تقاص این روزها به قلم مهسا ولی زاده

-باشه بداخلاق!
اخمی کردم که رفت.
پسر دوست پدرم بود و چون پدرش خیلی با پدرم صمیمی بود، ما هم رابطه نزدیکی داشتیم. به خودم که آمدم، مهسان نصف فالوده‌اش را خورده بود. تندتند شروع به خوردن کردم و بعد از یک ربع، از مغازه بیرون آمدیم. سوار ماشین شدیم، مهسان بی‌حوصله به نظر می‌آمد، پرسیدم:
-چیزی شده؟
نگاهم کرد و گفت:
-نه، فقط دلم گرفته.
- چرا؟
-چند روز پیش با سوگند صحبت می‌کردم.
با شنیدن اسمش با لبخند به سمتش برگشتم و گفتم:
-حالش خوب بود؟
- آره خوب بود، اون هم مثل ما داره درس می‌خونه.
با ناراحتی گفتم:
-کاش بر می‌گشت!
- اما انگار اون‌جا رو دوست داره.
ماشین را روشن کردم و حرفی نزدم. رفتن سوگند به فرانسه برایمان خیلی سخت بود؛ سه سالی از رفتنش می‌گذشت. جلوی کتابخانه نگه داشتم و پیاده شدیم. درس خواندن تنها سرگرمی این روزهایمان بود.
***
رزا
از پنجره به بیرون خیره شده بودم. قهوه تلخم را مزه‌مزه کردم و نفس عمیقی کشیدم.
دلم صدایش را می‌خواست؛ حتی برای ثانیه‌ای! اما دو روزی بود که تماسی با هم نداشتیم. نگاهی به موبایلم انداختم، امکان نداشت اول من تماس بگیرم.
اشتباه از سمت او بود؛ اما قلب بی‌قرارم الان زیاده‌خواه‌تر از یک صدا بود؛ دلم آغوشش را می‌خواست. سوئیچ را برداشتم و شنلم را روی شانه‌هایم انداختم و از خانه بیرون زدم. سوار ماشین شدم. خلوتی خیابان‌ها طبیعی بود.
سرعتم را بیشتر کردم و دستی روی موهای فر و مشکی‌ام که روی شانه‌هایم ریخته بود کشیدم. از آینه به پشت سرم که ماشینی مشکی رنگ بود، نگاه کردم.
با آن شیشه‌های دودی کمی مشکوک به نظر می‌آمد؛ به‌خصوص که هر جا می‌رفتم، دنبالم می‌آمد. صدای زنگ موبایلم بلند شد.
بدون توجه به شماره جواب دادم:
-الو؟
صدای مضطربش در گوشی پیچید:
-الو رزا؟
چه آرامشی داشت، آرامش صدایش! لبخندی زدم و گفتم:
-مایکل!
داد زد:
-رزا کجایی؟ چرا هرچی به خونه‌ت زنگ می‌زنم، جواب نمیدی؟
از دادش دلگیر شدم و گفتم:
-بیرونم.
داد زد:
-لعنتی، لعنتی چرا از خونه اومدی بیرون؟!
متعجب گفتم:
-چی میگی مایکل؟!
- هر جا هستی راهت رو کج کن سمت خونه من.
خواستم بگویم من داشتم به آن‌جا می‌آمدم؛ اما به باشه‌ای بسنده کردم. ماشین پشت سرم را از یاد بردم و وارد خیابانی که آپارتمان مایکل در آن‌جا بود، شدم. ماشین را پارک کردم و پیاده شدم. کلید داشتم؛ پس وارد خانه شدم. در آسانسور دکمه پنج را فشار دادم و آسانسور بالا رفت.
جلوی واحدش که ایستاد، قلبم باز بی‌تاب شد. در را با کلید باز کردم و آرام وارد شدم.
با دیدنش که روی کاناپه نشسته بود و سرش را میان دست هایش گرفته بود، لب زدم:
-مایکل!
سرش را بالا آورد و با دیدنم، به سمتم دوید و چند ثانیه بعد، آغوش گرمش آتشم زد.
موهایم را تند تند می‌بوسید و زمزمه می‌کرد:
-خدا رو شکر که سالمی، اگه بلایی سرت می‌اومد، هیچ‌وقت خودم رو نمی‌بخشیدم.
سر بلند کردم و گفتم:
-چی میگی؟
دستی به موهای طلایی‌اش کشید و گفت:
-بیا بشین عزیزم.
و بعد به سمت کاناپه هولم داد. خیلی عصبی به نظر می‌رسید. می‌خواست چیزی بگوید، اما باز سکوت می‌کرد؛ پرسیدم:
-چیزی شده؟
جلوی پایم نشست و گفت:
-رزا.
- جانم؟
چشم هایش برق زد، برق اشک.
هول شدم و گفتم:
-آخه چی شده مایکل؟
لرزش صدایش را حس کردم:
-چطور تحمل کنم دوریت رو؟
متعجب چشم‌هایم را گرد کردم که ادامه داد: