رمان من خیابانی نیستم به قلم مارال ع.ز

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

دخترى كه تاوان خيانت خواهرش را پس مى دهد و از خانواده اش طرد مى شود و به خيابان پناه مى آورد كه در اين حين اتفاقاتى رخ مى دهد و برالين...

مقدمه

چرا دهـانتـــ را به دشـنام آلوده مى كنى؟

در خيابان ها پـرســه مى زنم.

آرى!

در اين تيـره شـبــــ ها در اين سـكــوتـــ پر از فرياد

به جـستـجوى ذره اى آرامش گـام برمى دارم.

نگران من نباش نيامدم تا خود را به تـباهـى بكـشـانـم.

نمى گـذارم فحشا و فساد و گناه روح لطيفم را خدشه دار كند.

به كـدامين گـناه نكرده اى متهم ام؟

به كـدامين گـناه قصه ها برپـشـتـــ سـرم مى چـيـنـى

در حـالـى كـه تـو هيـچ از من نـمـى دانـى.

خـدايـم گويـى مرا به دســتـان فـراموشـى سـپرده.

خـدايـم گويى مى خواهد مرا در سـخـتـى ها ذوبـــ كـند.

خـدايـم نـشـانـى بـه مـنـــــ بـده كـه بـگـويـى من هـسـتم و مـنـــــ بـگـويـم

خـــيـابـانـى نـيـســتـم.

برالين

با ديدنشون فقط سمت خونه دويدم و افكارى كه دست از سرم بر نمى داشتن.

دوباره تحقير.

دوباره اسارت.

دوباره بى آبرويى.

دوباره درد.

دوباره التماس براى اندكى آرامش.

نه اينارو نمى خواستم.

تا كى بايد از دست آيلين بكشم؟

چرا فقط من بايد بار اشتباهات و گناهاى اونو به دوش بكشم.

در خونه رو باز كردم و وارد شدم و بى توجه به اطراف تا خواستم وارد خونه شم صداى قدمى از پشت سرم شنيده شد و بوى ادكلن مردونش همراه سيگار.

-سلام برالين؛از ديدنم خوشحال نشدى؟!

زبونم يارى نمى كرد و از ترس حتى نمى تونستم برگردم و سر جام خشكم زده بود.

صداى قدم هاش نزديكـ تر و نزديكـ تر شد و بوى عطر مخلوط با سيگارش به شدت احساس.

طره اى از موهامو كه جلوى صورتم افتاده بود پشت گوشم انداخت و به آرومى زمزمه كرد:

-از ديدنم خوشحال نشدى؟!

رعشه به تنم افتاد ولى نبايد به روم مياوردم بايد قوى باشم نبايد ضعف نشون بدم.

دستش روى گونم افتاد كه با دستم دستشو پس زدم و با عصبانيت گفتم:

-به من دست نزن كثافت حروم زاده.

-باز كه گنده تر از دهنت حرف زدى.

-هم تو هم خواهر آشغالم بريد به دركـ مى فهمى؟دركـ.

دست از سرم برداريد.

-من حالاحالاها باهات كار دارم.

تو كه نمى خواى اون خانم پير دوست داشتنى مهربون، تنها كسى كه به حرفت گوش داد و بهت ترحم كرد و اونجا تو حال نشسته چيزيش بشه؟خيلى خودخواهى هستش نه؟

-چى از جونم مى خواى؟

-جونتو.

عصبى ترم نكن و راه بيافت.

-برو سراغ خواهرم.

-من تو رو مى خوام نه اون يكى قلتو.

-من با تو جايى نميام.

-مياى؟!

داد زد:

-بچه ها خانوم كوچولومون نمياد.

يكـ دقيقه بعد صداى ارزون خانوم شفيعى اومد و هل شدم و گفتم:

-باشه آرسام ميام اذيتش نكن.

-نه هانى دير گفتى.

-توروخدا تنها كسى هستش كه دارم و دوستم داره.

چشم غره اى بهم رفت ولى من تمام التماسمو تو چشمام ريختم كه گفت:

-تمومش كنيد.

"گذشته"

برالين :

طنین قدم های تند و پشت سر هم در کوچه می پیچید.

به سرعت قدم برمی داشتم و دست هایم را که از سرما لمس شده بودند زیر بغلم گرفتم تا گرم شم.

در حالی که با ترس به راهم ادامه می دادم دوباره همه چیز در ذهنم زنده شد.

افکاری که ناگهان به ذهنم هجوم آوردند و من را از راه رفتن باز داشتند .

گوشه ای در کوچه تاریک ایستادم و دستهایم را سپر صورت سردم کردم و اشک هایم را روانه ى صورتم .

_حالا باید چیکارکنم خدایا...چیکار کنم؟!

صدای قدم هایی راشنیدم که آرام نزدیک می شدند.

با آن چشمان اشکبار مردى را دیدم که از آنجا می گذشت.

نگاهمان در یک لحظه گره خورد و از ترس رویم را برگرداندم و خلاف جهت راهش به رفتن ادامه دادم.

سنگینی نگاه او را حس کردم یک لحظه ایستاد و به سمتم نگاه کرد.

با تنی لرزان و قدم هایی تند دور شدم و به سرعت کوچه را طی کردم.

حالا باید کجا می رفتم؟

امشب را چطور باید می گذروندم؟

اصلا کجا رو داشتم که برم؟!

در کوچه دیگری پیچیدم و داشتم با خودم کلنجار می رفتم که حس کردم کسی پشت سرم حرکت می کند.

_خانوم خوشگله؟...رات رو گم کردی؟

سرعت قدم هایم را بیشتر کردم.

انگار که نیرویی در وجودم حس می کردم که هرلحظه مرا برای دویدن آماده تر می کرد.

کسی که پشتم بود هم تند تر می آمد.

_وایسا دختر جون وایسا کمکت کنم؟؟؟

در یک آن دستی را دور کمرم حس کردم.

جیغ بلندی کشیدم و مرد را به سمتی هل دادم.

با تمام توان شروع به دویدن کردم.

صدای قدم هاى سنگینش ترس وجودم را بیشتر و بیشتر می کرد.

حالا باید چیکار می کردم؟!

_وایسا خوشگله جایی نمی تونی بری!

تندتر دویدم.

هوای سرد در ریه هایم رخنه می کرد و به گلویم چنگ می زد.

دردی در پهلوهایم پیچید.

در کوچه ی دیگری پیچیدم تا شاید آن مرد او را گمم کند ولی به انتها که رسیدم تازه فهمیدم توچه تله ای افتادم.

برگشتم و مرده کهنه پوش با آن صورت کثیف و موذیش بهم نزدیک شد و گفت:

-کجا می خواستی بری خانوم کوچولو؟!

نگران نباش؛قول می دم زیاد کاریت نداشته باشم.

فریاد نا امیدانه ای در گلویم شکل گرفت.

_تو رو خدا...تو رو خدا بذار...

مرد به سمتم یورش برد و به دیوار چسباندم.

دست سنگینش را روی لب هایم فشرد و فریادم در گلو خفه شد.

لمس دست زمختش را روی تنم حس کردم و گریان چشمهایم را بهم فشردم.

یعنی به همین سرعت داشتم آبرویم را از دست می دادم؟؟

از شدت سرما و ترسی که در تنم بود نای تقلا کردن را هم نداشتم.

در یک لحظه همه چیز برایم تمام شد.

فقط چشمهایم را روی هم فشردم و تسلیم مردانگی و هوس های آن مرد غریبه شدم.

خیلی ناگهانی تکان شدیدی حس کردم که باعث شد دست مرد از روی صورتم سر بخورد و جسم هیکل مرد روی زمین بی افتاد.

لرزان و در حالی که در شوک بودم دوباره چشمهای همان پسر جوان را ملاقات کردم.

_حالتون خوبه؟!

با چشمهایی نگران سرتا پایم را چک کرد.

_تو رو خدا بذار برم؛خواهش می کنم!

_این موقعه شب تو کوچه چیکار می کنی؟

خطرناکه!

_هیچ جایی رو ندارم برم!

خیلی ناگهانی این حرف را زدم.

سرم را پایین گرفتم و در آن سکوت خودم را در کنج دیوار کشیدم.

قلبم در سینه محکم می تپید و یک لحظه به چشم های سیاه پسر که در تاریکی می درخشیدند خیره شدم.

_اگه می خوای من...می برمت یه جای امن.

پسر ارام جلو امد و بازویم را گرفت.

نا خوداگاه خودم را عقب کشیدم.

-بذار برم خواهش میکنم!

من یه دختر بیچارم که هیچ جایی برای رفتن نداره و از مشکلاتش به کوچه ها پناه آورده.

به جونه عزیز ترین کست بذار برم .

پسر به هق هق هایم خیره شده بود ولی آرام آرام به سمتم آمد.

_بیا با من بریم.

قول می دم کاریت نداشته باشم.

دوباره در چشم هایش دقیق شدم.

حس ارامشی سرتاسرم را گرفت که حس کردم در این چند سال هرگز تجربه نکرده بودم.

به سمتش رفتم و او بدون گفتن کلمه ای دیگر من را راهنمایی کرد.

با پسر هم قدم شدم.

حسى در درونم فرياد مى زد فرار كن.

نمى شه به كسى اعتماد كرد اما چرا چشماش بهم آرامش مى داد؟

آرامشى كه اين روزا در تمنايش بودم.

سكوت بر فضا حكمرانى مى كرد.

سكوت رو درهم شكست و گفت:

-راستش...

-تعقيبم مى كرديد؟!

-اممم واقعيتش فكرم خيلى درگيرتون بود.

از اون روزى كه ديدمتون...

پريدم وسط حرفش و گفتم:

-ببينيد...

رخ به رخش ايستادم و به آسمان شبش خيره شدم و ادامه دادم:

-ما به درد هم نمى خوريم.

من،من كلى مشكل دارم و دنبال دردسر تازه اى نيستم.

ممنون كه نگران من هستيد ولى بهم اعتماد كنيد من زوج مناسبى براى شما نيستم.

نمى خوام ديگه ضربه بخورم.

-اما من نمى خوام بهتون ضربه بزنم.

-هيچ كس از اول قصد ضربه زدن به كسى رو نداره.

اينو گفتم و راه رفتن رو پيش گرفتم.

اولين بارم بود كه با كسى چنين برخوردى داشتم.

بدون هيچ فرصتى ردش كردم شايد هم كار درست همين بود.

باماشينش از كنارم رد شد.

هم چنان سر در گم به راه رفتنم ادامه مى دادم.

غم تمام وجودمو در بر داشت.

از بدى و ستم زمانه به خيابونا پناه آوردم.

اونقدر درد داشتم كه هيچ دردى باهاش برابرى نمى كرد.

دردى عميق اونقدر عميق كه گويى شمشيرى برنده را مستقيم بر تنت فرو كنن.

مادرى كه مادرانه هاش رو فراموش كرد.

پدرى كه پدرانه هاش رو شكست.

خواهرى كه از اسم و قيافه ى من به نفع خودش بهره برد و بد نامى اش رو به اسم من تموم شد.

بى هدف وسط خيابون راه مى رفتم.

غرق گذشته هام شدم كه صداى بوق ماشين و خراشيده شدن لاستيكـ هاش رو زمين گوشمو آزار داد.

برگشتم و به ماشين نگاه كردم و كه درش باز شد.

باديدن چشمام قلبم از درد فشرده شد و بغض بدى به گلوم چنگ انداخت.

سمتم قدم برداشت كه رفتم عقب.

از اين مرد متنفر بودم.

مردى كه روزى عاشق ترين عاشق دنيا براش بودم.

مردى كه حالا باعث شده نتونم سرمو از شرم بلند كنم.

مردى كه زندگى ام رو به تباهى كشوند.

هيچ كس بهم فرصت جبران نداد.

نذاشتن بى گناهى ام رو ثابت كنم.

صداش ناخنى روى اعصابم كشيد و منو از دنياى خيالم بيرون كشيد.

-برالين؟!

جيغ زدم:

-من نزديكـ نشو مهيار.

خيلى پستى.

خيلى كثيفى.

خوشحالى بدبختى ام رو مى بينى؟

تو با اون خواهر كثافتم.

چطور تونستى؟

-آيلين گولم زد.

خودشو جاى تو معرفى كرد.

برالين باور كن.

خفه شو.

-آخه جايى ندارى برى!

آخرشم ور دل خودمى.

تو عاشق منى برالين.

جيغ زدم:

-من ازت متنفرم.

شروع كردم به دويدن كه دنبالم دويد.

-برالين صبر كن.

برالين.

با سرعت دنبالم مى دويد و مى دويدم.

از كوچه ها پس كوچه ها مى رفتم به اميد اينكه گمم كنه اما ول كن نبود و در پى من مى دويد.

به خيابون رسيدم و بدون توجه و دقت پريدم وسط خيابون و قصد كردم عرضشو رد كنم كه با صداى بوق ماشين و تابش بيش از حد نورش از حركت ايستادم و با ترس به ماشين خيره شدم و چشم هايم رابستم.

چشم هايم را به آرومى گشودم وماشينى كه دو سانتى مترى من ايستاده بود.

در ماشين باز شد و مردى به ظاهر خشن از ماشين پياده شد.

-خانوم حواست كجاست؟

عصبى داد زدم:

-به من چه آقا؟

شما نور بالا زدى!

در عقب ماشين باز شد و فيلتر سيگارى به زمين افتاد و كفش مردونه چرم مشكى رنگى كه از تميزى برق مى زد روى سيگار قرار گرفت خاموشش كرد.

شخصى از ماشين پياده شد.

بسيار جذاب و خواستنى.

نگاه سرد و مغرورانه اى بهم انداخت ولى چشم ازم برنداشت و خيلى پرتحكم طنين انداخت:

-مشكل اين خانوم چيه فرزين؟!

-هيچى قربان يهو پريدن وسط خيابون طلبكارم هستن.

شنيدن صدايى باعث شد نگاهمو از مرد بگيرم.

-برالين...

دست و پامو گم كردم و برگشتم به راهم ادامه بدم ومى خواستم از اون محوطه دور شم كه حرف طرف تيرى بود كه قلبم رو نشانه رفت.

-پس فرارى هستى.

دارى از دست صاحبت در مى رى.

با خشم سمتش برگشتم و پوزخند زدم:

-اين فضولى ها به شما نيومده.

شما سرت تو كار خودت باشه و هروقت ازتون نظر خواستن ابلاغ كنيد.

بلافاصله بعد از گفتن اين حرف شروع به دويدن كردم و منتظر جواب اون فرد نموندم.

هيچ وقت فكر نمى كردم اونشب،شب تغيير دهنده ى سرنوشتم بشه.

اون طرز برخورد.

شايد دارم تاوان دل شكسته ى آدرين رو پس مى دم.

شايد بايد بدون هيچ حرفى اون محل رو تركـ مى دم و جواب حرف آرسام رو نمى دادم.

و چه كسى مى دونه چه داستانى پشت اين صفحه هاى پر از مجهولاته؟

حال

با دیدن چشمهای پر از التماسم پوزخندی زد و گفت:

-مواظب باش با من درنیوفتی کوچولو حالا یالا راه بیوفت.

باورم نمیشه باید با این ادم عوضی که هیچ شناختی نسبت بهش نداشتم می رفتم.

چه قدر یهو همه ی زندگیم بهم ریخت.

سری تکون دادم و قدمی برداشتم که بازومو چسبید و با صدای بمی کنار گوشم غرید:

-وای به حالت بخوای منو دور بزنی که اونوقت من می دونم و توی بی خانمان.

با بغض سری تکون دادم.

-افرین همینطور حرف گوش کن باش تا کمتر اسیب ببینی.

-می تونم با خانوم شفیعی خداحافظی کنم؟

سری از روی تمسخر تکون داد و گفت:

-اره چرا که نه برو بای پیرزن زپرتى خداحافظی کن .

با عجز سرمو پایین انداختم و با قدم های لرزون سمت سالن رفتم.

با دیدن دوتا مرد هیکلی ترسی افتاد توی جونم.

خانوم شفیعی با دیدنم با ترس گفت:

-چی شده دخترم؟

اینا کی هستن؟

جلوی پاش زانو زدم و دستهای چروکیده و مهربونش رو توی دستم گرفتم و بوسه ای روی دستش زدم.

-چیزی نیست خانوم شفیعی دارم کم کم زحمت رو کم می کنم.

-چی می گی دخترم؟

کجا می ری؟

-یه جاییکه خودمم نمی دونم کجاست.

ببخشید که این مدت اذیتتون کردم.

خانوم شفیعی هرکاری کرد تا راضیم کنه بمونم ولی نتونست.

من از خدام بود اما با موندنم جون این زن بی گناه هم توی خطر می انداختم.

وقتی دید نمی تونه راضیم کنه با چشم های پر از اشک پیشونی ام را بوسید.

-تو که نموندی مادر برو خدا پشت وپناهت باشه.

دست تپل سفیدشو بوسیدم و از سالن بیرون اومدم با پشت دستم اشک هامو پاک کردم.

-یالا بیارینش.

-خودم میام.

یهو قدمی سمتم برداشت و سیلی محکمی زد تو صورتم.

-اینو زدم تا یادت باشه دیگه رو حرف من حرف نزنی.

دستم رو رو گونه ام گذاشتم.

یک طرف صورتم از دست سنگینش می سوخت و حس حقارت تمام وجودم رو گرفت.

-بیارینش.

از بازوم گرفتن و پرتم کردن عقب ماشین با اشاره اش دهن و چشم هامو بستن.

دیدم تارشدو همه جا توی تاریکی فرو رفت.

خودمو سپردم به سرنوشتی که می دونستم هیچ چیزه خوبی برام در نظر نگرفته.

همه ی این اتفاقا تقصیر آیلین هست.

چقدر درد داره آدم از خواهر دوقلوی خودش ضربه بخوره.

بافشاری که به بازوم آوردن آخی گفتم.

چشم هامو باز کردن واز ماشین پیاده شدم.

بادیدن عمارت بزرگ و مجلل روبه روم دهنم از شکوهش باز موند.

-تکون بخور.

نگاهمو از عمارت گرفتم و باهاشون هم قدم شدم.

از سنگ فرش حیاط گذشتیم وسه پله ی منتهی به عمارت رو پشت سر گذاشتیم.

مرد در رو باز کردوگفت:

-بفرمایین آقا.

بعد از ورود مرد خشن این روزهام وارد سالن زیبای عمارت شدیم.

زنی با لباس های فورم که قد متوسطی داشت تند اومدطرفمون تعظیمی کرد.

-ببرش بالا و آمادش کن.

-چشم آقا.

همراه من بیا.

همراه زن به سمت پله هایی که منتهی به طبقه ی بالا می شد رفتیم.

رفت سمت اتاق ته راه رو درش و باز کرد.

-اینجا اتاقته اول یه دوش بگیر تا من برگردم.

سری تکون دادم ودر حموم رو باز کردم.

وارد حمام شدم و لباس هام رو دونه دونه در آوردم.

آب و باز کردم و رفتم زیر دوش آب.

بعد از چند دقيقه چند ضربه به در زده شد.

-بیا بیرون دخترجان.

پوف کلافه ای کشیدم و آب رو بستم.

حوله اى به تن كردم واز حمام بیرون اومدم.

