رمان یغمای بهار به قلم الف.کلانتری (یاسی)

ژانر : #عاشقانه #اربابی

خلاصه :

دلارای ایلیاتی با فرار از بند اسارت، خود را به بهشت شانه های مردی رساند که خان بود و سیبی ممنوعه..

مقدمه

یک من

یک تو

و دنیایی حرف...

یک کلام؛

درد و

درد و

درد...

_ امروز پنجمین خرابکاریه، مراسم چهلم خراب شه دودمان همه رو به باد می دم.

صدای فریادش آن قدر گویا و رسا بود که صدا از هیچ کس در نمی آمد.

معمولاً از زمانی که برگشته بود، صدایش به گوش کسی نمی رسید و ذات کم حرفش با خارج رفتن هم عوض نشده بود.

سر همه پایین بود و کسی آتش گرفتن خرمن گندم را گردن نمی گرفت.

دندان قروچه ای کرد و نفرتش از این ملک و خان بودن را سر آن ها خالی کرد:

_وای به روز کسی که بدونم تموم این خرمن سوزوندنا، زیر سر اونه.

پوستشو میکَنم توش پرِ کاه می کنم، بشه مترسک باغ و مزرعه!

نگاهش روی تک تک رعیت چرخید و بی حرف به طرف سر سرای خانه رفت.

در آشپزخانه صدای دیگ های چُدن و مس به هوا بود و هر کس مشغول کاری بود.

چهلم هدایت خان بود و کل بزرگان دعوت بودند.

به دلیل مرگ ناگهانی پدرش هدایت خان، با تلگرافی به ایران بازگشت و جایی باید می ماند که برای رهایی؛ قید خان بازی و ثروت و زمین ها را زد و برای درس خواندن به امریکا رفت.

ماه منیر که پشت در اندرونی فالگوش ایستاده بود اما چیزی دستش را نگرفت، با لب هایی آویزان به سمت مطبخ رفت.

چشمش که به مادرش پای دیگ افتاد، با لحنی سؤالی پرسید:

_گوش وایستادم ولی نفهمیدم چی شده صدای این دیو شاهنامه در اومده؟!

حکیمه خاتون که صورتش از بخار آب جوش رو به سرخی می رفت و عرق بر جبینش نشسته بود، چشم غره ای به ماه منیر رفت:

_خدا بگم ذلیلت نکنه، به کارت برس.

یه کوه پیاز جلو چشمای کور شده ت نمی بینی؟

اونا رو قرار نیست سر قبر من بکاری ریشه بده!

ماه منیر شلیته اش را چرخاند، با اکراه کنار مجمع بزرگ پیازها نشست و پشت چشمی نازک کرد:

_مگه من کلفت این خونه م؟

گفتی بیام کمکت، نگفتی بیام خودمو کور کنم!

حکیمه خاتون نیشگونی از بازویش گرفت و غرید:

_زبون به دهن بگیر تا کسی صداتو نشنیده!

نترس، اگه رو دستم موندنی باشی؛ اون بابات به زور دوماد پیدا می کنه واسه خودش!

این ده نشد، دهات اطراف!

ماه منیر حرف مادرش، حکیمه خاتون را پشت گوش انداخت و کاردی برداشت و مشغول پوست گرفتن پیازها شد.

معصومه در حال آوردن دبه ی دوغ، هن و هن کنان وارد آشپزخانه شد و پایش به مجمع گیر کرد و با دبه روی آجرهای کف آشپزخانه سقوط کرد و صدای ناله اش به هوا رفت.

حکیمه خاتون به دوغی که شُرِه کرده بود، نگاه کرد و با حرص آمیخته با عصبانیت گفت:

_خدا منو بکشه از دست شماها که نون مفت می خورین و یه کارتون مثل آدمیزاد نیست.

چشمات کجا مونده بود؟

ندیدی مجمع رو؟

معصومه دست روی قوزک پایش گذاشت و قطره اشکی چکید روی دامنش:

_به خدا هر چی به اون شیرمحمد چشم سفید گفتم بیارتش، نیاورد و رفت با چوپون.

سنگین بود، حواسم به دبه بود و جلوی پام رو ندیدم.

حکیمه خاتون که می دانست جواب کس و ناکس با اوست، از تک و تا نیفتاد و غر دیگری هم به جانش زد:

_دو تا چشم داده قد چشم گاو، ولی انگار عقلتم به اون کشیده!

ماه منیر که طعم دوغ در حال چکه چکه کردن از روی درب دبه را با انگشت سبابه مزه می کرد، مردمک هایش را در کاسه ی چشم چرخاند و چشمکی به معصومه زد.

_ولی دوغش خیلی خوشمزه ست!

ترش و سردِ.

حکیمه خاتون ملاقه ی دستش را رو به ماه منیر گرفت:

_کارد بخوره به اون شکم که اومدی وردستم کمک بدی و شدی دقِ دلم!

بیا برو گمشو واسه بچه ها یه چیزی درست کن، تا شب نمی رسم بیام.

_من نمی رم، اون جا که کنیز خونه زاد پسراتم.

این همه ملک و دارایی دارن، یه قطره آب از دست شون نمی چکه!

خب مگه رعیتش نیستیم، کَمِش میاد خان بالا؛ که یه چیزی بندازه تو دومنِ من و تو که صبح تا شب باید بهشون برسیم و صدامون در نیاد؟!

حکیمه خاتون گره چادر پیچیده دور کمرش را محکم تر کرد و برنج را با تمام قدرت در صافی ریخت و آبکش کرد.

_پاشو برو به مش موسی بگو بیاد کمک دست این دختر، یه دبه دیگه بیاره.

وقت تنگِ، صلاة ظهر شد و آشپزخونه پرِ کثافت شد.

الان خانم پیداش می شه و حرف بی عرضگی شماها رو من باید بشنوم.

ماه منیر که عاشق هوای آزاد طبیعت وحشی بود، از خدا خواسته کارد را روی پیازهای نصفه و نیمه ی خورد شده اش پرت کرد و دامن به دست؛ بیرون رفت.

آرش روی یکی از صندلی های چرم وسط میهمان خانه نشسته بود و برادرانش هم او و آرامشش را تماشا می کردند. امیربهرام گفت:

_آرش این کنار اومدنات داره به ضررمون تموم می شه، سر انگشتی حساب کنی و کل زمینای گندم تو این ده و ده پایین چشمه رو بشمری؛ آخرش ضرر می مونه واسمون و گندم کم میاریم واسه فرستادن به تهران.

آرش جوابی نداد و امیربهرام دستی به کمر زد. حرصش از این سکوت بیش از حد و کوتاه آمدن های برادر بزرگترش را مخفی کرد اما حرف در دهانش نماند:

_من اصلاً نمی فهمم ما رعیت اوناییم که کوتاه میایم یا اونا رعیت ما هستن؟!

آرش پیپ گوشه ی لبش که سوغات فرنگ رفتنش بود را برداشت و سکوتش شکست :

_با زور حرف پیش بردن، وقتی زبون هست؛ کار اونایی هست که بلد نیستن حرف شونو به کرسی بشونن.

_تو حرفم نمی زنی که بگم بله فرمان گو شدن!

هر روز یه بهونه میارن و آتیش می ندازن تو زمینا و خرمن، که رو هم تلنبار شده به خاکستر می شینه.

آرش با همان خونسردی پا رو پا انداخت و به پیپ کشیدنش ادامه داد.

روزهای ابتدای حضورش، با دیدن این شئ چوبی میان دستانش؛ میان ده چو افتاده بود که خان چُپق می کشد.

تغییر رفتارش به چشم همه حتی مادرش ایراندخت مشهود و عیان بود.

تنها کسی که هنوز هم می توانست رگه های مهربانی او را پشت غرور سر به آسمان کشیده و اخم های همیشه گره خورده و روزه ی سکوتش ببیند، دایه اش ملوک بود.

زنی که همه ی زندگی اش را از تولد آرش در این ملک گذرانده بود.

ایراندخت صدر اتاق نشسته بود و دستش روی عصایش بود. تحکمش را پس از سال ها؛ همچنان در چنگ داشت و پسرانش هم شبیه خودش بار آمده بودند.

فقط آرش با حفظ اقتدار به ارث برده از پدر و مادر، پشت پا زد به تمام دنیای پر از اختلاف طبقاتی روستاها و راهی دیار غربت شد اما نمی دانست گاهی خاک چنان تو را به دنبال خود می کشاند که بعد از هشت سال باید دوباره همان وظیفه ی خطیر فرزند ارشد بودن را ایفا کند و شود خان روستای بالا و پایین!

ایراندخت با نگاهی به چهره ی گرفته ی پسرانش، تک سرفه ای کرد و آغازگر حرف شد:

_سردار ملک خان امروز از تهران می رسه و نمی خوام رفیق هدایت خان خدابیامرز از این خونه ناراضی بره.

عمرش به شکار و خوردن کبابش گذشته، پذیرایی کم و کسر نداشته باشه.

حکیمه خاتون سری به اطاعت تکان داد:

_چشم خانم، خودم به امور مطبخ می رسم که شرمنده نشم.

_خوبه، بقیه که خوب می دونن اونا که موندنی هستن یه کم نوشیدنی واسه آخر شب شون می خوان.

قرار بود جهانشیر اونا رو بیاره.

توراندخت رو به جانب خواهرش چرخاند:

_دیروز از شیراز فرستادن و شهر تحویل گرفت.

امروز آورد، دست کارگرت صفر داد که یه جا بذاره واسه مهمونی.

امیرحسین که صدایش در نیامده بود، پرسید:

_اگه واسه حفظ حرمت مرده و بزرگ چند تا آبادی دارن میان، پس این خوردن آخر شب شون چیه؟

_عمری به همین طریق گذرونده، یه شب اومدنش فرهنگ و رسوم شونو عوض نمی کنه.

حواس همه به سخنان و اوامر ایراندخت بود اما آرش به فکر علت آتش سوزی ها و کسی که پیش چشم این همه کارگر و رعیت نان خور آن ها، آتش می سوزاند و پیش می رود!

_آرش برای این چند تا آتیش سوزی کسی پیدا نشد؟

نگاه خیره اش را از دود روبرویش گرفت و متفکر لبانش تکان خورد:

_پیدا شده ولی منتظرم خودش بیاد جلو.

امیربهرام برآشفت:

_می دونی و می ذاری این همه ضرر بخوریم؟

_ضررش پای اونی هست که این آتیش رو روشن کرده، تا قرون آخرش رو پس می ده.

_بگو و بذار خودم برم سراغش، دمار از روزگارش در میارم و مادرش رو به عزاش می شونم.

_نمی خواد بری دنبالش، خان دنبال کسی نمی ره؛ بقیه می افتن پشت سرش.

به چند نفر از کارگران خانه که منتظر شنیدن دستورات شان برای مراسم بودند، نیم نگاهی انداخت و لرزش دست یکی از نگاه تیز بینش دور نماند اما سخنی هم بر لب نراند.

_می رم تو اتاق خان، کاری باهام داشتین صدام بزنید.

پیپ را روی جاسیگاری روی میز تکاند و از جایش بلند شد.

دلش همان صندلی بار و گوشه ی دنج کافه ای را می خواست که هفت سال مشتری ثابتش شده بود.

مدرک پزشکی آن زمان کار هر کسی نبود و آرش به جای طبابت در تهران، به همان روستای آبا و اجدادی اش بازگشت تا جانشین برحق و لایق پدر باشد.

مرگی که برای او پر از سؤال بود!

_خان؟

میانه ی راهروی اتاق های منتهی به باغ پشت خانه، از حرکت ایستاد و به عقب برگشت تا بداند صدای ظریف زنانه از طرف چه کسی بود.

دختری بالابلند و کشیده با جثه ای تقریباً پر، با لباسی محلی که یقین داشت ربطی به روستا و فرهنگ پوشش آن ها ندارد.

روسری پولک دارش تمامی موهایش را پوشانده بود اما فرق باز شده ی موهای خرمایی رنگش مشخص بود.

_عمه ملوک کارتون دارن، گفتن صداتون بزنم بیاین خونه ش.

با بی تفاوتی خیره کننده ای به او زل زده بود، امروز به ملوک سر نزده بود.

سر بالا گرفت و از کنارش با فخر و اُبهت رد شد اما ایستاد، چرخشی کرد روی پاهایش:

_تو چی کاره ی ملوکی؟

دختر که با دامن بلند لباسش درگیر بود تا خاری که به آن گیر کرده بود، در بیاورد؛ نگاه عاری از حسش را به او دوخت:

_وقتی گفتم عمه، پس می شم برادرزاده ش.البته اگه نسبت میون اقوام تو این روستا فرق نداشته باشه.

آرش که از این زبان دراز دختر جلوی خودش، خوشش نیامده بود؛ پیش تر رفت و فکش را میان دستش گرفت:

_اگه تو کوره دهاتی که بزرگ شدی، احترام به خان یادت ندادن؛ می تونم تو سرِت فرو کنم که بدونی من کی ام و مدل حرف زدن با من چه جوریه!

دستش روی دست آرش نشست و سعی کرد چانه اش را نجات دهد زیر فشار انگشتان این خان پر مدعا:

_حد نگه داشتن و فاصله حفظ کردن، مال همه ی مردمِ.

چه رعیت باشه، چه خان!

منم رعیت شما نیستم که بخوام سرم رو پایین بندازم و بله و چشم بگم که راضی شین!

آرش دستش را پایین انداخت و بی توجه به او راه خانه ی کوچک ملوک را طی کرد. در تمام این سال ها، نمی دانست ملوک برادری دارد و از او فرزندی با این سن و سال.

چند تقه ای به در چوبی زد.

_بیا تو آرش جان.

ملوک حتی صدای قدم های سنگین و شمرده ی این پسر را روی سنگفرش آجری می شناخت.

آرش در را باز کرد و سرش را کمی پایین کشید تا به بالای در نخورد.

ملوک گوشه ای نشسته بود و چای زنجبیلی باب طبع آرش را می ریخت.

_سلام خوش اومدی پسرم. احوالت چطورِ؟

آرش روی کناره ای نشست و به بالش جلد مخملی پشت سرش تکیه زد:

_سلام، خوبم ملوک بانو.

_خدا نکشتت پسر، این چیه سوغات واسه منِ پیرزن آوردی؟!

_اون جا به زن خوب می گفتن بانو، مگه بدِ؟

ملوک سینی فلزی کوچک را به طرف آرش کشید:

_من که همون شهرم به عمرم دو سه بار بیشتر نرفتم، فرنگستون دیگه جای خود داره.

واسه امثال من خیلی پر و پیمونِ مادر، همون ننه ملوک بگی راضی ترم.

_فرقش تو یه کلمه ست، سختش نکن.

با هر دو تام که صدات بزنم، همون دایه ی مهربون تر از مادری.

ملوک با نگاهی خاص به چهره اش زل زد:

_تیر و طعنه می زنی؟

آرش استکان چای را برداشت و یک باره هورتی کشید.

با نگاه متعجب ملوک، لبخند ریزی را زیرسیبیلی رد کرد:

_منتظر بودی چطوری بخورمش؟

چند سال اون طرف بودم ولی هورت کشیدن چایی یادم نرفته، پس خیالت جمع؛ به هر کی طعنه و کنایه بزنم واسه تو همون یه مدل بیشتر نیستم.

ملوک تمام محبتش به این پسر را در نگاهش ریخت:

_زنده باشی آرش جان، خوب شد اومدی که بتونی جلوی امیربهرام و این رفتارای تند و تیزش وایستی.

بزرگتری و کوچیک تری رو خودم یادتون دادم ولی اون انگار داشته قصه گوش می داده که الان فقط فکر این زمین و اون زمینِ.

آرش سر به زیر انداخت، جدیت کلامش بازگشت:

_هر کی ندونه، تو می دونی چرا از این خراب شده رفتم به امید این که دیگه برنگردم.

همه چی به هوا رفت و با درس خوندنم باید بیام چند رأس گاو و گوسفند این مُلک و مِکنت رو حساب کنم!

عصبی پایش را تکان داد و لب روی هم فشرد تا بیش از این حال او را مُکدر نسازد.

_روزی که هدایت خان خدا بیامرز گفت برو زن بگیر از میون هر روستا و طایفه ای که میلِت می کشه، گفتی نه و رفتی دنبال درس که تو این بی سوادی؛ سواد دار بشی.

اگه زن گرفته بودی، الان سرِت گرم اونا بود و حواست دنبال این جانشینی.

_نقل این حرفا نیست، زن به چه کارم میاد وقتی می خوام تموم وقتم بره روی درس و کارم؟

من این جا تو این خراب شده نمی مونم.

ملوک نگاه غصه دارش را به او دوخت:

_نگو مادر، دل من به تو خوشِ که وقتی شق و رق راه می ری قربون صدقه ت برم و تخم مرغ بشکونم واست که چشم زخم نرسه بهت.

عین آقاهای تهرانی لباس می پوشی، چشمِ که دنبال سر توئه.

بمون و این جا رو سامون بده.

هنوز حرف آرش روی زبانش نیامده بود که در بی هوا باز شد و همان دختر با قیافه ی گرفته وارد شد.

_سلام.

_فکر کنم این سلام دادنت مال وقتی بود که اول دیدیم، نه الان!

_شما بذارینش رو همون حساب اول بار.

ملوک دستش را گاز گرفت:

_دلارای، این چه مدل حرف زدنت با خانِ؟

دلارای که از همان اول از ورودش به مِلک و روستای خان دیگری، ناراضی بود؛ بی توجه به ملوک و انتظارش برای خم و راست شدن جلوی این خان مغرور، به گوشه ی اتاق رفت و روی تشکچه ای نشست.

قاب دستمالی به دست گرفت و با حرص کوک زد.

_سی و پنج ساله داری با ما زندگی می کنی ولی نمی دونستم برادر داری و برادرزاده.

_برادر ناتنی دارم که پدر همین دلارای هست.

دهدشت یاسوج زندگی می کردن ولی باباش یک ماه پیش به رحمت خدا می ره و اونم بی سرپناه، براش پیغوم فرستادم بیاد این جا تا به خانم بگم و اجازه موندنش رو بگیرم.

آرش ادامه ی چای را هم خورد و رفت سر اصل مطلب:

_اومدم که گفته بودی کارم داری.

ملوک دستی روی زانوی فرسوده اش کشید:

_راستش یه پسر سراغ دارم که کار و باری نداره.

قوی و ورزیده ست، کمک خرج خانواده ش و تو ده پایینِ.

به من رو انداخت که باهات دو کلوم حرف بزنم و نظرت رو بپرسم.

_چه کارایی کرده؟

_از بچگی که چوپون بوده و بعد شده مسئول تقسیم آب قنات.

ولی یه بار با زیردست هدایت خان سر بی انصافیش بحثش می شه و اونم بیرون می ندازتش.

پسر نجیبیه، نون حلال خور و سرش تو لاک و گرم خودشه.

دست خانواده ش تنگِ، اونم سپرد ازت بخوام اگه کاری داری تو باغ که بهش بسپری یا حتی واسه گاو و گوسفندا و اصطبل اسب هات.

آرش دستی روی چانه اش کشید:

_چند سالشه؟

_از رو سن و سال کار می دین به رعیت؟!

آرش حتی سر هم نچرخاند و بی توجه به او، به ملوک نگاه کرد. دلارای باز هم گفت:

_قرار شد حریم حفظ کردن یاد بگیرین اما ادب تونم زیر پاتون موند خان!

ملوک سیلی به صورتش زد:

_دلارای زبون به دهن بگیر دختر، از داداشم یه عمر بی خبر بودم که مادرش راضی به دیدن و هم سفرگی ما نبود ولی بعید می دونستم کم و کسر بذاره واسه ادب بچه هاش.

دلارای که بهانه ای برای فرار از این زندان و بند نیاز داشت، بر حرفش سماجت کرد:

_حرف اگه از دهن دون پایه تر از ایشون در اومد اما بازم حرمت و احترام داره.

بابام اینو خوب یادم داده!

آرش خونسردانه از ملوک پرسید:

_اسمش چیه؟

_امین.

_بگو فردا که مراسم تموم می شه، بیاد پیشم.

دلارای دوخت و دوز را به کناری گذاشت و بی توجه به حضور آرش در خانه ی کوچک و به نسبت محقر ملوک، در را با شتاب باز کرد و دمی گرفت از هوای بهاری که به شامه اش می خورد.

در را روی هم زد و با پوشیدن گالِش های سیاهش، ترجیح داد با قدم زدن در باغ و کنار درختان توت و انار خود را مشغول سازد.

نه مادری روی سر داشت که بعد از پدر، سایه ی محوی همچنان روی سرش بماند؛ نه کس و کاری برایش مانده بود تا محتاج حضور کنار عمه ی ناتنی اش نباشد با وجودی که هیچ بدی از این عمه ی مورد توجه خان ندیده بود.

برای نجات جان و حفظ آبرو، به جایی دورتر از روستایشان آمده بود اما این جا هم زیر بلیط خان دیگری بود که بی نهایت اعصابش را به بازی می گرفت که او هم برخلاف ذات آرامی که داشت، زبانش تند و تیز می شد.

زیباترین باغ روستا در انحصار دیوارهای گل و خشتی این خانه و تحت مالکیت خان بود.

شکوفه های نشسته روی شاخه ی درختان، در باد و با نسیم طنازی می کردند.

همچنان مسحور این همه زیبایی بود که صدایی بلند به گوشش رسید:

_اونی که باید اجازه بده این جا بمونی، منم نه خانم این خونه.

حواسش به آنی سر جایش برگشت و صورتش را به سمت آرش برگرداند:

_شمام که اجازه ندین باز آسمون خدا مال همه ست، همین که زیر سقفش نفس می شه کشید و سهمت با خان جماعت یکی هست؛ یعنی بی آشیون نمی مونم.

آرش بی توجه به نگاه بهاری و روشن دختر، سؤالی دیگر پرسید:

_معنی اسمت چیه؟

دلارای با متانت مثال زدنی، دستش را روی چین دامنش نشاند.

_درسته از روستا پا شدم اومدم، درسته از بچگی نه خان زاده بودم و نه پدرم مال و منالی داشته؛ ولی...

سرش را بالا گرفت و طره ای از موهای جلوی پیشانی اش روی چشمش نشست و درخشش رنگش، نگاه هر بیننده ای را به سمت خود می کشید.

_اونقد سواد دارم که هم بتونم بنویسم، هم بتونم بخونم؛ هم معنی اسمم رو بدونم...

آرش پوزخندی به سوءتفاهم دخترک زد و همان طور که روح وار به آن طرف باغ رفته بود، مسیر آمده را هم با همان سکون و آرامشش طی کرد.

کت و شلوار تنش زیادی به قواره اش نشسته بود و دلارای از این خورد شدن ها زیاد دیده بود.

_زیاد تو باغ نچرخ، همه نمی تونن چشم ببندن که نگاه شون به یه زن تنها نیفته و هوا برِشون نداره.

می رفت ولی باز هم صدایش رسا می آمد.

دلارای نگاهی به لباسش زد، هیچ لباس دیگری نداشت که مناسب فرهنگ این روستا و حوالی باشد.

دستی روی شاخه ی درخت کشید و شکوفه ی بهاری اش را نوازش داد.

نمی دانست چه به انتظارش نشسته است.

دو روز بیشتر از آمدنش نگذشته بود، این ملک آن قدر بزرگ و بی در و پیکر بود که می توانستی هر گوشه اش تنهایی خود را سپری کنی.

باز هم به کنج همان خانه ی ملوک پناه برد تا از زبان خان تقریباً جوان در امان باشد.

ملوک سرگرم پوشیدن لباسی بود تا برای مراسم زودتر برسد اما با احساس حضور دلارای، نیازی برای تذکر دید:

_دلارای روز اولی که اومدی و موندنی شدی، گفتم این جا به دختر به چشم دیگه ای نگاه می کنن اگه زبون به جواب باز کنه.

آرش بعد هدایت خان خدابیامرز، خان این خونه ست و آقای کل این همه ریز و درشتی که صبح تا شب از این ور به اون ور می رن.

دلارای کمی سر پنجه ی پاهایش را فشرد و حواسش را به عمه داد.

ملوک کنار جعبه ای نشست و قفلش را با کلیدی که از گوشه ی چارقَدش در آورده بود، باز کرد.

_امروز چهلم خان و مراسمش شلوغه.

چون خانم می خواد کم و کسر نباشه گوشت تلخی نمی کنه.

بیا یه لباس دیگه بدم تنت کن که سنگین تر باشه، اون قسمت خونه که زن همه بزرگون جمع می شن؛ باهام بیا که بریم درباره ت حرف بزنم.

بقچه ی ترمه ای در آورد و با باز شدنش، نگاه دلارای روی لباس طلایی ابریشمی و زیبایی خیره ماند.

ملوک لباس زربفت را با حسرت کناری گذاشت و لباس قهوه ای رنگ ساده ای برداشت.

به سوی دلارای گرفت و گفت:

_این رنگش سنگینه، سیاه خوش یمن نیست.

کمتر پیش چشم مردای این جا برو، که جای خلوت کسی پی تو نیاد و دردسر شه.

بر و رو داری دختر جان، حواست به خودت باشه.

این جا دخترا رو می گیرن از مرد غریبه، بذار اجازه تو بگیرم بعد که بشناسن کس و کار منی؛ از ترس آرشم که شده نگاه شون رو به زمین می گیرن.

الانم برو با همون دخترای تو مطبخ نشست و برخاست کن تا کم کم دستت بیاد و بهشون کمک بدی.

خانم خوشش نمیاد کسی عاطل و باطل بگرده.

دلارای سری تکان داد و با سکوت رضایتش را نشان داد.

****

_قنبر برو اون آتیش رو روشن کن، گوشت کبابی هنوز مونده.

قنبر غرولندی کرد ولی گفت:

_باشه می رم.

مش موسی با این که سن و سالی از او گذشته بود اما همچنان فعال و قبراق بود.

از جوانی خدمتکار هدایت خان و خانزادشان بود.

