه دادم :

- داداش جناب عالی رو میگم . یه ساعتم نمیشه که اومده خونه همش امر و نهی میکنه . آی بزنه و بابا یهو بیاد خونه گوش این بچه ننه رو بپیچونه !

- هر روز این غرا رو میزنی . بسه دیگه . جوش نزن انقدر موهات سفید میشه هیچ کس نمیاد بگیرتت رو دستمون باد میکنی .

- من زن هر کسی نمیشم .

- بله میدونم . خانوم منتظر شاهزاده ی رویاییشونن .

نیشم شُل شد . دوباره رفتم تو عالم خودم . زمزمه وار گفتم :

- حالا شاهزاده هم نبود اشکال نداره . فقط چشماش آبی باشه . به خدا من راضیم .

بیتا لگدی به پام زد و گفت :

- چرت و پرت نگو . پاشو بریم آشپزخونه من ناهار بخورم برات کلی حرف دارم .

سریع از جام بلند شدم هیجان زده به حرف اومدم :

- منم ناهار نخوردم . چی شده حالا ؟

- با شکم گرسنه حرف زدنم نمیاد .

- پس این همه مدت داشتی چه غلطی میکردی ؟ اینا حرف نبود ؟

- نخیر . داشتم غر غرای تورو خنثی میکردم . رو دور غر زدن که بیفتی بیخیال که نمیشی یه نفس میگی .

دو تایی وارد آشپزخونه شدیم . بهنام و مامان ناهارشون تموم شده بود . مامان دوباره مشغول سبزی پاک کردنش بود و بهنامم احتمالا کپه ی مرگش و به امید خدا گذاشته بود ! انقدر که من باهاش مشکل داشتم بیتا نداشت . شاید به خاطر بزرگتر بودن بیتا بود . زیاد بهش امر و نهی نمیکرد . حداقل جلوش حرفی نمیزد . ولی من کافی بود اشتباه کنم دمار از روزگارم در می آورد . اینم خاصیت ته تغاری بودن تو خونه ی ما بود ! شانس که ندارم .

سفره ی گلدار و برداشتم و دو تا بشقاب و قاشق روش گذاشتم . یه لیوان هم از توی کابینت برداشتم و کنار قاشقا جا دادم . دیس کتلت رو هم با دست دیگم گرفتم و رو به بیتا گفتم :

- ماست و نون و بردار بیا تو اتاق .

بیتا زمزمه وار گفت :

- چهار تا چیز دیگه هم رو هم سوار میکردی تورو خدا تعارف نکن .

- بیا انقدر حرف نزن .

بیتا نون و ماست رو هم برداشت و از آشپزخونه بیرون زدیم . مامان مشغول سبزی پاک کردن و تلویزیون دیدن بود برای همین نگاهش به ما نیفتاد که مثل دزدا میرفتیم سمت اتاق . همیشه از این کارمون بدش میومد . میگفت اتاقم جای غذا خوردنه ؟ ولی من و بیتا عاشق اتاقمون بودیم . از طرفی وقتی میخواستیم با هم حرف بزنیم غذا خوردن و حرف زدن تو اتاقمون حسابی بهمون میچسبید .

سفره رو پهن کردم و وسایل و روش چیدم . نشستم یه گوشه ی سفره و همینطور که از توی کیسه نون لواش و در میاوردم گفتم :

- خب بگو .

- زرنگی ؟ میخوای من حرف بزنم خودت همش و بلومبونی ؟

- خاک بر سر نخوردت بیتا ! همش مال خودت .

خندید و همینطور که یه کتلت تو بشقابش میذاشت گفت :

- امروز استاد فلاح و دیدم .

- جونِ من ؟! خب ؟

- هیچی اومد جلو و سلام و احوالپرسی کرد .

هیجان زده لقمه ای که تو دستم بود و تو بشقابم گذاشتم و گفتم :

- فقط همین ؟

خنده اش حالت ذوق مرگی به خودش گرفت و گفت :

- همین که نه ! من فهمیدم یه منظور دیگه ای داره !

هیجان زده شده بودم حتم داشتم پوست سفیدم در حال قرمز شدنه . اصلا اسم فلاح که میومد من داغ میکردم !

- مثلا چه منظوری ؟

- فکر میکنم واسه امر خیر !

- مرگ من ؟ وای بیتا فکر کن استاد فلاح و . ..

ادامه ی حرفم و نگفتم . میخواستم بگم استاد فلاح و من . . . ولی خجالت کشیدم .

بیتا لقمه اش و جوید و قورت داد و دوباره به حرفش ادامه داد :

- اگه منظوری نداشت پس برای چی هر لحظه جلوی من و میگیره . معلومه گلوش گیر کرده یه جایی دیگه .

ذوق کردم . با هیجان لقمه ام و خوردم و غرق فکر و خیال شدم . بیتا خوب از احساسات من در مورد استاد فلاح با خبر بود . البته من و بیتا هیچ وقت مستقیم در موردش حرف نزده بودیم . که این بیشتر به خاطر این بود که من روم نمیشد حرفی ازش بزنم . ولی خب مثل یه قرارداد نانوشته جفتمون میدونستیم چه خبره . برخوردای استاد فلاح سر کلاس نقاشی به قدری با من خوب و صمیمی بود که میدونستم بالاخره یه روزی این اتفاق میفته . حتما هم تشخیص داده چون بیتا بزرگتره قضیه رو با اون در میون بذاره . لبخند از روی لبم کنار نمیرفت . بیتا هم سرخوش برای خودش لقمه میگرفت . لقمه ی بعدی رو هم تو دهنم گذاشتم و جویدم . بعد از یکم مکث سریع از جام بلند شدم . بیتا متعجب گفت :

- جن زده شدی ؟

جلوی آینه ی قدی اتاق وایسادم و گفتم :

- بیتا من چاق شدم ؟

بیتا نگاهی بهم کرد و گفت :

- تو به اسکلت یه سور زدی . چی میگی واسه خودت ؟ باز توهم زدی ؟

یکم چپ و راست شدم و گفتم :

- تو کوری . نگاه کن پهلو در آوردم .

بیتا نگاهم کرد و با خنده زمزمه کرد :

- راست میگی چاق شدی . اشکال نداره . تو عروسی عین توپ قِل میخوری .

لبخند عمیقی از شنیدن اسم عروسی رو لبم جا خوش کرد و با پا بهش کوبیدم و گفتم :

- حرف نزن انقدر . از تو که لاغر ترم . تو نمیخوای شکمت و آّب کنی ؟

اشاره ای به شکمش کرد و با اخم جواب داد :

- شکم من کجاش بزرگه ؟ به این شکم میگن شکم ونوسی !

- نمیری تو با این اصطلاحاتت ! این و نگی چی بگی .

برگشتم و سر جام نشستم میخواستم بیشتر از استاد فلاح بشنوم . مثلا اینکه به بیتا چی گفته . ولی بیتا لب از لب باز نمیکرد و سر خوش غذا میخورد . تو دلم بهش دری وری گفتم و منم سکوت کردم . ترجیح دادم فقط بهش فکر کنم .

همونطور که تند تند دکمه های مانتوم و میبستم به بیتا که خونسرد مشغول اتو کردن مقنعم بود گفتم :

- بسه بابا اتو شد . بده میخوام برم . الان بهنام میاد گیر دادناش شروع میشه .

- زیادی نگرانی . حالا حالا ها خونه نمیاد . بگیر .

مقنعه رو گرفتم و زمزمه کردم :

- اگه از شانس نحس منه که میاد .

جلوی آینه ی کوچیک اتاقمون مقنعه رو سرم کردم و کیف و تخته شاسیم و برداشتم سریع با بیتا خداحافظی کردم و از اتاق بیرون زدم . مامان با دیدنم گفت :

- آسه میری آسه میای . زودم بر میگردی . نبینم دیر کنیا .

- باشه مادر من چند بار میگی .

نفسش و بیرون داد و پر حرص جواب داد :

- نه که همیشه هم به حرفم گوش میدی !

- خداحافظ .

سریع در خونه رو باز کردم و خودم و توی کوچه انداختم . کیفم و کج روی شونم انداختم و تخته شاسی رو زیر بغلم زدم . با لبخندی که رو لبم نشسته بود سلانه سلانه به سمت خیابون اصلی راه افتادم . امروز بالاخره استاد فلاح و میدیدم . . . از فکرش قند تو دلم آب شد . بهترین مانتوم و پوشیده بودم . عطر بیتا رو هم روی خودم خالی کرده بودم . هی غر غر میکرد ولی من بهش توجهی نکرده بودم . نمیدونم چرا انقدر رو عطرش حساس بود . میگفت دوست نداره جفتمون یه عطر و بزنیم ! مسخره بود !

دستم و برای پیکان سفید رنگ بلند کردم :

- مستقیم ؟

جلوی پام نگه داشت . سریع در جلو رو باز کردم و نشستم .

- سلام .

