رمان اردیبهشت به قلم غزل سلیمانی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

پنج تن از بچه های طلاق، که سابقا در انجمنی با هم آشنا شده اند را کنار هم داریم! درد هایشان، روز های تلخ اکنون، خاطرات غم انگیز دیروز،آینده مبهم فردایشان را می خوانیم!

در آن بین کسی که شخص ششم ماجراست در داستان جای می گیرد! کسی که پناه قصه ی مان لیلی اش می شود! و داستان از جایی شروع می شود که پناه، تنها پناهش را از دست می دهد!

مقدمه:

در دنیای ما ، همواره اتفاقاتی نا آشنا رخ خواهد داد! هر چند که به تنها بودن عادت داشته باشیم ،اما باز هم حسرت هایی که بر دلمان چنگ می زند حالمان را دگرگون خواهد کرد.

هر چقدر که سعی بر قوی بودن داشته باشیم ؛ باز هم ، بی پناهیمان غیر قابل کتمان است!

در دنیایی که که متظاهران خدا را از چشم بندگانش می اندازند، چه کسی می تواند میانجی گری کند؟چه کسی می تواند پرده ی سیاه را از روی حقایق دنیایمان بردارد؟

نرنجانیدن دیگران را یادمان نداده اند! به اسم حق باطلمان می کنند و داغ روی دلمان می گذارند...

شاید بتوان صدایم را به آنان که باید برسانم.

شخصیت ها:

پناه رادمهر و پیام رادمهر: خواهر و برادری که 10 سال است در بلاتکلیفی به سر می برند... پناه فوق دیپلم عکاسی صنعتی_پیام دانشجوی دکتری دارو سازی

مسیح فهیمی: صاحب تهیه غذای فهیمی، مغازه ای کوچک دست و پا کرده و آشپز به نسبت قابلی ست_ در 15 سالگی ترک تحصیل کرده است.

غزاله مومنی:خیاط جوانی که بدترین اتفاق گروه برای او رخ داده است!همراه با مادر افسرده و بیمارش زندگی می کند. دیپلمه است و در کارش نسبتا موفق...

هیراب مرتضوی:با سه سال سابقه ی زندان، مهندس عمران و صمیمی ترین دوست هر چهار نفر گروه!

نوش آذر شریف:بی ربط به گروه پنج نفره، مهندس عمران، رنجیده از خانواده ، منزوی و با خودش هم کاری ندارد!

نثار روزهای خاکستری همه ی ما، بچه های طلاق!

دِی

پناه

-تسلیت می گم ... خدا رحمتشون کنه!

-خیلی ممنون مهندس... ایشالا توی شادی هاتون جبران کنم...

نگاهم را از روی سنگ قبر مشکی خانم جان گرفتم و از پشت عینک دودی به چهره ی بابا که به صورت نمایشی محضون و ناراحت جلوه می کرد نگاه کردم... سرم را دوباره پایین انداختم و سنگ ریزی را در دستم گرفتم و روی قبر چند بار ممتد ضربه زدم...در تک به تک افکارم با خانم جان درد و دلم گرفته بود...

-خانم جان؟ سلام!جات خوبه که؟ چهل روز که نیستی! دلم برات تنگ شده... آخ اگه بدونی خونه بدون تو چقدر رنگ و رو رفته و خاکستری؟... بسم الله الرحمن رحیم، الحمدالله رب العالمین...

-پناه جان تسلیت می گم!

سر گرداندم... به صاحب صدا نگاه کردم!از کنار سنگ قبر بلند شدم و ایستادم و دست هایش را به گرمی فشردم! لبخندی بر لبم نشست:

-ایشالا توی خوشی هات جبران کنم غزاله جون!

غزاله ... غزاله عزیزم! دوست خوب من! با آن همه مشغله به خاطر دل من بلند شده و آمده خاکستان!

لبخند زد... لبخند تلخی که بیش از پیش مرا از عدالت خدا و دنیا مایوس می کرد...چقدر تازگی ها زیر چشم هایش بیشتر کبود بود! چقدر چهره اش رنگ و رو رفته به نظر می آمد!پرسیدم:

-خوبی غزاله؟

-خوبم...

خوب نبود...تظاهر می کرد. دروغ می گفت..

دستش را روی دوشم گذاشت و آرام گفت:

-الهی من بعد همچین جاها نبینمت پناه جونم!

به سنگ نگاهی اجمالی انداختم و گفتم:

-نرگس خاتون راحت شد. راستش انقدر که خوشحالم ناراحت نیستم. دلم براش تنگ میشه اما وقتی توی بهشت تصورش می کنم دلم آروم میشه!

بهشت!!! پیش خدا!!! جایی نامعلوم و مجهول که هر از چندگاهی دروازه های سفید و بلورینش را به روی بندگان خوب صاحبش باز می کنه! بهشت...

مقابل غزاله ایستادم... بدجور چهره اش در هم بود!اعصابم کشش نداشت و با ابروهای در هم گفتم:

-تو که انقدر کار می کنی لا اقل به خودت برس! دختر بیست و یک ساله از بی رنگو رویی شده عین زامبی ! دیشب تا ساعت چند سوزن می زدی؟ چند تا تنگ قهوه خوردی که خوابت نبره؟

غزاله بی رنگ لبخندی زد و گفت:

-الهی من به فدای این تعصبت لوتی! نزدیک عیده سفارش زیاد گرفتم. جای اینکه خوشحال بشی پولدار میشم اخم و تخم می کنی؟

-چه اخم و تخمی؟ وقتی آخرین مهره ستون فقراتت از دماغت زد بیرون می فهمی!

غزاله برای مهار کردن خنده هایش دستش را روی دهنش فشار داد و گفت:

-چهلم خانم جانتم دست ازین دیوونه بازیات بر نمی داری؟

لبخندی زدم و از قبر فصله گرفتم... جا باز تر شد و سایرین هم شروع به فاتحه خواندن کردند.

-پناه من برم که هم مامانم تنها نباشه هم به کارام برسم. نا سلامتی تیممون قراره مثل سه سال پیش کامل بشه! برای استقبال از هیراب باید باشم!

-دوباره میشیم دیورس گایز(Divorce guys)

غزاله خیلی آرام هورا کشید و روسری مشکی روی سرش رو مرتب کرد!

-من میرم ...

خواستم حرفی بزنم که چشمم به مسیح افتاد. مسیح یکی از اعضای دوست داشتنی دیورس گایز ما!

-بذار به مسیح بگم بذارت تو کجاوه ببرتت. ازین متور سه چرخا بسته به موتورش...

-نه ولش کن خودم می رم.

-واسا بینم...

سر چرخاندم و دیدم که زیر لب فاتحه می خواند. منتظر نگاهش کردم تا بلکه چشمش به من بیوفتد! بلاخره سر برداشت . با عجله دستم را بالا بردم و چند بار تکان دادم. نظرش جلب شد و من اشاره کردم که بیا. لبخند زنان به سمتم آمد.

به سر تا پایش نگاه کردم... ناخواسته نگاهم تحسین آمیز شد و گفتم:

-به به! سرآشپز مسیح!

دستش را به سمتم اورد پنجه ام را درون پنجه هایش قفل کردم.

-پناه غم آخرت باشه!

-مرسی!

به طرف غزاله چرخید و با او هم دست داد.

-آبجی کوچیکه چطوره؟

غزاله سری تکان داد و گفت:

-مرسی، خوشتیپ شدی کلک!

مسیح لبخند دندان نمایی بر لب هایش نشست و به خودش نگاهی انداخت...

-همچین آش دهن سوزیم نشدم ها!

دست به کمر ایستادم و چینی به بینیم انداختم:

-برو پسر... برو خودتو فیلم کن. از وقتی تریپ عشق و علاقه با دختر پولدار محل رو برداشتی همچین تر گل ور گل شدی.

هر سه آرام لبخند زدیم و در سکوت به هم خیره ماندیم.

تازه به خاطرم آمد که مادر غزاله تنهاست! پیشانی ام رو خاراندم و گفتم:

-ول این حرفا حالا فردا تا شب با همیم! غزاله رو می رسونی خونه؟

سری تکان داد و جواب داد:

-نوکرشم هستم...

خطاب به غزاله گفت:

- موتورم یکم دور پارک کردم...میای یا برم بیارمش؟

-نه دیگه میام از همون طرف بریم دیگه!

-باشه پس بریم!.. پناه صبح می بینمت!

سری تکان دادم و لبخند زنان گفتم:

-می بینمتون!

برای غزاله دست تکان دادم و به سمت جمعیتی که تقریبا نصف شده بودند رفتم...عینکم را دوباره روی چشمم زدم و دست هایم را در جیب سوییشرتم فرو کردم...سرد بود... دی ماه سرد و دردناک!

بینی بی حسم را پشت دستانم نگه داشتم و به بابا خیره شدم... خوبی اش این بود که عینک دودی نمی گذاشت خط سیرم فاش شود!

بابا هنوز می گفت و می شنید... نگاهم را به برادرم دوختم . "پیام" هم پسر کوچکش را بغل زده بود و رو به روی همسرش ایستاده بود. از حالات "ندا" فهمیدم که نگران بچه بزرگتری که در خانه ست شده و مدام کلمه "بریم" بر زبانش جاری بود.

سر چرخاندم و به مادرم نگاه کردم! شاید پشیمان بود. شاید از اینکه مادرش را برای آخرین بار هم ندیده بود غصه داشت.. شاید نگران من بود. شایدم فقط تظاهر می کرد.

نا خواسته به چند سال قبل برگشتم... دیوار های سرد و سنگی اتاق دادستان.

ده سالم بود. دادستان تسبیح دور مچ دستش را بیرون کشید و روی میز انداخت... جای مهر روی پیشانی اش را خاراند و خودکاری برداشت:

-خب اسمت چیه؟

-پناه...

-پناه جان چند سالته؟

-ده سالمه!

-تو دوست داری با پدرت زندگی کنی یا مادرت؟

به پیام نگاه کردم. پیام بودن با مادرم را انتخاب کرده بود... لب گزیدم و به امید اینکه حداقل پیام کنارم باشد گفتم:

-با مادرم...

سر چرخاندم و به چشم های بابا نگاه کردم...تمام خون موجود در رگ هایش به صورتش دویده بود !شاید امیدوار بود که من حداقل به رسم تمام دختران دنیا بابایی باشم و اسم او را بیاورم.

بابایی بودم. خیلی زیاد! اما جدا شدنم از پیام ممکن نبود!پیام عزیزم... خان داداش یکی یکدانه و مهربانم! برادری که سخت درس خواند و دارو سازی قبول شد و با رنج و بدبختی در بیست سالگی ازدواج کرد. یک سال بعد الارقم سن کمش پدر شد و در سن بیست وپنج سالگی صاحب یک نوزاد دیگر شد! عمه بودم. عمه مهربان و دوست داشتنی بچه های شیطان و زیبای برادرم!

ناخواسته صدای خانم جان در سرم پژواک شد...

-پریسا ... دخترم! بهت گفتم بشین با مردت بساز! آخه حسین به این اقایی، به این خوبی؟ نساختی که نساختی! حالام دارم میگم هیچ مردی بچه های حسینو قبول نمی کنه! خام نشو...

به پیام اشاره کرد. پیام که از ازدواج زود هنگام مادرم کلافه و کمی غیرتی شده بود.

-تو رو خدا ببین ! ببین چی اوردی سر اینا؟ پیام دیگه شونزده سالشه. دیگه خودش مردیِ...

یادم آمد که یک ماه نشده شوهر پیغمبر زاده و قدیس مادرم تبدیل به جن بی بسم الله شد! بهانه و دعوا و قهر و آخرش شد یک تاکسی دربست حاوی دو چمدان لباس و کتاب و اسباب بازی با یک دختر ده ساله و یک پسر شونزده ساله به مقصد خانه خانم جان...

یادم آمد که پیام رفت پیش بابا و گفت : "بابا جان غلط کردیم بگذار کنارت باشیم"

و لج کرد و دق دلی اش را در کف دستش جمع کرد و روی صورت پیام خالی کرد!

یادم امد پیام را نابود کرد. غرور پیام را کشت. پیام را مامان و بابا با هم کشتند.

-پناه...

آخ که تمام زندگی ام فدای پناه گفتنت داداشی!

به او نگاه کردم... بچه به بغل رو به رویم ایستاده بود.

-جانم پیام؟

-شب کجا می ری؟

راستی مِن بعد کجا بروم؟ خانه خانم جان که الان شده ارث برای ورثه و هر آن ممکن است یکی از بچه هایش نصفش را بکند و ببرد! من کجا می رفتم؟ خانه مامان که عمرا! خانه بابا که از خدا میخواستم ،اما مرا راه نمی داد.

-بیا بریم خونه ما...

خندیدم. چاره ای دیگری مگر داشتم؟ رو به شاینا گفتم:

-میای بغل عمه؟ بابا خسته شد.

و بعد از بوسیدن گونه های یخ زده اش کلاه کاموایی اش را روی سرش مرتب کردم و محکم بغلش کردم.

-خوبی پناه جان؟

به ندا نگاهی انداختم و لبخند زنان گفتم:

-خدا رو شکر زن داداش. پویا خونه ست؟

-آره... همش نگرانم یه بار شیطنت کنه!

-نگران نباش، دیگه کلاس اولیه. ماشالله مردی شده.

ندا خندید و چشم هایش را از من دزدید.

به پراید سفید رنگ پیام رسیدیم و سوار شدیم. به در تکیه دادم و به بیرون خیره شدم.

چه روزهای عجیبی بود. چقدر سرد و چقدر خاکستری! شهر کوچک ما یخ بسته و سرد بود. از خیابان های شهر که عبور می کردیم من در فکر خاطراتم با خانم جان بودم. از او خیلی چیز ها یاد گرفته ام. زن بودن و صبور بودن را او یادم داد. یادم داد که گریه نکنم! می گفت:

- زن ها گاهی سلاحشون اشک چشم هاشونه؛ اما پناه من باید قوی باشه. اشکش رو، بذار برای وقتی که صبرش طاق شد!

می گفت:

- زن باید پناه و پشتیبان باشه! نباید راحت گریه کنه.

مثل اکنون که دلم برایش تنگ بود اما گریه نمی کردم.

چیزی نگذشت که به آپارتمان شیک و نقلی پیام رسیدیم! همین که کلید درون قفل در چرخید ،پویا ،پسر بزرگ برادرم، عمه گویان به سمتم دوید. جسه درشت اش را به سختی از روی زمین برداشتم و درآغوشم فشارش دادم!

-چطوری تو کوچولویه عمه!

خندید و صورتم را بوسید:

-وای عمه ، دلم برات تنگ شده بود! غیرت نداری بیای خونمون به من سر بزنی؟

روی زمین گذاشتمش و موهای لخت و بورش را به هم ریختم:

-الهی که شغال بخوره اون زبون دراز تو رو عمه!

پویا مرا کشان کشان برد و روی کاناپه نشستیم. روی پایم نشست و گفت:

-عمه؟ حالا که خانم جان مرده، تو میای پیش ما مگه نه؟

عزیزم... عزیز مهربانم! لبخند زدم و خواستم جوابش را بدهم که پیام زودتر از من گفت:

-پویا نظرت چیه اتاقتو با پناه شریک بشی؟

با حرکت سر و لب گزیدن به پیام فهماندم که حرف در دهان بچه نگذارد! اما پویا بی درنگ از روی پاهایم پایین پرید و شروع کرد به بالا و پایین جستن...

-آخ جون... هورا...

ندا در حالی که دکمه لباس راحت خونگی اش را می بست ،وارد هال شد و با نگاهی که سردی از آن می بارید لبخند زد.

همیشه معتقدم اگر می خواهی حال کسی را بفهمی، باید به چشم هایش نگاه کنی! لبخندش ارزشی نداشت وقتی که چشم هایش کمترین فروغی برای من نداشت.

-پناه جون؟ ماکارونی که می خوری؟

ماکارونی؟ غذایی که از آن متنفر بودم! جالب اینکه همه حتی مسیح و هیراب هم می دانستن. مطمئن شدم که شمشیرش را از رو بسته بود.

با این حال سری تکان دادم و گفتم:

-مرسی ندا جونم! زحمت افتادی امشب

به پیام نگاه کردم که متوجه نامیزان بودن حال و هوای من شده بود.به سمت حمام رفت تا موهای صورتش را بعد از چهل روز تیغ بزند!

همیشه همین بود. از پیام بخاطر بی تفاوتی اش دلم می گرفت اما گلایه ای ندارم. پیام همیشه همین بوده. من پیام را خیلی دوست دارم و راضی نیستم حتی یک لحظه به خاطر من بخواهد با خانم اش اوقات تلخی کند...

هر چند من به رفتار های ندا عادت کرده بودم.

دوباره دست در دست پویا به اتاقش رفتیم. اتاق کوچک و شش متری! موکت گل برجسته کرم کف اتاقش پهن بود و یک قالیچه قهوه ای و کرم، لوزی شکل وسط اتاق را پوشانده بود.تخت گوشه سمت راست زیر پنجره بود و میز کامپیوتر کنار تخت! گوشه دیگرهم یک میز تحریر کوچک قرار داشت... با کلی هیجان اتاقش را بین من و خودش تقسیم می کرد.

-عمه ، عمه... ببین این جا که تخته قلمرو مشترکمون برای شبا... بعد من روی میز تحریر نقاشی می کشم و مشق می نویسم ،تو درساتو رو میز کامپیوتر بخون.

جلو رفتم و روی موهایش را بوسیدم.

-مرسی پسر خوبم، مرسی یکی یدونه عمه!

چهار زانو روی زمین نشستم و پویا به من نقاشی هایش را نشان می داد. با ذوق و با یک حال خوب به چهره معصوم و دوست داشتنی اش نگاه می کردم. هنوز چیزی نگذشته بود که صدای پچ پچ ندا در گوشم پیچید. رو به پویا گفتم:

-پویا جونم یه نقاشی برام می کشی؟

پویا از خدا خواسته کاغذ سفیدی برداشت و گفت:

-آره عمه

با عجله مداد رنگی هایش را پخش خانه کرد و من هم تا سرش را گرم دیدم در را باز کردم و از گوشه در سعی کردم بفهمم در چه موردی حرف می زنند!گوش هایم را تیز کردم!

