همان چشم هایی که یک عمر نمی دیدم.
طرف در درویدم.
دستگیره را کشیدم.
نا امید تر شدم.
به سمتش حمله کردم.
مشت به سینه اش کوبیدم.
- اون کلید لامصبو بده من روانی.
خندید.
پیراهنش را گوشه اتاق پرت کرد.
عقب رفتم.
کنج دیوار در خودم جمع شدم.
پیشانی به زانویم چسباندم.
تنم می لرزید.
اشک هایم بیرون زده بود.
- ترو جون خاله بذار برم....اصن تو رو جون فریبا.
چشم هایش را به آنی خون برداشت.
بازوهایم را کشید و صورتش را برابر صورتم گرفت.
- جه زری زدی؟...جون کیو قسم خوردی؟...جون عشق منو؟....جون همه چیز منو؟....آره؟
اشک هایم می ریخت.
ترسیده بودم.
از این مرد زخم خورده همه چیز بر می آمد.
- ترو خدا بذار برم.
دل خودم هم برای خودم سوخت.
باز آن پوزخند دیوانه وار را به خورد چشم هایم داد.
لبش را به گوشم چسباند.
- امشب سبحانو به عزای عشقش میشونم....همونجور که امشب منو به عزا میشونه.
مشت به شانه هایش کوبیدم.
چنگ به گردنش انداختم.
و او خندید.
خندید واشک هایش بیرون زد.
خودم را از حصار دست هایش کندم.
به در و دیوار کوبیدم.
و او خندید.
خندید و اشک هایش بیرون زد.
میان پنجه هایش که گیر افتادم شال از سرم کشید.
شال به گوشوراه ام گرفت و گوشم خراشید.
به صورتش چنگ انداختم.
بازویش را دندان گرفتم.
ضجه زدم.
ناله کردم.
قسم دادم.
و صدای یک ماشین امید به چشم هایم بخشید و دست های او دهانی را که می رفت فریاد بزند را پوشاند.
به دیوار چسبانده بودم.
دستانم را با یک دست مهار کرده بود.
دهانم را با دست دیگرش پوشانده بود.
تقه هایی به در خورد.
- اونجایی؟...چرا چپیدی اینجا؟...تموم شده به درک...باز زیاده روی کردی؟...خوابی؟...حداقل جواب بده...کجایی لامصب؟...من اومدم پیت...بعد نگی همایون بی معرفته.
خودم را کشتم تا از میان لب هایم لفظ همایون را بگویم.
صدای قدم هایش را روی برگ هایی که شهریور ریخته بودنشان شنیدم.
اشکم چکید.
امیدم تمام شد.
نگاه روبرویم کدر شد.
لب به شقیقه ام چسباند.
نفسم رفت.
- جزای رفیق کشی رفیق کشیه دختر...سخت ترش نکن.
لب که به لب هایم فشرد جواز دفنم را انگار صادر کردند.
تن کنار می کشیدم.
تقلا می کردم.
قسمش می دادم.
طرف در درویدم.
دستگیره را کشیدم.
نا امید تر شدم.
به سمتش حمله کردم.
مشت به سینه اش کوبیدم.
- اون کلید لامصبو بده من روانی.
خندید.
پیراهنش را گوشه اتاق پرت کرد.
عقب رفتم.
کنج دیوار در خودم جمع شدم.
پیشانی به زانویم چسباندم.
تنم می لرزید.
اشک هایم بیرون زده بود.
- ترو جون خاله بذار برم....اصن تو رو جون فریبا.
چشم هایش را به آنی خون برداشت.
بازوهایم را کشید و صورتش را برابر صورتم گرفت.
- جه زری زدی؟...جون کیو قسم خوردی؟...جون عشق منو؟....جون همه چیز منو؟....آره؟
اشک هایم می ریخت.
ترسیده بودم.
از این مرد زخم خورده همه چیز بر می آمد.
- ترو خدا بذار برم.
دل خودم هم برای خودم سوخت.
باز آن پوزخند دیوانه وار را به خورد چشم هایم داد.
لبش را به گوشم چسباند.
- امشب سبحانو به عزای عشقش میشونم....همونجور که امشب منو به عزا میشونه.
مشت به شانه هایش کوبیدم.
چنگ به گردنش انداختم.
و او خندید.
خندید واشک هایش بیرون زد.
خودم را از حصار دست هایش کندم.
به در و دیوار کوبیدم.
و او خندید.
خندید و اشک هایش بیرون زد.
میان پنجه هایش که گیر افتادم شال از سرم کشید.
شال به گوشوراه ام گرفت و گوشم خراشید.
به صورتش چنگ انداختم.
بازویش را دندان گرفتم.
ضجه زدم.
ناله کردم.
قسم دادم.
و صدای یک ماشین امید به چشم هایم بخشید و دست های او دهانی را که می رفت فریاد بزند را پوشاند.
به دیوار چسبانده بودم.
دستانم را با یک دست مهار کرده بود.
دهانم را با دست دیگرش پوشانده بود.
تقه هایی به در خورد.
- اونجایی؟...چرا چپیدی اینجا؟...تموم شده به درک...باز زیاده روی کردی؟...خوابی؟...حداقل جواب بده...کجایی لامصب؟...من اومدم پیت...بعد نگی همایون بی معرفته.
خودم را کشتم تا از میان لب هایم لفظ همایون را بگویم.
صدای قدم هایش را روی برگ هایی که شهریور ریخته بودنشان شنیدم.
اشکم چکید.
امیدم تمام شد.
نگاه روبرویم کدر شد.
لب به شقیقه ام چسباند.
نفسم رفت.
- جزای رفیق کشی رفیق کشیه دختر...سخت ترش نکن.
لب که به لب هایم فشرد جواز دفنم را انگار صادر کردند.
تن کنار می کشیدم.
تقلا می کردم.
قسمش می دادم.
ماندانا
۳۵ ساله 00بد نبود