من عاشقم یا تو به قلم سارا حسینی (سارگل)

خواهش میکنمی میگه ، موندن بیش از اون رو جایز نمیدونم همین الانشم کلی طولش دادم .
کیفم رو ، روی شونم جابه جا میکنم و بعد از خداحافظی مجدد از شرکت خارج میشم .
گوشیمو از توی جیبم بیرون میارم و روشنش میکنم ، با دیدن اون همه پیام و میسکال سنگ کوپ میکنم .
سروشه که بارها و بارها تماس گرفته ، میخوام بهش زنگ بزنم که خودش دوباره تماس میگیره .
وصل میکنم و همونطوری که با احتیاط از خیابون عبور میکنم میگم :
-سلام چیزی شده انقدر زنگ زدی ؟؟
صداش بلند میشه ، بلندتر از حد معمول ، عصبانی و کلافه ...
سروش: هیچ معلومه کجایی؟ دفتر که نیستی تلفنتم که خاموشه .
-بهت گفتم که مصاحبه دارم .
سروش : دوساعته تو داری مصاحبه میکنی ؟ تو اون خراب شده کسی جز تو نبوده بره برای مصاحبه .
اعصابم خورد میشه ، کنار خیابون می ایستم و میگم :
-شغلم اینه توقع داری نفرستن ؟؟
سروش : سوگل توقع دارم تو نری ...
-چرا همیشه پای تلفن با من بحث میکنی ؟ اونم سر مسائل بیخود .
سروش: دقت کردی تمام مسائلی که به من مربوطه برای تو بیخود شده ؟
-باز که بد برداشت کردی !
سروش : نه نکردم ، ببین منم کار دارم اما تمام حواسم پیش توعه ؛ حداقل کاری که میتونی برام بکنی اینه که بیای ببینمت البته اگه حوصله داری… سرت شلوغ نیست ، کارات عقب نیوفتاده خوابت نمیاد .
لبخند محوی میزنم ، حق با اون بود ، اما تنها دلیل این بود که نمیخواستم با دیدن همدیگه داغ دلمون تازه بشه و حسرت های جدید تری شکل بگیره
لحنم رو آروم تر میکنم و میگم :
-بریم پاتوق ؟؟
صداش به گوشم میرسه ، آروم و زمزمه وار :
-بابات خونه است ؟
میخندم ، منظورشو خوب متوجه میشم ؛
با خنده میگم :
-شب ساعت نه میاد خونه .
سروش : پس اگه زود خودتو برسونی میتونم سه ساعت با خانوم خوشگلم خلوت کنم .
-دفتر نمیرم ، الان تاکسی میگیرم یک راست میام خونه .
سروش: مگه با ماشین نرفتی ؟
-نه نرفتم خراب بود قراره امروز از تعمیر بفرستنش .
سروش: باشه ، رسیدی زنگ بزن خودم رو میرسونم .
باشه ای میگم و تلفن رو قطع میکنم
دستم رو برای اولین تاکسی دربستی بالا میبرم و سوار میشم .
آدرس خونه رو میدم و با بستن چشم هام سعی میکنم خودم رو آروم کنم .
دوباره تصویر معین صدرا جلوی چشمم میاد ، درست هم سن و سال سروش بود .
اما سروش شاگرد آتلیه بود و با عکاسی خرج دانشگاه رفتنش رو در میاورد و معین صدرا فقط به خاطر یه شانس خرکی این همه پولدار شده بود .
الحق که رشته ی مدیریت رو ، روسفید کرده بود با این پیشرفتش .
وارد کردن کالای خارجی و لوازم ماشین و فروختنش این جا و ساخت یک برند برای شرکتش ، خوب تونسته بود اون رو مورد توجه روزنامه نگارها قرار بده .
و شاید من آدم خوش شانسی بودم که برای مصاحبه با چنین شخصی پذیرفته شدم .
توی دلم به این فکر میکنم همسر چنین آدمی چقدر خوشبخته .
البته که من با وجود سروش نباید حسادت میکردم ، اون هم در شرایطی که انقدر عاشقش بودم اما منطقم نمیتونست پاسخ گوی ابراز احساساتش باشه .
به قول بابام ، با عشق که نمیشه شکم زن و بچه رو سیر کرد .
اصلا وقتی پولی نباشه ، مقامی نباشه عشق و علاقه هم از بین میره .
حتی یک روز هم نمیتونی برای خودت تفریح کنی و مدام باید با فکر سیر کردن شکمت باشی .
چشم هامو باز میکنم ، با خیره شدن به خیابون ها سعی میکنم کمتر به این فکر کنم که زن آدمی مثل معین چقدر میتونه موقعیت اجتماعی بالایی داشته باشه .
میرسیم و راننده ماشین رو جلوی خونه نگه میداره .
دست توی کیفم میکنم و میگم :
-چقدر میشه؟
راننده: بیست تومن .
اخم هام در هم میره ، طلبکارانه میگم :
-سر گردنه اینجا نیست دو تا چهارراه بالا تره . دوقدم راه آوردی میگی بیست تومن؟ فکر کردی من از پشت کوه اومدم ؟؟
از آیینه نگاهم میکنه
راننده: چه خبرته خواهر ؟ دوقدم راه چیه ؟ شما تو هپروت بودی یک ساعت توراهیم بیست تومن پوله؟؟
-عمویی نرخش ده تومنه یک قرون بیشتر هم نمیدم .
برمیگرده سمتم ، به قیافه ی میانسالش نگاه میکنم ؛
خیره میشه بهم که با لحن تندی میگم :
-نگاتو بنداز پایین ...
پوفی میکشه
راننده : عجب مصیبتی گیر افتادیم .
از ماشین پیاده میشم ، از توی کیفم ده تومن بیرون میارم از پنجره به دستش میدم و با همون لحنم میگم :