-تو توی اقساط این یه فسقل خونه موندی! از کجا می خوای خرج پناه و دانشگاهشو بدی؟

پیام آرام جواب داد:

-تا حالا مگه من خرجشو دادم؟ بابام داره ماه به ماه پول می ریزه حساب این دختر بدبخت... فکر کردی از کجا اورده تو این همه سال زندگی کرده؟ درسته بابامون ولمون کرد به امان خدا اما هوای جیبمونو داره.خودتم خوب می دونی پس بی خودی بهونه نیار!

ندا صدایش پر از حرص بود، با حالتی خط و نشان دار گفت:

-ببین پیام، یه فکری به حال خواهرت کن. اون نمی تونه با ما زندگی کنه! من نمی تونم کلفتی کسی رو کنم... شوهرش بده . خلاصه یه کاریش کن. من این حرفا سرم نمیشه... جام تنگه، خودم دوتا بچه دارم. نمی تونم خواهر تو رو به فرزند خوندگی قبول کنم شیر فهم شد یا نه؟

-ندا، ندا جان؟ یه امشبو تحمل کن یه فکری براش می کنم. تو این تاریکی کجا بفرستمش؟

نفس عمیقی کشیدم و همان طور که به حرف هایشان گوش میدادم پلک هایم را روی هم گذاشتم. اشکالی ندارد... دفعه اول که نیست. من دیگر به دک شدن عادت دارم.

قوی باش پناه! مبادا گریه کنی؟ مبادا بشکنی؟ مبادا بغض کنی؟... لبخند بزن. مثل همیشه قوی باش. حرف های خانم جان که یادت نرفته؟ زن باید قوی باشد! همین الان الان باید قوی تر شدن را یاد بگیری...

صدا ها که کم شدند دوباره درون هال سرک کشیدم... در آشپزخانه بودند.حتی برای یک شب هم نباید می ماندم. نباید آرامش کسی را صلب کنم. این خودخواهی ست که ندا را برنجانم!

پاورچین پاورچین به سمت تخت پویا رفتم و کیفم را برداشتم. پویا غرق در رنگ آمیزی نقاشی اش بود... در را باز کردم و خیلی آرام به سمت در خروجی آپارتمان رفتم... خیلی آرام تر در را باز کردم. شاینا روی رورئک نشسته و به من زل زده بود. او تنها کسی بود که شاهد رفتنم میشد.

به او چشمکی زدم و برایش دست تکان دادم. خندید...

در را پشت سرم بستم و کفش هایم را در دستم گرفتم و به سمت در خروجی مجتمع دویدم...پای برهنه از پله های مقابل مجتمع پایین رفتم.

ساعت 7 بود و خیابان همچنان پر رفت و آمد بود. ریه هایم را از هوای تازه پر کردم و کفش هایم را پوشیدم. لبخندی بر لب هایم نشاندم...

خنده ام گرفته بود. به ندا می خندیدم. چقدر روح کوچکی داشت! چقدر خوب بودن برایش سخت بود! حتی برای یک شب...

خنده ام گرفته بود به پیام. پیامی که دیگه کوچکترین حاکمیتی روی رفتار و تصمیماتش نداشت و همه جوره در اختیار زنی با روح کوچک قرار گرفته بود.

خنده ام گرفته بود به پویا! وقتی بفهمد من نیستم با چه حالی نقاشی را میگذارد درون کمدش تا بار بعد که مرا دید نشانم دهد!؟

خنده ام گرفته بود. به خودم می خندیدم! حالا کجا باید می رفتم؟در همین افکار بودم که سر برداشتم خودم را مقابل تهیه غذای مسیح پیدا کردم. هنوز یک تک چراغ در مغازه روشن بود... از خیابان رد شدم و وقتی موتورش را دیدم خیالم راحت شد که هنوز اینجاست.سنگ ریزی برداشتم و به در کوبیدم...

-اوستا؟... اوستا مسیح! سلـــــــام!

مسیح از پشت پیشخوان در حالی که پیشبندش را باز می کرد سرک کشید. با دیدنم گره ابروهایش باز شد و گفت:

-ای جونم. سلام به روی ماهت...

وارد مغازه شدم. چه بوی خوبی می آمد! نفس عمیقی کشیدم :

-چی سفارش داشتی امشب!؟ چه بوی خوبی!

آب دهنم را قورت دادم و مزه دهانم را گرفتم. گرسنه بودم و دلم از آن همه بوی خوش مالش می رفت.

مسیح با عجله به سمت آشپزخانه رفت و همان طور که می رفت گفت:

-وایسا الان میام...

یک میز و صندلی فلزی و قرمز جمع و جور انتهای مغازه بود.رفتم و نشستم... دستم را زیر چانه ام زدم و منتظر مسیح به در و دیوار نگاه کردم.

مسیح یکی از دوستان خوبِ من بود. البته دوست پیام بود... مثل هیراب! هیراب و مسیح و پیام دوست های صمیمی هم بودند. ما همه در کلاس های عرفانِ بچه هایِ طلاق ،با هم آشنا شده بودیم! وقتی همه ما در شرایط روحی بدی بودیم تحت تعلیم زنی زیبا و مسن قرار داشتیم!"خانم رهامنش"... کسی که محبتی که بینمان ایجاد شده بود را مدیون او هستیم. بگذریم که پیام بعد از ازدواجش به کلی عوض شد و تمام کاشته های استادمان به دست ندا خاکستر شد.

-بیا بخوریم...

با دیدن ظرف کشک بادمجان و کباب کوبیده های درون سینی و نان های داغ ،دستم را مقابل دهانم گرفتم و در حالی که آب دهانم را نمی توانستم کنترل کنم، بلند گفتم:

-آخ جون... غذا!

مسیح به من خندید. سری تکان داد و آرام گفت:

-اینا برای دو نفرن ها؟ منم گشنمه حواست باشه!

لقمه ای از کشکه بادمجان در دهانم گذاشتم و با همان دهن پر جواب دادم:

-آقا جای این حرفا مشغول شو که آدم گشنه نزاکت سرش نمیشه!

خندید و یک تکه از نان برداشت و مشغول شد... کمی بعد پرسید:

-امشب کجا می خوای بری؟

قاشقی ماست در دهانم گذاشتم و شانه ای بالا انداختم...