-بیا بشین رو صندلی کلی کار داریم.

بی حرف رفتم رو صندلی نشستم.

سشوار و روشن کرد.

شروع به خشک کردن موهام کرد.

با تندی و فرزی زیاد موهامو خشک کرد.

دستی به صورتم کشید.

-لباس هات رو تخته بپوش بیا پایین آقا مشروب می خواد.

از اتاق بیرون رفت.

نگاهی به لباس کوتاه روی تخت انداختم.

می دونستم نپوشم دوباره کتک می خورم.

لباس ها رو پوشیدم و با قدم های آرام از پله ها پایین رفتم.

آرسام روی مبل بزرگی نشسته بود و پاشو روی پاش انداخته بود.

با نفرت نگاهی بهش انداختم.

با دو انگشتش اشاره کرد تا برم طرفش.

با اکراه رفتم سمتش.

نگاهى به سر تا پام انداخت پوزخندی زد و گفت :

-بد مالی نیستی.

برام مشروب بریز.

لیوان کمر باریک روی میز رو برداشتم و از بطری تا نصفه مشروب ریختم .

گرفتم سمتش که مچ دستمو گرفت

نگاهی بش انداختم که گفت:

-برام برقص.

ابروهام از تعجب بالا پرید.

+چی؟

از جاش بلند شد و جام توی دستش رو یه سره بالا برد و یک نفس خورد

جام روو محکم پرت کرد که با صدای بدی شکست.

با ترس دستمو روی قلبم گذاشتم.

اومد سمتم و موهای بلندمو گرفت و محکم دور دستش پیچوند.

-دوباره دلت کتک می خواد؟

نفسی کنار لاله گوشم کشید و گفت:

-نمی خواد برقصی.

یه کار دیگه باید انحام بدی.

دستم رو روی سرم گذاشتم تا درد سرم کمتر بشه.

انگار فهمید و محکم تر کشید.

-اخی درد داره؟

درد کشیدن لذت داره!

فکر کردی میتونی منو دور بزنی؟

+من چکار به شما دارم؟

-نداری؟

تو و اون خواهر عوضیت فکر کردین خیلی زرنگین؟

کاری می کنم که کار هر شبت گریه و التماس باشه.

حالا گمشو یه جام دیگه بیار و برام مشروب بریز.

رفتم سمت بوفه گوشه ی سالن و یک جامه کمر باریک دیگه برداشتم و پر از مشروب کردم.

همه رو یه جا سر کشید.

هی می خورد و جام بعدی رو پر می کردم براش.

انقدر خورد که مست مست شد.

نگاه هوس آلودى به سر تا پام انداخت.

از طرز نگاهش ترسيدم و سرم رو به زير انداختم.

سيگار برگى روشن كرد و كام سنگينى ازش گرفت و گفت:

-حالا وقتش رسيده كه هنرت رو بهم نشون بدى؟!

به سى دى پلير پشت سرم اشاره كرد.

-نمى خوام؛از اين كارا خوشم نمياد.

چرا اذيتم مى كنى؟!

چه هيزم ترى بهت فروختم؟!

كام عميق ترى به سيگارش زده و گفت:

-براى تو و خواهرت خيلى دارم.

از روى مبل بلند شد و باقى مونده ى سيگارش رو گرفت سمتم و گفت:

-بكش؟

با صدايى كه لرز توش بيداد مى كرد گفتم:

-نمى خوام؛تورو خدا.

-تو اونى مى شى كه من مى خوام حالا هم اين سيگار كوفتى رو بگير و بكش والا پشت اون رون سفيد گوشتى تحريكـ كننده خوشگلت خاموشش مى كنم.

زود باش.

دستم رفت سمت سيگار و مى لرزيد.

سيگارو ازش گرفتم و تا پكى بهش زدم؛به سرفه افتادم.

صداى توى گوشم پيچيد كه گفت:

-دوباره امتحان كن.

دوباره به سرفه افتادم كه گفت:

-تو اينكاره نيستى ولى خواهرت چرا.

بده به من سيگارو.

سيگارو كه بهش دادم دستشو دور كمرم حلقه كرد و منو به خودش فشرد و صورتشو نزديكـ و نزديكـ تر آورد و لباش دو سانتى مترى لب هام.

چشم هام رو بستم كه جاى داغى لب هااش،داغى و سوزشى پشت رون پام حس كردم و از درد فرياد زدم و به خودم مى پيچيدم.

به گردنش چنگ انداختم كه گفت:

-گربه ى وحشى بيشتر تحريكـم مى كنى.

سيگارو برداشت وانداختش تو سطل زباله ادامه داد:

-خيلى از خواهرت خوردم اما از تو نمى خورم كارى مى كنم عين اون بشى از فردا سيگار مى كشى؛ساقى من مى شى و بايد برى جنس ها رو بفروشى؛شب تا صبح با من...

دستش رو روى گونه ى عارى از اشكم كشيد و ادامه داد:

-برالين به چيت مى نـــازى؟

سكوت كردم.

سكوتى تلخ از جنس درد.

ادامه داد:

-به بازنده بودنت؟

تو چيزى براى از دست دادن ندارى جز يك چيز...

اونم مال خودمه براى جبران قسمتى بسيار كوچيكى از ضررى كه از خواهرت خوردم.

با شكـ و ترديد بهش نگاه كردم كه دستش رو تو موهام فرو برد و منو كشون كشون دنبال خودش كشيد.

سمت بـزرگـترين اتاق عمارت و پرتم كرد.

از دست خواهرم ناراحت بود و عصبى اما چرا من بايد تاوانش رو بدم؟

دكمه هاى لباسشو باز كرد و گفت:

-شب خوبى مى شه برام چون تو برام مى سازيش.

اشكـ هام مى ريخت كه ادامه داد:

-كسى به گريه ها و فرياد هاى دختركـ بى خانمان توجه نمى كنه.

قهقهه اى زد و لباس هاش رو بيرون كشيد كه گفتم:

-تورو خدا من مثل خواهرم نيستم مى دونى من....

بازوهام رو توى دست هاى زورمندس فشار داد و منو به زور برهنه كرد.

فقط جيغ مى زدم و اشكـ مى ريختم.

اشكـ مى ريختم براى بسيار ساده بودنم.

تمام توانم رو از دست داده بودم.

بى گناه در آتيشى مى سوختم كه شايسته ى من نبود.

پرتم كرد روى تخت و به التماس افتادم.

به التماس افتادم كه واقعاً بى آبرو نشم.

براى حفظ نجابتم و دخترانه هام در مقابل كوه سخت انتقام التماس مى كردم اما نشنيد و بدبختم كرد.

دخترانه هام...

با حس خيسى خون جيغى از درد زدم و ملافه اى كه رنگ قرمز گرفت.

" گـذشـته "

مهيار:برالين وايسا لعنتى.

فقط مى دويدم و توى فرعى پيچيدم؛گوشه اى ايستادم و پشت ديوار خونه اى ايسـتادم.

دقيق نگاه كردم؛مهيار راه مستقيم رو ادامه داد.

نفسى از سر راحتى كشيدم.

امشب، اولين شبى بود كه بايد تو خيابون سپرى مى كردم و با يه دختر خيابونى هيچ فرقى نداشتم.

از طرز نگاه مردم متنفر بودم.

دهان هايى كه به دشـنام مى آلود و تفكرى باطل.

رفتم و رفتم به خودم اومدم ديدم تو پاركم.

روى نيمكت نشستم و به اين فكر كردم كه امروز چى شد؟!

چرا اينطورى شد؟!

متوجه شدم كسى كنارم نشست؛سرم رو چرخوندم و نگاهى سرسرى بهش انداختم كه گفت:

-خب دختر خانم جنس مى خواى؟

خمارى؟!

-نه خانم محترم من معتاد نيستم.

-خب حالا نصف شبى ارزون بهت مى دم.

داد زدم: