کافه دلتنگی به قلم فاطمه علی آبادی

دردم این نیست ولی
دردم این است که من بی تو دگر
از جهان دورم و بی‌خویشتنم
تا جنون فاصله‌ای نیست از این‌جا که منم
محیا سرش را پایین انداخت و در خود جمع شد. پدرام درحالی که با یقه‌ی پیراهنِ لیمویی رنگِ ساده‌اش بازی می‌کرد، به پشتیِ صندلی تکیه زد و مصنوعی خندید:
- نترس! گفتم هوا دو نفره‌ست، منم یه چی بپرونم.
محیا لب گزید و کمی در جایش جابجا شد. پدرام لبخندی زد و سرش را جلوتر برد:
- حالا اگه جدی گفته‌باشم چی؟
محیا سرش را به ضرب بلند کرد و با چشم‌هایی که تعجب درشان موج می‌زد، به پدرام خیره شد. پدرام این بار بلندتر خندید:
- چرا این جوری به من نگاه می‌کنی، انگار جن دیدی. قبوله؟ به مامانم‌اینا بگم؟
محیا نگاهش را از او دزدید و دستانش را در هم گره زد. پدرام به او نزدیک‌تر شد.
- قبوله؟ صحبت کنم؟
محیا انگشتش را به لب گرفت، آب دهانش را به سختی قورت داد و زیرِلب زمزمه کرد:
- بگید.
پدرام به ضرب بلند شد، صندلی محکم بر زمین خورد و شایان از داخلِ کافه به بیرون دوید. پدرام روی میز خم شد و دستانش را در دو طرفش تکیه‌گاه تنش کرد:
- جدی می‌گی؟ یعنی با من ازدواج می‌کنی؟
محیا سرش را پایین انداخت و در خود جمع شد، باورش نمی شد. مانندِ قطب‌های مثبت و منفی آهن‌ربا بودند، کاملاً مخالفِ هم، ولی بالاخره یک‌دیگر را جذب کرده‌بودند.
پدرام خم شد و صندلی را بلند کرد، روی آن نشست و خود را به محیا نزدیک کرد. سرش را کج کرد و سعی کرد چشم‌های محیا را ببیند:
- ببینمت! سکوت علامت رضاست؟
لبخندی که رفته‌رفته بر لب‌های سرخ و خوش حالت محیا می‌نشست، امیدِ تازه‌ای را در قلبِ پدرام روشن کرد؛ چال گونه‌اش موقع لبخند، خود زندگی بود.
چند هفته‌ای از آن روز گذشت. محیا نفس عمیقی کشید، سینی چای را برداشت و از آشپزخانه بیرون رفت. آن‌قَدَر اضطراب داشت که لرزش دستانش چای را درون فنجان‌ها تکان می‌داد. زهرا خانم که از دور محیا را دید، از مهمان‌ها عذرخواهی کرد و به سمتِ محیا رفت. سرش را با تاسف تکانی داد و سینی را از او گرفت:
- این چه وضعشه مادر؟ همه‌ی چایی‌ها رو ریختی تو سینی که؛ این‌جوری تا به مهمونا برسی، یه قطره هم تهِ فنجون‌ها نمونده.
نگاهی به پارچه‌ی ترمه آبی-فیروزه‌ایِ زیر فنجان‌ها انداخت:
- ببین تو رو خدا، خیس‌ِخیس شده.
محیا لب گزید و سرش را آرام بلند کرد، همین برای چشم در چشم شدنش با پدرام کافی بود. پدرام لبخندی نثارش کرد و قبل از آن‌که کسی ببیند چشمکی زد. استرس محیا بیشتر شد، احساس می‌کرد قلبش هر آن است که از سینه‌اش بیرون بپرد.
زهرا خانم دوباره سری تکان داد و همان‌طور که دستِ محیا را گرفته‌بود و به دنبال خود می‌کشاند، به سمتِ آشپزخانه رفت، پارچه‌ی داخلِ سینی را عوض کرد و فنجان‌ها را دوباره پُر کرد.
- محیا! دوباره ریختم.
سینی را مقابلش گرفت:
- بیا بگیر. آروم‌آروم بیا، نریزی دوباره؛ می‌گن دختره دست و پا چلفتیه.
این‌پا و آن‌پایی کرد و سینی را از مادرش گرفت. از صبح، بارها خودش را به‌خاطرِ وضعیتی که درش گیرافتاده‌بود، لعنت کرده‌بود. هرلحظه که بیش‌تر به ساعتِ موعود نزدیک می‌شد، تردید بیش‌تر بر دلش سایه می‌انداخت. می‌دانست ازدواج تغییر بزرگی برای او خواهدبود، شک داشت بتواند با تبعاتش کنار بیاید. دلش نمی‌خواست آرامشِ روزهای مجرد بودنش را ازدست بدهد، از طرفی هم نمی‌توانست منکرِ علاقه‌ای شود که نسبت به پدرام در دلش جوانه زده‌بود و روزبه‌روز هم بیش‌تر می‌شد و عاقبت، روزی، کلِ وجودش را تصرف می‌کرد.
روسری‌اش را مرتب کرد، زیرِلب صلواتی فرستاد و از آشپزخانه بیرون رفت.
سینی را اول از همه مقابلِ محمد آقا گرفت؛ پدر پای مصنوعی‌اش را به سختی بلند کرد و روی پای دیگرش انداخت، لبخندی زد و با چشم به مردِ میان‌سال و تپلی که کنارِ پدرام نشسته‌بود، اشاره کرد:
- اول آقای شایسته، بابا!
آقا مهران لبخند دل‌نشینی زد:
- اختیار دارید، چه فرقی می‌کنه.
محیا خجولانه به سمتش برگشت. کاش می‌توانست به پدرش بفهماند، تحمل یک دقیقه بیش‌ترِ این سینی، برایش نشدنی‌ست و هر آن ممکن است کلِ فنجان‌های چای را روی مهمان‌ها خالی کند. با دقت به سمتِ پدر پدرام گام بر می‌داشت. با هر قدم که بیشتر به پدرام نزدیک می‌شد، قلبش دیوانه‌وارتر از قبل خودش را به سینه‌اش می‌کوبید. درحالی که دستانش می‌لرزیدند، سینی را مقابلِ آقا مهران گرفت.
- دستت درد نکنه عروسِ گلم.
همین یک کلمه کافی بود تا خون را در رگ‌هایش خشک کند. لرزش دستانش بیش‌تر شد و بالاخره کار به دستش داد؛ سینیِ چای، درست روی پاهای پدرام فرود آمد، پدرام به ضرب بلند شد. محیا دست بر دهان گذاشت و قدمی عقب رفت.
مهیار به زور خنده‌اش را کنترل کرده‌بود و پدر و مادرشان بی‌وقفه عذرخواهی می‌کردند.
اشک در چشمانِ محیا جمع شده‌بود و آماده‌بود سِیلی به راه بیاندازد. پدرام همان‌طور که تکه‌ای از شلوارِ طوسیِ پارچه‌ای‌اش را بلند کرده‌بود و تندتند تکان می‌داد، لبخندی به رویِ او پاشید:
- چیزی نشده، نگران نباش.
مادرِ پدرام سعی کرد جوِ به وجود آمده را آرام کند. بلند شد، دستِ محیا را گرفت و او را کنار خود نشاند.
- اشکال نداره دخترم!
چشمکی به پدرام زد:
- می‌گن اگه شب خواستگاری، چای رو دوماد بریزه تا صد و بیست سال عمر می‌کنه.
پسرِ جوانی که روی تک صندلی کنار آقای شایسته نشسته بود و پویا نام داشت، خندید:
- بله؛ مادر راست می‌گن. این پدرامِ ما عادت داره، فکر کنم سینیِ چایی کلاً علاقه‌ی خاصی بهش داره.
رو به پدرام کرد:
- داداش فکر کنم عمرِ نوح رو بکنی.
همین جمله برای خنداندن جمع کافی بود. دخترِ کم‌سن و سالی که رو به روی فرشته خانم، مادرِ پدرام، نشسته بود و نامش پگاه بود، با خنده گفت:
- راست می‌گه. پریشب هم من روش چایی ریختم.
دوباره صدای خنده در کلِ خانه طنین‌انداز شد.
محیا اما در خود جمع شده‌بود و ناخنش را می‌کَند. زهرا خانم بلند شد و چند دقیقه بعد، با جارو، خاک انداز و دستمالی برگشت. پدرام سریع بلند شد و آن‌ها را از او گرفت. پگاه ابروهای قیطانی و قهوه‌ای رنگش را بالا انداخت:
- آفرین دادش! همینه.
رو به محیا کرد:
- مدیونی اگه فکر کنی داره خودشیرینی می‌کنه.
پدرام چشم غره‌ای به او رفت. پدرش خندید و رو به محمد آقا کرد:
- آقای مستوفی اگه موافق باشید، تا این جوون داره خودی نشون می‌ده، ما هم بریم سر اصلِ مطلب.
محمد آقا خندید.