-خواستم خونه پیام بمونم ندا رسما اعصاب پیامو با غر غراش داشت به باد می داد... منم جیم شدم...اصلا نخواستم بیام اینجا...سرمو بلند کردم دیدم تابلو زده تهیه غذای فهیمی!

مسیح سری تکان داد و گفت:

-میای بریم خونه من؟ می برمت خونه خودم میام اینجا می خوابم! هان؟

ابرویی بالا انداختم و گفتم:

-نه بابا ... تو که منو میشناسی بخوام بیام خونتم با یه متر اختلاف از تشک تو جا می ندازم و می خوابم. بحث این حرفا نیست که. می خوام برم به خاله ثنا سر بزنم... غزاله هم حسابی کار گرفته برم کمکش اتویی بزنم، دکمه ای بدوزم، فقط به نظرت سوپر گوشتی ، بازار کوثری، جایی بازه من یکم وسیله ببرم براشون؟

مسیح لبخندی زد و دوغ اش را یک نفس سر کشید:

-آره بازار کوثر بازه که، همه چی هم داره. اگه سیر شدی پاشو تا بریم...

-آره مرسی... خیلی چسبی.خوش بحال زنت با این دست پختت!

مسیح خندید و در حالی که کاپشن اش را می پوشید بلند گفت:

-فرزاد، پسر من دارم می رم حواست به همه چی باشه. گازم از مرکز ببندی...

صدای چشم گفتن وردستش را که شنید با هم از مغازه بیرون زدیم. سوار بر موتور رفتیم و من اندکی وسیله برای خانه غزاله خریدم. هر چه باشد، مجبورم تا جور شدن خانه کنارشان بمانم. باید خرج کنم تا به آن ها فشار نیاید.

وسیله ها را در نشیمن موتور سه چرخ متصل به موتور مسیح گذاشتیم و ترک موتورش سوار شدم.

مسیح به من نیم نگاهی انداخت و گفت:

-محکم بشین دستاتم بکن تو جیب من یخ نزنی!

لبخندی زدم و کاری که گفت را انجام دادم.

موتور که به حرکت درآمد با صدای بلندی گفتم:

-از نوران چه خبر؟ خوبید با هم؟

مسیح بلند گفت:

-آره ، خدا رو شکر! دختر خوبیه.

خندیدم و با شیطنت گفتم:

-می خوای بگیریش ها، معلومه ازت!

مسیح قاه قاه خندید و پشت چراغ قرمز ایستاد. به سمتم برگشت و آرام گفت:

-آره! تو از کجا فهمیدی؟

شانه ای بالا انداختم و جواب دادم:

-خب معلومه! انگار این دفعه تصمیمت جدیِ!

مسیح دوباره به راه افتاد و سری تکان داد:

-شک دارم خانوادش به من یه لا قبا دختر بدن اما خب من خود نوران رو دوست دارم. خیلی دوستش دارم، برام یه حس تازست! یه چیزی که تا حالا تجربه نکردم.

-من که دلم برات شده همین نوران عشق آخرته. می گیریش ؛حالا ببین کِی گفتم!؟

مسیح نیم نگاهی به عقب کرد و گفت:

-تو چی؟ تو شوهر نمی کنی؟

لبخندی زدم و بینی یخ بسته ام رو بالا کشیدم!

-ازدواج کردن خوبه، اما من که عاشق کسی نیستم که! اگه عاشق بشم احتمالا باهاش ازدواج می کنم. نکنه چیزی تو دست و بالت داری برام؟

مسیح با صدای بلند و کش داری گفت:

-نه بابا... دیوونه!

دیگر چیزی نگفتیم. فقط صدای موتور و گاهی صدای ماشین های در حال عبور بود که همدم و هم مسیر ما بود. بالاخره رسیدیم.

زنگ را که فشار دادم، چند لحظه بعد صدای غزاله شنیده شد...

-کیه؟

-منم غزاله،پناه.

جیغ زد:

-پناه؟ خوش اومدی دیوونه...

رو به مسیح که روی موتور منتظر باز شدن در بود گفتم:

-دستت طلا داداش مسیح. مزاحمتم شدم.

اخمی کرد و شاکی گفت:

-ور بپر تو! کاری نداری باهام؟

-نه . شبت بخیر!

به راه افتاد.همان موقع در باز شد و وارد خانه شدم...

غزاله

با عجله دمپایی هایم را نوک پنجه انداختم و به سمت در خانه رفتم. آمدن پناه یعنی آمدن یک عالمه انرژی مثبت به خانه!

در را باز کردم و با دیدنش لبخند زنان کنار رفتم. وارد خانه شد...

-خوش اومدی! وای اصلا فکرشم نمی کردم بیای اینجا!

لبخند زد و با هم روبوسی کردیم. به چشم های عسلی اش چشم دوختم و پرسیدم:

-چه خبرا راه گم کردی تو ؟!

پلاستیک ها را به سمتم گرفت و آرام گفت:

-اینا قابلتو نداره!

پلاستیک ها را گرفتم و سرم را کج کردم و گلایه مند گفتم:

-یه بار شد مثه بچه آدم بیای اینجا؟

به سمت در ورودی اتاق رفت و بی توجه به حرف من داد زد:

-خاله ثنــــا؟ پناه اومده!

پشت سرش وارد خانه شدم و پلاستیک ها را بردم و در آشپزخانه گذاشتم روی کابینت. چند کیلو گوشت و میوه و یک روغن مایع. برای مادر چند تا تی تاب پرتقالی آورده بود. با شرمندگی به اتاق برگشتم. پناه پشت در اتاق مامان ایستاده بود...

-پناه! خدایی خیلی زحمت کشیدی. این کارا چیه؟

اخمی کرد و شاکی گفت:

-خجالت بکش! خودم می خوام بخورمشون. با اجازت یه چند روز باید تحملم کنی...

لب هایم را روی هم فشار دادم و به سر تا پایش نگاه کردم:

-رفتی خونه پیام باز اون زن داداش عفریته ت گند دماغ بازی دراورده؟

فقط سرش را تکان داد و همان موقعه در اتاق مادر باز شد. مادرم تا پناه را دید لبخندی زد و در حالی که دست هایش می لرزید دست پناه را گرفت:

-پناه جون، خوش اومدی دخترم!