راننده بدون اینکه نگاه بهم بندازه جوابم و داد . لبخند از روی لبم کنار نمیرفت . انگار امروز با همه ی روزا فرق داشت . انگار همه داشتن بهم میخندیدن . کنار آموزشگاه پیاده شدم . خوبی آموزشگاهمون همین مسیر سر راست و نزدیکش بود . یه آموزشگاه نقلی و کوچیک بود که دو طبقه هم بیشتر نداشت . طبقه ی اول که آموزشگاه نقاشی و خطاطی بود که مال خود استاد فلاح بود و طبقه ی دومش هم کلاس خیاطی بود که بیتا اونجا پیش خواهر استاد فلاح خیاطی یاد میگرفت . چهار ماهی میشد که این کلاسارو ثبت نام کرده بودیم . اونم از صدقه سری بابا . حالا نه به خاطر اینکه دلش برای من و بیتا سوخته باشه ها ! نه ! بیشتر میخواست دماغ بهنام و به خاک بماله . که چی ؟ که یعنی بابامون حرف اول و آخر و میزنه و آقا بهنام باید بره جلو بوق بزنه ! حالا نه که من و بیتا هم ذوق مرگ نشدیم از این تصمیم ! به خاطر هر چی که بود بالاخره باعث خیر شد که من و بیتا از خطر پوسیدگی کنج اتاق خلاص شیم !

پشت در آموزشگاه چند تا نفس عمیق کشیدم و با سرخوشی وارد شدم . استاد فلاح طبق معمول مشغول رسیدگی به هنرجوهاش بود . دست و پام با دیدنش شُل شد . موهای بلند و بورش و با کش پشت سرش بسته بود . عاشق اون دم اسبی کوچیک پشت سرش بودم . اصلا تیپش و هنری و خواستنی کرده بود .

نگاهش به من که هنوز مثل مات ماتیا وسط سالن وایساده بودم انداخت و لبخند مهربون و همیشگیش و روی لبش آورد :

- سلام باران . برو بشین تا بیام پیشت .

- سلام استاد . چشم .

دست و پام و گم کرده بودم روی صندلی های مخصوص نشستم . اصلا من میمردم واسه همین باران گفتنش ! البته همه بچه ها رو به اسم کوچیک صدا میکرد ولی خب باران و یه جور خاصی میگفت ! بچه ها مشغول بودن . یه عده مشغول طراحی و یه عده هم روی بوم های بزرگ کار میکردن . اونا دیگه خیلی حرفه ای بودن !

تخته شاسیو مدادای طراحیم و روی میز گذاشتم . همینطور که زیر چشمی به استاد فلاح که کنار یکی از هنرجوها وایساده بود و چیزی رو براش توضیح میداد نگاه میکردم وراقای تخته شاسیم و بالا و پایین میکردم . مثلا ژست مرتب کردن گرفته بودم . استاد فلاح لبخندی به هنرجو زد و به سمتم قدم برداشت . ذوق کردم . برای اینکه ضایع نکنم سرم و پایین انداختم و خودم و مشغول نگاه کردن طراحیام نشون دادم . بالاخره رسید کنارم . وایساد و با لبخند گفت :

- خوبی باران ؟

بی اراده نیشم باز شد . انقدر مسخره و بی اختیار لبخند زده بودم که استاد فلاح خنده ی ریزی کرد . سریع خودم و جمع و جور کردم :

- ممنون خوبم .

- خواهرت چطوره ؟

حالا چه اهمیتی داشت که بیتا چطوره . مهم اینه که من خوبم . اُه اُه چه حسودی بودم نمیدونستم !

- ممنون اونم خوبه . طراحی هایی که گفتین و انجام دادم میبینید الان ؟

- آره نشون بده .

ازم خواسته بود چند تا نیم رخ بکشم . منم تا تونسته بودم نیم رخ مامان و بابا و البته بیتا رو کشیده بودم که تک تک نشونش دادم . اول نیم رخی که از مامان و بابا کشیده بودم و نشونش دادم . چند جا ایرادام و گرفت و بعد نوبت به بیتا رسید . یه لبخند محو روی لبش نشست اخمام و تو هم کشیدم . انگار یه نمه هیز بود ! از این نگاهش خوشم نیومد . سریع گفت :

- دختر خوب مگه نگفتم از انتهای گوش با یه خط راست که بیای میرسی به انتهای بینی ؟ یه اندازه گیری بزن ببین چیکار کردی .

اندازه گرفتم خودمم خندم گرفت . انقدر گوش و دراز و بی قواره کشیده بودم که حد نداشت . هی میگفتم این طرح یه جای کارش میلنگه ها . اونوقت هی به بیتا غر میزنم که صورتت کجه . طفلی بیتا چقدرم شاکی شده بود ! پس بگو واسه این میخندید . من و باش چه تهمتی هم به استاد زدم !

نکته ی جدید رو هم بهم گفت و با صدای یکی از هنرجوهاش عذر خواست و از کنارم رفت . نگاهم روی قدماش موند بدجور تو نخش رفته بودم . مخصوصا با حرف بیتا . بالاخره باید یه جوری مچش و میگرفتم دیگه . نا سلامتی یه علاقه ای بود این وسط !

