یغمای بهار به قلم الف.کلانتری (یاسی)

همه چی به هوا رفت و با درس خوندنم باید بیام چند رأس گاو و گوسفند این مُلک و مِکنت رو حساب کنم!
عصبی پایش را تکان داد و لب روی هم فشرد تا بیش از این حال او را مُکدر نسازد.
_روزی که هدایت خان خدا بیامرز گفت برو زن بگیر از میون هر روستا و طایفه ای که میلِت می کشه، گفتی نه و رفتی دنبال درس که تو این بی سوادی؛ سواد دار بشی.
اگه زن گرفته بودی، الان سرِت گرم اونا بود و حواست دنبال این جانشینی.
_نقل این حرفا نیست، زن به چه کارم میاد وقتی می خوام تموم وقتم بره روی درس و کارم؟
من این جا تو این خراب شده نمی مونم.
ملوک نگاه غصه دارش را به او دوخت:
_نگو مادر، دل من به تو خوشِ که وقتی شق و رق راه می ری قربون صدقه ت برم و تخم مرغ بشکونم واست که چشم زخم نرسه بهت.
عین آقاهای تهرانی لباس می پوشی، چشمِ که دنبال سر توئه.
بمون و این جا رو سامون بده.
هنوز حرف آرش روی زبانش نیامده بود که در بی هوا باز شد و همان دختر با قیافه ی گرفته وارد شد.
_سلام.
_فکر کنم این سلام دادنت مال وقتی بود که اول دیدیم، نه الان!
_شما بذارینش رو همون حساب اول بار.
ملوک دستش را گاز گرفت:
_دلارای، این چه مدل حرف زدنت با خانِ؟
دلارای که از همان اول از ورودش به مِلک و روستای خان دیگری، ناراضی بود؛ بی توجه به ملوک و انتظارش برای خم و راست شدن جلوی این خان مغرور، به گوشه ی اتاق رفت و روی تشکچه ای نشست.
قاب دستمالی به دست گرفت و با حرص کوک زد.
_سی و پنج ساله داری با ما زندگی می کنی ولی نمی دونستم برادر داری و برادرزاده.
_برادر ناتنی دارم که پدر همین دلارای هست.
دهدشت یاسوج زندگی می کردن ولی باباش یک ماه پیش به رحمت خدا می ره و اونم بی سرپناه، براش پیغوم فرستادم بیاد این جا تا به خانم بگم و اجازه موندنش رو بگیرم.
آرش ادامه ی چای را هم خورد و رفت سر اصل مطلب:
_اومدم که گفته بودی کارم داری.
ملوک دستی روی زانوی فرسوده اش کشید:
_راستش یه پسر سراغ دارم که کار و باری نداره.
قوی و ورزیده ست، کمک خرج خانواده ش و تو ده پایینِ.
به من رو انداخت که باهات دو کلوم حرف بزنم و نظرت رو بپرسم.
_چه کارایی کرده؟
_از بچگی که چوپون بوده و بعد شده مسئول تقسیم آب قنات.
ولی یه بار با زیردست هدایت خان سر بی انصافیش بحثش می شه و اونم بیرون می ندازتش.
پسر نجیبیه، نون حلال خور و سرش تو لاک و گرم خودشه.
دست خانواده ش تنگِ، اونم سپرد ازت بخوام اگه کاری داری تو باغ که بهش بسپری یا حتی واسه گاو و گوسفندا و اصطبل اسب هات.
آرش دستی روی چانه اش کشید:
_چند سالشه؟
_از رو سن و سال کار می دین به رعیت؟!
آرش حتی سر هم نچرخاند و بی توجه به او، به ملوک نگاه کرد. دلارای باز هم گفت:
_قرار شد حریم حفظ کردن یاد بگیرین اما ادب تونم زیر پاتون موند خان!
ملوک سیلی به صورتش زد:
_دلارای زبون به دهن بگیر دختر، از داداشم یه عمر بی خبر بودم که مادرش راضی به دیدن و هم سفرگی ما نبود ولی بعید می دونستم کم و کسر بذاره واسه ادب بچه هاش.
دلارای که بهانه ای برای فرار از این زندان و بند نیاز داشت، بر حرفش سماجت کرد:
_حرف اگه از دهن دون پایه تر از ایشون در اومد اما بازم حرمت و احترام داره.
بابام اینو خوب یادم داده!
آرش خونسردانه از ملوک پرسید:
_اسمش چیه؟
_امین.
_بگو فردا که مراسم تموم می شه، بیاد پیشم.

دلارای دوخت و دوز را به کناری گذاشت و بی توجه به حضور آرش در خانه ی کوچک و به نسبت محقر ملوک، در را با شتاب باز کرد و دمی گرفت از هوای بهاری که به شامه اش می خورد.
در را روی هم زد و با پوشیدن گالِش های سیاهش، ترجیح داد با قدم زدن در باغ و کنار درختان توت و انار خود را مشغول سازد.
نه مادری روی سر داشت که بعد از پدر، سایه ی محوی همچنان روی سرش بماند؛ نه کس و کاری برایش مانده بود تا محتاج حضور کنار عمه ی ناتنی اش نباشد با وجودی که هیچ بدی از این عمه ی مورد توجه خان ندیده بود.
برای نجات جان و حفظ آبرو، به جایی دورتر از روستایشان آمده بود اما این جا هم زیر بلیط خان دیگری بود که بی نهایت اعصابش را به بازی می گرفت که او هم برخلاف ذات آرامی که داشت، زبانش تند و تیز می شد.
زیباترین باغ روستا در انحصار دیوارهای گل و خشتی این خانه و تحت مالکیت خان بود.
شکوفه های نشسته روی شاخه ی درختان، در باد و با نسیم طنازی می کردند.
همچنان مسحور این همه زیبایی بود که صدایی بلند به گوشش رسید:
_اونی که باید اجازه بده این جا بمونی، منم نه خانم این خونه.
حواسش به آنی سر جایش برگشت و صورتش را به سمت آرش برگرداند:
_شمام که اجازه ندین باز آسمون خدا مال همه ست، همین که زیر سقفش نفس می شه کشید و سهمت با خان جماعت یکی هست؛ یعنی بی آشیون نمی مونم.
آرش بی توجه به نگاه بهاری و روشن دختر، سؤالی دیگر پرسید:
_معنی اسمت چیه؟