پناه گونه مادرم را بوسید و گفت:

-بازم قرص خوردین؟ تو رو خدا نکنید این کارو ... دستاتون داره می لرزه خاله!این قرصای اعصاب خودشون از هر افسردگی و درد و مرضی بدترن! نکن با خودت این کارو قربونت برم...

سری به طرفین تکان داد و گفت:

-چند هفته ست نخوردم. دیشب باز کابوس اون اتفاقو دیدم. اگه نمی خوردم حالم خیلی بد میشد. صبح تا حالا تو برزخم...

پناه به من نگاهی کرد و بعد با لبخند به مادرم خیره ماند:

راستی خاله تی تاب اوردم باهم بزنیم. برم چای دم کنم بیام...

و رو به من گفت:

-غزاله هر چی دکمه داری که باید پرس بشه و دوخته بشه، هر چی لایه چسب داری که باید اتو بشه بذار کنار بیام کمکت.

به مامان ثنا نگاه کردم و وقتی لبخند و چشم های در نوسانش را که پناه را دنبال می کرد دیدم گل از گلم شکفت.

از صبح حالش بد بود. نه حرف میزد نه حتی از رخت خوابش بلند شده بود! تا پناه چای دم می کرد رفتم و دست مادرم را گرفتم و آرام روی پتو نشاندمش! دستش را در دست هایم گرفتم و گفتم:

-مامان، پناه قراره یه چند روز بمونه! خانم جانش که فوت شده رفته خونه داداشش. برات گفته بودم که زن داداشش خیلی بی معرفته؟

سری به طرفین تکان داد و اشاره کرد که کنارش بنشینم. نشستم و منتظر نگاهش کردم، لب هایش را تر کرد و گفت:

-قدمش رو تخم چشممون! تو این چند سال عین تو برام عزیز بوده این دختر. معرفتش و خوش خلقیش و خانومیش و همه به تو ام سرایت کرده. تا هر وقت می خواد بمونه ... با هم خوش باشید مامان! خب؟

دستش را فشردم و آرام بوسیدم . در چشم های بی فروغش نگاهی کردم و گفتم:

-دمت گرم مامان... خیلی ماهی!

مامان روی موهایم را نوازش می کرد که پناه از آشپزخانه گفت:

-غزاله قند و نباتاتون تو کابینت بالایی بود؟

بلند گفتم:

-آره. همون جاست.

کمی بعد پناه با سینی چای از آشپزخانه بیرون آمد. نشستیم. تازه یادم افتاد که بپرسم شام خورده یا نه؟ موهایم را پشت گوش زدم و پرسیدم:

-شام خوردی؟

سری تکان داد و گفت:

-شام رو با مسیح بودم!

تیکه ای تی تاب را به دست مامان دادم و چای را مقابل پایش گذاشتم. رو به پناه دوباره پرسیدم:

-مسیح کجا بود؟

-تو مغازه ش! انقدر تو فکر بودم که نفهمیدم چطور ازونجا سر در اوردم.

نفسم را با صدا بیرون دادم و کنجکاوانه نگاهش کردم:

-ندا چی بهت گفت؟ چی شد که نموندی خونه پیام؟

یک حبه قند برداشت و در چایش زد...

-به خودم که چیزی نگفت. داشت برای پیام خط و نشون می کشید... تازه به پیام روش های جدیدم یاد میداد! مثلا اینکه شوهرم بده.

مادرم به جای من جواب داد:

-بخدا شوهر کنی بهتره! کاش یه بخت خوبی نسیبت بشه بری سر خونه زندگیت. خانم جانتم که به رحمت خدا رفته دیگه جای درست و حسابی ام نداری که،اما بازم غصه نخور! من و غزاله در خونمون به روی تو تا هر وقت بخوای بازه!

پناه دستش را روی زانوی مامان گذاشت و با لبخند گفت:

-نوکر در خونتونم هستم خاله جونم! می دونم شوهر کنم بهتره اما خب خواستگار آنچنانی ای ندارم. همون موقعه م که خانم جان زنده بود هر کی میومد در خونمون و می فهمید مامان و بابام جدا شدن می رفتن پشت سرشونم نگاه نمی کردن. الانم که دیگه نور الا نور شده!

نتوانستم سکوت کنم و بی غیرتی پیام را نادیده بگیرم با ابرو های گره خورده پرسیدم:

-اون داداش بی غیرتت اصلا یه زنگ زده ببینه تو کجایی الان؟

انگار چیزی یادش بیاید از جا بلند شد و کیفش را از کنار دیوار برداشت. لب گزید و با نگرانی گفت:

-گوشیم سایلنته. حتما زنگ زده... بی خبر از خونه ش زدم بیرون!

گوشی مبایل اش را بیرون آورد و سرش را به طرفین تکان داد:

-وای... 5 تا میس کال!

گوشی را روی گوشش گذاشت...کمی سکوت کرد و ناخون جوید تا بلاخره گفت:

-الو پیام، سلام... صبر کن یه دقیقه! ... یه دقیقه آروم باش تا برات بگم! ببین پیام من مزاحم زندگیت نمیشم به ندام بگو خیلی شرمندم که امشب باعث مشاجره بینتون شدم. از همون اول نباید میومدم خونتون حتی برای یه شب... نه تو گوش کن هنوز حرفام تموم نشده... لازم نیست نگران باشی.من پیش غزاله و خاله ثنام... صبحم هیراب آزاد میشه برنامه داریم!می دونم ... می دونم ... پیام کسی از تو انتظار اومدن نداره! تو به زندگیت برس!

گوشی را قطع کرد درون کیفش جا کرد. کیفش را آرام کنار دیوار گذاشت. حالش خوش نبود. از پیام دلخور شده بود اما به محض اینکه چشمش به ما افتاد خندید... مامان تی تاب و چایش را خورد و دوباره به اتاق برگشت. پناه هم همراه من به اتاق خیاطی آمد و با هم مشغول دوخت و دوز شدیم. موهای خرمایی و روشنش را دم اسبی بسته بود و کمکم اتو می کشید. بدجوری در فکر بود! پایم را روی پدال چرخ خیاطی فشار دادم و مشغول دوختن پیرهن کوتاه و مجلسی که سفارش گرفته بودم شدم... پناه به پیرهن نیم نگاهی انداخت و گفت:

-چه پارچه ش قشنگه!