- خوردیش بد بخت و . هر بار تو میای تو کلاس معذب میشه . بس که بهش خیره میشی .

نگاهم و سمت گلاره چرخوندم . اخمام و تو هم کردم و گفتم :

- تو مفتِشِ نگاه آدمایی ؟ به کارت برس . انگار چشمای توام کم نمیچرخه !

گلاره ایشی گفت و بعد ادامه داد :

- نخیر خانوم . انقدر نگاهت رو استاد میچرخه که دیگه نگاهم نکنم میفهمم داری میخوریش .

- من که میدونم چشمت دنبال استاد فلاحه . پات و از زندگی من بکش بیرون گلاره .

خنده ی ریزی کرد و گفت :

- کدوم زندگی ؟ باز توهم زدی ؟

پشت چشم براش نازک کردم و زمزمه وار به حرف اومدم :

- توهم چیه ؟ یه امر خیری در پیشه . حالا خودت میبینی !

گلاره با خنده گفت :

- آره حتما همینطوره . باز دیشب خواب نما شدی ؟

صدای استاد فلاح که به سمتم میومد مانع جواب دادنم به گلاره شد ولی تو دلم براش خط و نشون کشیدم . بالاخره پوزش و به خاک میمالیدم . پررو خانوم !

- باران خانوم مشغولی ؟

- استاد نگفتین نیم رخ کی و بکشم ؟

استاد چشم چرخوند و نگاهش به گلاره افتاد که با یه لبخند مکش مرگ ما نگاهش میکرد .

- نیم رخ گلاره رو بکش .

گلاره ابروهاش تو هم گره خورد . اوف ! این همه آدم . گلاره عین بختک افتاده رو زندگی من !

گلاره که مشغول طراحی کار خودش بود با حرف استاد فلاح طوری نشست که من بتونم بکشمش . اندازه گیری ها رو انجام دادم استاد فلاح بالای سرم اومد و گفت :

- نگاه کن هر صورتی هر چقدر هم استاندارد نباشه بازم یه قانون و قاعده ی خاصی داره . هر چقدر بینی بزرگ یا کوچک باشه یا حتی گوشها حالتش معمول نباشه . بازم یه قاعده ی خاص داره . پس گیج نشو خب ؟

گلاره که صورتش هر لحظه تو هم میرفت اعتراض کرد :

- استاد یعنی صورت من انقدر عیب و ایراد داره ؟

استاد یه لحظه مات موند و بعد خجالت زده گفت :

- نه این چه حرفیه گلاره من فقط داشتم واسه باران توضیح میدادم .

من از خنده ریسه رفته بودم . بالاخره یکی باید این واقعیت تلخ و به گلاره میگفت که ریخت و قیافش چنگی به دل نمیزنه دیگه ! طفلک انتظار داشت استاد فلاح ازش خوششم بیاد !

استاد فلاح که خنده ی من و دید با انگشت ضربه ای به تخته شاسیم زد و با چشمایی که میخندید و حالت قشنگی پیدا کرده بود گفت :

- بکش باران خانوم . شیطونی و خنده باشه واسه بعد .

جلوی خودم و گرفتم و مشغول شدم . استاد خندون از کنارم گذشت . گلاره تمام مدت با اخم مشغول کارش بود . زمزمه کردم :

- اخم نکن طراحیم خراب میشه .

- برو بابا !

نفسم و آه مانند بیرون دادم و با لحن مسخره و به ظاهر ناراحتی گفتم :

- هر چند الانم طراحیم چنگی به دل نمیزنه . مدیونی اگه فکر کنی به خاطر مدلمه !

بعد ریز ریز خندیدم . دندوناش و از حرص رو هم فشار داد و من خونسرد به کارم ادامه دادم .

*****

وسایلم و توی کیفم گذاشتم و تخته شاسیم و برداشتم . نگاهم به ساعت افتاد 7 بود . امروز دیر تر کلاسم تموم شده بود . استاد فلاح مشغول توضیح و اصلاح کارام بود و برای همین هم به جای اینکه ساعت 6:30 بار و بندیلم و جمع کنم مجبور شده بودم تا 7 بمونم . البته من که حسابی ذوق مرگ بودم . نیم ساعتم نیم ساعت بود . ولی خب دلم شور میزد . میدونستم بهنام زودتر از 10 نمیاد خونه ولی شانس درست و حسابی که نداشتم . کافی بود باد به گوشش برسونه که خواهرت دیر برگشته خونه اونوقت بود که قیافه اش میشد عین اژدهای 2 سر و نعره هاش گوش فلک و کر میکرد !

استاد فلاح کنارم اومد و زمزمه کرد :

- کلاس امروز مفید بود ؟

با شنیدن صدای استاد اصلا انگار فکر بهنام و اژدها و گوشای فلک از ذهنم پرت شد بیرون و همش شد اون دو تا چشم آبی که زل زده بود به چشمام . سرخوش گفتم :

- عالی بود استاد . کی میشه مثل شما چهره بکشم .

- کارت خیلی خوبه . یادگیریت سریعه . معلومه علاقه داری .

بی اراده نیشم شُل شد تو دلم گفتم " بیشتر به تو علاقه دارم ! " ولی با همون نیش شُل شده تکیه ام و به میز دادم و گفتم :

- لطف دارین استاد .

انگار میخواست حرفی بزنه . غلط نکنم میخواست ابراز احساسات کنه . هی این دست و اون دست میکرد . منم زل زده بودم بهش و هیچی نمیگفتم . بالاخره خودش به حرف اومد :

- باران فردا خواهرت میاد آموزشگاه ؟

خواستگاری رو افتادیم ناجور !

- نه استاد کلاس نداره . احتمالا هفته ی دیگه میاد .

انگار بادش خالی شد . اُه اُه چقدرم عجله داره . گاماس گاماس ! حالا من که در نمیرم . ولی دروغ میگفتم ته دلم داشتن قند آب میکردن . اصلا داشتم پرواز میکردم ! دیدم سکوت کرده و با سری که پایین افتاده دستش و آروم پشت سرش میکشه . تا تنور داغ بود باید نون و میچسبوندم . حالا چه اصراریه با بیتا حرف بزنه ؟ مهم من و اونیم . اون راضی منم که خب از خدامه و راضی دیگه گور بابای ناراضی ! سریع گفتم :

- چطور ؟ چیزی میخواین بهش بگین ؟

سرش و بالا گرفت انگار یادش افتاد که من و یه لنگه پا نگه داشته . سریع دستاش و تو جیب شلوارش برد و گفت :

- چیز مهمی نیست . میتونی بری خسته نباشی .

ای بابا چطور مهم نیست ؟ موضوع یه عمر زندگیه ! لب و لوچم آویزون شد . مرد هم انقدر خجالتی نوبره . حالا درسته من شیفته ی همین اخلاق مهربون و خجالتی و سر به زیرش شدم . ولی دیگه یکمم جسارت به خرج بده بد نیست ! البته فقط شیفته ی همین که نشدم . چشماش رو هم دوست داشتم . موهاشم دوست داشتم خب . تیپ هنریشم دوست داشتم . وقتی به خودم اومدم که دیدم با لبخند ژکوند به رفتنش زل زدم . خاک تو مخت باران . بجنب که دیرت شد . زیر لب واسه ی خودم غر غر میکردم . زمزمه وار با خودم تکرار میکردم :

- دخترای مردم تا بوق شب میرن بیرون و با دوستاشون خوش میگذرونن اونوقت ما شش و نیممون بشه هفت تو خونه مصیبت داریم . چی میشد به جای ایران خدا مارو مینداخت تو ناف آمریکا ؟!

پوفی کردم و به راهم ادامه دادم . ساعت 7:15 بود که رسیدم سر کوچمون . پول تاکسی رو حساب کردم و با قدمای سریع وارد کوچه شدم . زیر لب واسه خودم آهنگی رو زمزمه میکردم :

- خوشگل زياد پيدا مي شه تو دنيا

اما يکيش استاد من نمي شه

مثل تو پيدا نمي شه استادی

با يک نگاه از همه دل مي بري

من نمي گم تموم عالم مي گن

از همه استادا تو خوشگلتري

خندم گرفته بود . گند زدم به شعر خواننده ! اگه الان اینجا بود دق میکرد وقتی خوندنم و میشنید . تا خود خونه ریز ریز واسه خودم میخندیدم . دم در که رسیدم نگاهی به در رنگ و رو رفته ی قهوه ای انداختم و زمزمه کردم :

- فقط امشب کتک نخورم از بهنام . باز میشه غرغرای مامان و تحمل کرد . دیگه مثل تنقلات روزانه شده واسم !

زنگ و زدم یکم صبر کردم صدای بیتا اومد :

- کیه ؟

زمزمه کردم :

- باز کن بیتا .

در باز شد . نگاهش رو صورتم چرخید اخم کرد و گفت :

- باز رفتی پی سر به هوایی ؟ کجایی تو ؟ قرار بود تا هفت خونه باشی .

تخته شاسیم و تو بغلش گذاشتم و گفتم :

- استاد فلاح صحبتاش گل انداخته بود منم دیدم زشته حرفش و ببرم . بالاخره نا سلامتی چند وقت دیگه فامیل میشیم خوبیت نداره .

ریز ریز خندیدم . بیتا بی اراده خندید تخته شاسی رو آروم تو سرم زد و گفت :

- دیوونه اینارو بلند نگو . کاش خدا یه عقل درست و حسابی بهت میداد .

- بهنام اومده ؟

- نه بابا نیومده هنوز .

- بابا چی ؟

-به جای سوال و جواب بدو برو تو ببین خودت کی هست و کی نیست !

- مامان اخلاقش چطوریه ؟ طوفانیه یا آفتابی ؟

همینطور که میرفت تو گفت :

- یکم رعد و برق داره با ریزش پراکنده ی بارون !

یکم خندیدم و بعد گفتم :

- گریه میکنه ؟

- آره !

- باز چه خبره ؟

- همه ی خبرا رو میخوای تو حیاط بگیری ؟

- میخوام ببینم وضع چطوریه که گارد درست و حسابی بگیرم .

- بیا بابا خبری نیست .

زیر لب گفتم :

- خودم و به خدا میسپرم .

با خنده و شوخی وارد خونه شدیم . همه جا ساکت بود و فقط صدای تلویزیون میومد . همیشه وقتی بین مامان و بابا بحث میشد وضع خونمون اینجوری بود . البته یه خوبی دیگه هم داشت اینکه کسی دیگه گیر نمیداد . مامان که معمولا کز میکرد یه گوشه و بابا هم زل میزد به تلویزیون . امشب خطر از بیخ گوشم رد شده بود . بهنامم که نیومده بود . آخیش !

نگاهم به بابا افتاد که مشغول تلویزیون دیدن بود . جلو رفتم و زمزمه کردم :

- سلام بابا .

ابروهاش تو هم گره خورده بود . سر تکون داد که یعنی سلام . به بیتا اشاره کردم که مامان کو ؟ نگاهش و به در اتاق بهنام دوخت . سریع خودم و تو اتاقم انداختم تا لباسام و عوض کنم . مقنعم و از سرم در آوردم موهام توی صورتم نا مرتب پخش شد . با دست صافشون کردم و مانتوم رو هم از تنم در آوردم . نگاهم و به آینه ی کوچیک توی اتاق انداختم . بیتا پای چرخ خیاطیش نشسته بود و چیزی میدوخت زمزمه کردم :

- چی میشد اگه مامان میذاشت من موهام و رنگ کنم ؟!

بیتا هم مثل من زمزمه وار گفت :

- اگه تویی که با این اصرارای تو مخت بالاخره اجازه ی رنگ کردن اونارم میگیری . همونطور که اجازه ی ابرو برداشتن و گرفتی .

برگشتم سمتش و همینطور که شلوارم و با شلوار تو خونه ای مشکی عوض میکردم گفتم :

- بابا این چهار تا دونه موی به هم ریخته ی زیر ابرو نه نجابت میاری نه متانت . بده میخوام تمیز باشم ؟ تازه مامان زور میگفت . میگفت رسیدی به سن بیتا بردار . تا اون موقع که پیر شدم دیگه به دردم نمیخوره .

بیتا با حرص صابون خیاطیش و به سمتم پرت کرد و گفت :

- زهر مار . مگه من چند سالمه ؟!

ریز خندیدم و گفتم :

- نمیدونم . فکر کنم 30 رو شیرین داری دیگه نه ؟

- من همش 26 سالمه دیوونه .

- باشه بابا حالا جوش نزن . ولی خداییش یه نگاه به موهای من بکن . اینم رنگه ؟ آخه انصافه که از بین شماها فقط باید رنگ موی من به بابا بره ؟

بیتا خندید و گفت :

- مگه بده ؟ متفاوتی . عین وروجک .

- به خودت بخند . ژن از این بهتر نبود به من بدن ؟ موی هویجی هم شد رنگ ؟ اونم اینجوری . مثل کله ی گوسفند .

بیتا کف زمین ولو شده بود . شلوارم و پرت کردم رو تخت و گفتم :

- کبود شدی بسه . من برم به مامان سلام کنم .

از اتاق بیرون رفتم و وارد اتاق بهنام شدم . مامان قرآن و جلوش باز کرده بود و میخوند .

-سلام مامان . چرا اینجا نشستی ؟

نیم نگاهی بهم انداخت و زمزمه کرد :

- علیک سلام .

- بیا بیرون خب . اینجا نشستی تنها که چی ؟

- دارم قرآن میخونم . برو بیرون .

نفسم و بیرون دادم و برگشتم سمت اتاق خودم و بیتا . مامان همیشه همینطور بود . وقتی با بابا دعوا میکرد با من و بیتا هم درست و حسابی حرف نمیزد . مثلا میرفت تو قهر . نمیفهمیدم من و بیتا این وسط چیکاره ایم !

روی زمین نشستم :

- مامان و بابا سر چی دعواشون شده ؟

بیتا بیخیال نگاهش به چرخ خیاطیش بود زمزمه کرد :

- بحث همیشگی . مامان بیشتر از در آمد بابا میخواد بابا هم نداره . هی از فامیل گفت . از همسایه گفت . از زنایی که میشناخت گفت انقدر از زندگی و سر و ریختشون تعریف کرد که بابا هم شاکی شد پرید بهش .

از توی کشوی میز یه بسته پاستیل در آوردم و باز کردم . بیخیال گفتم :

- فلاح امروز سراغت و میگرفت .

- خب ؟

- فکر کنم بالاخره میخواد حرف بزنه . جلسه ی دیگه که بری آموزشگاه معلوم میشه .

- من چی میگم تو ، تو چه فکری هستی !

- این دعواها همیشه هست . هنوز واست عادی نشده ؟ زندگی رو عشق است .

صدای زنگ در اومد . رو به بیتا گفتم :

- برو باز کن بهنامه .

- نمیبینی دستم بنده ؟ پاشو .

- ای بابا من خستم .

- کوه که نمیکنی پاشو الان شاکی میشه .

غر غر کردم و از جام بلند شدم . پاستیلم و یه گوشه گذاشتم و گفتم :

- میکشمت اگه بخوریشون .

بیتا خنده ی شیطونی کرد میدونم برگردم همه رو خورده ! تو این خونه در باز کن من و بیتا بودیم . یعنی اگه بقیه خونه بودن هم به روی مبارکشون نمی آوردن . البته به جز مواقعی که بهنام خان تشریف داشتن ! اونوقت دیگه جرات نداشتیم حتی به باز کردن در خونه فکر کنیم . میترسید یه وقت نکنه مور و ملخ نر مارو ببینه و یه وقت هوایی بشیم ! ای بابا این برادر ما هم دلش خوش بود !

چادر رو سرم انداختم و به سمت حیاط رفتم . با فکر اینکه بهنامه در و باز کردم ولی به جای بهنام نگاهم به یه پسر تقریبا هم سن و سال بهنام افتاد . چند باری دیده بودم که میاد دنبال بهنام ولی اسمش و نمیدونستم . از جایی که به حساسیت بهنام کاملا آگاه بودم سعی میکردم زیاد تو دید دوستاش نباشم . حوصله ی دردسر نداشتم .

- بفرمایید ؟

ابروهای پُر و مشکیش تو هم گره خورده بود . زمزمه کرد :

- بهنام هست ؟

انگار اومده طلبش و بگیره . مثل خودش ابروهام و گره کردم و زمزمه وار گفتم :

- نخیر نیست .

نگاهی به ساعتش کرد . تازه متوجه رنگ پوستش شدم . اینم که عین پسر علی آقا سیاه بود . پناه بر خدا انگار یه بشکه قیر خالی کردن رو سر پسرای محلمون !

- نمیدونی کی میاد ؟

بذار یه چایی با هم بخوریم بعد سریع رسمی حرف زدن و بذار کنار ! شیطونه میگه . . . نفسم و بیرون دادم و گفتم :

- نمیدونم . فکر نکنم زود تر از 10 بیاد .

- بهش میگی محمد اومد ؟

سر تکون دادم .

- کارم واجبه خودش میدونه چیکارش دارم . بگو یه سر به من بزنه . امشب باشه بهتره .

پیغام رسون بهنامم شده بودم دیگه !

- باشه .

خواستم در و ببندم که دستش و روی در گذاشت . یه لحظه ترسیدم ولی اخمام بیشتر تو هم رفت . سر و وضعش میترسوندم . تیپش هزار تومنم نمی ارزید . چقدر ژولیده بود . دوباره گفت :

- یادت که نمیره ؟

- نخیر . یادم میمونه .

دستش و برداشت و بی خداحافظی پشتش و بهم کرد و سلانه سلانه دور شد . سرم و تکون دادم . پسر شلخته ! در و بستم و برگشتم تو خونه .

همونطور که چادرم و پشت در اتاق آویزون میکردم رو به بیتا گفتم :

- پسره رو خدا قیرگونیش کرده ، یه قرونم تیپ و قیافش نمی ارزه همچین اومده دم در انگار طلب باباش دستمه !

- کی و میگی ؟

- دوست آقا بهنام .

سر جای قبلیم برگشتم پاستیلم و که نصف شده بود برداشتم و با اخم گفتم :

- دو دقیقه نتونستی جلو شکمت و بگیری ؟ تمومش کردی .

- همش چهار تا دونه پاستیله ! بیا من و بکش حالا .

بیخیال یه دونه پاستیل برداشتم و یه قسمتش و بین دندونام گرفتم و با دست انقدر کشیدمش که از وسط نصف شد و مشغول جویدن شدم . نصف دیگه اش هم تو دستم مونده بود . بیتا که با دقت بهم نگاه میکرد گفت :

- مثل آدم بخور . حالم و به هم زدی .

- برو بابا کیف پاستیل خوردن به این کاراشه .

- نگفتی کدوم دوست بهنام بود ؟

- حالا مثلا اسم بگم میشناسی ؟ فکر کن حاجی فیروز !

بیتا غر غر کرد دوباره زمزمه کردم :

- "بهش میگی محمد اومد ؟" یه ذره ادب و نزاکت نداشت !

- هنوز غر غرت سر دوست بهنامه ؟

- دوستاشم مثل خودشن .

مامان تا دم اتاق اومد :

- بهنام نبود ؟

نگاهش کردم و همینطور که نصفه ی دیگه ی پاستیل و تو دهنم میذاشتم گفتم :

- نه نبود . دوستش بود کارش داشت .

- کدوم دوستش ؟

- حاجی فیروز !

بیتا پِقی زد زیر خنده منم از خنده ی بیتا خندم گرفت . همیشه همینطور بود . انقدر خنده دار میخندید که بی اراده منم هم پاش به خنده میفتادم . مامان اخم کرد و گفت :

- یعنی چی ؟ درست بگو ببینم کی بود ؟

شونه هام و بالا انداختم :

- چه میدونم . میگفت محمد . گفت بهنام بره پیشش .

بسته ی پاستیل و کنار گذاشتم :

- مامان گشنمه . شام چیه ؟

- صبر کن بهنام یکی دو ساعت دیگه میاد شام میخوریم .

- تا یه ساعت دیگه من تلف شدم !

همینطور که از اتاق بیرون میرفت جوابم و داد :

- نترس نمیشی !

زمزمه کردم :

- این همه محبت قلنبه شده ی مامان من و داره کم کم شرمنده میکنه . یعنی گشنگی ما به درک !

بیتا از پای چرخ خیاطی بلند شد و از اتاق بیرون رفت دوباره با خودم زمزمه کردم :

- اینم از توجه خواهر گرامی !

یه دونه دیگه پاستیل برداشتم و به سبک خودم مشغول خوردن شدم . یهو چیزی به ذهنم رسید سریع از جام بلند شدم . نگاهی به بیرون انداختم بیتا پیش بابا نشسته بود و مامان هم تو آشپزخونه بود . برگشتم تو اتاق . در کمد لباسا رو باز کردم دوباره سرکی بیرون کشیدم و وقتی مطمئن شدم کسی نمیاد تو دوباره مشغول کارم شدم . ته کمد زیر لباسایی که کمتر میپوشیدمشون یه جعبه ی مشکی ساده قایم کرده بودم . سریع برداشتمش و نگاهی توش انداختم یه سری وسایلی که بی خودی بود و برای جلب توجه نکردن روش گذاشته بودم و کنار زدم . نگاهم به چیزی که میخواستم افتاد لبخندی روی لبام نشست سریع برداشتمش و جعبه رو دوباره سر جاش برگردوندم . در کمد و بستم و روی تختم نشستم . یه دفترچه ی سفید بود که خط های نامنظمِ صورتی داشت نه زیاد بزرگ بود و نه زیاد کوچیک . دو سال بود که توش مینوشتم . البته نه هر روز . فقط روزایی که حال خوشی داشتم . برگ برگش برام حکم طلا رو داشت . دوست نداشتم به این زودیا برگاش ته بکشه ! حالا نه که اسرار مهم ِ مملکتی رو توش نوشته باشما نه ! بیشتر از خودم نوشته بودم . دوست نداشتم یه وقت بی هوا دست بهنامِ جونور بیفته . اگه میفتاد که تیکه بزرگم گوشم بود ! اصلا نمیخواستم به این قضیه فکر کنم . حتی بیتا هم از این دفتر خبر نداشت . خودکاری از توی کیفم در آوردم و دفتر و باز کردم . یه صفحه ی سفید پیدا کردم . خودکار و روی لبم گذاشتم و فکر کردم . لبخندی بی اراده روی لبم نشست . مدام تو سرم استاد فلاح میچرخید . بالاخره خودکار و روی کاغذ آوردم و حرکت دادم :

" 16 مهر 1390

يکي را دوست می دارم

ولي افسوس او هرگز نميداند

نگاهش ميکنم شايد

بخواند از نگاه من