عاشقانه بانوی قصه به قلم beste

یکم آب نوشیدم.
ـ و آیا این بد است؟
ـ تاتری حرف نزن.
خندیدم.
ـ حسود خانوم!
سیاوش که حالا کمی جدی شده بود.
ـ خدا ازش نگذره، زیر چشمات گود افتاده.
لقمه توی دستم رو رها کردم روی میز.
ـ زیاد به اون هم ربط نداره ها، یادم نمیاد آخرین بار کی غذا خوردم.
گلنار که مثل همیشه چشماش خیس شده بود.
ـ د چرا با خودت این طوری می کنی؟!
ـ بچه ها خواهش می کنم دیگه این سوال رو تکرار نکنین، همش تکرار این سواله.
سیاوش با قیافه درهمی که خیلی کم این شکلی می شد.
ـ چی کار کنیم؟ بگیم خیلی دستت درد نکنه؟ خیلی ممنون که داری خودت رو دستی دستی می کشی؟ د چرا تو کله ات نمی ره همراز؟ تو وظیفه ای نداری.
عصبانی شدم. برای من هم عصبانیت دیر اتفاق می افتاد، اون هم از دست کی؟ سیاوش؟ اما این بار حقیقتا عصبانی شدم.
ـ سیاوش معنی حرفت رو متوجه می شی اصلا؟! مرد حسابی اونا تنها یادگاری های منن، من هیچی ندارم بدون اونا.
گلنار ـ موشی عصبانی نشو، سیا ...
سیاوش پرید وسط حرفش.
ـ تو لطفا دخالت نکن گلی.
براق شد توی چشمام.
ـ من نگفتم بی خیالشون شو، گفتم در حدی وقت و انرژی بذار که نرماله، که باید باشه. نه این طور، هر روز هر روز، هر شب پا می شی میری. اون آدم مریض احوالم برای انتقام چیزی که هنوز نفهمیدم چیه، اون برخورد باهات می کنه. میای دو روز میفتی. دردم اینه. یه نظر به اطرافت بنداز، به خودت، به زندگیت.
ـ اذیتتون می کنم؟
ـ لا اله الا ا... دختر نفهم از کل گل لگد کردن های این چند دقیقه همین نتیجه رو گرفتی؟!
با چشمای خیس و گرد با مظلومانه ترین صورت ممکن نگاهش کردم. سرش رو پایین انداخت.
ـ اون جوری نگام نکن. همراز از خودم بدم میاد که سرت داد زدم.
بلند شدم رفتم سمتش و صندلی کنارش نشستم.
ـ سیا به جان خودم، نتیجه ای که از حرفات گرفتم اینه که یه سیاوشی هست، یه هم بازی دوره کودکی، که دلش برام می سوزه، که نگرانمه، که هست، که وقت می ذاره، با تمام مشکلاتی که خودش هم داره باهاش دست و پنجه نرم می کنه.
سرش رو بلند کرد و باز هم موهام رو به هم ریخت.
ـ همراز تو خیلی حیفی، به خدا خیلی حیفی. چطور دلش میاد؟ چطور می تونه این طوری بچزونتت؟
لبخندی زدم؛ هر چند تلخ، هر چند پر از افسوس، اما باز هم لبخند زدم.
ـ همیشه امیدی هست سیا، همیشه یه نوری هست، هر چند یه نور کوچیک، فقط باید لبخند زد. حالا هم برم از غذای مخصوص سر آشپز بخورم که دمت گرم خیلی خوشمزه شده.
سیا ـ همراز بهت افتخار می کنم.
***
چای رو تو فنجون های لنگه به لنگه ای ریختم که دوستشون داشتم. گلنار نشسته بود رو گلیم رو به روی قفسه فیلم ها زل زده بود بهشون و سیاوش کتاب تاریخ سینما دستش بود.
فنجون ها رو گذاشتم رو میز چوبی وسط اتاق و خودم هم نشستم رو مبل و بعد ظرف آبی رنگ سفالی رو از قفسه زیر میز گذاشتم روی میز پر از گز.
سیاوش ـ امید ضیائی بهت سر زده؟
بخار چایم رو نفس کشیدم.
ـ آره، از کجا فهمیدی؟!
ـ از گز آردی های روی میز.
لبخند زدم.
ـ اومده بود نمایشنامه جدیدش رو برام آورده بود، می خواست براش اجرا کنم.
یه تیکه از گز رو گذاشت تو دهنش.
ـ کاراش خوبه.
ـ من الان دارم با سهیل کار می کنم. دو تا اجرا که امکان پذیر نیست!
گلنار ـ تو رو خدا بحث کارتون رو بذارین کنار. فیلم ببنیم؟
لبخند زدم.
ـ تو اون فیلما چیزی مگه باب طبع و سلیقه تو هست؟
می لرزیدم ..اشک می ریختم...فریاد می زدم..از عشقی که نوشته شده..از زن بی گناهی که فقط و فقط به خاطر شایعات کشته می شه دفاع می کردم..گریه می کردم...و در آخر با تعظیمی تمام شدن پرده آخر داستان رو اعلام کردم..و بی دقت چشم دوختم به چشمان خاکستری و جذابش..فقط و فقط به دنباله یه تائیدیه بودم..یه نگاه همراه با تحسین...جدی و جدی نگاهم کرد..عوامل صحنه از تمرین راضی بودن..دست می زدن..اون همچنان دارشت نگاهم میکرد...و من هنوز منتظر تائیدش بودم...قلبم توی گلوم بود....قطره های عرق از کمرم پایین میر یخت...
بلند شد و قد بلند و پر نفوذه...دو قدم رو به جلو آمد.کنار سهیل کارگردان هیجان زدمون ایستاد: بهترینم رو بهت معرفی کردم...چوب جادوی نوشته تو هم بهش خورده...یه شاهکار ساخته شده سهیل...
من می خواستم پرواز کنم...می خوستم برم دست استاد امیری رو ببوسم..به این شاهکار دنیای تئاتر...به این مرد چشم خاکستری 70 ساله و جذاب...به دست کسی که هر چروک کنار چشمش..هر خط وسط پیشانیش حاصل یه تلاش بی وقفه برای دانشجو و هنره...
نشستم روی صندلی به گریمم نگاه کردم.اولین تمرین با گریم روی صحنه اصلی تالار تئاتر شهر...نفس نفس می زدم هم چنان.. از هیجان از شور..و شاید از تلخی که در باز شد..همبازی معروف و خوش قلبم که یه سوپر استار موفق و حسابی دختر پسنده از در داخل شد و نشست کنارم و لیوان کاغذی پر از نسکافه رو به دستم داد...تشکر زیر لبی کردم..
_عالی بودی همراز...
_این رو از شما شنیدن چه قدر خوبه ..واقعا نمی دونم چه طور بابت همراهیتون تشکر کنم..
_ین حرف رو نزن..این صحنه الحق و الانصاف سالهاست که بازیگر زنی به قدرت تو ندیده...تو باعث می شی من بیشتر حس بگیرم..یه جاهایی باورم می شه که عشقمی..که بهم خیانت کردی...
لبخندی از سر شرم زدم..گونه هام سرخ شد : راستی اگر..یعنی ببخشیدا اگر واقعا...
به شرمم خندید: خوشم میاد دختر تو هنوز پر از شرمی..این رو همیشه حفظ کنن..شدید به صورت کودکانه ات میاد...می خوای بپرسی اگه دختری که عاشقشم بهم خیانت کنه چه می کنم؟؟
با سر حرفش رو تائید کردم ...
_ترکش میکنم...
_همین...