عینکم را روی بینی ام جا به جا کردم و برای تایید حرفش سر تکان دادم...

-می دونی متری خدا تومن پولشه؟ برای مراسم عقد کنون سفارش داده.

پناه کج خندید و گفت:

-ایشالا عقد کنونه ما!

و یک چشم اش را بست و زبانش را با ادای خاصی بیرون آورد و حالتی طنز به خودش گرفت.

-میگم پناه نفهمیدی مسیح و نوران فازشون چیه؟

در حالی که لباسی که اتو کرده بود را به رخت آویز آویزان می کرد گفت:

-فاز ازدواج دارن. به من گیر داده بود تو ام شوهر کن!

آهی کشیدم و دوباره پایم را روی پدال فشار دادم.

-کی من و تو رو می گیره؟اونایی خانواده بالاسرشونه ترشیدن؛ ما که دیگه خورد و خاکشیریم!

پناه روی یکی از صندلی ها نشست و سوزنی در دست گرفت و در حالی که سعی داشت نخ را از سوزن رد کند گفت:

-بلاخره خدای مام بزرگه! من که دلم برات شده یه شوهر پولدار و خوشتیپ گیرت میاد.مثلا دکتر... خودمم می خوام به یه مهندس شوهر کنم ! همچین که دلت و ما تَحتِت با هم بسوزه!

زدم زیر خنده و گفتم:

-برو گمشو، تو و زرنگیت! مهندس تو رو بگیره، کی انوقت مهندسه رو بگیره؟!

پناه شانه ای بالا انداخت و گفت:

-این من، این تو... شوهر من مهندس. همچین قد بلندو خوش چهره! بازو داره آه... مثه محمد رضا گلزار، توی خواب دیدمش... جات خالی شب حجله مون بود!

باز خندیدم ... آنقدر که ریسه می رفتم بند دلم درد گرفته بود. عادت داشت، همیشه در بدترین شرایطم انقدر دری وری می گفت که همه یادمان می رفت که چقدر درد داریم!

تا سه صبح من کار کردم و پناه کمک دستم نشسته بود و گاهی بحث های خنده دار پیش می آورد تا خواب از سرم بپرد.

درنشیمن رخت خواب پهن کردیم و کنار هم دراز کشیدیم... دستش را دور کمرم انداخت و با لحن طنزی گفت:

-جان مادرت منو همچین گرم در آغوشت بفشار که آرزو به دل از دنیا نرم! فردا شبم که شب جمعه ست...

زدم زیر خنده و هولش دادم. پشت به او دراز کشیدم و گفتم:

-شوهر واجبی تو به قرآن!

لحنش جدی شد و گفت:

-شوخی می کنم که بخندیم. آوارگیم یادم بره حالم بهتر میشه! غزاله می خوام یه کاری کنم.

به سمتش چرخیدم و دستم روپا زیر سرم زدم...

-چیکار؟

در چشم هایم خیره ماند و گفت:

-فردا که هیچی! پس فردام که جمعه ست؛ شنبه برم بابامو ببینم! البته اگه از شرکتش با لگد نندازم بیرون...

متعجب پرسیدم:

-پناه خُل شدی؟

-نه غزاله! اما باید برم باش حرف بزنم. یکی از واحداشو بده به من بشینم. یه سوییتم باشه بسه. اصلا یه اتاق 6 متری... اینجوری نمیشه سَر کرد...

-داره بهم بر می خوره پناه! قابل نمی دونی پیش ما بمونی؟

-باز تو زِر زدی؟ چه ربطی داره! هر چقدرم که من پر رو باشم و شما مهمون نواز بعد یه مدت ممکن معذب میشیم. نمیشه که اینطوری! این دانشگاه لعنتیمم که تموم شد دو تا امتحان بیشتر نمونده . بخوام خوابگاه بگیرم هم اول اینکه طول میبره تا بخوام کاردانی به کارشناسی رو قبول بشم، بعدم دیگه حس درس خوندنم نیست! فوق دیپلمم به زور گرفتم.

-خدایی رشتتم رشته ای نبود. بری سراسرس رشته عکاسی خیلی زور داره...

خندید و پلک هایش را روی هم گذاشت...

-شب بخیر ...

و پتویش را روی گوش هایش کشید. همیشه همین طور می خوابید. سرش را تا نیمه زیر پتو می برد.

کمی که نگاهش کردم چشم هایم را بستم. چیزی نگذشت که بخواب رفتم.

مسیح

گوشی مبایلم را از روی اپن برداشتم و حین اینکه گوشت ها را در چرخ گوشت می ریختم به پیام جدید نوران خیره شدم:

-مسیح جونم تو فکر اونجاشو نکن. من همه جوره پا به پات میام.

لبخندی زدم و تایپ کردم:

-نوران خیلی خوشحالم که تو رو پیدا کردم!خیلی احساس خوبی دارم!

گوشی را دوباره روی اپن گذاشتم و تکه بعدی گوشت را با فشار گوشت کوب پلاستیکی از چرخ گوشت رد کردم. در فکر پناه بودم. خیلی نگرانش بودم! امشب را با غزاله ماند، فردا شب را با غزاله ماند، اصلا یک ماه با غزاله ماند، بعد اش چه؟ سرم را خاراندم و تکه آخر گوشت را درون چرخ گوشت انداختم...

گوشت ها را در پلاستیک بزرگی ریختم و حسابی گره زدم و درون فریزر گذاشتم برای صبح زود که همراه خودم بع مغازه ببرم.

دست هایم را می شستم که صدای پی ام جدید را شنیدم . دست های خیسم را با لباسم خشک کردم و گوشی را برداشتم و تخت خوابم دراز کشیدم. پیامم را باز کردم:

-منم خیلی خوشحالم!ساعت سه شده ها... بخوابیم؟

لبخند زنان تایپ کردم:

-اول بوس قبل از خوابم را بده؟

چندین استیکر بوسه فرستاد و بعد هم چند قلب! من هم همان کار را تکرار کردم و با جمله "شب بخیر" گوشی ام را قفل کردم و زیر بالشتم گذاشتم.

