داستان کوتاه عاطفه به قلم حمید درکی

دونستی میرم بازار؟ فاطمه : آره دخترم همون شب اول
جواد به من گفت وقسمم داد به روی تونزنم، وبه کسی
چیزی نگم. منم برات دعا کردم دخترگلم ، بزودی حال
علی خوب می شه ومی تونه بره سرکار. فقط مواظب
خودت باش دخترم، آنروز عاطفه مادرش روبوسید واز
خونه بیرون زد وبه بازاررفت، یکی ازحجره داران باری
به اوجهت جا به جائی سپرد وآدرس را برای اونوشت.
عاطفه مسیر را گم کرد ودریک لحظه با ازدحام جمعیت
مواجه شد . دائم با صدای کلفت داد می زد؛ خبر، خبر،
خبر( یعنی بروید کنار) سپس یک پسریکی ازکیسه های
او را برداشت وبسرعت داخل کوچه های فرعی بازارشد
ودرمیان شلوغی مردم ناپدید شد. عاطفه که نمی توانست
تمام باررا رها کند، مدتی مردد وگریان ایستاد وبار را
دوباره به حجره داربرگرداند. که با اوقات تلخی شدید آن
مرد مواجه شد وبه عاطفه گفت: ببین پسرجون یا پول
بارو همین الان می دی یا زنگ می زنم پلیس ۱۱۰ بیاد
ببره تورو، عاطفه اشک ریزان گفت: چقدرپولش می شه
مرد گفت : هیچ می دونی تواون کیسه چی بود؟ خودت
رو زدی به خریت وبرداشتی، اومدی سرمن بازاری رو
که خودم سرخدا روهم کلاه می زارم ، گول بزنی پسر.
عاطفه که دید نمی تونه اونوراضی کنه دوباره پرسید:
پولش چقدرمی شه آقا؟ مرد بازاری : ۵ کیلومغزبادام
شورمی شه ۲میلیون تومن. با شنیدن رقم پول، عاطفه
خشکش زد. جواد بسرعت خود را به عاطفه رساند واز
ماجرا باخبرشد وروبه مرد بازاری گفت : آقا این پسر
عموی من رسول هست ، برادرکوچیکه همون علی که
براتون بارمی آورد. مرد گفت : به من چه کیه ، پول
منو میده یا زنگ می زنم الان. جواد گفت : ببین من الان
۳۰۰ تومن دارم، اینوبگیروروبه عاطفه گفت: رسول
چقدرامروزکارکردی؟ عاطفه: ۶۰ تومن جواد: بده به من
وبعد پول ها را طرف مرد بازاری گرفت : آقا بیا این
پول روبگیر، منم که اینجا زیاد دیدی خودم تا فردا ظهر
همه پول رو که ۱/۶۴۰/۰۰۰ تومن میشه بهت پس می
دم. مرد که بسیارعصبانی بود گفت : پول به رخ من
می کشی پسرافغانی. همین ماه قبل ۲کیسه ازمغازه من
مغزپسته دزدیدند. اونم می دونم کارشماهاست ، جواد:
آقا دزدی کدومه ، این طفل معصوم خودش قربانی دزدید
ما به خوشنامی معروفیم . مرد بازاری : ریختند توی این
شهر، هیچ معلوم نیست کی هستید وازکجا آمدید، همینه
دیگر. مملکت که به شماها سخت نگیره این میشه . ما
داریم اینجا کاسبی می کنیم. داری الان پولم روبده
نداری تو بروپی کارت گمشو، بعد مرد بازاری به پلیس
زنگ زد وبسرعت آنان آمدند وعاطفه را باخود بردند،
وهرچه جواد التماس وخواهش کرد، پلیس او راهم تهدید
به بازداشت کردند . طولی نکشید که عاطفه خود را داخل
ماشین پلیس دید که پشت چراغ قرمزچهارراه پرازترافیک
درانتظارعبوربودند. عاطفه سخت گریست وهق هق کنان
به آنان گفت: بخدا پول اون آقاهه رومی دم ، من کیسه رو
داشتم براش می بردم به آدرس را داده بود، یهوع یه
پسراومد یکی برداشت وفرارکرد وفت . یکی از پلیس ها
به او گفت : به ما مربوط نیست پسرجون، بابا داری،
بگوشمارش چیه؟ زنگ بزنم بیاد ، یجورپول طرف رو
بده والا شما افغانی هستید وبراتون بد می شه ومجبور
می کنند ازایران برید، افغانستان‌. عاطفه که دید هیچ
طوری نمی تواند پای خانواده خود را وسط بکشد،
گریه کنان ومعصومانه رازخود را به آنان گفت : من
دخترم ! بخدا داشتم بجای برادرم کارمی کردم، برید .
خونمون ببیندیش ، پاهاش شکسته. مادرم مریضه ،
پدرم کمرش درد می کنه وپول کم بهش می دن ، ۲ تا