تاوان خواهم داد اما با عشق به قلم مریم پور محمد

اما فکرم انقدر مشغول بود که حوصله‌ی دید زدن را هم نداشتم.
با صدای همان زنِ دوست داشتنی سرم را بلند کردم و شوکه نگاهش کردم.
-من همسرِ اون مرحومم.
دهانم را باز کردم تا حرفی بزنم اما هیچ صدایی از حنجره‌ام خارج نشد.
غم چشمانش به حدی زیاد بود که توان حرف زدن را از من گرفته بود.
به ثانیه نکشید که هق‌هقِ گریه‌ام بلند شد و شرمنده و بریده‌بریده گفتم:
-به خدا عمد نبود. به جونِ مامانم از قصد نبود. یک اتفاق بود فقط یک اتفاق! ببخشید، بابای من رو ببخشید!
خواستم التماسش بکنم که در همین حِین صدای فریادی رعشه به وجودم انداخت.
صدایش به قدری جدی و پر اُبُهت بود که لال شدم.
-اتفاق؟
با تنی لرزان به سمتِ صدا برگشتم.
قطعا خدا وقت و زمان زیادی را برای خلقتش گذاشته بود.
یک دستش در جیب شلوارش بود و با اقتدار پله‌ها را پایین می‌آمد.
اجزای صورتش ماهرانه کنار هم قرار گرفته بودند و چشمانش با آن برق عجیب جذاب‌ترین عضو صورتش بود.
هیچ عیب و نقصی نداشت.
در یک کلمه، "جذاب" بود!
لبان خشک شده‌ام را با زبان تَر کردم. دستان عرق کرده‌ام را در هم قفل کردم و سرم را پایین انداختم. گویا زبانم از دیدن هیبت و قدرتش بند آمده بود!
-کی به تو اجازه داد بیای داخل؟
با این سوالش در خودم جمع شدم.
غرورم لِه شده بود و بی‌شک ذره‌ای غرور برایم باقی نمانده بود.
مادرش با بغض نالید:
-بس کن آذرخش. چرا انقدر سنگدل شدی مامانم؟
آذرخش؟
علاوه بر عجیب بودن، اُبهت خاصی داشت و به صورت و رفتارش کاملا می‌آمد.
این مرد همانند رعد بود!
قدرتمند و غیرتمند!
از قدیم راست گفته‌اند که نام هر شخص، در خوی و خِصلتش تأثیر می‌گذارد!
قدمی به جلو گذاشتم و با بغض گفتم:
-هر کاری بگید می‌کنم فقط التماستون می‌کنم رضایت بدین!
ناگهان یک شرارت خاص در چشمانش نمایان شد.
شرارتی که مرا می‌ترساند!
شرارتی از یک نوع خاص!
یک تای ابروی پرپشت و مردانه‌اش را بالا داد و با جدیت گفت:
-هر کاری؟
بی‌فکر و با اطمینان گفتم:
-هر کاری!
که ای‌کاش لال می‌شدم و آنقدر محکم و مطمئن جوابش را نمی‌دادم!
پوزخند زد و بی‌تردید گفت:
-زنم شو!
ثابت و صامت در جایم مانده بودم.
شوکه شده بودم و با دهان باز نگاهش می‌کردم.
دیوانه شده بود قطعا!
یک لحظه فکر کردم گوش‌هایم اشتباه شنیده‌اند و شاید شوخی می‌کند. ولی؟...
-چـ... چی؟
دست دیگرش را داخل جیب شلوارش گذاشت و با طعنه گفت:
-زنم شو! نه برای خانمی تو این عمارت بلکه برای کُلفتی. آسون‌ترش می‌کنم. خون‌بس باش تا رضایت بدم.
تا به حال این‌گونه خورد و خمیر نشده بودم. هیچ‌وقت مثل امروز مچاله نشده بودم!
بغضم را فرو دادم و سعی کردم نمیه‌ی پر لیوان را ببینم.
قطعا نیمه‌ی پرش آزادی پدرِ عزیزم بود.
مادرش با داد و رنج نامش را صدا زد. ولی او بی‌توجه فقط به من چشم دوخته بود.
آب دهانم را قورت دادم و گفتم:
-اگه قبول کنم رضایت می‌دین؟
نگاهم کرد و سکوت کرد!
سکوتش مطمئنا نشانه‌ی رضایتش بود.
سرم را پایین انداختم و با درد نالیدم:
-قبوله!
محو لبخند زد و یک لحظه متوجه برق چشمانش شدم. فقط برای یک لحظه! مادرش با عجله به سمتش رفت و کت اسپرتش را در مشتش گرفت.
-نکن پسرم. نکن رعدِ من. با زندگی این دختر بازی نکن! مرگ پدرت یک حادثه بود مامانم. من التماست می‌کنم. مامانت داره خواهش می‌کنه. دردت رو می‌دونم عمر مامان، ولی این راهش نیست قربون دل عاشقت برم!
با بهت نگاهشان می‌کردم. دل عاشق؟ عاشق چه کسی بود؟