روی پهلو چرخیدم و به یاد هیراب افتادم .هیراب دیوانه! چه دردی کشیده این دو سه سال!؟زندانی بودن خیلی درد سنگینی ست. آن هم برای هیراب که عادت به پر بسته بودن نداشت. هیچوقت یادم نمی رود چقدر ناعادلانه زندانی شد. فقط به خاطر یک چراغ قرمز و یه سرعت 180 تایی! همه ی این ها فقط به خاطر قلب مریض پدرش بود. آن پیرمرد بیچاره را به اورژانس می برد! باعجله می رفت که از دستش ندهد. پلیس راهنمایی و رانندگی جلویش را سد کرد و هر چه توضیح داده بود که دست از سرش بردارند بی خیال نشده بودند و گفته بودند ؛الا و بلا، ماشین یک راست به پارکینگ منتقل شود...

از زمانی که به یاد دارم هیراب مخ اش تاب داشت. بی اعصاب بود و زود کافر میشد! مامور دولت را زد تکه پاره کرد و با یک دست و پای شکسته راهی بیمارستانش کرد و خود بدبختش افتاد گوشه زندان و بابای بیچاره اش به سینه ی قبرستان رفت.

بدشانس بود. من که شانس را باور دارم و حاضرم قسم بخورم که هیراب از همان دوران نطفه بودنش شانس نداشت...

مهندس معمار مملکت باشی و انقدر بدشانس؟!

از بین ما چند دوست، پیام داروساز شد وعلی پزشک و هیراب مهندس! من هم که در فکر درس و کتاب نبودم آشپز شدم... علی که خیلی وقت است سفره و خط اش را از ما جدا کرده. پیام هم که نه هست و نه نیست!!! من ماندم و هیراب و پناه و غزاله.

ای بابا! صبح کلی کارو سفارش دارم شروع کردم به مرور بدبختی ها و در به دری هایمان؟

چشم هایم را روی هم گذاشتم و سعی کردم ذهنم را آرام کنم بلکه خوابم ببرد...

پناه

همسایه غزاله به محض اینکه پایش را در حیاط گذاشت ما از خانه بیرون زدیم. قرار بود امروز را پیش خاله ثنا بماند تا ما به گشت و گزارمان برسیم. ساعت نه صبح بود... یک ساعت پیش مسیح زنگ زده بود، گفت که رفته آشپزخانه و قابلمه ها را بار گذاشته و ما بقی کار ها را دست شاگرد هایش داده و دارد میاید سمت ما.

غزاله کلافه پیشانی اش را خاراند و به ساعت مبایلش خیره شد...

-چرا این نمیاد؟

سر گرداندم و موتورش را سر کوچه دیدم. با دست به غزاله نشان دادم و گفتم:

-اومد... بفرما!

غزاله شاکی و بدون سلام قبل از اینکه مسیح به ما برسد داد زد:

-میذاشتی 9 شب میومدی...

مسیح خندید و گفت:

-سلام... بپرید بالا دیرمون شد.

به مسیح چشم غره ای رفتم و با لحنی گلایه مند گفتم:

-خوبه سر و ته شهر کلا نیم ساعتم نیست. کجا بودی این همه وقت؟

غزاله روی موتور سه چرخش نشست و گفت:

-دُمِ سر نوران جونش بوده دیگه!

ترک موتور سوار شدم و خندیدم... مسیح خندید و چیزی نگفت. انگار جدی جدی با نوران بوده که انقدر دیر کرده بود . موتور که راه افتاد گفتم:

-بردیش کله پزی؟

غزاله به من نیم نگاهی کرد و گفت:

-خانوم کله پاچه دوست ندارن که. احتمالا بردش حلیمی آشی چیزی داده خدمتش!

بلند خندیدم گفتم:

-خدایی بردیش کجا 8 صبح؟

مسیح بلاخره لب تر کرد و گفت:

-شما دو تا فضول از همین الان بنای خواهر شوهر بازی رو گذاشتین ها! بابا می خواست بره سر جلسه امتحان بردم رسوندمش همین...

رو به غزاله گفت:

-آقا من رسما عذر می خوام دیر کردم. نهار می ریم تهیه غذا به جبرانش هر چی خواستین سفارش بدین، قبوله؟

غزاله سمت مسیح چرخید و گفت:

-کاش برای هیراب فسنجون می پختی! خوشحال میشد.

راست می گفت، هیراب عاشق فسنجان بود. دل توی دلم نبود که بعد از مدت ها هیراب را در فضای آزاد ببینم! این سه سال دوهفته ای یک بار می رفتم به دیدنش! گاهی برایش خوراکی و سیگار می بردم! هیرابِ بد لج و بدخلق و دیوانه!

مسیح جواب غزاله را داد:

-پختم! امروز برای همه غذای مورد علاقه شون رو بار گذاشتم. نهار می ریم کولاک می کنیم.

مسیر را کمتر از بیست دقیقه طی کردیم و به پشت درِ ندامتگاه رسیدیم.

هیراب

دل در دلم نبود، دیشب هم نتوانستم درست و درمان بخوابم. نمی دانم چند ساعت بود که به در بَند خیره بودم...دل در دلم نبود برای دیدن آسمان آبی شهرمان. دل توی دلم نبود برای دیدن مسیح و غزاله و پناه! دل توی دلم نبود برای آزاد قدم زدن در خیابان های شهر...

-هیراب مرتضوی؟

نفهمیدم چه طوراز روی تخت پایین پریدم. مامور جلوی در ،بین چهار چوب فلزی ایستاده بود... با قدم های بلند به سمتش رفتم.

-بله؟

لبخند زد و گفت:

-کارای اداریت انجام شده. بریم؟

نفسم را از سر آسودگی بیرون فوت کردم و به سمت هم بندی هایم چرخیدم... دو دستم را بالا بردم و با لبخند گفتم:

-آقا خوبی دیدید بدی دیدید حلال کنید!

هم بندی هایم همه به سمتم آمدند. یک به یک بغلشان کردم و رو بوسی کردیم...چشمم به خدایار افتاد. جوان سی و چهار ساله ای که به حبس ابد محکوم بود. دستم را روی دوشش گذاشتم و با لبخند گفتم:

-ایشالا که عفو بشی!

دستی بین دو کتفم کشید و گفت: