داستان کوتاه لباس عروس به قلم حمید درکی

ناهید بطرزعجیبی هنوزدارای روحیه مناسبی بود واتفاقا
اوبه جمشید دلداری می داد وازاعتماد به نفس بالائی
برخورداربود. وبه معجزه اعتقاد فراوان داشت ومطمئن
بود تا با ورزش ورژیم غذائی گیاهخواری وموتیشین و
امید به درمان بیماری براثرپیشرفت های داروئی
پزشکی بتواند ازدام این بیماری بیرون رود وبه زندگی
شیرین وپرانگیزه ای برسد . اما ازدیگرسوء اگرنتواند
چه‌ ؟ هرچند جمشید را ازدل وجان دوست می داشت اما
اخلاق وانسانیت حکم می کرد تا اورا ازحق داشتن یک
زندگی شاد وزیبا محروم نکند، آن دوبعد ازکلی حرف
زدن واشک ریختن ، مدتی را درکنارهم بسرعت بردند و
موافقت کردند تا یکی ، دوسال دیگرنیزصبرکنند تا نتیجه
درمان بیماری را ببینند ولی درمدت زمان بسیارکوتاهی
پاهای ناهید ازایستادن بازماند واورا به روی صندلی
چرخدارنشاند، دیگرازکسی پوشیده نماند که امید چندانی
به بهبودی ناهید نیست فقط بسته به روند پیشرفت بیماری
زمان ازقوانین عواطف درونی وعلاقه آن دوهرگز
تبعیت نمی کند وبا شتاب به راه خود ادامه می دهد .
جمشید دیگرنا امید شده بود وکمتربه ملاقات ناهید می آمد
وبلاخره بدون تماس تلفنی با یک تکه نامه به ناهید بر
خلاف معمول که همیشه اورا عزیزم خطاب می کرد
اینبارنوشت : خانم محترم ودوست عزیز برایتان از
خداوند متعال طلب شفای عاجل دارم . سپس بعد ازاین
عبارت کوتاه نوشت : جمشید . ودیگرهرگزسراغی از
ناهید نگرفت. ناهید که بسیاردلشکسته وافسرده، درحالیکه
با عوارض بیماری دست وپنجه نرم می کرد وزندگی را
با ملال وغصه ورنج پشت سرمی گذاشت بجززینب،
کم کم کلیه دوستانش وحتی فامیلش اورا ترک کردند و
ناهید پریشان دل ازنظرها پنهان ماند. تلاش زینب جهت
پرستاری وهدمی با اونتوانست ازروند پیشرفت بیماری
جلوگیری نماید، زینب ازروی سهل انگاری به او خبر
مراسم ازدواج جمشید با دخترعمویش را درهمان شب
داد که ناگهان وقتی تاثیرحرفش را بروی ناهید دید متوجه
اشتباه خود شد ناهید به سختی ساکت وسرد به گوشه ای
خیره شد وتا دقایقی طولانی هیچ سخن نگفت تا اینکه
روبه زینب کرد وازاو خواست اورا نزدیک به خیابان
محل مراسم جمشید که درخانه مجلل عمویش برگزار
می شد ببرد. هرچه زینب التماس کرد تا این فکر را از
ذهن ناهید دورسازد موفق نشد بلاخره تسلیم خواسته
ناهید شد واو را قسم داد تا هیچ عکس العملی نشان ندهد
وبا خوردن چند قرص آرامبخش ومفرح زاناکس به آنجا
بروند. ناهید قبول کرد وبا هم راهی آن محله که نزدیک
محل سکونت ناهید نیزبود رفتند ودرآن خنکای شب
به نزدیک محل چراغانی جشن رسیدند وسرد وخاموش
درحالیکه پتویی بروی پاهای ناهید انداخته بود‌. ایستادند.
ساعتی چند جمشید به همراه عروسش ازماشین پیاده
شدند وبعد ازاجرای مراسم وقربانی وذبح گوسفند داخل
خانه رفتند با دیدن لباس عروس منیژه به ناگهان ناهید
کنترل اعصابش را ازدست داد وفریاد زد: ببین زینب
ببین چطوردارم چوب می خورم وگریه کنان ادامه داد :
بخدا لباس عروسی که تنش بود رومن خودم دوختم، آخه
ازبین این همه لباس عروس باید امشب این لباس دست
دوختم تنش باشه، زینب چه خبره ؟ تو که نمازمی خونی
ازخدا بپرس چرا باید اینهمه منوزجربده ، لباس دست
دوخت من چجوری به دست اون رسیده زینب .‌‌…
زینب ‌..‌‌.. بعد گریه تلخی کرد، زینب هم ضمن آرام
کردن اوبا زحمت فراوان آرامبخش دیگری به اوخوراند
واو را به سرعت به خانه اش برد وتا سپیده صبح پیشش
ماند . ناهید بینائی خودش را نیزازدست داد و دیگربه