آرش به تنها مردی که اعتماد داشت، مش موسی بود چون قسم راستش به روح فرزندانی بود که هر کدام با مرَضی می مردند و زنش با افسردگی دست و پنجه نرم می کرد.

_مش موسی دبه ی دوغ از کجا بیارم؟

_همین یه ساعت قبل، معصومه اومد برد.

ماه منیر غمزه ای آمد:

_با دبه خورد زمین و حروم شون کرد.

مش موسی نگاهی پر از سرزنش و تأسف به او انداخت و لنگ کنان به سمت زیرزمین رفت.

سال ها قبل زمانی که همپای هدایت خان اسب می دواند، بی حواس به شاخه ی بزرگ درختی اصابت کرد و از روی اسب افتاد و پایش برای همیشه لنگ ماند.

ماه منیر هم برای رفع کنجکاوی هایش، به دنبالش رفت و در جواب اعتراضش؛ لبخندی روی لب نشاند و راضی اش کرد. اما نمی دانست دو چشم تیزبین او را از پشت پنجره های رنگی تماشا می کند!

به نظرش آمد کمی سر و گوش این دختر می جنبد و احتمالاً بعدها مشکلاتی پیش می آورد.

باید جلویش گرفته می شد قبل از این که آبروی او به عنوان بزرگ این خانه از بین برود یا به خطر بیفتد.

کت و شلوار مشکی رنگش را برداشت و به آرامی لباسش را تعویض کرد.

این روستا تمام آرزوهای پرورانده در سرش را گرفته بود.

روی صندلی پدرش نشست و کتاب غزلیات حافظ را به دست گرفت.

هنوز دو بیت شعر نخوانده بود که تقه ای به در خورد و به گفتن بیا بسنده کرد.

_خان اگه جسارت نباشه می خواستم بگم خانم گفتن تک و توک مهمونا دارن میان.

شمام تشریف بیارین که مهمونخونه خالی نمونه.

آرش سر از کتاب برداشت و باشه ای خشک و رسمی گفت:

_بگین قهوه واسه مهمونا بیارن.

محمود با تته پته پرسید:

_قهوه آقا؟

آرش از روی صندلی بلند شد و کتاب را سر جایش برگرداند.

برگشت و دست در جیب شلوار مشکی اش فرو برد و صاف ایستاد:

_فهمش سخته؟

_نه آقا، ولی این جا مرجان فقط همون چایی رو بلده دم کنه.

یعنی قهوه رو بلد نیستش، سواد درست درمون نداره بفهمه چه جوری باید درستش کنه آقا.

آرش خشمگین شد و صدایش بالا رفت:

_یعنی تو این خراب شده هیچ کس پیدا نمی شه یه فنجون قهوه بده دست مهمونا؟

هنوزم عقب موندگی مشکل لاینحل تون مونده؟

هشت سال قبل که از این گورستون رفتم، همین بود؛ الانم همونه؟!

محمد دست روی هم گذاشته بود و سرش پایین تر از آن حد نمی رفت.

نه زبان یاری اش می داد که جلوی هیبت خوف انگیز آرش حرفی بزند و نه اجازه ی حرف روی حرف بزرگان داشت که بیاورد.

_مثل مور و ملخ خَدَم و حَشَم این جا ریختن و یکی بلد نیست قهوه بده؟

برو آشپزخونه و بسپر اگه تا رسیدن باقی مهمونا قهوه روی میزا نبینم، سهم گندم شون می ره با بار تهران!

محمود چشمی گفت و با سرعت از اتاق بیرون دوید.

تمام امیدشان به همان سهم ناچیز گندمی بود که از زمین های کشاورزی دریافت می کردند!

قهوه به عمرش ندیده بود و نمی دانست چه طعم و شکلی دارد.

خود را به آشپزخانه رساند، با ناله و زاری التماس حکیمه خاتون کرد ولی جوابی جز نگاه مبهوت او نگرفت.

همهمه میان تمام زنان و دختران پیچید و در کمال تعجب، کسی پیدا شد تا این مسئولیت را به عهده بگیرد.

****

_امیربهرام من امشب باید برم دیدن بابا، امروز صبحی اکبر بهم خبر داد حالش خوش نیست.

امیربهرام به مخده ای تکیه داد و الیار را که در حال خزیدن بود، از روی زمین برداشت.

وارث آورده بود و می دانست آرش به وصل و ازدواج نمی اندیشد.

_نمی شه امروز بری، مراسم تموم شد فردا خودمم باهات عیادت دایی میام.

تک عروسِ خانی، فردا در دهن مردم رو چه جوری می خوای ببندی وقتی پشت سرت برنامه ردیف کنن و بگن عروسش چشم سیاه کرده واسه رفتن و مردن خان؟

نسترن کنارش نشست، الیار را از آغوش شوهرش گرفت و دستی روی موهای پسرک هشت ماهه اش کشید.

از بچگی دلش گروی امیربهرام بود و قسمت شان هم با هم، که خان پا پیش گذاشت و آن ها عروسی کردند.

_پس شبونه راه بیفتیم که زودتر برسیم.

_خروس خون صبح بری بگی چی؟

صبح زود بعد نماز راه میفتیم که سورچی سرحال باشه، الان تو هوای بهار بارونش وقت و بی وقت میاد.

موهای الیار را به هم ریخت و با دیدن لبخندش، پدرسوخته ای نثار چهره ی کپی برابر با اصل مادرش کرد.

_بعدشم به راه اطمینانی نیست و دست تنها با این بچه سخته، اذیت می شی.

نسترن به اخلاق امیربهرام که همیشه در تصمیم گیری هایش عجول بود عادت کرده بود اما گاهی در برابر جنگ و جدل بیهوده اش با زمین و زمان نگران بود.

با احتیاط حرف دلش را روی زبان آورد:

_امیربهرام انقد دعوا به پا نکن، بذار آرش خودش به این خونه سر و سامون بده.

مته به خشخاش نذار و شر نشو.

اخمی به پیشانی اش نشست، الیار را که باز به راه افتاده بود؛ بغل گرفت:

_وقتی لام تا کام حرف نمی زنه، بزرگیش به چه درد این همه کارگر و رعیت مفت خور می خوره؟

کم مونده آتیش بریزه رو سرمون و اون عین خیالشم نیست.

_شاید صلاح و مصلحت همینه که سکوت پیشه کرده، وگرنه زورش به دو تا رعیت می رسه.

تو خودت رو بد نکن، الان که هدایت خان نیست همه چشم دارن به زمینای بالادست ده که می دونی قیمت شون با طلا برابری می کنه.

چنگ و دندون که نشون بدی، پای دلسوزیت نمی ذارن.

امیربهرام غرق فکر بود، نگاهی به ساعت سوییسی دستش انداخت که سوغات آرش برای او بود.

یک ساعت تا حضور میهمانان زمان بود، باید سری به اصطبل می زد و حال اسب بیمارش را از میرآخور می پرسید.

_بگیر پسر قند عسل باباش رو، می رم یه سر به اسبم بزنم که سردار ملک خان اگه امشب موندنی باشه شاید فردا آرش شکار ببرتش و بی اسب نمی شه.

نسترن کودک شیرینش را گرفت و به قامت کشیده ی شوهرش چشم دوخت که از در خارج شد.

از همان سن کم، ه*و*س نزدیک شدن به آرش به سرش نمی زد، چون او با هیچ دختری به حرف نمی نشست.

تمام وقت اصطبل بود و اسب مادیانی که هدایت خان به او هدیه داده بود را خودش شخصاً قِشو می کرد.

اسبی که با مرگش، آرش به مدت یک هفته لب به غذا نزد و فقط به امید کره اسب قهوه ای رنگی که داشت، دوباره شور زندگی به او برگشت.

اما به اقتدار و توانش برای مدیریت این ثروت به جا مانده، واقف بود.

بوسه ای روی گونه ی سرخ و سفید پسرکش زد و به فکر لباس عوض کردن افتاد.

****

سردار تابی به سبیلش داد:

_آرش خان طعم قهوه ی این جا خیلی زیر زبونم موند.

تهران و فرنگ، خیلی خوردم ولی این یکی کم از اونا نداشت که هیچ؛ خوش طعم ترم بود.

فکر نمی کردم تو یه ده به این کوچیکی، هنر دم کردن قهوه اومده باشه.

آرش که از رضایت سردار خیالش راحت شده بود، با کمی نرمش به خرج دادن؛ لبخندی بی نهایت کم رنگ زد:

_زیاد امیدی بهشون نبود اما انگار یه نفر از قلم افتاده و از چشم من دور مونده.

_پس تو که چند سالی ذائقه ت به قهوه ی فرنگ عادت کرده، این رعیتت رو نگهش دار.

_همین کار رو می کنم.

سردار نگاهی به میهمانان انداخت و نگاه براق امیربهرام را شکار کرد.

برخلاف آرش، او همیشه همراه هدایت خان بود.

رویش را به سمت آرش چرخاند:

_ما که این راه رو تا این جا اومدیم، بدم نمیاد یه دست به شکارم بزنیم.

هدایت رقیب سرسختی بود ولی پسر بزرگش تا حالا هم پیاله ی ما نشده.

آرش کمی خود را کج کرد:

_امیربهرام جبران این کوتاهی که از بی علاقگیم نشأت می گیره رو می کنه اما حضور داشتن در جوار شما باعث افتخارِ.

_پس کم بنوشیم تا حواس مون سر جاش باشه، امیربهرام مثل یه اسب چموش می مونه و ازش نباید غافل موند.

آرش دیگر ادامه نداد، وقت استراحتش رسیده بود.

تعدادی از میهمانان باقی مانده و بقیه بعد از به نیش کشیدن گوشت بره های پروار رفته بودند.

_سردار من فعلاً از حضورتون مرخص می شم تا به امور برسم.

سردار شاتش را بالا گرفت و دستی روی شانه ی آرش زد:

_برو پسر که فردا بتونی پا به پای ما تا سر کوه واسه شکار بز و آهو بیای.

آرش از جای بلند شد و برای همه سری تکان داد و رفت.

فکرش درگیر قهوه ای بود که خورده بود و به مزاقش خوش آمده بود.

به طرف اندرونی رفت تا بتواند با پرس و جو پیدایش کند.

وارد که شد، موجی از گرمای حاصل از تهیه ی غذا و چای و قهوه به صورتش خورد.

_خان قدم گذاشتین تو مطبخ، چیزی کم و کسر بوده آقا؟

آرش نگاهش را روی چهره ی خسته ی حکیمه خاتون ثابت کرد:

_نه، فقط اونی که قهوه درست کرده بود رو به کتابخونه ی هدایت خان بفرست.

بهش بگو یه فنجون دیگه هم با خودش بیاره.

_چشم آقا، می گم زود درست کنه و بیاره.

قدمی عقب نهاد و مردمک های سردش روی چشم های روشنی افتاد که امروز او را در باغ به تماشا نشسته بود.

چشم گرفت و برگشت.

سرسرای اندرونی را رد کرد اما صدای پچ پچی مانع رفتنش شد.

اهل کنجکاوی نبود اما برای حفظ موقعیت و شناخت خدمتکاران کمی سر و گوش آب دادن نیاز بود.

به سمت چپ پیچید تا رد صدا را بگیرد.

صدای ظریف و طناز دختری با لحن تند و تیز مرد جوانی، حدسش را چه زود به یقین بدل کرد.

پشت دیوار پله های گِلی پشت بام خانه، پنهان شد و گوش به نجواها داد.

_اگه نیای بابام منو می ده به پسر رمضونعلی.

_دستم تنگِ ماه منیر، می ترسم بیام و سنگ رو یخ شم.

از این کار چیزی دستم رو نمی گیره که واسه شیربها و نشون کردنت چیزی بیارم.

_دست دست کن تا روز عروسیم بیای با ساز و دهل وسط جمع برقصی!

_تو بگو چه کنم؟

نه بابا ننه م دارن نه خودم، از دیوار کی بالا برم؟

_از دیوار نرو بالا، از همین جا که هستی یه چیزی چنگ بزن و سهم این همه زحمتت رو ببر.

این همه مال و دارایی دارن، یه ناخونک بهش بزنی آب از آب تکون نمی خوره.

_ماه منیر یاوه نگو، نمک این خونه رو خوردم. دست کج کنم و برم دزدی؟

دلت رضا می ده با لباس سفید بیای لقمه حروم بخوری؟

_کی گفته حرومِ؟

صبح تا شب جون می کَنی تو باغ و زمیناشون، پول که نمی دن حداقل رو دو تا کیسه کم و زیاد شدن؛ باید چشم بپوشونن.

_شیطون رفته تو جلدت، من با حروم خوری زندگی نکردم و نمی کنم.

_پس برو اون دختر خاله ت سکینه رو که مادرت نشونت کرده بگیر و خلاص.

منم پیِ بختم یه جا و با یکی که قدرم رو بدونه، می گردم.

_ماه منیر غیرتم رو زیر پات نذار، می دونی که چشمم فقط دنبال توئه و خاطر تو رو می خوام ولی با مال حروم نمی شه.

همون امام زاده که بابام متولی اون جاست، به کمرم می زنه.

صدای پایی آمد و اسم خود را شنید:

_خان این جا پشت دیوار چی کار می کنید؟

با صدای دلارای، رنگ رخ ماه منیر و جلال از حضور آرش؛ پرید.

زبان شان هم با دیدن چهره برزخی اش بند آمد!

آرش نگاه تیزش را از چشمان ماه منیر نمی گرفت، کر نبود که شنیده هایش را نادیده بگیرد.

اگر دو رعیت دیگر هم اینگونه فکر می کردند، که نور علیٰ نور بود!

جلال هم با چشمانی ترسیده از لو رفتن روابط پنهانی شان که بی شک بی جواب نمی ماند، چشم از نگاه پر خشم آرش نمی گرفت و این بین؛ فقط دلارای با سینی قهوه پشت سرش ایستاده بود و از جریان پیش آمده چیزی دستش را نگرفته بود.

_دختر کی هستی؟

ماه منیر دست هایش را به شلیته اش گره زده و لرز به پاهایش نشسته بود.

اگر خبر این خیره سری اش به گوش پدرش و حکیمه می رسید، آرزوی جلال را باید به گور می بُرد و به طرفة العِینی به عقد ابوالفضلی در می آمد که زور نداشت تمبانش را بالا بکشد!

_کری؟

صدای رگه دار آرش، بیش از پیش دلش را لرزاند.

بدون هیچ فکری، خودش را روی پاهای آرش انداخت و به التماس افتاد:

_آقا تو رو خدا، شما رو به روح خان؛ بگذرین.

غلط کردم، شکر خوردم؛ دیگه تکرار نمی شه.

نگاه ترسیده ی جلال و چشم های از حدقه بیرون زده ی دلارای روی ماه منیر و آرش می چرخید.

آرش با انزجار از ترس و به پا افتادن این دختر بچه، غرید:

_چی رو تکرار نمی کنی؟

تشویق مزدور این خونه به حروم خوری؟

بی حیایی و دل و قلوه دادنت رو؟

تو این خونه، پشت سر صاحبش حرف مفت زدن رو؟

ماه منیر دماغش را بالا کشید و اشک هایش شدت گرفت:

_آقا تو رو قرآن، آبروم گروی دست شما و بزرگی تون.

بابام اگه بفهمه منو می ده به یه پیزوری تو ده پایین، کنیزی تو می کنم آقا.

اصلاً می رم و پام رو قلم می کنم دیگه تو مِلک تون نمیام.

صدایش به حد پچ پچ هایش پایین آمده بود اما هنوز دستش به پاچه ی شلوار آرش بند بود.

آرش از این ضجه ها زیاد دیده بود وقتی زیر دستان به پای پدرش هدایت خان می افتادند و طلب بخشش می کردند.