راهی برای دست یافتن (جلد دوم) به قلم black.star

خانم بزرگ: خوبم.
- قرصاتون رو خوردین؟ نیاز به چیزی ندارین؟
خانم بزرگ: آره خوردم...نه نیاز ندارم؛ راستی کار جیک چطور پیش رفت؟
- خوب بود، حالا خودشون میان براتون توضیح می‌دن.
بعد درحالی‌که از جام بلند می‌شدم گفتم:
- من با اجازتون می‌رم گشتی این اطراف بزنم.
خانم بزرگ سر تکون داد و به زمین خیره شد. از سالن خارج شدم و به محوطه رفتم. به بدنم یه کش و قوسی دادم و دستام رو توی جیب مانتوم کردم و حرکت کردم و به سمت پشت عمارت رفتم. همین‌جور که قدم برمی‌داشتم صدایی به گوشم خورد. پشت دیوار ایستادم و به صدا گوش دادم.
ناشناس: نگران نباشید من کارم رو درست انجام می‌دم...احتمالا یک ماه دیگه...باشه فعلا.
از دیوار فاصله گرفتم و یه پام رو گذاشتم روی دیوار و پریدم و لبه سنگی نرده بالکن رو گرفتم. همین‌جور که آویزون بودم، به پایین نگاه کردم. شخصی با موهای بلند و مشکی با لباس بیرونی به سمت در ورودی سالن رفت. چون پشتش به من بود نمی‌تونستم قیافه طرف رو ببینم. همین که داخل شد لبه نرده رو ول کردم و روی زمین نشستم. به نظر میاد به غیر از من کس دیگه‌ای هم هست که دنبال پروندست. پوزخندی زدم و به سمت عمارت رفتم. خواستم درو باز کنم که صدایی مانعم شد. برگشتم و به سمت صدا رفتم. دختری دستش رو بلند کرده بود و قصد سیلی زدن یه دختر دیگه رو داشت. سریع رفتم سمت‌شون. دختره متوجه‌م نشد و دستش رو به شدت پایین آورد که سریع دستش رو گرفتم و سرد گفتم:
- یا قوانین رو بهت نگفتن یا کر بودی نشنیدی...پس من برات بازگو می‌کنم. حق زدن دیگران رو نداری وگرنه خودت تنبیه می‌شی.
بعد دستش رو روی هوا ول کردم و دستم رو توی جیب مانتوم کردم. دختری که قرار بود سیلی بخوره بهم نگاه تشکر آمیزی کرد و گفت:
- خیلی ممنونم، خانم هلن.
رو کردم بهش و گفتم:
- برو داخل.
دخترِ سر تکون داد و رفت. همین‌جور که پشتم به دختره بود گفتم:
- به قول یه بنده خدایی بذار جوهر امضات خشک بشه بعد بتاز.
دختره نگاه سنگینی بهم انداخت و گفت:
- شما کی باشی؟
- من بادیگارد این خونه‌ام...پس بهتره حواست رو جمع کنی که خطایی ازت سر نزنه.
بعد بدون این که نگاهش کنم راهم رو کشیدم و به سمت عمارت رفتم. بدبختیم دوبرابر شد.
***
دلارام
- یک...دو...سه.
سوزن رو به بادکنک بزرگ زدم که صدای بلندی ایجاد کرد و ساناز و سارا که تازه داخل اومده بودن به مرز سکته داد. دست‌شون رو روی قلب‌شون گذاشتن. خواستن دهنشون رو باز کنن که فحشمون بدن که با درو دیوار تزئین شده دهنشون بسته شد و با تعجب به ما نگاه کردن. باهم شروع کردیم به خواندن:
- تولد تولدت مبارک...بیا شعمارو فوت کن تا صدسال زنده نباشین.
بعدم زدیم زیر خنده. سارا و ساناز دست از خوش‌حالی برداشتن و به سمتمون خیز برداشتن. جیغی زدیم و به سمت مبل‌های سه‌نفره رفتیم و پشتش ایستادیم.
سارا درحالی‌که دستش روی قفسه سینش بود گفت:
- به خدا خیلی بیشعورین...‌می‌خواین سوپرایز کنین، مثل آدم بکنید.
مهنوش: کیفش به همینِ خواهرم.
ساناز: زهرمار، ما بمیریم می‌شه سوپرایز؟
- بابا حالا مگه چی شده، یه سوپرایز ریزه‌میزه بود.
سارا: باشه من سوپرایز گنده رو نشون‌تون می‌دم.
مهناز: حالا این رو بی‌خیال، نمی‌خواین کیک رو افتتاح کنید؟
سارا: والا می‌ترسم توش بمب باشه.
دل‌آرا: نه نگران نباشید، مشکلی نداره.
مهناز و مهنوش رو به سمت سالن بردیم و روی مبل دونفره نشوندیم‌شون. مهناز کیک رو آورد و جلوشون گذاشت. شمع‌ها رو از قبل روی کیک گذاشته بودیم. رفتم جلو شمع‌ها رو روشن کردم و کنار بقیه ایستادم و شروع به خواندن کردیم. همین که شمع‌ها رو فوت کردن زدم زیر خنده بقیه با تعجب نگاهم کردن. همین جور می‌خندیدم گفتم:
- تولد هشتادو یک سالگی‌تون مبارک.
سارا و ساناز که تازه متوجه شدن نگاهی به شمع‌ها کردن و با چشمای خندون و ابروهای درهم نگاهم کردن.
- اگر سم بذارن جلوتون شماها همین‌جور می‌خورید؟
ساناز: درد نکبت، رو آب بخندی. حالا انگار چی شده.
- بی‌خیال، بیاین کیک بخوریم.
همه موافقت کردن و مهناز کیک رو به شش قسمت تقسیم کرد. کیک رو خوردیم و من و دل‌آرا ظرف‌ها رو جمع کردیم و به آشپزخونه بردیم. دل‌آرا درحالی‌که ظرف‌ها رو توی سینک می‌ذاشت گفت:
- دلت برای ستاره تنگ نشده؟
- معلومه که نه...من تازه دارم حس آزادی رو می‌چشم...خدا کنه دیر بیاد تا کلی خوش بگذرونیم.
دل‌آرا: اینجوری نگو، اون خواهرمونه و دوستمون داره.
- چه دوست داشتنی، این‌که بهت سیلی بزنه یا ترس به بدنت بندازه دوست داشتنه؟
دل‌آرا: اون یه چیزی می‌دونه که رومون حساسه...درسته کمی کاراش خشنه؛ ولی با این حال خواهرمونه.
- کاش نبود...باورت می‌شه از وقتی رفته حس خیلی خوبی پیدا کردم...بعضی وقتا می‌گم ای‌ کاش خواهرم نبود.
دل‌آرا: درست حرف بزن دلارام...اون چیزی برامون کم نذاشته.
- چرا گذاشته می‌خوای برات بگم...محبت، عشق، دوست داشتن، مهربونی و... . دیگه هم بی‌خیال این موضوع شو که خوشم نمیاد دربارش حرف بزنم.
بعدم با حالت عصبی از آشپزخونه بیرون اومدم و به جمع پیوستم.
***
ستاره
- نه...نه! تو رو خدا کاری‌شون نداشته باشین...التماستون می‌کنم.
مرد به سمت دلارام رفت و با خنده‌‌ زشتی موهای طلایی دلارام رو گرفت و کشید. دلارام جیغ کشید و التماس کرد؛ ولی اون نامرد ولش نکرد. اشک از چشمام بیرون زد و بیشتر به التماس افتادم. همین‌جور که التماس می‌کردم نگاهم به دونفر افتاد. چهره‌هاشون معلوم نمی‌شد؛ ولی سایه‌هاشون به راحتی نشون می‌داد که یکی مرد یکی زن بودن. رو کردم بهشون و با همون بغض گفتم:
- تورو خدا، خواهش می‌کنم، ولشون کنید.
با این همه التماس‌هایی که کردم فکر کردم دل‌شون به رحم میاد و مارو از دست این آدم‌های پست نجات می‌دن؛ ولی با رفتنشون تمام امیدم پوچ شد. چقدر این دنیا ظالمه! با همون چشمای خیس، به جای خالیشون نگاه کردم. با صدای جیغ، روم رو از جای خالی گرفتم و به کسی که جیغ زد نگاه کردم. دل‌آرا روی زمین افتاده بود و تمام صورتش به رنگ خون شده بود! خواستم حرکت کنم که چیزی مانعم شد. به پشتم نگاه کردم؛ دستام با زنجیر بسته شده بودن و ته زنجیر به یه میله بزرگ وصل بود. خودم رو چندبار کشیدم؛ ولی باز نشد. روم رو با وحشت به سمت دل‌آرا کردم. چشماش بسته بود و من اون لحظه تمام آرزوم این بود که چشماش رو باز کنه. با صدای شخصی نگاهم رو از دل‌آرا گرفتم و به طرف زُل زدم.
ناشناس: ببین که خواهرت چجوری قراره زجر بکشه.
با این حرفش بلند داد زدم: