این ها که داشتن بر میگشتن سمت خونه! وایی نه بدبخت شدم اگه بابا بیاد خونه بفهمه من نیستم کلم رو می کنه. وایی، چرا فکر نکردم مامان قبل بابا پدرم و در میاره.
با لب و لوچه آویزون آخرین نگاه کنجکاوم رو به ماشین بابا انداختم و از اتوبان خارج شدم. نگاهی به ساعتم کردم، شش و نیم رو نشون می داد. خب مسلما الان مامان خواب هفت پادشاه رو می بینه! از اونجایی که از مسیر خونه خارج شدم نمی تونم برگردم خونه. خونه ی اون سه تا کله پوک هم برم با اولدنگی می اندازنم بیرون.
خدایا الان چه غلطی کنم؟ آخه من چرا یه نمه فکر نمی کنم به عاقبت کارهام؟ دختره ی اسکول فاتحه ات رو بخون.
با دیدن پارکی کنار خیابون با ذوق نگاهم رو به جای پارکی که خالی بود انداختم و جاش رو سریعا پر کردم. با صدای قار قور شکمم با خجالت نگاهم رو به دور و ورم انداختم، اوف آوای خنگول ساعت هفت کله سحر کی بیرونه که صدای قار و قور شکمت رو بشنوه؟
با شنیدن صدای پسری ده متر پریدم هوا و برگشتم عقب.
لبخند دندون نمایی زد و گفت: عه! ترسیدین؟
چپ چپ نگاهش کردم که سری تکون داد و گفت: من آرمانم، خوشبختم...
یعنی یه جوری با چشم های گرد روی طرف زوم کرده بودم که حرفش و قطع کرد و متعجب گفت: خوشبخت نیستم؟
دستم رو محکم به پیشونیم کوبیدم و سریع سوار ماشین شدم. خدایا سر صبحی کی رو انداختی به جونمون؟ اسکول روانی! این از منم بدتره که.
غلط کردم گفتم ساعت هفت کله سحر مرغ پر نمی زنه. می زنه بابا! تازه به جای پر زدن قصد مخ زدن داره.
سرم رو به چپ و راست تکون دادم تا این افکار مزخرف از ذهنم بپره. مسیر رو به سمت همون خونه ی خودمون قربونش برم کج کردم. والا مورد پرسش و پاسخ های مامان قرار بگیرم بهتره تا این مرغ مخ زنه بیشعور!
(کارن)
با صدای آقای شهریاری نگاهم رو از خیابون گرفتم و نیم نگاهی بهش انداختم.
- جانم جناب سرهنگ؟
اخمی کرد و گفت: گفتم حداقل بهم بگو آقای شهریاری.
سری تکون دادم و با خنده گفتم: چشم.
- پس خونه ات هم درست شد آقا کارن! امشب رو پیشمون بمون بعد برو.
لبخندی زدم.
- خونه که خالیه، مزاحمتون نمی شم دیگه، حتما خانومتون خیلی تحمل کرده کلم رو نکنه.
خنده ای کرد و گفت: خانوم من این قدر هم بد نیست اما خب زنه دیگه! حالا این مهم نیست؛ فردا با سرباز برو چیزهایی که لازم داری رو بخر بعد هم بیا وسایلت رو بده. خدا رحم کرد دخترم توی این مدت کاری نکرد.
لبخندی روی لبم نشست، بی اختیار گفتم: شیطونه؟
صادقانه گفت: خیلی فضوله. البته جلوش نباید بگی فضوله! روش حساسیت داره. باید بگیم بچمون خیلی کنجکاوه، جوری که توی همه ماموریت هایی که کنارم بوده به خاطر همین فضولی هاش موفق شدم.
یه تای ابروم بالا پرید.
- جدی؟ پس چرا نمی زارین توی این ماموریت فعالیتی داشته باشه؟
سریع چهره اش عبوس شد و اخم صورتش رو پوشوند.
- این فرق داره.
شونه ای بالا انداختم. دروغ چرا، کنجکاو یه بار درست و حسابی دیدن این دختر فضول شدم!
(آوا)
کلید رو آروم توی قفل چرخوندم و اولین قدم رو با سلام و صلوات برداشتم که یهو مامان پرید جلوم. جیغ بنفشی کشیدم که شیشه ها رو هم لرزوند. چشم غره ای بهم رفت و عصبی گفت: چرا جیغ می کشی؟
سرم رو مثل غاز تکون ریزی دادم (بعله دیگه ما عشوه هامون به غاز رفته) و حرصی گفتم: مامان جان! من اگه این سلاح ارزشمند خدازادیم رو نداشتم که الان زنده نبودم.
- منظورت خدا دادیه دیگه.
دندون هام رو بهم فشار دادم و چپکی نگاهش کردم.
- مگه من چی گفتم؟
با پوفی حرصی دستی به صورتش کشید و گفت: کجا رفته بودی این وقت صبح؟
حالا وقت بازپرسیه، فاتحه ات رو بخون آوا جونم ولی بدون من تا آخرین لحظه دوست دارم.
- چیزه... چیز بودم.
منتظر نگاهم کرد. دوباره حالت هایی که توی مواقع استرس می گرفتم خودش رو نشون داد. تکون دادن پشت سر هم دست هام تو هوا و چیز چیز گفتن. آخرش هم مامان طاقت نیاورد و گفت: رفته بودی دنبال بابات مگه نه؟
بعد تیز شد سمتم.
- دروغ مروغ نگو که از چیز میزهات می فهمم.
کنار گوشم رو خاروندم و مظلوم گفتم: آره.
نفس عمیقی کشید و تقریبا داد زد.
- فقط امروز، یه امروز رو تحمل کن، بعد این پسره می ره.
با چشم های گرد شده زل زدم به مامان.
- کجا می ره؟
آه پر سوزی کشید و گفت:
- خدایا تو جدیدا انقدر حرص درار شدی یا قبلا هم بودی و من نمی فهمیدم؟
با لبخند دندون نمایی بوسه ای روی گونه اش نشوندم و به سمت اتاقم پرواز کردم. هر غلطی قراره بکنی امشب باید بشه آوا، همین امشب!
(کارن)
با صدای زنگ گوشیم نگاهی به صفحه ش انداختم. اسم فرهاد روی گوشی بهم دهن کجی می کرد. با دست به پیشونیم زدم و ببخشیدی به سرهنگ گفتم و ماشین رو به گوشه ای هدایت کردم.
- جانم فرهاد جان؟
تقریبا داد زد.
- کجایی پسر! چرا هیچ خبری ازت نیست؟ بچه ها دیدن که گرفتنت.
پوفی کردم و گفتم:
- بهتون گفته بودم از من نمی تونن حرفی بکشن، گفتم به من اعتماد کنین! ولم کردن چون کاره ای نبودم.
صدای متعجبش بلند شد.
- جدی؟
لبخند کجی زدم و گفتم: آره بابا، مگه اون پلیس های منگول می تونن به من بگن بالای چشمت ابروعه؟
صدای خنده اش بلند شد.
- دست مریزاد پسر! بدو بیا کارت دارم. فقط اینکه آدرس جدید برات می فرستم.
با لب و لوچه آویزون آخرین نگاه کنجکاوم رو به ماشین بابا انداختم و از اتوبان خارج شدم. نگاهی به ساعتم کردم، شش و نیم رو نشون می داد. خب مسلما الان مامان خواب هفت پادشاه رو می بینه! از اونجایی که از مسیر خونه خارج شدم نمی تونم برگردم خونه. خونه ی اون سه تا کله پوک هم برم با اولدنگی می اندازنم بیرون.
خدایا الان چه غلطی کنم؟ آخه من چرا یه نمه فکر نمی کنم به عاقبت کارهام؟ دختره ی اسکول فاتحه ات رو بخون.
با دیدن پارکی کنار خیابون با ذوق نگاهم رو به جای پارکی که خالی بود انداختم و جاش رو سریعا پر کردم. با صدای قار قور شکمم با خجالت نگاهم رو به دور و ورم انداختم، اوف آوای خنگول ساعت هفت کله سحر کی بیرونه که صدای قار و قور شکمت رو بشنوه؟
با شنیدن صدای پسری ده متر پریدم هوا و برگشتم عقب.
لبخند دندون نمایی زد و گفت: عه! ترسیدین؟
چپ چپ نگاهش کردم که سری تکون داد و گفت: من آرمانم، خوشبختم...
یعنی یه جوری با چشم های گرد روی طرف زوم کرده بودم که حرفش و قطع کرد و متعجب گفت: خوشبخت نیستم؟
دستم رو محکم به پیشونیم کوبیدم و سریع سوار ماشین شدم. خدایا سر صبحی کی رو انداختی به جونمون؟ اسکول روانی! این از منم بدتره که.
غلط کردم گفتم ساعت هفت کله سحر مرغ پر نمی زنه. می زنه بابا! تازه به جای پر زدن قصد مخ زدن داره.
سرم رو به چپ و راست تکون دادم تا این افکار مزخرف از ذهنم بپره. مسیر رو به سمت همون خونه ی خودمون قربونش برم کج کردم. والا مورد پرسش و پاسخ های مامان قرار بگیرم بهتره تا این مرغ مخ زنه بیشعور!
(کارن)
با صدای آقای شهریاری نگاهم رو از خیابون گرفتم و نیم نگاهی بهش انداختم.
- جانم جناب سرهنگ؟
اخمی کرد و گفت: گفتم حداقل بهم بگو آقای شهریاری.
سری تکون دادم و با خنده گفتم: چشم.
- پس خونه ات هم درست شد آقا کارن! امشب رو پیشمون بمون بعد برو.
لبخندی زدم.
- خونه که خالیه، مزاحمتون نمی شم دیگه، حتما خانومتون خیلی تحمل کرده کلم رو نکنه.
خنده ای کرد و گفت: خانوم من این قدر هم بد نیست اما خب زنه دیگه! حالا این مهم نیست؛ فردا با سرباز برو چیزهایی که لازم داری رو بخر بعد هم بیا وسایلت رو بده. خدا رحم کرد دخترم توی این مدت کاری نکرد.
لبخندی روی لبم نشست، بی اختیار گفتم: شیطونه؟
صادقانه گفت: خیلی فضوله. البته جلوش نباید بگی فضوله! روش حساسیت داره. باید بگیم بچمون خیلی کنجکاوه، جوری که توی همه ماموریت هایی که کنارم بوده به خاطر همین فضولی هاش موفق شدم.
یه تای ابروم بالا پرید.
- جدی؟ پس چرا نمی زارین توی این ماموریت فعالیتی داشته باشه؟
سریع چهره اش عبوس شد و اخم صورتش رو پوشوند.
- این فرق داره.
شونه ای بالا انداختم. دروغ چرا، کنجکاو یه بار درست و حسابی دیدن این دختر فضول شدم!
(آوا)
کلید رو آروم توی قفل چرخوندم و اولین قدم رو با سلام و صلوات برداشتم که یهو مامان پرید جلوم. جیغ بنفشی کشیدم که شیشه ها رو هم لرزوند. چشم غره ای بهم رفت و عصبی گفت: چرا جیغ می کشی؟
سرم رو مثل غاز تکون ریزی دادم (بعله دیگه ما عشوه هامون به غاز رفته) و حرصی گفتم: مامان جان! من اگه این سلاح ارزشمند خدازادیم رو نداشتم که الان زنده نبودم.
- منظورت خدا دادیه دیگه.
دندون هام رو بهم فشار دادم و چپکی نگاهش کردم.
- مگه من چی گفتم؟
با پوفی حرصی دستی به صورتش کشید و گفت: کجا رفته بودی این وقت صبح؟
حالا وقت بازپرسیه، فاتحه ات رو بخون آوا جونم ولی بدون من تا آخرین لحظه دوست دارم.
- چیزه... چیز بودم.
منتظر نگاهم کرد. دوباره حالت هایی که توی مواقع استرس می گرفتم خودش رو نشون داد. تکون دادن پشت سر هم دست هام تو هوا و چیز چیز گفتن. آخرش هم مامان طاقت نیاورد و گفت: رفته بودی دنبال بابات مگه نه؟
بعد تیز شد سمتم.
- دروغ مروغ نگو که از چیز میزهات می فهمم.
کنار گوشم رو خاروندم و مظلوم گفتم: آره.
نفس عمیقی کشید و تقریبا داد زد.
- فقط امروز، یه امروز رو تحمل کن، بعد این پسره می ره.
با چشم های گرد شده زل زدم به مامان.
- کجا می ره؟
آه پر سوزی کشید و گفت:
- خدایا تو جدیدا انقدر حرص درار شدی یا قبلا هم بودی و من نمی فهمیدم؟
با لبخند دندون نمایی بوسه ای روی گونه اش نشوندم و به سمت اتاقم پرواز کردم. هر غلطی قراره بکنی امشب باید بشه آوا، همین امشب!
(کارن)
با صدای زنگ گوشیم نگاهی به صفحه ش انداختم. اسم فرهاد روی گوشی بهم دهن کجی می کرد. با دست به پیشونیم زدم و ببخشیدی به سرهنگ گفتم و ماشین رو به گوشه ای هدایت کردم.
- جانم فرهاد جان؟
تقریبا داد زد.
- کجایی پسر! چرا هیچ خبری ازت نیست؟ بچه ها دیدن که گرفتنت.
پوفی کردم و گفتم:
- بهتون گفته بودم از من نمی تونن حرفی بکشن، گفتم به من اعتماد کنین! ولم کردن چون کاره ای نبودم.
صدای متعجبش بلند شد.
- جدی؟
لبخند کجی زدم و گفتم: آره بابا، مگه اون پلیس های منگول می تونن به من بگن بالای چشمت ابروعه؟
صدای خنده اش بلند شد.
- دست مریزاد پسر! بدو بیا کارت دارم. فقط اینکه آدرس جدید برات می فرستم.
شبنم
۲۲ ساله 00اگه یکم بیشتر تو جزئیات میرفت رمان خوبی میشد داستانش خوب بود ولی بر خلاف اسم رمان خیلی ساده و خلاصه واد نوشته شده بود بازم مرسی از نویسنده