شکست خورد.
شمشیر رو پایین آوردم و روی زمین انداختم. نفس‌نفس می‌زدم. اون هم همین‌طور.
- خب. شرطو باختی.
باد خنکی از سمت درختا وزید و کمی خنک شدم. لبخند زد:
- بیا جلو.
جلو رفتم. یه دستش رو جلو آورد.
- دستمو بگیر.
گرفتم. نفس عمیقی کشید و چشماش رو بست. چندلحظه بعد، عبور جریان عجیبی رو حس کردم. یه‌جریان قوی. معرکه بود. بی‌اراده لبخند زدم و به هاله‌ی قرمز دور دستم نگاه کردم.
ثانیه‌ای بعد چشماش رو باز کرد و دستم رو رها کرد.
- هی. حس عجیبی دارم. حالا باید چیکار کنم؟
دنیل با اشتیاق گفت:
- احساس قدرت میکنی نه؟
سرم رو تکون دادم. گفت:
- خب، حالا تمرکز کن. چشمت رو ببند و روی چیزی که می‌خوای تمرکز کن.
همیشه دلم می‌خواست خودم می‌تونستم پرواز کنم. پس عقاب‌شدن ایده‌ی جالبی بود؛ اما وقتی صدای چنگ‌زدن مامی قطع شد، چشمم رو باز کردم و گفتم:
- صدای موسیقی نمیاد. ممکنه پاپا برگشته باشه.
- از نادیا بپرس.
همون‌کار رو کردم؛ اما نادیا گفت خبری از پاپا یا اسکات نیست.
- انگار نیومدن. خب حالا امتحان می‌کنم.
- چشمات رو ببند. دوست داری به چی تبدیل بشی؟
- یه عقاب.
چشم‌هام رو بستم.
- حالا تصور کن که یه عقابی. درون خودت احساس یه عقاب رو پیدا کن. تصور کن که تک تک استخون‌هات متعلق به یه عقابه. خیلی مهمه که خودت رو دست تصورت بسپاری.
حرف‌هاش رو به دقت گوش کردم. یه عقاب چه حسی داره؟ سبکی، سرعت، تیزبینی.
به‌وجوداومدن یه جریان از نیرو رو تو بدنم حس کردم. تمرکز کردم. خودم رو عقاب فرض کردم. نیرو تو بدنم پخش شد و کم‌کم کاملاً من رو در بر گرفت.
حالا چشم‌هام رو باز کردم.
در کمال تعجب فقط تا زانوی دنیل رو دیدم. سرم رو بالا بردم. خواستم حرف بزنم؛ اما نتونستم. من تبدیل شده بودم.
جلوم زانو زد. دستش رو روی سرم کشید و گفت:
- آفرین دختر باهوش. در حالت عادی باید کلی تمرین کنی. حالا می‌تونی پرواز کنی، بال‌هات رو باز کن و بال بزن؛ مثل یه‌پرنده.
دو بال بزرگم رو باز کردم. انگار از وقتی متولد شده بودم پروازکردن رو بلد بودم. راحت بالا رفتم و از زمین فاصله گرفتم، بالا و بالاتر رفتم. اون هم تبدیل به عقاب شد و کنار من قرار گرفت. هردو سرعت گرفتیم و جلو رفتیم. دنیل یه صدای نامفهوم و جیغ‌مانند، مثل عقاب‌ها درآورد و از من جلو افتاد. سعی کردم بهش برسم و ازش جلو بزنم؛ اما اون بامهارت بود و اجازه نمی‌داد. باهم اوج گرفتیم، دایره‌وار تو هوا پرواز می‌کردیم. خیلی کیف می‌داد.
هورا! یوهو!
به سرعت از تپه‌ها گذشتیم و وارد ویکتوریا شدیم. توی آسمون ویکتوریا پرواز کردیم، اوج گرفتیم، مسابقه دادیم. معرکه بود! عالی بود! بادی که به صورتم می‌خورد واقعاً لـ*ـذت‌بخش بود و احساس قدرت می‌کردم و انقدر سبک بودم که انگار ممکن بود با هر وزش شدید باد مسیرم تغییر کنه؛ اما بعد از یه مدت خسته شدم. دیگه دنی رو دنبال نکردم و رفتم پایین.
***
دنیل
سرم رو برگردوندم تا ببینمش؛ اما نبود. توقف کردم و چشمم رو به اطراف گردوندم. وقتی دیدم داره به‌طرف پایین میره، خیالم راحت شد. از دست این دختر، اصلاً احساس نمی‌کنه باید خبر بده؛ اما چطور خبر بده؟ اون که بلد نیست تو این حالت اتصال ذهن انجام بده.
به سرعت پشت سرش راه افتادم. فاصله‌ام خیلی زیاد بود و رسیدن بهش سخت.
با دیدن تغییر رنگ بال‌هاش از قهوه‌ای به سفید وحشت کردم. مهلت تبدیلش داشت تموم میشد. وای نه! اگه از این ارتفاع بیفته! اوه نه. تو آخرش یه‌بلایی سر سافیرا میاری دنیل!
سرعتم رو بیشتر کردم. باید یه کاری می‌کردم.
همه‌ی توانم رو به کار گرفتم. به سرعت به‌طرف جنگل سقوط می‌کرد، هنوز عقاب بود؛ اما می‌ترسیدم. چرا بهش نمی‌رسم؟ خدای من سافیرا!
کاش مایکل بود، اون سرعتش بیشتره؛ اما مطمئن نبودم برسه. به هرحال امتحان کردم.
از ذهنم صداش زدم.
- مایکل، خودت رو به جنگل برسون، سافیرا در خطره. عجله کن!
جوابش رو شنیدم.
- دارم میام دنیل، دارم میام.
وای نه. وقتش تموم شده. لعنت به من، لعنت به من!
در چشم به هم زدنی به انسان تبدیل شد و صدای جیغش تا استخونام رو سوزوند؛ نه به‌خاطر صداش، بلکه از ترس و نگرانی. نمی‌خواستم هیچ اتفاقی براش بیفته.
صدای مایکل رو شنیدم. حالا من از بالا و مایکل از چپ به طرف سافیرا می‌رفتیم تا نجاتش بدیم. داشت به درخت‌ها نزدیک میشد.
نه. مایکل نمی‌‌تونست برسه. تموم انرژیم رو به کار گرفتم، فاصله‌ام باهاش کم شد. تبدیل رو باطل کردم و به شکل انسانیم در اومدم. سریع دست‌هام رو دور سر و بدنش حـ*ـلقه کردم تا اگر به شاخ‌وبرگا برخورد کردیم آسیب نبینه.
اولین شاخه‌ای که کمرم رو خراش داد نفسم رو بند آورد. عمیق‌بودن زخم رو کاملاً حس کردم. و دوباره کشیده‌شدن به تنه‌ی درخت. پهلوم سوخت؛ اما حاضر نبودم دستام رو از دور سافیرا باز کنم که همچنان از ترس جیغ می‌کشید. برعکس از درد زیاد محکم‌تر به خودم فشردمش.
بالاخره مایکل تونست خودش رو برسونه، قبل از اینکه روی درخت بعدی بیافتیم نجاتمون داد. افتادیم رو کمرش؛ اما به‌خاطر حجم زیاد درخت‌ها مایکل هم نتونست خوب فرود بیاد. با افتادنش روی زمین من و سافیرا هم پرت شدیم رو زمین.
سرش رو بیشتر پنهان کردم. چندبار غلت خوردیم و در آخر ساکن شدیم. با درد زیاد و بی حالی دستام رو از دورش باز کردم. صورتم از درد جمع شد.
شوکه بود و نمی‌‌تونست بلند شه. به سختی صداش کردم.
- سافیرا.
آروم بلند شد. موهاش ژولیده و پر از برگ شده بود. چشمام رو از سوزش زخم‌هام به هم فشردم. درحالی که از تعجب و حیرت نمی‌دونست باید چیکار کنه گفت:
- وای! من هنوز زنده‌م. دنیل، هنوز زنده‌م. اوه!
از واکنشاش خنده‌ام می‌گرفت. دردآلود و همراه یه لبخند گفتم:
- آره هنوز زنده‌ای!
نگاهش به من افتاد. هراسون بهم نزدیک شد.
- خدای من! زخمی شدی، زخمی شدی!
شمشیر رو پایین آوردم و روی زمین انداختم. نفس‌نفس می‌زدم. اون هم همین‌طور.
- خب. شرطو باختی.
باد خنکی از سمت درختا وزید و کمی خنک شدم. لبخند زد:
- بیا جلو.
جلو رفتم. یه دستش رو جلو آورد.
- دستمو بگیر.
گرفتم. نفس عمیقی کشید و چشماش رو بست. چندلحظه بعد، عبور جریان عجیبی رو حس کردم. یه‌جریان قوی. معرکه بود. بی‌اراده لبخند زدم و به هاله‌ی قرمز دور دستم نگاه کردم.
ثانیه‌ای بعد چشماش رو باز کرد و دستم رو رها کرد.
- هی. حس عجیبی دارم. حالا باید چیکار کنم؟
دنیل با اشتیاق گفت:
- احساس قدرت میکنی نه؟
سرم رو تکون دادم. گفت:
- خب، حالا تمرکز کن. چشمت رو ببند و روی چیزی که می‌خوای تمرکز کن.
همیشه دلم می‌خواست خودم می‌تونستم پرواز کنم. پس عقاب‌شدن ایده‌ی جالبی بود؛ اما وقتی صدای چنگ‌زدن مامی قطع شد، چشمم رو باز کردم و گفتم:
- صدای موسیقی نمیاد. ممکنه پاپا برگشته باشه.
- از نادیا بپرس.
همون‌کار رو کردم؛ اما نادیا گفت خبری از پاپا یا اسکات نیست.
- انگار نیومدن. خب حالا امتحان می‌کنم.
- چشمات رو ببند. دوست داری به چی تبدیل بشی؟
- یه عقاب.
چشم‌هام رو بستم.
- حالا تصور کن که یه عقابی. درون خودت احساس یه عقاب رو پیدا کن. تصور کن که تک تک استخون‌هات متعلق به یه عقابه. خیلی مهمه که خودت رو دست تصورت بسپاری.
حرف‌هاش رو به دقت گوش کردم. یه عقاب چه حسی داره؟ سبکی، سرعت، تیزبینی.
به‌وجوداومدن یه جریان از نیرو رو تو بدنم حس کردم. تمرکز کردم. خودم رو عقاب فرض کردم. نیرو تو بدنم پخش شد و کم‌کم کاملاً من رو در بر گرفت.
حالا چشم‌هام رو باز کردم.
در کمال تعجب فقط تا زانوی دنیل رو دیدم. سرم رو بالا بردم. خواستم حرف بزنم؛ اما نتونستم. من تبدیل شده بودم.
جلوم زانو زد. دستش رو روی سرم کشید و گفت:
- آفرین دختر باهوش. در حالت عادی باید کلی تمرین کنی. حالا می‌تونی پرواز کنی، بال‌هات رو باز کن و بال بزن؛ مثل یه‌پرنده.
دو بال بزرگم رو باز کردم. انگار از وقتی متولد شده بودم پروازکردن رو بلد بودم. راحت بالا رفتم و از زمین فاصله گرفتم، بالا و بالاتر رفتم. اون هم تبدیل به عقاب شد و کنار من قرار گرفت. هردو سرعت گرفتیم و جلو رفتیم. دنیل یه صدای نامفهوم و جیغ‌مانند، مثل عقاب‌ها درآورد و از من جلو افتاد. سعی کردم بهش برسم و ازش جلو بزنم؛ اما اون بامهارت بود و اجازه نمی‌داد. باهم اوج گرفتیم، دایره‌وار تو هوا پرواز می‌کردیم. خیلی کیف می‌داد.
هورا! یوهو!
به سرعت از تپه‌ها گذشتیم و وارد ویکتوریا شدیم. توی آسمون ویکتوریا پرواز کردیم، اوج گرفتیم، مسابقه دادیم. معرکه بود! عالی بود! بادی که به صورتم می‌خورد واقعاً لـ*ـذت‌بخش بود و احساس قدرت می‌کردم و انقدر سبک بودم که انگار ممکن بود با هر وزش شدید باد مسیرم تغییر کنه؛ اما بعد از یه مدت خسته شدم. دیگه دنی رو دنبال نکردم و رفتم پایین.
***
دنیل
سرم رو برگردوندم تا ببینمش؛ اما نبود. توقف کردم و چشمم رو به اطراف گردوندم. وقتی دیدم داره به‌طرف پایین میره، خیالم راحت شد. از دست این دختر، اصلاً احساس نمی‌کنه باید خبر بده؛ اما چطور خبر بده؟ اون که بلد نیست تو این حالت اتصال ذهن انجام بده.
به سرعت پشت سرش راه افتادم. فاصله‌ام خیلی زیاد بود و رسیدن بهش سخت.
با دیدن تغییر رنگ بال‌هاش از قهوه‌ای به سفید وحشت کردم. مهلت تبدیلش داشت تموم میشد. وای نه! اگه از این ارتفاع بیفته! اوه نه. تو آخرش یه‌بلایی سر سافیرا میاری دنیل!
سرعتم رو بیشتر کردم. باید یه کاری می‌کردم.
همه‌ی توانم رو به کار گرفتم. به سرعت به‌طرف جنگل سقوط می‌کرد، هنوز عقاب بود؛ اما می‌ترسیدم. چرا بهش نمی‌رسم؟ خدای من سافیرا!
کاش مایکل بود، اون سرعتش بیشتره؛ اما مطمئن نبودم برسه. به هرحال امتحان کردم.
از ذهنم صداش زدم.
- مایکل، خودت رو به جنگل برسون، سافیرا در خطره. عجله کن!
جوابش رو شنیدم.
- دارم میام دنیل، دارم میام.
وای نه. وقتش تموم شده. لعنت به من، لعنت به من!
در چشم به هم زدنی به انسان تبدیل شد و صدای جیغش تا استخونام رو سوزوند؛ نه به‌خاطر صداش، بلکه از ترس و نگرانی. نمی‌خواستم هیچ اتفاقی براش بیفته.
صدای مایکل رو شنیدم. حالا من از بالا و مایکل از چپ به طرف سافیرا می‌رفتیم تا نجاتش بدیم. داشت به درخت‌ها نزدیک میشد.
نه. مایکل نمی‌‌تونست برسه. تموم انرژیم رو به کار گرفتم، فاصله‌ام باهاش کم شد. تبدیل رو باطل کردم و به شکل انسانیم در اومدم. سریع دست‌هام رو دور سر و بدنش حـ*ـلقه کردم تا اگر به شاخ‌وبرگا برخورد کردیم آسیب نبینه.
اولین شاخه‌ای که کمرم رو خراش داد نفسم رو بند آورد. عمیق‌بودن زخم رو کاملاً حس کردم. و دوباره کشیده‌شدن به تنه‌ی درخت. پهلوم سوخت؛ اما حاضر نبودم دستام رو از دور سافیرا باز کنم که همچنان از ترس جیغ می‌کشید. برعکس از درد زیاد محکم‌تر به خودم فشردمش.
بالاخره مایکل تونست خودش رو برسونه، قبل از اینکه روی درخت بعدی بیافتیم نجاتمون داد. افتادیم رو کمرش؛ اما به‌خاطر حجم زیاد درخت‌ها مایکل هم نتونست خوب فرود بیاد. با افتادنش روی زمین من و سافیرا هم پرت شدیم رو زمین.
سرش رو بیشتر پنهان کردم. چندبار غلت خوردیم و در آخر ساکن شدیم. با درد زیاد و بی حالی دستام رو از دورش باز کردم. صورتم از درد جمع شد.
شوکه بود و نمی‌‌تونست بلند شه. به سختی صداش کردم.
- سافیرا.
آروم بلند شد. موهاش ژولیده و پر از برگ شده بود. چشمام رو از سوزش زخم‌هام به هم فشردم. درحالی که از تعجب و حیرت نمی‌دونست باید چیکار کنه گفت:
- وای! من هنوز زنده‌م. دنیل، هنوز زنده‌م. اوه!
از واکنشاش خنده‌ام می‌گرفت. دردآلود و همراه یه لبخند گفتم:
- آره هنوز زنده‌ای!
نگاهش به من افتاد. هراسون بهم نزدیک شد.
- خدای من! زخمی شدی، زخمی شدی!
آتاناز
00رمان خیلی جذاب و هیجانی بود ک نمیتونستی صحنه های بعدی رو پیش بینی کنی