لحظه‌ای عشق به قلم فاطمه ماهرانی(آرزو)

آرزو در فکر فرو رفت؛ این که چگونه معلم سخت گیری مثل خانم محسنی این گونه در شادی او سهیم شد و او را میان آن همه دانش آموز در آغوش کشید.
_آرزو؟
_بله.
_من شیرینی می‌خوام.
_برو بخر.
_تو باید به من شیرینی بدی.
_نچ.
_چرا؟
_ یک کاری باید برام بکنی.
_چی؟
_بوسم کن.
_ اِه مگه شتر جماعت رو کسی می‌بوسه؟
_ باشه خودت برو بخر.
_قهر نکن.
_برو بابا.
_ بهت لطف می‌کنم و بوست می‌کنم ولی فکر نکن دوست دارم فقط به خطر بستنی این کار رو کردم.
_خیلی...
_نمی‌خواد بگی خودم می‌دونم خیلی خوشگلم.
آرزو در برابر این حجم از بلبل زبانی طناز همیشه کم می‌آورد. طناز جلو آمد و بوسه ای کوتاه بر روی گونه آرزو نشاند.
_بیا بریم بستنی بخوریم.
_ای شکمو.
_ همینه دیگه.
همراه با هم به سمت بستنی فروشی حرکت کردند. خوردن بستنی آن هم در آن حال و هوای سرد یکی از هزاران حس لذت بخش دنیاست.
هر دو بستنی قیفی شکلاتی را سفارش دادند.
بعد از این که آرزو پول را حساب کرد دوباره به راه افتادند.
_آرزو؟
_بله.
_می‌گم...
_چی؟
_ می‌گم...
_ای درد، هی می‌گم می‌گم خب بگو دیگه.
_باید دیگه آستین برات بالا بزنم.
_خب بزن.
_الان تو مثلا باید خجالت بکشی.
_خب بذار من یک چیزی بهت بگم.
_چی؟
_ من تا نقل و نبات بچه تو رو نخورم، نگاهم به کسی چپ نمی‌شه.
_نه بابا.
_به جون تو.
_می‌بینمت فردا با حلقه میای.
_میبینمت.
_حالا آرزو جدا از شوخی تو جدی اگه یک موقعیت خوب پیش بیاد چیکار می‌کنی؟
_خب بستگی به موقعیتش داره؛ اگه طرف دکتر باشه، خوشگل باشه، خوشتتیپ باشه، خرخونم باشه همین الانم می‌رم محضر باهاش عقد می‌کنم.
_این ها مثلا الان ملاک های ازدواجت دیگه؟
_آره چون من خودم خرخونم پس در نتیجه آقام هم باید خرخون باشه و دکتر هم باشه چون منم دکترم، بعد بچه‌ام چون مامان باباش خیلی درس خونند اون هم دکتر خرخون می‌شه.
_ خدا شفا بده.
آرزو لبخند دندان نمایی زد.
_بلند بگو آمین.
هر دو از ته دل خندیدند و به راهشان ادامه داد.
بعد از جدا شدن از طناز، در راه رسیدن به خانه فکر می‌کرد چگونه این خبر را به پدر و مادرش بدهد مطمئناً پدرش از شنیدن این خبر خیلی خوشحال می‌شد و او را بسیار تشویق می‌کرد؛ زیرا آرزو برای آنها افتخار بزرگی بود.
تصمیم گرفت تا کمی با آن ها شوخی کند.
قیافه بد خلق و ناراحت را گرفت و زنگ در را فشرد.
در با صدای تیکی باز شد و مادرش به استقبال آمد.
_ سلام دختر گلم
بی رمق و بیحال جواب داد.
_سلام
چی شده؟
_ هیچی
آهی کشید و به سمتش پدرش رفت و سلام سردی نیز به او کرد.