و بعد با آشوب بلند شدیم و پشت سرش از پله‌ها بالا رفتیم. در همین حین آشوب به طرفم خم شد و آروم دم گوشم بهم گفت:
- با وجود این دختره چطور کار و پیش ببریم؟ چهرمون رو دیده.
- کار انجام میشه و دختره هم با خودمون می‌بریم.
انگار بهش شوک وارد شد:
- یعنی چی با خودمون می‌بریمش؟ کجا قایمش کنیم که مطمئن باشیم فرار نکنه؟
اخم عمیقی کردم و گفتم:
- همه‌ی اینا تقصیر توئه که بی‌دقتی کردی وگرنه نقشه بی‌نقص بود.
انگار یادش اومد چه گند بزرگی زده و چه فاجعه‌ای به بار آورده که ساکت شد و گفت:
- ببخشید داداش حق با توئه. هر چی که تو بگی انجام میدم.
اخمام از هم باز شد، دوست نداشتم که شرمنده ببینمش، اما با صدای نحس راژور دوباره اخمام تو هم رفت.
- بفرمایید.
و وارد اتاقش شد و ما هم پشت سرش وارد اتاق شدیم و روی صندلی نشستیم.
رو بهش گفتم:
- ما نیاز به یه سری مدارک داریم که ثابت کنه تو به ما کلک نمی‌زنی و شرکای تو همونان که گفتی.
راژور هم بدون توجه به سرنوشتش اون پوشه‌ی قطور مورد نظر رو آورد که حاوی نام اونایی بود که زندگیشون رو قرار بود به جهنم تبدیل کنم، ای راژوره بیچاره! اگه میدونستی تا زمانی که این پرونده دستته کشته نمی‌شدی، هیچ‌وقت این پرونده رو آشکار نمی‌کردی.
پرونده رو روی میز گذاشت و هنوز دستش رو از روی پرونده برنداشته بود که تیرم قفسه‌ی سینش رو شکار کرد و خون اطرافش رو پر کرد.
سریع با باز شدن در، به سمتش برگشتم و با دیدن دختره به آشوب علامت دادم و از پشت سرش دستمال حاوی عطر رو روی بینیش گذاشت و بعد کلی تقلا بالاخره بیهوش شد.
با صدای ضعیف راژور برگشتم:
- چ...چ...چ...چرا؟
تو چشماش با تنفر خیره شدم و فقط یه اسم رو گفتم:
- کارن تهرانی الاصل.
چشاش پر از ناباوری شد.
- چ...چ...چی؟
و بعد بیهوش شد، شایدم مُرد، حس! تنها حسی که داشتم نفرت بود و آسودگی.
رو به آشوب علامت دادم:
- بریم.
و از اتاق خارج شدم و آشوب هم درحالی‌که دختره رو روی دستاش حمل می‌کرد، پشت سرم اومد.
از اون خونه‌ی منحوس خارج شدیم و توی هوای بیرون یه نفس کشیدم و بوی بارون رو به ریه‌هام کشیدم.
نگاهی به آشوب و دختر مجهول کنارش کردم.
- تا فردا تمامی آمار این دختره، هم از اسم و سن و خانواده و هرچی که این دختر رو توصیف می‌کنه رو می‌خوام.
- باشه تا فردا حاضر می‌کنم.
سری به نشونه‌ی تائید تکون دادم و گفتم:
- خوبه.
و بعد دختره رو از آشوب گرفتم و سوار لامبورگینی مشکی‌رنگم کردم و خودم هم سوار شدم و با یه چرخش کوتاه حرکت کردم و آشوب هم پشت سرم با پورشه‌ی زردش شروع به حرکت کرد.
نگاهی به دخترک انداختم. توی تاریک و روشن خیابون و نورهایی که با سرعت رد می‌شدن صورتش روشن و تیره میشد، در یک کلمه معصوم بود.
یعنی آخر و عاقبت من با این دختر چی میشه؟
***
آیسل:
با سردرد عجیب و وحشتناکی از خواب پریدم و چشمام رو باز کردم و نگاهی به اطرافم انداختم، اتاقم چقدر باکلاس شده! نکنه دارم خواب می‌بینم؟
اما یهو همه چی یادم اومد و از جا پریدم و تا روی پاهام ایستادم، انگار حس از بدنم رفت و با زانو افتادم.
و یه عالمه سوال توی سرم شکل گرفت:
یاخدا من کجام؟ اونا کی بودن؟ چرا آقای راژور رو کشتن؟ وای نکنه منم می‌خوان بکشن؟
به زور خودم رو روی تخت کشیدم و روش نشستم.
همون لحظه در باز شد و همون پسر چشم کریستالی وارد اتاق شد و روی صندلی نزدیک میز آرایش نشست و نگاه عمیقی بهم انداخت.
داشتم اشهدمو می‌خوندم که صداشو شنیدم:
- اسمت چیه؟
با شنیدن صدای بم و گیراش ترسیدم و نتونستم جواب بدم.
- توی خونه‌ی اون حیوون راژور که لال نبودی؛ چون یادمه سلام ازت شنیدم.
پوکرفیس نگاش کردم. پسره‌ی قاتل رو ببین، آخه نفهم وقتی تو جلوم نشستی و صحنه‌ی قتل تو توی سرم رژه میره، انتظار داری باهات دخترخاله‌شم و جوابت رو بدم؟
- مجبوری جوابم رو بدی.
چشام گرد شد چطور فهمید؟
- من همه چیز رو می‌فهمم.
یا خدا این دیگه کیه؟
- لازم نیست تو بدونی که من کیم در واقع تو فکرت رو به زبون میاری، به خاطر همین می‌فهمم.
- اسمم آیسله.
- کُردی؟
با فکر به بابای خوش‌قیافم لبخند پر از بغضی رو صورتم جا گرفت.
- اره پدرم کُرد بود.
- چندسالته؟
- با وجود این دختره چطور کار و پیش ببریم؟ چهرمون رو دیده.
- کار انجام میشه و دختره هم با خودمون می‌بریم.
انگار بهش شوک وارد شد:
- یعنی چی با خودمون می‌بریمش؟ کجا قایمش کنیم که مطمئن باشیم فرار نکنه؟
اخم عمیقی کردم و گفتم:
- همه‌ی اینا تقصیر توئه که بی‌دقتی کردی وگرنه نقشه بی‌نقص بود.
انگار یادش اومد چه گند بزرگی زده و چه فاجعه‌ای به بار آورده که ساکت شد و گفت:
- ببخشید داداش حق با توئه. هر چی که تو بگی انجام میدم.
اخمام از هم باز شد، دوست نداشتم که شرمنده ببینمش، اما با صدای نحس راژور دوباره اخمام تو هم رفت.
- بفرمایید.
و وارد اتاقش شد و ما هم پشت سرش وارد اتاق شدیم و روی صندلی نشستیم.
رو بهش گفتم:
- ما نیاز به یه سری مدارک داریم که ثابت کنه تو به ما کلک نمی‌زنی و شرکای تو همونان که گفتی.
راژور هم بدون توجه به سرنوشتش اون پوشه‌ی قطور مورد نظر رو آورد که حاوی نام اونایی بود که زندگیشون رو قرار بود به جهنم تبدیل کنم، ای راژوره بیچاره! اگه میدونستی تا زمانی که این پرونده دستته کشته نمی‌شدی، هیچ‌وقت این پرونده رو آشکار نمی‌کردی.
پرونده رو روی میز گذاشت و هنوز دستش رو از روی پرونده برنداشته بود که تیرم قفسه‌ی سینش رو شکار کرد و خون اطرافش رو پر کرد.
سریع با باز شدن در، به سمتش برگشتم و با دیدن دختره به آشوب علامت دادم و از پشت سرش دستمال حاوی عطر رو روی بینیش گذاشت و بعد کلی تقلا بالاخره بیهوش شد.
با صدای ضعیف راژور برگشتم:
- چ...چ...چ...چرا؟
تو چشماش با تنفر خیره شدم و فقط یه اسم رو گفتم:
- کارن تهرانی الاصل.
چشاش پر از ناباوری شد.
- چ...چ...چی؟
و بعد بیهوش شد، شایدم مُرد، حس! تنها حسی که داشتم نفرت بود و آسودگی.
رو به آشوب علامت دادم:
- بریم.
و از اتاق خارج شدم و آشوب هم درحالی‌که دختره رو روی دستاش حمل می‌کرد، پشت سرم اومد.
از اون خونه‌ی منحوس خارج شدیم و توی هوای بیرون یه نفس کشیدم و بوی بارون رو به ریه‌هام کشیدم.
نگاهی به آشوب و دختر مجهول کنارش کردم.
- تا فردا تمامی آمار این دختره، هم از اسم و سن و خانواده و هرچی که این دختر رو توصیف می‌کنه رو می‌خوام.
- باشه تا فردا حاضر می‌کنم.
سری به نشونه‌ی تائید تکون دادم و گفتم:
- خوبه.
و بعد دختره رو از آشوب گرفتم و سوار لامبورگینی مشکی‌رنگم کردم و خودم هم سوار شدم و با یه چرخش کوتاه حرکت کردم و آشوب هم پشت سرم با پورشه‌ی زردش شروع به حرکت کرد.
نگاهی به دخترک انداختم. توی تاریک و روشن خیابون و نورهایی که با سرعت رد می‌شدن صورتش روشن و تیره میشد، در یک کلمه معصوم بود.
یعنی آخر و عاقبت من با این دختر چی میشه؟
***
آیسل:
با سردرد عجیب و وحشتناکی از خواب پریدم و چشمام رو باز کردم و نگاهی به اطرافم انداختم، اتاقم چقدر باکلاس شده! نکنه دارم خواب می‌بینم؟
اما یهو همه چی یادم اومد و از جا پریدم و تا روی پاهام ایستادم، انگار حس از بدنم رفت و با زانو افتادم.
و یه عالمه سوال توی سرم شکل گرفت:
یاخدا من کجام؟ اونا کی بودن؟ چرا آقای راژور رو کشتن؟ وای نکنه منم می‌خوان بکشن؟
به زور خودم رو روی تخت کشیدم و روش نشستم.
همون لحظه در باز شد و همون پسر چشم کریستالی وارد اتاق شد و روی صندلی نزدیک میز آرایش نشست و نگاه عمیقی بهم انداخت.
داشتم اشهدمو می‌خوندم که صداشو شنیدم:
- اسمت چیه؟
با شنیدن صدای بم و گیراش ترسیدم و نتونستم جواب بدم.
- توی خونه‌ی اون حیوون راژور که لال نبودی؛ چون یادمه سلام ازت شنیدم.
پوکرفیس نگاش کردم. پسره‌ی قاتل رو ببین، آخه نفهم وقتی تو جلوم نشستی و صحنه‌ی قتل تو توی سرم رژه میره، انتظار داری باهات دخترخاله‌شم و جوابت رو بدم؟
- مجبوری جوابم رو بدی.
چشام گرد شد چطور فهمید؟
- من همه چیز رو می‌فهمم.
یا خدا این دیگه کیه؟
- لازم نیست تو بدونی که من کیم در واقع تو فکرت رو به زبون میاری، به خاطر همین می‌فهمم.
- اسمم آیسله.
- کُردی؟
با فکر به بابای خوش‌قیافم لبخند پر از بغضی رو صورتم جا گرفت.
- اره پدرم کُرد بود.
- چندسالته؟
مهسا
۲۵ ساله 00سلام نویسنده عزیز خسته نباشی من این رمان را خواندم و خوشم آمد اما ای کاش عاشق شدن هایکا بیشتر طول می کشید تا به واقعیت نزدیک باشه یکم روی قامت کار کن بازم ممنون